อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 12/5 วันที่ 1 พ.ค. 55

อ่านละคร,

{[['']]}

อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 12/5 วันที่ 1 พ.ค. 55

เช้าวันรุ่งขึ้นเสียงโทรศัพท์ในห้องทำงานอัศนัยดังขึ้น ขณะที่บุรีถือเอกสารแฟ้มใหญ่ ๆ 2 แฟ้ม กดเครื่องสปีคเกอร์
“ใครพูดน่ะ”
“บุรีครับ”
“พี่บุรีผมอยู่สนามบิน ทำไมคุณปรียากมลเขายังไม่มาเครื่องจะออกแล้วนะ”

สักครู่หนึ่งปรียากมลโทรศัพท์มาหาบุรีเช่นกัน
“พี่บุรี ฉันไม่สบายมากค่ะ ไปไม่ไหว กำลังจะไปหาหมอ ช่วยบอกอัศนัยด้วยว่า...” นิ่งฟัง “ไม่ค่ะฉันไม่โทร.เองเดี๋ยวเขาอาละวาด ช่วยบอกเขาว่าฉันจะตามไป”
เวลาต่อมาบุรีฟังเสียงอัศนัยที่เครื่องสปีคเกอร์
“บอกเขาไม่ต้องตามมา แล้วพี่บุรีเปลี่ยนไฟลท์ให้ผมด้วยพรุ่งนี้ค่ำผมกลับ เที่ยวบินสุดท้ายแล้วกัน”

เช้าวันเดียวกัน ดอกโศกเดินห่างออกมาจากโบสถ์ ก้มหน้าก้มตาเดิน แล้วชะงัก เกือบชนปรียากมล ที่ยืนขวางทางอยู่
ดอกโศกใจหายวูบ แต่ระงับกิริยา “สวัสดีค่ะ” ไหว้สวยงามนอบน้อม
“เธอคงจะไม่สวัสดีฉันหรอกถ้าได้ยินสิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้”
ดอกโศกรู้ได้ทันทีว่าปรียาจะพูดอะไร “ขอโทษค่ะ” ไหว้อีกที แล้วจะเดินหนีไป
“จะไปไหน...” ปรียากมล มองนัยน์ตาคมกริบ “ว่าไงล่ะ จะรีบไปไหน”
“กลับบ้าน” ดอกโศกบอกเสียงแผ่ว
“ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็ได้กลับ”
“หนูจวนจะสอบแล้ว”
ปรียากมลสวนคำ “ฉันบอกแล้วไงจ๊ะว่าไม่นาน”
ดอกโศกอึดอัดเหลียวมองไปรอบ ๆ
ปรียากมลเสียงเริ่มเข้ม “มองหาใคร”
“เปล่าค่ะ”
ปรียากมลคาดคั้น เข้าเรื่อง “เธอรู้แล้วว่าฉันจะพูดเรื่องอะไร”
“ไม่...ไม่ทราบค่ะ”
“รู้...เธอรู้ เธอรู้ว่าเธอทำผิด...ผิดมาก คนทำผิดซ่อนตัวซ่อนหน้าไม่มิดหรอก สีหน้าของเธอบอกหมดว่าเธอรู้สึกยังไง”
“หนู...” ดอกโศกพูดไม่ออก “คุณพูดเรื่องอะไรหรือคะ”


รถปรียากมลจอดแอบอยู่ริมถนน สองข้างทางมีต้นไม้เขียวชอุ่ม ร่มรื่น
ปรียากมลจูงมือดอกโศกมาถึงรถ กดรีโมท เปิดประตูแล้วบอกดอกโศกให้ขึ้นไป
ดอกโศกขึ้นนั่ง ปรียาปิดประตูให้อย่างแรงมาก เหวี่ยงเต็มที่ ของขึ้นอย่างแรง มองหน้าดอกโศกในรถ แล้วจึงเดินอ้อมมาขึ้นรถ ปิดประตูแล้วนั่งนิ่ง ๆ สักครู่
ดอกโศกเริ่มอึดอัดขึ้นมา ไม่เห็นปรียากมลจะพูดอะไรสักที “คุณคะ คุณปรียา...”
ปรียาหันขวับมามองหน้า พูดเสียงเรียบแต่เสียงนั้นมั่นคงนัก
“อย่ายุ่งเกี่ยวกับอัศนัย เขาไม่ใช่ผู้ชายอิสระ”
ดอกโศกใจหายวูบจนสั่นสะท้าน นัยน์ตาตระหนก “หนู...เอ่อ...ไม่เข้าใจ”
ปรียากมลสวนคำอีกทันที แต่น้ำเสียงยังเรียบในท่าทีนิ่งเฉย
“อย่าทำเป็นไม่เข้าใจ เธอไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่พยายามจะเป็น นึกถึงสิ่งที่เธอทำที่บ้านเขาเมื่อคืนนั้น...อย่าทำอีก เพราะเธอไม่มีสิทธิ์”
ดอกโศกยืนนิ่งอัดอั้นตันใจ สายตาหวั่นไหวมากที่สุด
“คงเข้าใจนะว่าเธอไม่มีสิทธิ์เพราะอะไร” ปรียากมลย้ำ
ร่างดอกโศกยังสั่นสะท้านอยู่ กลั้นน้ำตาสุดแรงเกิด

