ธี ระเงยหน้ามอง ตะลึงนิดๆเมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานของอุ้ม เขาปลอบเธอว่าไม่เป็นไร มันเป็นอุบัติเหตุ เธอรีบส่งผ้าเช็ดมือให้แล้วบอกว่าจะไปเอามาให้ใหม่ อุ้มเดินออกไป
“เป็นไงครับกัปตัน น้องใหม่ของเราสวยมั้ย” วิทย์ถามยิ้มๆ
“แอร์ใหม่หรือ...”
“ครับ เห็นว่าเคยบินพวกสายการบินยุโรป เพิ่งย้ายมาอยู่กับเรา สวยดีนะครับ”
ธีระพยักหน้ายิ้มๆ อุ้มกลับมาพร้อมกาแฟให้ธีระและวิทย์ เธอยืนลุ้นดูธีระดื่มแล้วถาม
“ใช้ได้มั้ยคะ เห็นพี่รัตบอกว่ากัปตันใส่เฉพาะนมอย่างเดียว ไม่รู้ว่ามันไปรึเปล่า”
“กำลังดีครับ”
อุ้ม โล่งใจแล้วถามอาหารกลางวันจะรับอะไรกันบ้าง ธีระและวิทย์สั่งสิ่งที่ต้องการ อุ้มรับคำ ธีระมองวิทย์ที่ดูจะสนิทกับเธอเร็ว พอเธอออกไป เขาก็กระเซ้า
“คุณนี่ดูคล่องกับผู้หญิงนะ”
“ผมก็แค่ทำให้ดูกันเองน่ะครับ น้องเขาจะได้ไม่เกร็ง”
“ไม่ได้จีบเขาหรือ” ธีระหยั่งเชิง
“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่สเปก ผมชอบหมวยๆ หรือกัปตันสนใจ” วิทย์แย็บทันที
ธีระรีบบอกว่า ตนยังเข็ดผู้หญิงอยู่...อุ้มออกมาจัดอาหาร นุ้ยกับเป๊บรุมถาม
“กัปตันเป็นไงอุ้ม หล่อสมใจมั้ย”
“อืม...หล่อมาก สมกับที่คนเขาลือจริงๆ”
นุ้ยรีบยุ “ถ้าสนใจอย่าช้านะ เขาเพิ่งอกหักจากคนรักเก่าด้วย”
“ไม่ล่ะ มิอาจเอื้อมของสูง” อุ้มยังกล้าๆกลัวๆ
เป๊บ บ่นถ้าตนยังไม่มีแฟน จะจีบแล้ว นุ้ยคะยั้นคะยอให้อุ้มตีสนิทกับธีระ อุ้มยิ้มอายๆพูดเล่นๆจะลองคิดดู... เป๊บกับนุ้ยเดินไป อุ้มพึมพำคนเดียว “ระดับกัปตัน เขาจะชอบเรารื้อ”
“ขอโทษครับ คุณอุ้ม” ธีระโผล่เข้ามา
“อุ๊ย...มีอะไรคะกัปตัน” อุ้มสะดุ้งเหลอหลาทำอะไรไม่ถูก
“ขอกาแฟอีกซักแก้วสิครับ แก้วเมื่อกี้อร่อยมาก” ธีระส่งถ้วยกาแฟคืนแล้วเดินเข้าห้องนํ้า
“หวังว่ากัปตันคงไม่ได้ยินที่เราพูดนะ ถ้าเกิดเขาได้ยินขึ้นมา เราแย่แน่” อุ้มบ่นอายๆ
ธีระออกมา อุ้มส่งถ้วยกาแฟใหม่ให้ เขาขอบคุณแล้วบอกว่า “อ้อ เมื่อกี้ผมได้ยินว่า...”
