{[['
']]}
']]}
ชุติมายิ่งงง แต่พอเห็นสีหน้ายิ้มเยาะของเพ็ญประกายก็พอเข้าใจ จึงโวยวายว่าใส่ความอะไรตน แม้นเทพ กระชากชุติมาไว้ กล่องสละจึงหล่นหก เธอมองของที่ตั้งใจทำน้ำตาคลอ แม้นเทพต่อว่าที่ชุติมาจะใช้กำลัง ชุติมาส่ายหน้าแต่แม้นเทพหาว่าแก้ตัว คว้าแขนเพ็ญประกายมาถาม
“ไม่ต้องมาแก้ตัว ในเมื่อหลักฐานเห็นอยู่ทนโท่ บอกฉันสิว่าเธอไม่ได้ทำ...บอกมา”
“ฉันไม่ฟังคำอธิบายจากเธอ เพราะยังไงความคิดเธอมันน่ารังเกียจ รู้ไว้ด้วยชุติมา ถึงฉันจะทำดีแค่ไหน คนอย่างฉันก็ไม่มีวันลดตัวลงไปรักเธอ”
แม้นเทพเดินจากไป ชุติมาร้องไห้โฮ เพ็ญประกายเยาะ “เห็นรึยังคะพี่ชุขา ว่าพี่ต้อมจะฟังใคร สุดท้ายพี่ต้อมก็ฟังน้องอยู่ดี เพราะน้องเป็นน้อง ไม่เหมือนเธอ เธอมันแค่คนอาศัย หน้าด้าน ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป”
ชุติมามองเพ็ญประกายเดินไปอย่างเจ็บปวด ทรุดลงร้องไห้สะอึกสะอื้น
ooooooo
สรรชัยได้ยินดุจแขคุยโทรศัพท์กับธิติรัตน์มี
ข้อต่อรองจะต้องไปที่วังศิลาลาย เขาไม่อยากให้เดือน-แรมต้องเดือดร้อนเพราะเธออีก จึงแกล้งทำเป็นให้เธอช่วยหานาฬิกาข้อมือให้ พอดุจแขเข้ามาในห้อง เขาก็ตามเข้ามาแล้วล็อกประตู ดุจแขตกใจถามจะทำอะไรตน สรรชัยพูดเยาะๆทำอย่างกับตัวเองเป็นสาวบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ดุจแขจึงแกล้งยั่วยวนดึงเสื้อลงเห็นไหล่เนียนขาว เข้ามาลูบไล้ใบหน้าเขา สรรชัยกลับยื่นหน้ามากระซิบว่าเธอทำเหมือนผู้หญิงมีราคาค่าตัว
“ไอ้สรรชัย...” ดุจแขโกรธเงื้อมือจะตบ
สรรชัยจับมือเธอไว้พูดเสียงกร้าว “ดีเท่าไหร่ที่ผมไม่ด่าว่าคุณมีค่าแค่บุหรี่ซองเดียว”
ดุจแขโกรธจนตัวสั่น สรรชัยจ้องตาพูดใส่หน้าว่า เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปยุ่งกับธิติรัตน์อีก ไม่ใช่เพราะหึง แต่ตนทำเพราะเดือนแรม ดุจแขร้องกรี๊ดดิ้นรนต่อสู้ สองคนปล้ำกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันรุนแรงจนเหนื่อยหอบ ดุจแขจ้องตาเขาแล้วบอกว่า
“รู้มั้ย สิ่งที่คุณทำ คุณไม่ได้ห่วงแรมหรอก แต่คุณกำลังหลงรักแรม...เพราะการที่ผู้ชายคนหนึ่งทำเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งขนาดนี้ เป็นเพราะคำว่ารักเพียงคำเดียว เหมือนที่ฉันรักคุณชาย...เพราะฉะนั้น คุณห้ามฉันไม่ได้หรอก” ดุจแขผลักสรรชัยอย่างแรงจนหัวกระแทกแล้วฉวยโอกาสลุกขึ้น บอกเขาว่าตนไม่มีวันปล่อยธิติรัตน์ไปให้เดือนแรม ว่าแล้วก็วิ่งออกไป
ดุจแขคว้าเสื้อผ้าชุดสวยวิ่งขึ้นรถขับออกไป สรรชัยเป็นห่วงเดือนแรม เขาจะขับรถตามไปแต่รถสตาร์ตไม่ติด ต้องเรียกช่างมาซ่อม...
