{[['
']]}
']]}
แพงเดินเข้ามาในบ้าน ด้านหลัง แอบ ๆอยู่มุมหนึ่ง “ฮึ รักกันดีนัก เดี๋ยวเถอะ”
แพงแอบเข้ามาในห้องนอนคุณหลวง และหยิบเส้นผมคุณหลวงที่หล่นอยู่ที่หมอนใส่ไว้ในถุงผ้า ก่อนจะยิ้มร้าย ๆคืนนั้น อาจารย์ชูทำพิธีให้แพง หยิบขี้ผึ้งมาปั้นเป็นคนแล้วเอาเส้นผมจากถุงผ้ากดลงไป แล้วลงอักขระวันเดือนปีเกิด แพงอ่านตำรามารู้และจดจำการทำพิธีอย่างขึ้นใจ
“ขี้ผึ้งคนตายผสมดินเจ็ดป่าช้า ปั้นขึ้นมาเป็นหุ่นคน ที่มีเส้นผมของคนคนนั้น ลงอักขระวันเดือนปีเกิด คาถาต้องคอยหมั่นท่องไว้กำกับ”
อาจารย์หยิบหุ่นมาอีกตัว แพงเด็ดผมของตนให้อาจารย์กดลงบนหุ่นตัวที่สอง ลงอักขระวันเดือนปีเกิด ชูเอาหุ่นทั้งสองตัวมาประกบหน้ากับหน้า พันด้วยใบดอกรัก แล้วผูกด้วยสายสิญจน์ เริ่มท่องมนต์
“โอม หลวงปู่ฤษี ผู้มีฤทธิ์ โอม ผีป่า ผีป่วง ผีห่า ขอจงมาดื่มกินของเซ่นไหว้”
ทันใดนั้น ลมก็พัดแรงอื้ออึง หมาหอนไปรอบ ๆ สักพักมีควันดำลอยเข้ามาเหนือโต๊ะของเซ่นที่มี ของสด เลือด เหล้าเต็มโต๊ะ ก่อนจะมีเสียงดังสวบสาบราวกับมีวิญญาณร้ายมากัดกินของเซ่น แพงเริ่มหนาวสั่น
“โอม ให้ช้างลืมโขลง โอม ให้โขลงก็ลืมไพร โอมให้มันร้อนเร่า โอมให้มันรักใคร่ โอมให้มันอยู่มิได้”
แพงรีบยกมือไหว้ ปากพึมพำตาม
“คาถานี้ข้าจะจดจำ ข้าจะท่องมันทุกคืนทุกวัน คุณหลวงต้องหลงรักข้าทุกกลางวัน ทุกกลางคืน แม้ภพนี้ ภพหน้าข้าก็จะจดจำนำคาถานี้ไปกำกับ ให้คุณหลวงหลงรักข้าไม่เสื่อมคลาย”
เสียงสวดของอาจารย์ชูและเสียงสวดของแพงดังซ้อนกันดูน่ากลัว
ที่เรือนเล็ก แพงมองไปที่ศามนซึ่งเดินเข้ามาในบ้าน เปิดน้ำดื่มกิน ศามนเริ่มปวดหัว ศามนนั่งลงจับคิ้วตนเอง ขณะที่ คุณหลวงในอดีตซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ ข้าง ๆ ชื่นกลิ่น ก็มีอาการกระสับกระส่าย เสียงสวดภาษาเขมรยังเข้ามาอย่างต่อเนื่อง น่ากลัว !