“หา...กัปตันได้ยินหรือคะ อุ้มพูดเล่นน่ะค่ะ”
“พูดอะไรครับ” ธีระจ้องหน้าอุ้ม
“แล้วกัปตันได้ยินว่าไงล่ะคะ” อุ้มเขิน
“ได้ยินโคไพลอทบอกว่าคุณเพิ่งย้ายมาทำงานกับเรา”
อุ้มถอนใจ ตอบว่าค่ะ จากนั้นธีระชวนคุย
จิปาถะ ก่อนกลับไปเขาหวังว่าจะได้ร่วมงานกันบ่อยๆ อุ้มมือไม้เย็น ยืนอึ้ง “นี่เราเป็นอะไรเนี่ย ทำไมมือเย็นอย่างนี้”
นุ้ยเข้ามาเรียก อุ้มสะดุ้ง นุ้ยตามให้ออกไปทำงาน อุ้มถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนเข็นรถออกไป
ooooooo
หลัง จากดีใจที่ทำให้ลูกชายไม่ต้องแต่งงานได้ไม่เท่าไหร่ จินดาต้องหนักใจเพราะคิตตี้แวะเวียนมาไม่เลิก จนเธอเริ่มไม่พอใจ แถมคิตตี้ยังบอกว่า ตนกลับมาเพราะรู้ข่าวงานแต่งล่ม
“ถ้าหนูได้มาเป็นสะใภ้คุณแม่ล่ะก็ หนูจะดูแลคุณแม่ไปจนวันตายเลยค่ะ”
จินดา สำลักอาหารที่ทาน คิตตี้จะป้อนแหนมเนืองให้อีก เธอโบกมือพอก่อน คิตตี้พยายามเอาใจเปลี่ยนของกินให้ใหม่ จินดาเริ่มอึดอัดมากขึ้น มองอย่างไม่สบอารมณ์
วันต่อมา แดงกับครอบครัวมารับจินดาออกไปทานอาหารนอกบ้าน แดงถามแม่จะเอาแหนมเนือง ของชอบไหม เธอรีบบอกว่าไม่เอาเบื่อแล้ว กบเสนอกุยช่ายทอดของโปรดแทน จินดาส่ายหน้าไม่ชอบอีกแล้ว แดงเริ่มสงสัย
“แม่เป็นอะไรอีกเนี่ย ทำไมอารมณ์ไม่ดี”
ไตร ตั้นโพล่งขึ้นมาอย่างเด็กๆว่า สงสัยน้าธีจะแต่งงานอีก กบเอ็ดลูกชายว่าผู้ใหญ่คุยกันอย่าแทรก แดงถามจินดาอีกครั้งว่าอารมณ์เสียเรื่องอะไร
“ก็แม่คิตตี้น่ะสิ จะมาเกาะแกะน้องชายแก”
“เรื่องนี้อีกแล้วหรือแม่” แดงอ่อนใจ
“เห็นมั้ยพ่อ ตั้นทายถูก”
กบเอ็ดลูกให้เงียบ แดงตำหนิแม่ “หนูว่าแม่เลิกยุ่งกับเรื่องของนายธีเขาซะเถอะ ที่เขาต้องเลิกกับพิมก็เป็นเพราะแม่นะ”
“นี่แกหาว่าฉันเป็นต้นเหตุทำให้เขาเลิกกันงั้นหรือ”
“ก็ใช่สิ ถ้าแม่ไม่เข้าไปยุ่งกับเขา ป่านนี้ธีมันก็แต่งงานกับพิมไปเรียบร้อยแล้ว”
“แกถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ ที่น้องแกมันเลิกกับแม่พิม เพราะเขาไปด้วยกันไม่ได้ ไม่ได้เกี่ยวกับฉัน”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว หนูรู้นะว่าแม่สร้างเรื่องทุกอย่าง
แม่เป็นคนโทร.หาคิตตี้ให้เขาเข้ามายุ่งวุ่นวายกับธี แล้วแม่ก็...”
