{[['
']]}
']]}
เดือนแรมมาปรับทุกข์กับเจ๊กอไก่ อยากออกจากบ้านมาอยู่เอง เพราะไม่อยากให้พ่อต้องทะเลาะกับจันทรา อีก...ขณะเดียวกัน ธิติรัตน์ขออนุญาตหม่อมรัตนา จะพาเดือนแรมมาอยู่ในวังเพื่อช่วยงานตน หม่อมท้วงว่าไม่เหมาะเพราะเขามีคู่หมายอยู่แล้ว ธิติรัตน์พูดอย่างมั่นใจว่าคู่หมั้นของตนคือมาหยารัศมี แต่เพ็ญประกายเป็นตัวปลอม หม่อมรัตนามองลูกชายอึ้งๆ
“ไม่ต้องขอบคุณ แค่เธอเลิกอุปโลกน์เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เธอจะดีกว่า เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ แค่เริ่ม เธอยังเดือดร้อนขนาดนี้ แล้วต่อไปมันจะไม่แย่ยิ่งกว่านี้อีกเหรอ ที่สำคัญ เธอภูมิใจเหรอ ถ้าคุณชายยอมแต่งงานกับเธอเพราะคำว่า มาหยารัศมีไม่ใช่เพ็ญประกาย”
เพ็ญประกายมองตามหลังชุติมาไปด้วยความรู้สึกแน่นจุกอก...ดุจแขกระฟัดกระเฟียดออกมาที่รถหน้าบ้าน เห็นเดือนแรมในชุดนักศึกษากลับมา ก็ตกใจเมื่อรู้ว่า เธออยู่บ้านหลังนี้
เดือนแรมเดินมาเห็นเพ็ญประกายนั่งร้องไห้อยู่ก็เข้ามาถามอย่างห่วงใย เพ็ญประกายระบายความอัดอั้น ออกมาว่า ตนยอมรับว่าอุปโลกน์ตัวเองเป็นมาหยารัศมี แต่ที่กล้าทำเพราะตนรักธิติรัตน์ เดือนแรมอึ้งมองพี่สาวร้องไห้ตัวโยนอย่างเข้าใจ พลัน ธิติรัตน์โทร.เข้ามา เดือนแรม ไม่กล้ารับสาย เพ็ญประกายรู้ทันแกล้งดักคอว่ามีความลับกับตนหรือ เดือนแรมจึงคุยอย่างลำบากใจ โกหกไปว่าตนอยู่มหาวิทยาลัยเพราะเขาจะมาหา ธิติรัตน์จึงบอกว่าเลิกเรียนแล้วให้โทร.กลับมา เดือนแรมวางสาย เพ็ญประกายแกล้งถามว่ามีแฟนแล้วหรือ เธอส่ายหน้าตอบว่าเพื่อน
“ดีแล้ว แรมยังเรียนอยู่อย่าเพิ่งมีเลย อีกอย่างพี่อยากแต่งงานออกเรือนเป็นฝั่งเป็นฝากับคุณชาย ก่อนแรม” เพ็ญประกายแกล้งตอกย้ำก่อนจะเดินจากไป...
ธิติรัตน์ฉุกคิดได้ว่าวันนี้เดือนแรมไม่มีเรียน ทำไมต้องโกหก หรือมีเรื่องอะไร คิดแล้วก็รีบออกไปหาเธอที่บ้าน...บังเอิญ สรรชัยแวะมาหาเดือนแรมและชวนออกไปคุยกันที่ร้านอาหารแถวบ้าน สรรชัยปรับทุกข์เรื่องดุจแข พอดีธิติรัตน์ขับรถผ่านมาเห็น เขาโกรธมากถึงกับสบถ
“เรารึอุตส่าห์เป็นห่วง รีบบึ่งรถมา ที่แท้ก็อยู่กับผู้ชาย ขึ้นชื่อว่าผู้หญิง เชื่อใจไม่ได้จริงๆ”
ด้วยความโกรธ ธิติรัตน์จึงโทร.นัดเพ็ญประกายว่าพรุ่งนี้จะไปทานข้าวด้วย แล้ววางสายทันที เพ็ญประกายยิ้มอย่างห่อเหี่ยวใจ...เดือนแรมลังเลที่จะโทร.หาธิติรัตน์ตามคำสั่งแต่อดไม่ได้ ธิติรัตน์ยังโกรธ ไม่ยอมรับสาย พาลจะเอากล่องจดหมายของเดือนแรมไปทิ้ง แต่พอเห็นผ้าพันคอที่เธอถักให้ ความรู้สึกก็อ่อนยวบลง
วันรุ่งขึ้น ธิติรัตน์มาหาเพ็ญประกายตามนัด เจอเดือนแรมกำลังจะไปเรียน เขามองเธออย่างขุ่นเคือง เดือนแรมบอกเขาอย่างอ่อนโยนว่า เมื่อวานตนโทร.หาเขาแต่เขาไม่รับสาย
“ทำไมฉันต้องรับสายทุกครั้งที่เธอโทร.มา ในเมื่อเธอไม่ได้มีความสำคัญกับฉัน”