ลุงช่วงเล่ามาถึงตอนนี้ รัมภาก็ถามขึ้น “ของพวกนี้ ใช้ได้จริง มีอยู่จริงหรือเจ้าคะ”
“อาคมของขลัง เหมือนความรู้ทั่วไป อยู่ที่ผู้ใช้จะนำไปใช้ให้เป็นประโยชน์หรือเป็นโทษ ผู้มีปัญญาแต่ไม่มีคุณธรรม กลายเป็นทรราชเข่นฆ่ามนุษย์เป็นล้าน ๆ คน เราก็เคยเห็นมาแล้ว คนเล่นของพวกนี้ก็เช่นกัน มีปัญญาสูงแต่ไร้คุณธรรม”
“คนดี ๆ ไม่เคยทำร้ายใคร จะพ่ายแพ้ต่อของต่ำ ๆ พวกนี้ได้ยังไงกัน” พัชนีบอก
“เรื่องเป็นยังไงต่อคะ เล่าต่อสิคะ” รัมภาอยากรู้มาก
เสียงสวดยังดังต่อเนื่อง คุณหลวงกระสับกระส่ายจนตื่น ปัดผ้าห่มออก มองชื่นกลิ่นหงุดหงิด เดินออกไป คุณหลวงหน้าตาร้อนรุ่ม หงุดหงิดเดินมาหากล้าที่เรือนคนใช้
“คุณหลวง ดึกป่านนี้ ลงมาที่เรือนคนใช้ทำไมขอรับ” กล้าถามขึ้น
“ฉันมาหาคน”
“มาหาใคร มาหาผมหรือครับ” กล้าถามงง ๆ
“เปล่า ๆ ช่างเถอะ!” คุณหลวงไม่เจอแพง เซ็งเดินกลับด้วยความเหน็บหนาวเพราะฤทธิ์คุณไสย
ตอนที่ 13
คุณหลวงเดินกลับมาจะนอน มองชื่นกลิ่นแล้วหงุดหงิด ไม่อยากนอนด้วยก็เดินออกไปเรือนหลังเล็กเพราะคิดถึงแพง ในเวลาเดียวกัน ศามนกำลังปวดหัว ร้อนกระสับกระส่าย ภาพของเดือนแรมในคราบอีโรติกแล่นเข้ามาในหัว และในคืนนั้นเอง คุณหลวงและศามนก็ตกอยู่ในอาณัติของแพง คุณหลวงพุ่งเข้าไปกอดจูบแพง ขณะที่ศามนรวบรัดกอดจูบเดือนแรมอย่างหื่นกระหาย
รัมภาที่นั่งฟังลุงช่วงเล่าเรื่องราวในอดีตก็ลุกขึ้นโวยวาย
“คุณเป็นใครฉันไม่รู้จัก เรื่องที่เล่าก็เป็นแค่นิทาน เรื่องชาติภพมันไม่มีอยู่จริงหรอก คุณลุงโกหก”
“คุณลุงไม่เคยโกหกนะคะ”
“หายใจเข้าออก ลึก ๆ... ตั้งสติเอาไว้ พร้อมยอมรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น”
“ไม่...ฉันไม่ยินดีรับอะไรทั้งนั้น คนอย่างฉัน ไม่เคยทำบาปทำกรรมกับใครไม่เคยแย่งของ ๆ ใคร ไม่เคยทำผิดจารีตประเพณี ไหนคุณลุงบอกไงคะว่านี่คือกฎแห่งความยุติธรรม แล้วนี่มันยุติธรรมตรงไหนไม่ทราบ!”
รัมภาพูดเสร็จก็เดินหนีไป พัชนีงง
“เขาโกรธอะไรคะ ทำไมต้องมาว่าคุณลุง”
“เขาไม่ได้ว่า เขากำลังช็อก ยอมรับความจริงไม่ได้ เพื่อรักษาชีวิตและจิตใจของตัวเอง เขาก็เลยเลือกที่จะปฏิเสธความจริง หนูพัชฟังนะ ตามคุณรัมภาไป อย่าให้ห่างจากสายตา ดูแลเธอให้ดีที่สุด”
พัชนีพยักหน้ารีบตามรัมภาไปทันที
รัมภาขึ้นรถได้ก็รีบตรงดิ่งกลับบ้านพักเพื่อรับลูกกลับกรุงเทพฯ อนุกูลกับวรรณศิกางงมากกับท่าทางเคร่งเครียดรีบเร่งไร้เหตุผลของรัมภา พัชนีไม่มีเวลาอธิบายบอกแค่ว่าลุงช่วงให้ดูแลรัมภาใกล้ชิด อนุกูล วรรณศิกา เห็นท่าไม่ดีรีบเก็บของกลับกรุงเทพฯ พร้อมรัมภา
พอเก็บของเสร็จ รัมภาอุ้มลูกขึ้นรถ มีพัชนีนั่งไปด้วย รัมภาเหยียบคันเร่งสุดชีวิตจนพัชนีเป็นกังวล พอถึงบ้านปุ๊บ รัมภารีบเดินไปหาศามนทันที รัมภามองไปรอบ ๆ ไม่เห็นใครในห้องนั่งเล่น รัมภาขึ้นห้องนอนด้วยใจระทึก
“เอ้า ภากลับมาแล้วหรือ”
รัมภามองไปรอบ ๆ ห้อง ไม่พบสิ่งผิดปกติ
“ไม่เห็นโทรฯ บอกว่าจะกลับวันนี้ ... มองหาอะไร”
“เอ้อ เปล่าค่ะ”
ศามนทักทายตามปกติไม่มีพิรุธ “เด็ก ๆ อยู่ข้างล่างหรือ ผมคิดถึงลูก ไปหาเขากัน” รัมภาพยักหน้า ศามนจูงมือไป ผ่านมุมหนึ่งที่เคยแขวนเสื้อไว้แล้วนึกได้
“เสื้อคลุมของฉันหายไปไหน”
“อะไรนะ”
“ก่อนออกจากบ้าน ฉันแขวนไว้ตรงนี้”
ศามนตกใจหน้าซีด รัมภาเริ่มมองละเอียดขึ้น รัมภาเห็นชายเสื้อออกมาจากใต้เตียง เปิดออกดู เห็นเสื้อผ้าชุดชั้นในของเดือนแรมซุกอยู่ ศามนยืนนิ่ง รัมภาเปิดผ้าคลุมเตียงออกดู เห็นทั้งหมด
“เสื้อผ้าผู้หญิง!”