ปรียากมลรู้ทุกอย่างว่าเด็กอ่อนโลกตรงหน้าคิดยังไง “อัศนัยไม่ควรมาหลอกเธอ”
ดอกโศกนัยน์ตาตกใจเล็กๆ
ปรียากมลพูดต่อทันที “เขาเองก็ไม่มีสิทธิ์เหมือนกัน”
“แต่...คุณนัยบอกว่า...” ดอกโศกหยุดค้างเห็นสายตาปรียากมลจ้องเขม็งคอยฟัง
“คุณนัยบอกว่า...” ดอกโศกไม่กล้าสบตา “ให้เชื่อคุณนัย”
ปรียากมลรุก คาดคั้น “เชื่อว่าไง”
“เชื่อว่าคุณนัยทำทุกอย่างถูกต้องแล้ว คุณนัยทำอย่างที่ทำได้ค่ะ” ใจดอกโศกยังเชื่อมั่นอัศนัยเต็มร้อย
“ทำอย่างที่ทำได้...” น้ำเสียงปรียากมลหยามหยันในคอเบาๆ “ไม่คิดเหรอว่าเขาเห็นแก่ตัว เพราะอะไรรู้มั้ยเพราะเขาเป็นผู้ชาย เขาคิดว่ามีหนึ่งได้มีสองมีสามได้ มีกี่คนก็ได้ เเต่เธอเป็นผู้หญิงนะดอกโศก”
ดอกโศกฟังงงงัน
“เธอจะยอมให้เขาเอาเปรียบเธออย่างนั้นหรือ เขามีเธอเป็นคนที่สองแต่คนแรกเขาก็ไม่ปล่อย แล้วเธอจะให้เขาพูดกับเธอยังไงถ้าไม่พูดว่า เขาทำถูกต้องแล้ว”
ดอกโศกตอบไม่ได้
ปรียากมลใส่ไฟต่อ จัดเต็ม “ผู้ชายถ้ามีโอกาสก็อยากจะจับปลาสองมือกันทั้งนั้น มันอยู่ที่ปลายอมให้เขาจับทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขามีปลาอยู่แล้วอีกมือ”
ดอกโศกหัวใจวาบหวิว ปรียากมลตอกฝาโลงทันที
“หาทางแก้ปัญหานะดอกโศก ปัญหาอยู่ที่เธอ ไม่ได้อยู่ที่อัศนัยหรืออยู่ที่ฉัน เพราะฉันเป็นปลาตัวแรกฉันมีสิทธิ์ทุกอย่าง ส่วนอัศนัยเขาคือผู้ชาย อย่าคิดเปลี่ยนแปลงสันดานผู้ชาย”
ดอกโศกจวนจะเเย่เเล้ว
“เธอคนเดียวเท่านั้นที่จะจบเรื่องนี้”

คืนนั้นดอกโศกนั่งอยู่หน้าบ้าน พยายามดูหนังสือ โทรศัพท์วางอยู่ข้างตัว เสียงแขกยามเคาะเกราะบอกเวลา 2 ทุ่มแล้ว

โทรศัพท์ดังขึ้นทันที ดอกโศกสะดุ้ง มองโทรศัพท์ แล้วตัดสินกดดับเครื่อง สีหน้าทุกข์ใจเป็นที่สุด

คืนนั้น...ดอกโศกนอนอยู่ในมุ้งหันหลังให้ปอง นัยน์ตาแห้งผาก แต่ครุ่นคิดอย่างตรึกตรอง ไม่ใช่อาการคนโศกเศร้าระทมใจ สมปองหลับเงียบไม่เห็น ดอกโศกอยู่ในท่านั้น...ทั้งคืน

