{[['
']]}
']]}
“ข้าจะเอานังโสเภณีอย่างเอ็งไปทิ้งขยะเดี๋ยวนี้ มานี่ !” อบเชยเข้าไปจิกหัวแพงลากออกไปสองสามก้าว พึ่งร้องวี้ด เพ็ญจับพึ่งไว้ แพงไถลไปตามที่ถูกจิกหัว แล้วจู่ ๆ คนที่เข้ามาผลักคุณหญิงจนเซเกือบล้ม กลับเป็นคุณหลวง
“นี่หยุดนะ...”คุณหลวงผลักอบเชยกระเด็นแล้วเข้าขวางแพง ปกป้องแพง ทุกคนตกใจกันหมด อบเชยเองก็คาดไม่ถึง ถึงกับเซ อบเชยรีบเข้าไปประคอง คุณหลวงเพิ่งได้สติเอ่ยปากขอโทษ อบเชยรู้สึกว่าคุณหลวงเปลี่ยนไป กล้ารีบเข้าไปเตือนสติคุณหลวง
“เป็นบ้าไปแล้วหรือครับ ทำแบบนี้กับคุณหญิงอบเชยได้ยังไง”
“ก็คุณหญิงจะไล่แพงออกไปจากบ้านนี้ ผมไม่ยอม แพงไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ผมไม่ยอม” คุณหลวงโวยวาย
“ไม่ยอมหรือ ถ้าอย่างนั้นก็ไสหัวออกไปทั้งคู่เลย ออกไปเดี๋ยวนี้ !” อบเชยตวาดเสียงดัง
“ได้ครับ ผมจะพาแพงออกไปอยู่บ้านของผม” คุณหลวงขึงขัง แพงยิ้มพอใจสะใจ
บัวสวรรค์คอยประคองชื่นกลิ่นออกมาบอกว่าไม่ได้ “คุณหลวงแต่งงานกับหนู ถ้าคุณหลวงไป หนูจะอยู่ยังไงคะคุณแม่”
“คนเรา ขาดข้าวขาดน้ำมันถึงตาย ขาดผู้ชายไป ไม่มีใครตายหรอกลูกชื่น!” อบเชยเสียงเข้ม บัวรีบเข้าไปเตือนสติคุณหญิงอบเชย “คิดให้ดีก่อนนะคะคุณอา ผัวไปทาง เมียไปทาง คนจะมองพี่ชื่นว่ายังไง มิต้องเป็นม่ายตั้งแต่ยังสาวหรือคะ”
กล้ารีบเข้ามาหาอบเชยอีกคนส่งเสียงเบา “คุณหลวงเหมือนคนขาดสติ ผมอยู่กับท่านมาตั้งแต่เด็ก ท่านไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมขอเวลาคุยกับท่านก่อนได้ไหมครับ อย่าเพิ่งไล่ท่านไปเลย”
ชื่นกลิ่นรีบเข้าไปขอร้องแม่อีกคน “คุณแม่ขา ชื่นรักคุณหลวง ชื่นไม่รู้จะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีคุณหลวง ชื่นกลัว ถ้าคุณหลวงไปแล้ว เธอจะไม่กลับมา”
แพงยิ้มเหยียด “ฮึ่ยน่ารำคาญจริง ไปกันเถอะค่ะคุณหลวง แพงกับแม่อยากไปอยู่บ้านใหม่ใจจะขาดแล้ว”
ชื่นกลิ่นวอนขอคุณหลวง จนคุณหลวงสงสารเหมือนใจอ่อนวูบหนึ่ง “คุณหลวงเจ้าขา อยู่ที่นี่นะคะ ชื่นยังทำใจไม่ได้ อย่าเพิ่งไปไหนเลย”
“แม่ชื่น...” สำนึกของคุณหลวงวูบขึ้นมา เหมือนจะไปหา แต่ถูกแพงดึงไว้
“คุณอาขา ตอนนี้ทุกคนร้อนกันไปหมด ทอดเวลาออกไปสักครู่ดีไหมคะ บางทีอาจจะเป็นอารมณ์ชั่ววูบของผู้ชาย อีกหน่อย หมดช่วงข้าวใหม่ปลามันไปแล้ว อาจจะลืมนางแพงก็ได้ ไหน ๆ พี่ชื่นก็ออกปากเองแล้ว”
อบเชยมองทางนั้นทางนี้ที แค้นใจมากแต่ยอมรามือ เดินกลับไป เพราะทำอะไรไม่ได้ ชื่นกลิ่นรีบเดินตามแม่ไป แพงสะใจดึงคุณหลวงไว้กับตัว คนที่เหลือได้แต่กระอักกระอ่วน กลุ้มใจ
อบเชยเดินเข้าห้องมา ปัดข้าวของบนโต๊ะทิ้งระบายความโกรธ ชื่นกลิ่นเข้ามาหาอย่างห่วงความรู้สึก อบเชยหันมาจับแขนทั้งสองข้างชื่นกลิ่นเขย่า “ทำไม ทรมานตัวเองอย่างนี้ทำไม ไหนบอกมาซิ รักเขามากนักหรือ”
“คุณแม่อย่าโกรธลูกเลยนะคะ ลูกไม่มีใครแล้ว ถ้าคุณแม่ไม่รักลูกอีกคน ลูกจะทำยังไง” ชื่นกลิ่นร้องไห้ เหมือนเด็ก ๆ