กบ ปรามแดง จินดาโวยให้พูดว่าตนทำอะไร กบขอร้องอย่าทะเลาะกันเลย ทานอาหารดีกว่า จินดาเอ็ดตะโรใส่กบ ให้บอกแดงถอนคำพูด แดงโต้ไม่ถอน ตนไม่ยอมแม่อีกแล้ว
“อ๋อ ใช่สิ เดี๋ยวนี้ฉันมันแก่ไม่มีความหมายแล้วนี่ แกมีลูกมีผัว แกไม่เห็นความสำคัญของฉันแล้ว” จินดาพาลไปกันใหญ่ โวยกบไม่รู้จักสั่งสอนเมียให้รู้ว่าใครแม่ใครลูก
จินดาลุกจะกลับบ้าน กบจึงอาสาไปส่ง แดงคิดว่าแม่ไม่กล้า บอกกบถ้าแม่อยากกลับให้ไปเอง จินดายิ่งโกรธ สะบัดหน้าเดินออก กบบอกไตรตั้นให้อยู่กับแม่ ตนจะ
ส่ง ยาย แดงห้ามแต่กบขอร้องอย่าให้รุนแรงอย่างนี้เลยเขาวิ่งตามออกมา เห็นจินดาโบกแท็กซี่ แต่รถคงไม่ไป เธอจึงบ่น ไม่รับคนแล้วขับมาหาหอกอะไร
กบ เลื่อนรถมาจอดตรงหน้า ขอร้องให้จินดาขึ้นรถ ตนจะไปส่ง จินดามองว่าแดงไม่ได้ตามออกมาจึงยอมขึ้น ระหว่างอยู่ในรถ กบพยายามขอร้องจินดาอย่าโกรธแดง
“ถ้าแกเป็นฉัน แกไม่โกรธหรือ ฉันเป็นแม่มัน
แบกท้องมันมาตั้งเก้าเดือน เลี้ยงมันกว่าจะโตมาเป็นเมียแก หน็อย ทำปากกล้ามาด่าเรา”
“แดงเขาไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้นหรอกครับแม่
เขาแค่อยากจะเตือนแม่”
จินดา ปรี๊ดแตก หาว่ากบเข้าข้างแดง โวยวายให้จอดรถ ไม่อย่างนั้นจะโดดลง กบรีบจอดข้างทาง จินดาลงจากรถอย่างโกรธ โบกแท็กซี่ขึ้นไป กบส่ายหน้า นึกว่าแบบนี้จะมีแต่แม่ตน เขาเห็นว่าจินดาขึ้นรถแล้วไม่น่ามีอะไรจึงกลับไปหาลูกเมียที่ร้าน
ooooooo
ย่าน ช็อปปิ้งต่างแดน ธีระกับวิทย์เดินซื้อของระหว่างพักการบิน ธีระหยุดมองอุ้มเลือกซื้อของอยู่ในร้านช็อกโกแลต เธอหิ้วถุงออกจากร้าน ตกใจเมื่อเขาทัก
“อ้าว คุณอุ้ม ซื้อขนมหรือ”
“ค่ะ ซื้อช็อกโกแลตไปฝากคุณแม่ คุณแม่อุ้มชอบทาน”
“เหมือนคุณแม่ผมเลย เมื่อก่อนผมก็ซื้อไปฝากทุกไฟลท์ แต่ตอนหลังท่านเป็นเบาหวานเลยไม่ได้ซื้อ”
“งั้นก็ซื้อคุกกี้ที่ผสมซินนามอนไปให้ทานมั้ยคะ เขาบอกว่ามันช่วยลดนํ้าตาลได้นะคะ”
ธี ระชอบใจจะเข้าไปซื้อ เธอรีบบอกว่าร้านนี้ไม่มี ถ้าตนเจอจะซื้อมาให้ นุ้ยกับเป๊บเห็นสองคนคุยกันอย่างถูกคอก็ดีใจ ยิ่งวิทย์ตามมาสมทบ ต่างเห็นพ้องกันว่า น่าจะให้อุ้มดามใจธีระ ทั้งสามจึงวางแผนให้ทั้งสองทานอาหารเย็นด้วยกัน