“แต่คุณชายมีความสำคัญมากสำหรับแรม”
“บอกทำไม ไม่ได้อยากรู้ ไปบอกคนที่เขาอยากรู้จะดีกว่า” ธิติรัตน์อ่อนลงแต่ยังปากแข็ง
“นอกจากคุณชาย แรมไม่เคยอยากบอกอะไรใคร”
“แต่ฉันว่ามี...และคงมีไม่ต่ำกว่าสิบคน”
เดือนแรมหน้าเหวอ ธิติรัตน์จึงหาว่าเธอร้ายจริงๆ ชอบทำเป็นไร้เดียงสา เดือนแรมเศร้า
“แรมขอโทษค่ะ แต่แรมไม่รู้จริงๆว่าแรมทำอะไรให้คุณชายโกรธอีก ไม่ว่าเรื่องอะไรแรมสาบานค่ะ ว่าแรมไม่ได้ตั้งใจ ถ้าแรมคือคนพิเศษของคุณชาย...คุณชายก็คือคนพิเศษของแรม คนที่แรมเทิดทูนและแรมก็หวังว่า คุณชายจะให้แรมเป็นคนพิเศษเหมือนเดิม”
“ฉันจะทำพิเศษกับคนที่เขาเห็นว่าฉันพิเศษ แต่สำหรับคนที่ไม่เห็นค่าของฉัน ฉันจะไม่ทำ...ไปตามคุณมาหยารัศมี บอกว่าฉันมาแล้ว”
เพ็ญประกายเดินออกมาเห็นสองคนสบตากันอยู่ก็น้ำตาคลอ แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แกล้งใช้เดือนแรมไปจัดของว่างมาต้อนรับทั้งที่รู้ว่าเธอต้องไปเรียน ด้วยความน้อยใจจึงพูดอย่างงอนๆกับธิติรัตน์ว่า
“จริงๆถ้าคุณชายไม่ว่าง ไม่ต้องมาหามาหยาก็ได้นะคะ มาหยาเองก็ไม่ได้ว่างซักเท่าไหร่”
“อ้อ...เหรอครับ” ธิติรัตน์รับรู้แล้วลุกขึ้น “โอเค วันนี้คุณไม่สะดวก ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า” พูดจบเขาก็เดินออกไป ไม่หันมามองแม้แต่เดือนแรม
เพ็ญประกายน้ำตาไหลพราก ชุติมาแอบเห็นหัวเราะชอบใจ เดือนแรมสงสาร รีบตามออกไปบอกธิติรัตน์ว่าเพ็ญประกายแค่งอน แต่เขากลับโต้ว่า
“ฉันก็ไม่อยู่ในฐานะที่ต้องง้อใคร แต่ดูเหมือนเธอจะเชี่ยวชาญเรื่องมารยาหญิงจังเลยนะ ท่าจะทำบ่อย”
“คุณชายว่าแรมได้ค่ะ แต่แรมไม่อยากให้คุณชายคิดไปว่าพี่มาหยา...”
“เหมือนเธอ” ธิติรัตน์สวน สองคนจ้องตากัน
“ถ้าเหมือนแรม แรมมีแต่ความจริงใจ ความปรารถนาดี ให้คุณชาย” เดือนแรมน้ำตาไหล
ธิติรัตน์อ่อนยวบลง “ฉันอ่านเธอไม่ออกจริงๆ
เดือนแรม ว่าใจจริงแล้วเธอคิดยังไง”
เพ็ญประกายเดินออกมามองสองคนคุยกันอย่างเจ็บแค้นเสียใจ ชุติมาตามมาเยาะเย้ย เพ็ญประกายเริ่มกราดเกรี้ยวรุนแรง ผลักชุติมาตกสระน้ำหัวโขกร้องโอยๆแล้ววิ่งเข้าบ้านไปร้องไห้กับจันทราว่าชุติมาข่มขู่ทำให้จันทราโกรธจะออกไปเล่นงาน
แม้นเทพมาเจอชุติมาร้องโอยๆอยู่ในสระน้ำ ก็เข้ามาถากถางว่าแกล้งใครอีกถึงโดนแบบนี้ ชุติมาทั้งโกรธทั้งน้อยใจ โต้เถียงกับแม้นเทพอย่างเผ็ดร้อนแต่สู้ไม่ได้วิ่งหนีเข้าบ้าน เจอจันทรากระชากผมด่าว่าที่ข่มขู่เพ็ญประกาย แถมด่าว่ามีเลือดชั่วเหมือนพ่อ ชุติมาโต้อย่างเจ็บช้ำ
“ถึงหนูจะมีเลือดชั่วของพ่อแค่ไหน แต่หนูก็ไม่เคยคิดทำร้ายแม่ ทำร้ายน้อง ถึงแม้เพ็ญประกายจะไม่รู้ว่าหนูเป็นพี่เลยก็ตาม” ชุติมาปัดมือจันทราออกแล้ววิ่งหนีออกนอกบ้านไป
