{[['
']]}
']]}
เดือนแรมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าตนมาที่นี่ได้อย่างไร ขณะที่แพงยืนยิ้มกับความสำเร็จเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นมาจากอำนาจตน โดยใช้มนต์ดำสะกดให้ศามนกอดจูบกับเดือนแรม ซ้อนภาพศามนจูบกับแพง สลับกันไปมา ศามนเคลิบเคลิ้มหลับอย่างมีความสุข เคียงข้างด้วยผู้หญิงสองคน
“นี่มันเรื่องอะไรกันคุณพัช ในโทรศัพท์พูดจาอะไรก็พูดไม่รู้เรื่อง ตกลงคุณรัมภาเป็นอะไร”
จังหวะนั้น เดือนแรมเดินลงมาจากบนห้อง ทุกคนตกตะลึง และเข้าใจในที่สุด เดือนแรมเดินเชิดออกจากบ้านไป ระหว่างทางเดินผีอบเชยโผล่มายืนด่าเดือนแรม
“อีหน้าด้าน คิดจะพรากผัวพรากเมียคนอื่น ไม่มีคำว่าละอาย คนอย่างมึงร่างกายเป็นคน แต่จิตใจคือสัตว์ดิรัจฉาน ทำตัวเหมือนหมูหมากาไก่ เสพไม่เลือก”
อบเชยมองไปที่กระถางต้นไม้ ใช้กำลังจิตบังคับให้ลอยไปโดนหัวเดือนแรม แต่แพงปรากฏตัวขึ้นปัดกระถางร่วงแตกดังเพล้งข้าง ๆ เดือนแรม เดือนแรมงงว่าหล่นมาได้ยังไงแต่ไม่ใส่ใจ เดินต่อไป อบเชยกับแพงปะทะฝีปากกันต่อ
“เอ็งมันวิญญาณนรกแท้ ๆ ตอนมีชีวิตอยู่ก็เลว ตายไปแล้วยังชักนำคนให้เลวอีก”
“ตัวแกดีนักหรือ ถ้าข้าอยู่ในนรก แล้วแกล่ะมาอยู่ที่เดียวกับข้าทำไม แกก็ลงนรกอยู่เหมือนกันนั่นแหละ”
“ข้าอยู่เพื่อจองเวรจองกรรมคนอย่างเอ็ง”
“เอาเลย ไม่กลัวหรอก ตอนมีชีวิตอยู่ แกเป็นนายข้า แต่ความตายมันยุติธรรมโว้ย จะต่ำสูงรวยจน ทุกคนก็ต้องตายกลายเป็นผีเท่า ๆ กัน ฮะฮะฮ่า ฮะฮะฮ่า แถมเป็นผีบ้านผีเรือน ที่ปกป้องลูกหลานไม่ได้!! ฮะฮะฮ่า ฮะฮะฮ่า”
อบเชยโกรธจนตัวสั่น ร้องไห้ออกมา “อีผีแพง กูจะฆ่ามึง กูจะฆ่ามึง ฮือ เมื่อไหร่นรกจะมาเอาตัวคนอย่างมึงไปเสียที ก่อกรรมทำเข็ญตั้งแต่ยังมีลมหายใจจนตายไปแล้ว ฮือ ปล่อยลูกข้าไป อย่ามายุ่งกับลูกข้า ฮือ”
“เรื่องทั้งหมดนี้ มันเคยเกิดขึ้นแล้ว แล้วมันก็เกิดขึ้นอีก และมันจะเกิดขึ้นต่อไป ซ้ำซากวนเวียนอยู่อย่างนี้ ไม่มีวันจบสิ้น”
แพงหวนนึกถึงอดีตในวันที่ตนตกเป็นของคุณหลวง ชื่นกลิ่นเห็นคาตาช็อก
“ความจริงก็คือความจริง คุณชื่นเจ้าขาต่อไปนี้ อีแพงเป็นเมียอีกคนหนึ่งของคุณหลวงแล้วนะเจ้าคะ”
ชื่นกลิ่นน้ำตารินหันไปหาคุณหลวงหวังให้พูดปฏิเสธ คุณหลวงไม่พูดได้แต่บ่นปวดหัว
“เห็นไหม คุณหลวงไม่ได้ปฏิเสธ ตกลงเป็นอันรู้กันแล้วนะ รู้แล้วก็ช่วยบอกคนในบ้านทุกคนด้วย”