ก่อนมื้อเย็น อุ้มคุยโทรศัพท์กับแม่บนห้อง เป๊บมาบอกเจอกันที่ร้านอาหาร อุ้มวางสายจากแม่ขอเข้าห้องนํ้าแล้วจะตามไป เป๊บรีบมาเจอกับนุ้ยและวิทย์ ต่างพยักหน้าให้กันแล้วเดินไป
ธีระนั่งคุยโทรศัพท์กับจินดาในร้าน อาหาร เขารู้สึกว่านํ้าเสียงแม่ไม่ค่อยดี แถมเธอบ่นว่าเบื่ออาหาร เขาจึงบอกให้แดงพาไปหาหมอ จินดาขุ่นเคืองขึ้นมาทันที ปัดว่าแดงไม่มีเวลา
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะแม่ หรือว่าทะเลาะกัน”
“แม่จะไปทะเลาะกับใครได้ เดี๋ยวนี้พูดอะไรนิดพูดอะไรหน่อยก็ไม่เข้าหูเขา”
ธี ระปลอบอย่าคิดมาก แดงรักแม่ จินดาสวนว่าไม่จริง คนที่รักตนมีเขาคนเดียว ธีระถอนใจเปลี่ยนเรื่องมาถามอยากได้ของฝากอะไรไหม เธอตอบไม่ต้องการ ขอให้เขากลับมาหาตนก็พอ ธีระเอ่ยรักแม่ก่อนจะวางสาย จินดาอิ่มเอมใจ
อุ้ม เดินเข้ามาในร้านเจอธีระทักตามมารยาท ธีระชวนเธอนั่งร่วมโต๊ะ เธอบอกว่านัดกับนุ้ยและเป๊บไว้ เขาจึงบอกว่าเขาก็นัดวิทย์ จึงชวนนั่งด้วยกัน ไม่ทันไร ทั้งนุ้ยและวิทย์ต่างโทร.บอกว่า เจอเพื่อน ไม่มาทานด้วยแล้ว ทั้งสองสบตากัน อุ้มรีบขอตัวกลับไปทานที่ห้อง ธีระรั้งไว้
“คุณอยู่ทานเป็นเพื่อนผมแล้วกัน” เห็นอุ้มลังเลจึงแกล้งถาม “ทำไม กลัวแฟนจะว่าหรือ”
“เปล่าค่ะ อุ้มยังไม่มีแฟนค่ะ”
“งั้นก็นั่งทานเป็นเพื่อนผมได้สิ ผมก็ไม่มีแฟน สั่งอะไรเถอะ ผมหิวแล้ว”
อุ้มก้มหน้าดูเมนู ธีระเสนอชื่ออาหาร อุ้มตอบว่าได้หมด เขายิ้ม “คุณนี่น่ารักจริงๆ ถามอะไรกินได้หมด ทุกอย่าง”
อุ้ม เขิน...ในขณะที่วิทย์ นุ้ย และเป๊บนั่งทานอยู่ด้วยกันอีกร้าน ทั้งสามคุยกันเรื่องของธีระกับอุ้ม เป๊บรับรองว่าอุ้มเป็นคนดีไม่มีที่ติ เพราะตนเป็นเพื่อนเรียนกันมา สมัยเรียนอุ้มไม่เคยมีแฟนทั้งที่มีคนจีบเยอะ เพราะช่างเลือก วิทย์ชอบใจทั้งสองต้องเข้ากันได้ดี เพราะธีระก็เพอร์เฟกต์ไม่มีตำหนิ ที่สำคัญทั้งสองรักแม่มากเหมือนกัน
ตลอดเวลาที่นั่งทานอาหาร ธีระมองอุ้มอย่างถูกใจ เขาเกริ่น “ผมถามอะไรอย่างได้มั้ย”
อุ้มมองเขินๆถามว่าอะไร ธีระถามว่า ทำไมผู้หญิงถึงรับไม่ได้ที่ผู้ชายรักแม่ อุ้มไม่เข้าใจ
“ก็สมมติว่าคุณมีแฟน แล้วแฟนคุณเขาให้ความสำคัญกับแม่เขา อาจจะมากเกินไปสักนิด คุณจะรู้สึกยังไงกับแฟนคุณ”