รุ่งเช้าวันต่อมา เสียงชีวิตในบ้านไม้หลังนั้น ดังแว่วๆ มาถึงบริเวณทางเดินออกจากบ้าน

เสียงสมใจปลุกสมหมาย เสียงสมหวังเอ็ดตะโรว่า “มันนอนอยู่ จะให้รีบตื่นไปไหน” เสียงสมปองแปรงฟัน บ้วนปาก เสียงสมใจปลุกสมหมายดังลั่นขึ้นอีก “ไอ้หมายวันนี้ไปสายอีกแม่ผ่องไล่แกออกแน่”
เสียงสมปองเรียกดอกโศก “โศก ไอ้โศก เอ้ย อย่าเพิ่งไป”
ดอกโศกออกมา ใส่รองเท้าเร็วรี่ สีหน้าเหมือนคิดตกแล้ว ตัดสินใจแล้ว ใส่เสร็จออกเดิน
เสียงสมปองเรียกไว้อีก “เดี่ยวไอ้โศกคอยน้าด้วย” ตัวโผล่ออกมา “ไปส่งโรงเรียน” มีผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเล็กๆ พาดคอ...เดินเช็ดปากออกมา ดูเหมือน แปรงฟันเพิ่งเสร็จ
ทางเดินออกถนน สมปองเดินแกมวิ่งตามดอกโศก
“เฮ้ย ไอ้โศก”
ดอกโศกเร่งฝีเท้ามากขึ้น
สมปองวิ่งเข้าขวางทาง “น้าบอกจะไปส่ง...” ชะงัก เมื่อเห็นหน้าหลาน “เป็นอะไร”
ดอกโศกนอนไม่หลับทั้งคืน สีหน้าหมดสีเลือด มองสมปอง
“เฮ้ย บอกน้าเป็นอะไร...ใครทำ ทำไมหน้าตาเหมือนผีเลย นอนไม่หลับทั้งคืนใช่มะเนี่ย”
“น้าปอง” ดอกโศกสะอื้นเฮือกออกมาเต็มแรง ตัวโงนเงน
“เฮ้ย” สมปอง รับตัวไว้ “ตายล่ะกู ทำไงดีละวะ”
ป้อมวิ่งมาพอดี “น้าปอง”
ป้อมช่วยประคองไปนั่งม้านั่งเล็กๆ โยกเยกของพวกขายของอยู่ข้างถนน
“โศก โศก รู้สึกตัวมั้ย....โศก น้าปองยืนดูเฉยๆ ทำไม” ป้อมกังวลหนัก
“อ้าว...ให้ทำไงวะ”
“ไปขอยาดมใครมาก็ได้ ...โน่น ของป้าจากโน่นแน่ะ”
สมปอง วิ่งไป เสียงเรียก “ป้าจาด...ป้าจาด”
ป้อมเรียกถูมือดอกโศกอยู่ไปมา “โศก...โศก”
สมปองวิ่งกลับมา “เอ้ายาดม”
ป้อมเปิดออกมา “ใช้ได้หรือป่าว” ลองดม “โธ่เอ้ย น้าปอง ไม่มีกลิ่นเลยไม่รู้จักดมซะก่อน”
“เออ...กูก็ว่า ป้าจาดแกให้มาทำไมวะยาดมหมดอายุ” ฉวยคืนมา
ป้อมงง “ทำไม”
“ไปคืนแก” สมปองบอก
“โธ่เอ๊ย...ทิ้งไปเลย คืนทำไม” ป้อมเอ็ดเสียงเขียว
“เออ...ดุเหมือนหมา” สมปองด่าตวาด “เอ้าโศกฟื้นแล้ว”
ดอกโศกลุกขึ้น “เสียงดัง” ทำท่าเวียนหัว
“เวียนหัวเหรอ...ชั้นไปหายาดมเอง” ป้อมวิ่งไป เห็นสมปองยืนงง “น้าปองพาไปที่รถซี ยืนเซ่ออยู่ได้”