รัมภาพุ่งไปที่ห้องน้ำทันที
“ไม่ นะภา”
รัมภาเปิดออกเห็นเดือนแรมยืนอยู่ในชุดเสื้อคลุม
“ชุดเสื้อคลุมที่ว่า อยู่นี่ค่ะ” เดือนแรมยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน รัมภากรี๊ดลั่นด้วยความช็อกสุดขีด พัชรีได้ยินเสียงก็ตกใจรีบวิ่งขึ้นไปดู
ศามนเดินเข้าไปจะอธิบาย แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร รัมภาพยายามระลึกว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วภาพศามนกอดจูบกับเดือนแรมแวบเข้ามา ยิ่งคิดรัมภายิ่งเจ็บปวด รัมภากรี๊ดลั่นก่อนเป็นลมล้มไป ศามนวิ่งเข้าไปรับไว้ทัน ผีแพงโผล่ออกมาหัวเราะสะใจ ศามนอุ้มรัมภาขึ้นรถไปโรงพยาบาล รัสตี้ ไลล่าและคนใช้ที่ยืนอยู่ข้างล่างมองศามนเดินผ่านไปอย่างงง ๆ ฝ่ายอบเชยได้แต่ยืนร้องไห้หัวใจสลายเป็นห่วงลูกแต่ช่วยอะไรไม่ได้
ส่วนเดือนแรมหยิบเสื้อผ้าตนเองมาเปลี่ยนในห้องนอนศามนอย่างมีความสุข
“ฮึ ยิ่งช็อกยิ่งดี หย่า ๆ ไปเลย ฉันจะได้มีผัวดี ๆ กับเขาเสียที”
จังหวะนั้น ผีแพงโผล่มาอย่างน่ากลัว แต่เดือนแรมมองไม่เห็น “ไม่ใช่ของเอ็ง แต่เขาเป็นของข้า เป็นของข้าคนเดียว”
“ยิ่งคิดยิ่งแปลก เรามาที่นี่ได้ยังไงวะ มีผัวกี่คนกี่คนก็ไม่เหมือนคนนี้”
เดือนแรมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าตนมาที่นี่ได้อย่างไร ขณะที่แพงยืนยิ้มกับความสำเร็จเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นมาจากอำนาจตน โดยใช้มนต์ดำสะกดให้ศามนกอดจูบกับเดือนแรม ซ้อนภาพศามนจูบกับแพง สลับกันไปมา ศามนเคลิบเคลิ้มหลับอย่างมีความสุข เคียงข้างด้วยผู้หญิงสองคน
อ่านละคร บ่วง วันที่ 28 เมษายน 2555
ละครเรื่อง บ่วง ออกอากาศ ทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.30 น.
ละครเรื่อง บ่วง ผลิตโดย : บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด
ละครเรื่อง บ่วง บทประพันธ์โดย : จุลลดา ภักดีภูมินทร์
ละครเรื่อง บ่วง บทโทรทัศน์โดย : นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์
กำกับการแสดงโดย : ภวัต พนังคศิริ
ที่มา เดลินิวส์
No comments:
Post a Comment