เดือนแรมทำอาหารอยู่กับละเอียดที่วังศิลาลาย เธอทำแต่ของชอบของธิติรัตน์ จนละเอียดชมเปาะว่าช่างรู้ใจ ดุจแขมากดกริ่งหน้าบ้าน เดือนแรมออกมาเปิดประตู เห็นดุจแขในชุดเซ็กซี่บอกว่าธิติรัตน์เชิญมาทานข้าว เดือนแรมชะงักก่อนจะพูดเสียงเรียบๆว่า
“เหรอคะ...แรมไม่ทราบค่ะ เพราะคุณชายไม่ได้บอกอะไรไว้ แรมเลยไม่ได้ทำอาหารพิเศษ ทำแต่...ของชอบของคุณชายเท่านั้นค่ะ”
“อะไรที่คุณชายชอบ ฉันชอบทั้งนั้น เธอคงรู้แล้วใช่มั้ย ผู้ชายลืมรักครั้งแรกไม่ได้”
“ค่ะ เหมือนตอนเหยียบอึหมาครั้งแรกในชีวิต แรมก็จำได้ไม่ลืมเหมือนกัน...เรื่องบางเรื่องถึงจะจำได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันต้องมีคุณค่าเสมอไป”
ดุจแขโกรธตาวาว แต่ยังยืนยันว่าเดือนแรมไม่มีคุณค่าต่อเขา พอดีธิติรัตน์เดินออกมาตำหนิดุจแขว่ามาช้า ดุจแขรีบเข้าไปออดอ้อนว่าตนไม่ได้มาช้าแต่เขาใจร้อนไปเอง เดือนแรมสะเทือนใจก้มหน้าเดินกลับไป ธิติรัตน์แกะมือดุจแขออกมองตามหลังเดือนแรมใจแป้ว...เดือนแรมเอาน้ำมาเสิร์ฟในห้องรับแขก ดุจแขรีบโอบกอดใกล้ชิดธิติรัตน์ พอเดือนแรมออกไปธิติรัตน์ก็ปลดมือเธอออกอีก แล้วขอให้เล่าเรื่องของเดือนแรมมา ดุจแขอ้างว่าหิว
“ผมรู้คุณมาที่นี่ไม่ได้อยากมาทานข้าว แต่มาเพราะวัตถุประสงค์อย่างอื่น”
“ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่า แขยังไม่ได้บรรลุวัตถุประสงค์ของแข...ถ้าคุณชายไม่อยากให้เดือนแรมเห็นภาพบาดตาบาดใจ ก็ไปที่อื่น ไม่อย่างนั้น เดือนแรม...ผู้หญิงของคุณชายได้กระอักเลือดตายแน่” ดุจแขคล้องแขนธิติรัตน์จะออกไปข้างนอก
เดือนแรมเสียใจคิดว่าธิติรัตน์คงไม่อยากให้ดุจแขทานอาหารฝีมือตน สรรชัยพยายามโทร.หาเดือนแรมแต่ไม่สำเร็จ เผอิญจารุณีโทร.มาบอกว่าเห็นธิติรัตน์กับดุจแขที่ห้องอาหารในโรงแรมแห่งหนึ่ง ท่าทางเหมือนดุจแขบังคับให้พามา สรรชัยซ่อมรถเสร็จจึงตามไป
ดุจแขบอกเรื่องที่รู้มาว่าเดือนแรมเป็นลูกชู้ ถึงทำให้เมินไม่รัก และตอนอายุสิบห้า ยังหนีออกจากบ้าน เคยถูกฉุดไปข่มขืนข้างทาง แต่ยังมีผู้ชายทำตัวเป็นคุณพ่อขายาวคอยอุปการะ ทั้งที่เป็นเด็กใจแตก โดยไม่คิดถึงชาติตระกูล ธิติรัตน์จ้องหน้าดุจแขถามว่ารู้ไหม เพราะอะไร
“ความรักทำให้คนให้อภัยกันได้เสมอ ผมก็พร้อมจะให้อภัยแรมทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะ...ผมรักแรม”
ดุจแขร้องไห้โฮ ดึงมือธิติรัตน์ไว้ไม่ยอมรับ “ไม่จริง...คุณชายรักแข ที่คุณชายทำทุกอย่างเพื่อประชดแขเท่านั้น เราเริ่มต้นกันใหม่นะคะคุณชาย”
“พอแล้วดุจแข คุณเมามากแล้ว” ธิติรัตน์ปลดมือเธอออกเดินออกมา
ดุจแขวิ่งตามออกมาหน้าโรงแรม ฝนตกลงมาเธอยื้อยุดไม่ให้เขาไปแล้วแกล้งทำเป็นลมคอพับคออ่อน เขาจำต้องอุ้มเธอกลับเข้าไปเปิดห้องให้นอนพัก ดุจแขเห็นธิติรัตน์เดินไปก็รีบกดโทรศัพท์ไปยั่วเดือนแรม เธอรับสายพอดี
“แหม...แรมรอรับสายเองเลย ยังกับจะรู้เลยนะว่าฉันจะโทร.มา”
“คุณดุจแขจะเรียนสายกับใครคะ”