สมปอง ดอกโศก และป้อม อยู่บนตุ๊กตุ๊กกันแล้ว
“นั่งดีรึยัง” สมปองถาม
“น้าปองหนูจะไปโรงเรียนนะ ไม่ไปหาหมอ” ดอกโศกบอก
“หาหมอเถอะดอกโศก” สมปองว่า ขณะที่ป้อมเอายาดมมาจ่อจมูกดอกโศก
“หายดีแล้ว...หนูต้องไปโรงเรียน จะสอบแล้วด้วย”
“โธ่เอ๊ย...น้าปองไปเลย... ร้านหมอโน่นก็ได้”
สมปองออกรถ แล้วเบรกตัวโก่ง อัศนัยเข้ามาจอดขวาง ลงจากรถรวดเร็ว
“คุณอัศนัย” สมปองอุทาน
ดอกโศกได้ยิน หน้าตาอึดอัด รีบลงจากรถ แล้วเดินหนีไปเร็วๆ
“ดอกโศก....” อัศนัยตามไป หันมาบอกสมปอง “ปอง จอดรถแอบด้วย” โยนกุญแจรถให้ตามพรวดๆไป
“ได้เลย...” ยิ้มย่อง ขับรถตุ๊กตุ๊ก เสียงกึกกักอยู่สักครู่ แล้วลงมา “เฮ้ยป้อม”
ป้อมมัวแต่ชะเง้อมองดอกโศกไม่ได้ยิน
สมปองลงมาตะโกน “ไอ้ป้อม” เสียงดังมาก
ป้อมหันไป
“เข็นโว้ย”

ส่วนอัศนัยจ้ำตามดอกโศก คว้าแขนไว้ ดอกโศกขืนเต็มแรงแล้วกระชากแขนไป
“ดอกโศก”
ดอกโศกมองสายตาเจ็บช้ำ ออกเดินต่อ
“หยุดนะดอกโศก”
แต่ดอกโศกไม่หยุด
อัศนัยเดินตามเร็วรี่ “ดอกโศกคนมีเหตุผลหายไปไหน เหลือแต่คนหูเบา เขาเป่าแค่นี้ก็เชื่อเขา”
คราวนี้ดอกโศกหยุกกึก อัศนัยหยุดตาม
ดอกโศกหันกลับมา เดินมาหยุดตรงหน้า มองอัศนัยพูดเสียงแน่วแน่
“เขาบอกว่าเขาเป็นเจ้าของคุณนัย คุณนัยเป็นของเขา เขามาทวงคุณนัยคืน”
“เชื่อเขาด้วยเหรอ”
“เขาเป็นผู้หญิง เขาไม่พูดทึกทักผู้ชายถ้าไม่จริง ถ้าดอกโศกเป็นผู้หญิงที่โดนแย่ง...ไป ก็จะทำอย่างเขา”
“อ้อ....ที่คุณนัยพูดให้ฟังไม่เชื่อเลย”
“ตอนนั้นเชื่อ เพราะยังไม่พบเขา”
“ทำไมเชื่อเขามากกว่าคุณนัย”
“ก็บอกแล้วว่าเขาเป็นผู้หญิง..พูดขนาดนี้ได้แปลว่าจริง”
“ไม่จริง”
“จะไปโรงเรียน...ยังต้องเรียน...จวนสอบด้วย ไม่อยากพูดอะไรตอนนี้”
“จะเรียนรู้เรื่องได้ไง ในเมื่อเรื่องนี้ยังไม่เคลียร์”
“เคลียร์แล้ว”
“เคลียร์กับใคร”
“กับตัวเอง...ทั้งคืน ไม่มีอะไรแล้วค่ะ..ดอกโศกจะไปเรียนหนังสือ สวัสดีค่ะ”
สองคนยืนประจันหน้า มองตากันตลอด ดอกโศกพูดเบาแต่น้ำเสียงมั่นคง ได้ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว คิดดีแล้วทั้งคืน