“อีแพง ถ้ามึงไม่หยุด กูที่เป็นแม่มึงจะตบมึงให้ตายคามือ”
“เอ๊ะแม่นี่ จะมาตบฉันทำไม แทนที่จะดีใจ ฉันเป็นเมียของคุณหลวง แม่ก็ไม่ต้องไปเป็นคนใช้แล้วไง ...ได้ยินไหม คุณชื่น ไม่สิ ต่อไปนี้ไม่ต้องเรียกคุณแล้ว พี่ชื่นขา เมตตาน้องคนนี้ด้วยนะคะ เราถือเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้ว”
บัวสวรรค์กลับมาจากพระนคร เห็นข้าวของตนเองกองอยู่หน้าเรือนเล็กก็ประหลาดใจ แพงเดินลอยหน้าออกมา
“เอ๊ามาพอดี คุณหลวงให้เอาออกมาวางเจ้าค่ะ ท่านจะใช้ห้องใหญ่ที่เป็นห้องเดิมของคุณ คุณจะอยู่ห้องเล็กของเรือนนี้หรือจะอยู่ที่เรือนใหญ่ก็ตามใจนะคะ”
“ใช้ห้องใหญ่ ใช้ทำไม”
“ก็ใช้อยู่กับเมียท่าน ก็คือฉันนี่ไง”
“อะไรนะ”
กล้าเดินมาหา โวยแพง “มากไปแล้วนะนังแพง เรือนเล็กนี้เป็นเรือนที่คุณหญิงสร้างให้คุณบัวสวรรค์นะ”
“แล้วไง จะให้ฉันอยู่เรือนใหญ่หรือ เวลาฉันอยู่กับคุณหลวงตามประสาผัวเมียน่ะ คุณชื่นทนดูไม่ไหวหรอก เมื่อเช้ายังเป็นลม พี่ก็เห็น ที่ฉันหนีมาอยู่เรือนเล็กเนี่ยน่ะเพื่อช่วยคุณชื่นกลิ่นหรอกนะ”
บัวสวรรค์เป็นห่วงชื่นกลิ่น รีบไปหาที่เรือนใหญ่ ฝ่ายแพงเดินกลับเข้าบ้านไปอย่างมีความสุข แพงบอกศามนว่าบัวสวรรค์ยกเรือนหลังเล็กให้เราสองคน
ในวันเดียวกัน แพงลงไปเรือนคนใช้เก็บข้าวของเครื่องใช้ของตนและแม่เพื่อขึ้นไปอยู่เรือนหลังเล็ก
“กูไม่ไป”
“เอ๊ะแม่ ฉันได้ดิบได้ดี มีวันนี้ได้ ก็เพื่อให้แม่มีความสุขนะ อยากเป็นคนใช้ไปตลอดชาติหรือไง”
“เออ กูจะเป็นคนใช้ กูจะอยู่ที่นี่ไปจนตาย กูไม่ใช่คนหน้าด้าน คนเอาแต่ได้เหมือนมึง”
“นี่แม่ เมื่อก่อนตอนท่านเจ้าคุณได้แม่เป็นเมีย แม่ก็โง่มาทีหนึ่งแล้วนะ หอบลูกในท้องหนีไป ไม่เรียกร้องอะไรสักคำ รู้ไหมทำฉันลำบากขนาดไหน ตอนนี้ฉันเป็นเมียคุณหลวงแล้ว ขอร้องเถอะ ช่วยฉลาดขึ้นมาหน่อยได้ไหม”
“เออ ชั่วให้มันเต็มที่ แย่งผัวคนอื่น ด่าพ่อด่าแม่ กลัวไม่ตกนรกใช่ไหมหาอีแพง”
“นรกที่เขาพูด ๆ กันอยู่ตรงไหน ฉันไม่รู้ ฉันรู้แต่ โตมาอด ๆ อยาก ๆ เป็นคนใช้เขานี่แหละนรก คนอย่างอีแพง ไม่มีวันทำท่าเจียมตัว เพื่อรักษาความดีเอาไว้ไปเกิดชาติหน้า คนอย่างอีแพง รู้จักแต่จะเอาในชาตินี้ จะสู้ จะหน้าด้าน จะเอาให้ได้! ตอนนี้ ชาตินี้เท่านั้น!”
“สิ่งที่เอ็งจะเอาคืออะไรนางแพง ไหนบอกข้าซิ”
“บ้าน เงิน เกียรติยศ อำนาจ ผู้ชายดี ๆ อย่างคุณหลวง ฉันจะเอาทั้งหมด!”