อบเชยสงสารลูกสุดใจ ดึงลูกเข้ามากอด “ลูกชื่นของแม่ ลูกต้องเข้าใจความรักเสียใหม่นะลูก ไม่มีความรักไหนสำคัญเท่ารักตัวเอง ที่ลูกทำอยู่นี่ คิดว่ารักตัวเองมากพอแล้วหรือ ตอนลูกยังเล็ก พ่อแม่ทุกคน แม้แต่มดตัวหนึ่ง ยุงตัวหนึ่ง ยังไม่ยอมให้กัด แต่พอโตขึ้นมา ไม่กินข้าว เอาแต่นั่งร้องไห้ทำร้ายตัวเอง เพราะผู้ชายเพียงคนเดียว ทำแบบนี้ คิดถึงใจพ่อแม่บ้างหรือเปล่า”
“หนูขอโทษ หนูขอโทษ”
“หนูจะให้คุณหลวงอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่เลิกเรียกร้องความสนใจจากเขาด้วยวิธีนี้เสียที หนูรู้ไหม ยิ่งทำ ก็ยิ่งหมดคุณค่า ไม่มีใครเขามาสนใจเราด้วยวิธีนี้หรอก หนูต้องกินข้าว ต้องลุกขึ้นมา ต้องใช้ชีวิตให้เป็นปรกติ หนูทำได้ไหมล่ะ”
“ฮือ...คุณแม่” ชื่นกลิ่นซาบซึ้งเข้าใจ กอดแม่ร้องไห้ไปด้วยกัน แต่ยังทำไม่ได้ในทันที
คุณหลวงเดินเข้ามาที่เรือนเล็กสีหน้ากลุ้ม แพงดินตามงอนง้อ กระเง้ากระงอด กล้าเดินตามมาอีกคน แพงบอกว่าไม่อยากอยู่บ้านนี้แล้ว ขอให้คุณหลวงหาบ้านใหญ่ ๆ ให้เธออยู่
กล้ามองแพง “คุณแม่ของคุณหลวง คงไม่พอใจแน่ ถ้ารู้เรื่องของเธอ ถ้าคุณแม่คุณหลวงรู้ว่า คุณหลวงทิ้งคุณชื่นกลิ่น อาจจะไปเรียนเสด็จในกรม อาจจะให้ส่งคุณหลวงเข้าค่ายทหารที่หัวเมือง”
“ฉันเป็นเมีย ฉันจะตามไป”
“ค่ายทหารตั้งอยู่ในกระท่อมกลางป่า ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยู่ได้ ไม่มีความสะดวกสบาย ไม่มีคนใช้ ไม่มีใครชื่นชมเมียคุณหลวงอย่างเธอ เธอจะกลับไปสู่ความยากจนที่เธอกลัว เธอจะไปหรือ”
แพงอึ้ง “คุณแม่คุณหลวงจะทำจริงหรือเจ้าคะ” คุณหลวงมองแพงแล้วพยักหน้าว่าอาจจะจริง แพงเซ็ง นั่งลงทันที ออกไปจากที่นี่ไม่ได้ดังใจ “งั้นรอหน่อยก็ได้”
“รออะไร” กล้าถาม แพงยิ้มออกมา “รอแพงท้องกับคุณหลวงไง ตอนนี้เป็นแค่เมียน้อย แต่ถ้าท้อง อีแพงก็เป็นแม่ของทายาทคุณหลวง ถึงเวลานั้น ญาติคุณหลวงก็ต้องต้อนรับแพงอยู่ดี !”
กล้าอึ้งไป แพงเข้าไปเง้างอด คุณหลวงยิ้มให้พยักหน้าว่าจริง !
ในครัวเรือนใหญ่ นวลและติ่งคุยกันเรื่องแพง ทั้งคู่ด่าว่าแพงสารพัด โดยเฉพาะนวลด่าว่าแพงเป็นพวกคางคกขึ้นวอ หน้าด้าน ไม่มีศักดิ์ศรีความเป็นคน เอาแต่พึ่งผู้ชาย
นวลวางมีดลุกขึ้นยืนประกาศกร้าว “ว่าแล้ว หาทางเป็นเมียพี่กล้าดีกว่า ! ก็คุณหญิงน่ะพูดถูก แต่ทำยาก แค่คิดก็เหนื่อย ไปดีกว่า” นวลได้ความคิด รีบออกไปทันที ติ่งงง เกาหัว ตกลงที่พูดน่ะ คนเดียวกันไหม
อ่านละคร บ่วง วันที่ 6 พฤษภาคม 2555
ละครเรื่อง บ่วง ออกอากาศ ทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.30 น.
ละครเรื่อง บ่วง ผลิตโดย : บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด
ละครเรื่อง บ่วง บทประพันธ์โดย : จุลลดา ภักดีภูมินทร์
ละครเรื่อง บ่วง บทโทรทัศน์โดย : นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์
กำกับการแสดงโดย : ภวัต พนังคศิริ
ที่มา เดลินิวส์
No comments:
Post a Comment