ดอกโศกไหว้แล้วหันหลังกลับ อัศนัยคว้าข้อมือทันที จะลากไป
สมปอง เดินมากับป้อม สมปองจับแขนดอกโศก
“ปอง...ฉันจะไปส่งดอกโศก”
สมปอง “ฉันไปส่งเองคุณนัย”
“ไม่ต้อง”
ป้อมมองอยู่ตัดสินใจเอ่ยขึ้น “คุณนัยฮะ อย่าดึงดอกโศกฮะ เขาแต่งชุดนักเรียนอยู่นะฮะ เดี๋ยวใครๆ เห็นเขาจะเสียนะฮะ”
อัศนัยอึ้ง
“ปล่อยเขาเถอะฮะ ตอนนี้ไม่มีคนเพราะยังเช้า แต่เดี๋ยวคนก็มาแล้วฮะ”
อัศนัยสีหน้าขุ่นมัวมาก แต่ค่อยๆ ปล่อย แล้วมองหน้าป้อมไม่ชอบใจนัก
“ขอบใจมากป้อม”
“โศกจะไปโรงเรียนมั้ยฉันไปส่งแกเอง ....เรียกรถแท็กซี่นะ...เร็วดี”
“ไม่เป็นไรฉันไปส่งเองป้อม” อัศนัยสวนออกมา
“โศก...” ป้อมอึกอัก
“ทำไม ฉันพูดไม่เชื่อหรือป้อม”
ป้อมบอก “ไม่ใช่ครับ แต่คุณนัยต้องถามดอกโศกด้วยสิครับ”
“ไม่ถาม ....ดอกโศกจะไปกับฉัน”
สมปองยืนมองอย่างอ่อนใจ
“ต้องถามครับ” ป้อมเถียงอีก
“ไอ้ป้อมเอ๊ย จะเถียงไปถึงเย็ยรึไง...แกน่ะถอยมานี่”
“น้าปอง โศกเขา...” ที่สุดป้อมยอมถอยไป
ดอกโศกหันมาบอก “ป้อม...เรียกรถแท็กซี่”
“จัดให้” ป้อมโผนทะยานโลดแล่นไปอย่างรวดเร็ว

บริเวณที่จอดรถ สมปองส่งคืนกุญแจรถให้อัศนัย อัศนัยรับมาบอกขอบใจ
“คุณนัยไม่รู้เหรอมันโกรธคุณนัยเรื่องอะไร”
“ฉันพูดเหรอว่าไม่รู้” สีหน้า อารมณ์หงุดหงิดเต็ม
“แปลว่ารู้...”
“รู้....” อัศนัยเปิดประตูรถ เข้าไปนั่ง คิดอย่างอึดอัดใจ “ปอง ฉันอยากรู้ว่าดอกโศกไปที่ไหนบ้าง ไปกับใคร ไปทำอะไร”
“มันคงให้คุณรู้หรอก คุณนัยก็มันโกรธคุณอยู่”
“ถึงได้ขอร้องคนสำคัญไง” อัศนัยอวยส่ง
สมปองยืดเล็กน้อย “โอเค ชัวร์ จะดูให้ น่า” ตบไหล่อัศนัยดังป๊าบ “ไม่ต้อง worry ไปหรอก”
อัศนัยเหล่สมปองมากๆ สมปองรู้ตัว ไหว้ขอโทษ “ขอโทษคุณนัยลืมตัว คิดว่ารุ่นเดียวกัน”
อัศนัยออกรถ “สัญญาลูกผู้ชายนะปอง” พลางชูมือขึ้นมา
“ครับผม” สมปองทำตะเบ๊ะแข็งแรงแมนมาก
อัศนัยขับรถออก

ปรียากมลยืนหน้าโต๊ะทำงานอัศนัย สองมือเท้าโต๊ะ ก้มหน้าอย่างตรึกตรอง
บุรีเปิดประตุเข้ามาอย่างแรง “อุ้ย...ขอโทษครับ”
“สวัสดีค่ะ พี่บุรี” ปรียากมลไหว้ “ไม่มีอะไรค่ะผ่านมาเฉยๆ จะขอนั่งนิ่งๆ สักครู่”
“ครับ...เชิญครับ”
“อัศนัยกลับเมื่อไหร่คะ”
“วันนี้ไฟลท์ดึก”
“ไม่อยู่ถึงวันอาทิตย์” ปรียากมลแปลกใจ
“ไม่ครับ ให้ผมไปเปลี่ยนไฟลท์ให้”
“ค่ะ...”ปรียากมลถอนหายใจยาวไปนั่งที่โซฟา
“ต้องการอะไรมั้ยครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันกลับแล้ว”

อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 12/5 วันที่ 1 พ.ค. 55
ละครเรื่อง ดอกโศก บทประพันธ์ : ศรีทอง ลดาวัลย์
ละครเรื่อง ดอกโศก บทโทรทัศน์ : ศัลยา
ละครเรื่อง ดอกโศก กำกับการแสดง : สันต์ ศรีแก้วหล่อ
ละครเรื่อง ดอกโศก ผลิต : บ. เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง ดอกโศก แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง ดอกโศก ออกอากาศทุกวัน จันทร์ - พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทาง ททบ. 5
ละครเรื่อง ดอกโศก ออกอากาศตอนแรก เริ่มวันจันทร์ที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2555
ที่มา manager.co.th