“อือ แล้วผู้ชายเขารักอุ้มมากหรือน้อยกว่าแม่เขาล่ะคะ”
ธี ระตอบว่าเท่ากัน อุ้มแย้งเป็นไปได้หรือ เขาแปลกใจทำไมถึงไม่เชื่อว่ารักเท่ากัน อุ้มว่าถ้าเป็นตน ตนต้องรักพ่อแม่มากกว่าแฟน ธีระลองถามใหม่
“แล้วถ้าติดเกาะอยู่สามคน มีเรือมารับแต่ให้ไปได้แค่สองคน คุณจะเลือกไปกับใคร”
“อุ้มก็ต้องเลือกไปกับแม่สิคะ”
“ไหนบอกเหตุผลสิ ทำไมคุณถึงเลือกแม่ไม่เลือกผม...เอ่อ...ไม่ใช่ ผมหมายถึงแฟนคุณ”
“ก็แม่อุ้มช่วยเหลือตัวเองไม่ได้นี่คะ แต่แฟนอุ้มเขาต้องช่วยเหลือตัวเองได้มากกว่า แล้ววันนึงเขาอาจรอดชีวิตกลับมารักอุ้มได้อีก”
“อืม...เหตุผลของคุณก็ถูกนะ ถ้างั้นผมก็ไม่ผิดที่เลือกแม่ ขอบคุณนะ”
อุ้ม งงขอบคุณเรื่องอะไร ธีระตอบว่าเรื่องติดเกาะ เขายิ้มที่เธอทำให้รู้สึกกระจ่างขึ้นมาก อุ้มทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจความหมาย ธีระชวนเดินย่อยอาหารกลับโรงแรม แต่ขอแวะซื้อกาแฟที่ร้านตรงหัวโค้ง อุ้มรับคำค่ะ ธีระยิ้มขำๆ
“ผมน่าจะมีแฟนแบบคุณนะ ที่พูดอะไรก็ไม่เคยขัดเลย” เห็นอุ้มอึกอักเขากระเซ้า “คุณไม่อยากมีแฟนเป็นกัปตันบ้างหรือ”
อุ้มตกใจไม่ทันตั้งตัว ถามอะไรนะ ธีระพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำอีกครั้ง อุ้มตาโพลงเขินอาย
“กัปตันอย่าเล่นมุกนี้เลยค่ะ นี่อุ้มก็อายจะแย่แล้ว” อุ้มเดินจ้ำนำหน้าเขาไป
“เดี๋ยวสิคุณอุ้ม นี่ผมไม่ได้เล่นมุกนะ” ธีระวิ่งตาม
“ถึงร้านกาแฟแล้วค่ะ กัปตันซื้อกาแฟก่อนนะคะ อุ้มหนาวขอกลับโรงแรมก่อนค่ะ”
อุ้ม วิ่งข้ามถนนไป ธีระไม่อยากเชื่อว่ายังมีผู้หญิงแบบนี้ในยุคนี้อีก อุ้มหันมามองเขา จึงเดินชนเสาไฟ ธีระอ้าปากจะเตือนแต่ไม่ทัน อุ้มยิ่งอายก้มหน้าก้มตาวิ่งตรงไป ธีระยิ้มขำ เธอเดินลับตามาได้ ก็หยุดกุมหน้าผากพึมพำว่า...นี่เขาพูดเล่นหรือพูดจริงกับตนกันแน่
ooooooo
วัน ต่อมา แดงพยายามโทร.มาหาจินดา แต่เธอไม่ยอมรับสาย แถมนั่งกินไก่ย่างส้มตำอย่างเอร็ดอร่อย อรพยายามบอกให้คุยกับแดง เธอก็ไม่ยอม ตั้งแง่อย่าคิดจะมาง้อ
“ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมแม่ถึงเป็นคนแบบนี้นะ” แดงสบถ
กบ ปลอบอย่าไปโกรธคนแก่เลย คงอยากให้คนตามใจ แดงย้อน “แม่คุณก็เหมือนกัน นี่ดีนะที่ฉันไม่ยอมอ่อนข้อให้ ไม่ยังงั้นล่ะก็ คุณไม่มีวันได้แต่งกับฉันหรอก”