“ไม่เรียนสายใครหรอก แต่จะพูดกับเธอ คืนนี้คุณชายอยู่กับฉันไม่กลับ อ้อ...ถ้าไม่เชื่อก็อย่าเพิ่งวางสาย แล้วเธอจะได้ยินอะไรดีๆ”
ธิติรัตน์กลับเข้ามา ดุจแขเรียกเขาเสียงกระเส่า เขาจึงถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง
“แข...มีความสุขและก็อบอุ่นมาก ที่คุณชายอยู่กับแข”
เดือนแรมวางสายมือไม้สั่นน้ำตาร่วง...ธิติรัตน์ไม่รู้อะไร เขาพาแม่บ้านมาให้ช่วยดูแลดุจแข แล้วกลับออกไป ดุจแขร้องกรี๊ดวิ่งตามเขาออกมาอีก สรรชัยขับรถ มาถึง เห็นดุจแขยื้อยุดธิติรัตน์ไม่ให้ขึ้นรถ ก็สังเวชใจ ธิติรัตน์ผลักเธอออกบอกอย่าทำตัวไร้ค่าแบบนี้ ดุจแขยื้อว่าที่เป็นแบบนี้เพราะรักเขา แต่ธิติรัตน์โต้ว่าตนไม่ได้รักเธอ แล้วขึ้นรถขับออกไป ดุจแขนั่งร้องไห้โฮกลางสายฝน สรรชัยอดสงสารไม่ได้เข้ามาพยุงเธอขึ้นพากลับบ้าน...ดุจแขเริ่มมองสรรชัยที่อดทนกับตนจึงขอกลับมาเริ่มต้นใหม่ แต่สรรชัยกลับตอบว่า
“เรื่องของเรามันจบไปแล้ว” พูดจบสรรชัยเดิน ออกจากห้องไป
ดุจแขอึ้ง รับรู้แล้วว่า สายน้ำไม่ไหลกลับเป็น แบบนี้นี่เอง รู้สึกโหวงๆในใจชอบกล...
ธิติรัตน์กลับมาถึงวัง ถามหาเดือนแรม ละเอียดตอบว่าเข้าห้องไปแล้ว เขาจึงให้ละเอียดไปอุ่นอาหารที่เดือนแรมทำให้เขาทาน ละเอียดอมยิ้ม ที่เขายังกลับมาทานอาหารเดือนแรม
ooooooo
วันรุ่งขึ้น เดือนแรมนั่งมองการ์ดที่ธิติรัตน์ให้น้ำตาไหล เธอเก็บเสื้อผ้าเตรียมออกจากวังศิลาลาย กระดาษที่เธอวาดภาพเขาและเขียนคำว่า...รักคุณชาย หล่นไปอยู่ใต้เตียงโดยไม่รู้ตัว...ธิติรัตน์ตื่นมา รู้จากหม่อมรัตนาว่าเดือนแรมออกจากบ้านไปแล้ว ก็ตกใจรีบเข้ามาดูในห้องเธอ เห็นห้องว่างเปล่า เขาเสียใจอาลัย อาวรณ์เธออย่างมาก
ระหว่างที่เดือนแรมเดินออกมาจากวัง เจ๋งคนของดุจแขสะกดรอยตาม เผอิญสรรชัยขับรถผ่านมาและรับเธอไป เขาบอกเธอว่า “นึกแล้วว่าแรมต้องเป็นอย่างนี้ พี่เลยมาหา เพื่อบอกว่าทุกอย่างเป็นแผนของดุจแข”
เดือนแรมยังน้อยใจตอบเขาว่า “ไม่เกี่ยวกับคุณดุจแขหรอกค่ะ คุณชายเป็นผู้มีพระคุณของแรม เป็นว่าที่พี่เขยแรม แรมไม่ควรคิดอย่างนี้กับคุณชายตั้งแต่แรก... พี่สรรชัยเป็นคนเดียวที่รู้ความลับของแรม อย่าบอกใคร นะคะ”
“พี่ไม่บอกใครหรอก พี่รับปาก...แต่พี่อยากให้แรมเปิดใจรับคนอื่นบ้าง”
“ขอบคุณค่ะ แรมไม่ได้อยากมีใคร กับคุณชาย...แรมก็ไม่รู้เหมือนกัน ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน เมื่อไหร่ รู้แต่ว่า...”
“แรมรักคุณชาย...” สรรชัยพูดต่อให้
อ่านละคร มาหยารัศมี ตอนที่ 7 วันที่ 10 พ.ค. 55
ละครมาหยารัศมี บทประพันธ์โดย : บุษยมาส
ละคร มาหยารัศมี บทละครโทรทัศน์ทางช่อง 7 โดย ดารารุ่ง
ละครมาหยารัศมี กำกับการแสดงโดย : ทองสิทธิ์ โสดาโคตร / กฤษฎากร มะลิวัลย์
ละครมาหยารัศมี ผลิตโดย : ดาราวีดีโอ จำกัด
ติดตามชม ละคร มาหยารัศมี ได้ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ละครมาหยารัศมี ออกอากาศทุกวันศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น.
ที่มา ไทยรัฐ
No comments:
Post a Comment