แม้นเทพตามมา ได้ยิน จึงตามชุติมาไปอย่างสงสัย แต่พอเห็นเธอร้องไห้ก็สงสาร เนื้อตัวก็เปียกปอนจึงพยายามปลอบ แต่ชุติมาเอาแต่ร้องไห้ไม่พูดอะไร แม้นเทพจึงไปหาซื้อเสื้อผ้าง่ายๆมาให้เธอเปลี่ยน ระหว่างนั้น แม้นเทพเห็นเจิมยืนพูดโทรศัพท์ทำนองว่า น้องสาวให้สแตนด์บายคอยทำงานให้ งานง่ายๆแต่ได้เงินเยอะ หน้าตาเจิมดูโฉดและโหดเหี้ยม แม้นเทพมองอย่างสงสัย
กลับจากซื้อเสื้อผ้า มาที่รถ แม้นเทพแปลกใจที่ชุติมาไม่อยู่ในรถ มองไปรอบๆเห็นเธอไปนั่งกอดเข่าเจ่าจุกอยู่ริมน้ำ จึงเอาเสื้อผ้าไปยื่นให้ ให้เธอไปเปลี่ยนเสียก่อนที่จะไม่สบาย
ชุติมาซาบซึ้งใจ “ขอบคุณ...ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีคนห่วงฉัน”
“เขาอาจจะห่วงแต่เธอไม่รู้ก็ได้”
“ไม่มีหรอก ขนาดแม่...ยังไม่เคยรักไม่เคยห่วงฉัน”
“แม่ทุกคน รักและห่วงลูกทุกคนนั่นแหละ”
“เป็นแค่คำพูดกรอกหูมาให้คนเชื่อ แต่สำหรับคนที่ถูกแม่ปฏิเสธอย่างฉัน รู้ซึ้งดี”
“เธอพูดเหมือนคนถูกแม่ทิ้ง”
ชุติมาน้ำตาไหล นิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะลุกไปหาห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า...แม้นเทพมองอย่างสงสัยว่า จันทรากับชุติมาต้องมีอะไรลับลมคมใน...ชุติมามองเสื้อผ้า ที่แม้นเทพเลือกมาก็พอทำเนา แต่พอเห็นชุดชั้นในที่แนบมาด้วยก็ร้อง
“เฮ้ย...เป็นสาวแล้วนะโว้ย ไม่ใช่อนุบาล” ปากบ่นแต่ก็อมยิ้มอยู่ประปราย...
นั่งมาในรถ แม้นเทพชำเลืองมองใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอางของชุติมา ประกอบกับเสื้อผ้าที่ใส่แล้วเหมือนเด็กกะโปโล ก็นึกเอ็นดู ชุติมาเห็นสายตาจึงถาม
“จะพูดอะไรก็ไม่พูด จะถามอะไรก็ไม่ถาม...มองทำไม...”
จนรถเล่นมาจอดในบ้าน ชุติมาถามแม้นเทพอีกครั้ง ว่าจะถามอะไรตนไหม เขากลับตอบว่าไม่อยากรู้อะไร แต่ชมว่าเธอแต่งแบบนี้น่ารักดี ชุติมาขวยเขิน
“ก็...ของพวกนี้มันเหมาะกับเธอ” แม้นเทพอดเหน็บไม่ได้
“ว่าฉันเหมาะกับของราคาถูก ตกลงจะชมหรือด่าเนี่ย...ยังไงก็ขอบคุณมาก...อ่ะ...” ชุติมายื่นถุงให้ แม้นเทพ ถามว่าอะไร
“ฉันเป็นสาวแล้ว ไม่ใช่เด็กอนุบาล เอาไว้ใช้เองเถอะ” พูดจบชุติมาก็วิ่งเข้าบ้าน
แม้นเทพเปิดถุงดูเห็นชุดชั้นในที่ตนซื้อ ก็อมยิ้มตะโกนตามหลังเธอไปว่า...ยัยบ๊องเอ๊ย...ชุติมาวิ่งกลับมาฉกถุงคืน แล้ววิ่งไป แม้นเทพยิ้มขำๆ...เพ็ญประกายมองภาพความสนิทสนมของสองคนอยู่ตรงหน้าต่างห้องอย่างอิจฉาริษยา
“มีแต่คนมีความสุข แล้วฉัน...พี่ยอมเธอไม่ได้อีกแล้ว เดือนแรม...”
อ่านละคร มาหยารัศมี ตอนที่ 4 วันที่ 2 พ.ค. 55
ละครมาหยารัศมี บทประพันธ์โดย : บุษยมาส
ละคร มาหยารัศมี บทละครโทรทัศน์ทางช่อง 7 โดย ดารารุ่ง
ละครมาหยารัศมี กำกับการแสดงโดย : ทองสิทธิ์ โสดาโคตร / กฤษฎากร มะลิวัลย์
ละครมาหยารัศมี ผลิตโดย : ดาราวีดีโอ จำกัด
ติดตามชม ละคร มาหยารัศมี ได้ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ละครมาหยารัศมี ออกอากาศทุกวันศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น.
ที่มา ไทยรัฐ
No comments:
Post a Comment