“เอาล่ะ ผมขอโทษ งั้นขอให้คุณจัดการกับแม่คุณให้เหมือนกับแม่ผมแล้วกัน” กบอ่อนใจ
จินดา กินไก่ย่างทั้งที่หมอห้ามแล้วยังจะเอาลอดช่องน้ำกะทิอีก อรจัดให้อย่างไม่เต็มใจ พลันเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น จินดารีบสั่งอร ถ้าเป็นแดงมาให้บอกว่าตนไม่รับแขก...อรวิ่งมาเปิดประตู ปรากฏว่าเป็นคิตตี้ อรรายงานว่าจินดากำลังกินลอดช่องอยู่ คิตตี้เข้ามาถึง จินดาเห็นถึงกับสำลัก คิตตี้รีบเช็ดปากให้ และต่อว่า
“คุณแม่ขา ห้ามทานเด็ดขาดนะคะ นี่ค่ะทานผลไม้ดีกว่า หนูซื้อชมพู่มา อรจ๋าเอาไปล้างให้คุณยายที”
จินดา เอ่ยปากถาม มาทำไม คิตตี้รีบตอบว่ามาดูแลเธอ ตนบอกแล้วว่าจะปรนนิบัติจนกว่าจะตายจากกัน จินดาเริ่มเสียงขุ่น “ขอบใจนะ แต่ฉันว่า ฉันดูแลตัวเองได้”
“อย่าเกรงใจเลยค่ะคุณแม่ นี่ตี้กะว่าอาทิตย์หน้า ตี้จะเอาเสื้อผ้ามาอยู่ค้างกับคุณแม่ซะเลย จะได้อยู่กันอย่างใกล้ชิด คราวนี้พี่ธีก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงคุณแม่อีกต่อไปแล้ว”
จินดาอึ้ง อรอมยิ้มอย่างขำปนสะใจ
ooooooo
เช้า วันใหม่ที่ต่างแดน ธีระยืนเตร็ดเตร่อยู่หน้าโรงแรม วิทย์เดินออกมาถามไม่ไปซื้อของหรือ เขาตอบว่านอนไม่หลับจึงลุกมาเดินเล่น วิทย์รู้ทันชวนไปดูของเก่าที่ร้านกัน ธีระปฏิเสธ วิทย์แกล้งถามอีกว่าเมื่อคืนทานข้าวคนเดียวสนุกไหม ธีระทำหน้าเก้อเขิน
“อ๋อ เมื่อคืนเจออุ้ม ก็เลยกินกับอุ้มเขา”
วิทย์ถามว่าอุ้มเป็นอย่างไรบ้าง น่ารักไหม ธีระพยักพเยิดว่าก็ดี วิทย์ถามโพล่งออกมา
“หมายความว่ากัปตันชอบ”
“อ้าว ผู้หญิงสวยใครไม่ชอบ”
“ผมดีใจจริงๆครับ กัปตันจะได้หายอกหักซะที”
“คุณนี่มันรู้มากจริงๆ จะไปไหนก็ไปเถอะ”
วิทย์ รีบเดินข้ามถนนไป สามสาวเดินคุยกันออกมา นุ้ยกับเป๊บยุอุ้มลองคบธีระอีกวัน พวกตนเชื่อว่าเขาสนใจเธอ นุ้ยชี้ให้ดูธีระซึ่งยืนรออยู่ อุ้มแย้งว่าเขารอวิทย์ เป๊บเข้ามาทักธีระและถามถึงวิทย์ เขาบอกว่าไปดูของเก่า เป๊บกับนุ้ยรีบบอกว่า
“งั้นไปดูของเก่ากับพี่วิทย์ดีกว่านะ นุ้ยฝากอุ้มด้วยนะคะกัปตัน”
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ ฉันไปด้วย”
ขอขอบคุณจาก thairath.co.th