“ของที่ได้มาอย่างผิดศีลธรรม มันอยู่ไม่นาน เดี๋ยวก็ถูกแย่งคืนไป ชีวิตที่แย่งของเขามา แล้วให้คนอื่นมาแย่ง ชีวิตอย่างนี้เอ็งเรียกว่าความสุขหรือ”
“แล้วเป็นคนใช้เขามันมีความสุขตรงไหนแม่”
“จะเป็นคนใช้หรือเป็นเจ้านาย กูไม่รู้ กูแค่ทำหน้าที่ที่ต้องทำ กูกินดีแค่ไหน กูไม่รู้ แต่กูก็กินอิ่ม กูมีเตียงใหญ่แค่ไหน กูไม่รู้ แต่กูก็นอนหลับทุกคืน ไอ้ชีวิตอย่างเอ็งที่ต่อสู้ดิ้นรนด้วยการเหยียบหัวใจคนอื่น มีแต่ถูกเขาสาปแช่ง กูไม่เอาเด็ดขาด!”
“เออดี ไม่เอาก็ไม่เอา ตามใจ อยากอยู่ดักดานอย่างนี้ก็ตามใจ!”
แพงสะบัดหน้าเดินหนีออกไปไม่สนใจแม่อีก พึ่งนั่งลงแค้นใจนัก
แพงลงไปทำกร่างในครัว สั่งนวลซักเสื้อผ้าให้ แต่นวลไม่ทำ แพงใช้ความเป็นเมียคุณหลวงข่มขู่เหล่าคนใช้ นวลทนไม่ไหวยกเท้าถีบยอดอกแพงทันที แพงไม่ยอมลุกขึ้นโต้กลับ ทั้งสองแลกหมัดกันชุลมุน กระทั่งคุณหลวงลงมาห้าม นวลรีบคุกเข่าฟ้องขอความเป็นธรรม
“คุณหลวงเจ้าขา นังแพงมันมาใช้งานนวล คุณหลวงต้องให้ความยุติธรรมกับเรานะเจ้าคะ”
“คุณหลวง นังนวลมันถีบแพง ถ้านังนวลมันไม่ทำงานให้แพง ก็ไล่มันออกไปเลยเจ้าค่ะ”
“คุณหลวงจะเอามันเป็นเมียก็ได้ แต่ยังไงมันก็บ่าว มันต้องทำงานเหมือนเราสิเจ้าคะ”
“คุณหลวง ถ้าคุณหลวงไม่ทำตามใจแพง คุณหลวงจะไม่ได้เห็นหน้าแพงอีก”
เจอไม้นี้คุณหลวงหน้าเสียทันที รีบจับมือแพงไว้ “โธ่แพง...ใจเย็นหน่อยสิ จะไปไหนทำไมเล่า นวล...เธอคิดเอาเองแล้วกัน ถ้าอยู่ต่อก็ไปทำงานให้เขา ถ้าไม่อยู่ก็ตามใจเธอ”
คุณหลวงพูดเสร็จก็เดินออกไป ทุกคนตกใจ
“ฮะฮะฮ่า ฮะฮะฮ่า ได้ยินกันแล้วใช่ไหมทุกคน ต่อไปนี้ ต้องเรียกฉันว่าคุณแพง แล้วก็ทำงานให้ฉันเหมือนกับที่ทำงานให้นายทุกคนในบ้านนี้ ฮะฮะฮ่า”
ตอนกลางคืน แพงอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินยกสำรับอาหารมาให้คุณหลวง
“ไม่เอา ฉันยังไม่หิว ฉันอยากทำอย่างอื่นมากกว่า”
“นี่ยังไม่เหน็ดไม่เหนื่อยอีกหรือคะ เมื่อตอนกลางวันก็...”
คุณหลวงก้มลงจูบแพง เริ่มบรรเลงเพลงรักกับแพงอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ส่วนชื่นกลิ่นเอาแต่นอนร้องไห้ไม่ยอมกินข้าวกินปลาปล่อยร่างกายทรุดโทรม
อนุกูลตามไปเยี่ยมรัมภาที่โรงพยาบาล ระหว่างรัมภาหลับ ศามนระบายความอัดอั้นให้อนุกูลฟัง
“เวลานั้น ผมเหมือนไม่ใช่ตัวเอง! ยิ่งคิด ก็ยิ่งไม่รู้ ผมทำแบบนั้นไปทำไม”
“โห...พูดแบบเพื่อนเลยนะ เป็นคำอธิบายที่ “เฮงซวย” มาก! ถ้าตอบแบบนี้ คุณตายแน่ เตรียมรับไว้ได้เลย”
อ่านละคร บ่วง วันที่ 29 เมษายน 2555
ละครเรื่อง บ่วง ออกอากาศ ทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.30 น.
ละครเรื่อง บ่วง ผลิตโดย : บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด
ละครเรื่อง บ่วง บทประพันธ์โดย : จุลลดา ภักดีภูมินทร์
ละครเรื่อง บ่วง บทโทรทัศน์โดย : นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์
กำกับการแสดงโดย : ภวัต พนังคศิริ
ที่มา เดลินิวส์
No comments:
Post a Comment