อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 12/4 วันที่ 30 เม.ย. 55

{[['']]}
อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 12/4 วันที่ 30 เม.ย. 55
เหตุการณ์ เมื่อ 20 ปี ที่ปรียากมลอยากลืม พร่างพรายออกมาไม่ขาดสาย ปรียากมล ตอนยังใช้ชื่อ สุดจิตต์ อยู่ในวัย 16 ปี สวมกางเกงขาสั้น เสื้อตัวเล็ก สวยสะพรั่ง เดินผ่านสมหวังที่ยังหนุ่มแน่น สมหวังตบก้นอย่างแรง

สุดจิตต์สวมชุดนอน พูดฟ้องแม่อยู่ที่หน้าบ้าน ตอนกลางคืน สองแม่ลูกพูดกันเบาๆ
“อยู่ห่างๆ เค้าซี...ระวังตัวด้วย” สมใจบอกลูก
“แม่! ....แม่ต้องบอกพ่อเค้าสิ พ่อเป็นคนทำนี่” สุดจิตต์โวยวาย
สมใจตวาด “บอกแกนั่นแหละ สุดจิตต์”
อีกวันหนึ่ง สุดจิตต์นั่งจัดเสื้อผ้าอยู่ มือของสมหวังเอื้อมมาลูบไล้ ไหล่ แขน แผ่นหลัง สุดจิตต์ตกใจ สะบัดเต็มแรง สมหวังก้นกระแทก
“แกทำอะไรให้เค้าเข้าใจผิดล่ะ” สมใจต่อว่าหลังสุดจิตต์เล่าจบ
“แม่! ทำไมพูดงี้ แปลว่าหนูผิดงั้นเหรอ”
“แกมันซ่านักนี่”
“หนูซ่าก็เรื่องของหนู แต่หนูไม่เคย...อย่างที่แม่ว่า” สุดจิตต์น้ำตาไหลออกมาคลอหน่วย เจ็บใจนัก
คืนเดียวกันนั้น ประตูบ้านถูดปิดเต็มแรง เสียงดังปัง สุดจิตต์ก้าวลงมาใส่รองเท้ารวดเร็ว ถือกระเป๋าใบย่อมๆ
สมใจพรวดพราดตามออกมา “สุดจิตต์..ไปไหน”
สุดจิตต์ หันไปมอง สายตาทั้งเจ็บทั้งแค้น มองจ้องแม่เขม็ง สมใจก็จ้องตอบ สองแม่ลูกสู้สายตากันอยู่
แล้วสุดจิตต์ก็หันหลังเดินออกไปทางปากซอย มีเสียงสมใจไล่ตามหลังมา
“เออ....ไปให้ตลอด อย่าซมซานกลับมานะมึง”


อัศนัย เดินเข้าห้องนั่งเล่น สีหน้าครุ่นคิดไม่ค่อยสบายใจ ป้าหม่อนกับหมื่น กำลังวางกาแฟ ผลไม้นิดหน่อย
หม่อน สั่งหมื่นเบาๆ “ไปเอาน้ำเย็นมา”
อัศนัยนั่งลง เคาะโทรศัพท์ในมือ ดูนาฬิกา
เวลาเดียวกันสมปองกับดอกโศก พูดคุยอยู่กับสมใจ ดอกโศกส่งยาให้ยาย ยายรับมากิน
สมใจมองหน้าหลาน สงสารจับจิต อ้าแขนโอบรั้งร่างเข้ามาในอก ถอนใจยาวๆ แรง ๆ
สมปอง มองหน้าแม่ ไม่เคยเห็นเป็นอย่างนี้ สงสัยว่าเรื่องอะไร
สมใจตบหัวดอกโศกเบา โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดอกโศกดังขัดขึ้น
ดอกโศกหยิบออกมา สีหน้ายิ้มบริสุทธิ์ “คุณนัย”
“เออ...ไปพูดข้างนอกไป” สมปองบอก
ดอกโศกเดินออกไป
“คุณนัยเขามีอะไรกะมัน” สมใจกระซิบถาม
“บอกชั้นก่อนว่ามีเรื่องอะไรกับพ่อ”

อัศนัยโทร.มาจากที่บ้าน ดอกโศกยืนอยู่หน้าบ้าน สองหัวใจคุยกันฉันคนรัก ผลัดกันถาม ผลัดกันตอบอย่างรักใคร่
“ดอกโศก”
“คะ”
“อยู่บ้านแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“คิดถึงนะ”
“จริงหรือคะ”
“ทำไมถามอย่างนั้น”
“ให้ถามยังไงคะ”
“ถามอะไรก็ได้ แต่อย่าถามอะไรที่ทำให้คุณนัยเสียใจ”
ดอกโศกนิ่ง
“รู้นี่ว่าคุณนัยจะเสียใจเรื่องอะไร”
“ค่ะ ดอกโศกจะระวัง ที่ถามเพราะว่าคิดว่าคุณนัยจะมาหา”
“อ๋อ คุณนัยไปหา ตามไปที่โบสถ์ แต่ว่า...”
“อ๋อ คุณนัยเห็นดอกโศก อยู่กับคุณพ่ออันโตนิโยหรือคะ”
“ใช่ มีคนอื่นด้วยหลายคน”
“ค่ะ เป็นแขกของคุณพ่อ คุณนัยอยู่ตรงไหน แล้วทำไมกลับไป”
“ก็...เผอิญพบกับ...บางคนที่ไม่อยากพบ”
“อ๋อ เลยอารมณ์เสีย...เหรอคะ”
“ใช่ เสียมากๆ พรุ่งนี้ใส่บาตรมั้ย”
“ถ้าคุณนัยมาหาดอกโศก...ก็ใส่ค่ะ”
อัศนัยยิ้มออก “พูดอย่างนี้คุณนัยจะไม่มาได้หรือ”
ดอกโศกยิ้ม “ไม่ค่ะ”
“ไม่อะไรคะ”
“ไม่ไม่มาค่ะ”
คราวนี้อัศนัยหัวเราะเสียงดัง
หมื่นและหม่อน นั่งหน้าบานอยู่ไม่ไกล ตั้งท่าฟังด้วย
อัศนัยเห็นหันมาดุ “อะไรกันนี่” ถามสองแม่ลูก แล้วหันไปตอบดอกโศก “เปล่า คุณนัยพูดกับไอ้หมื่น” ทำมือให้ไป ไป “ดอกโศกจ๋า”
ดอกโศกเงียบ
“ดอกโศก...เงียบทำไม”
“ค่ะ”
“ทำไม เรียกดอกโศกจ๋าไม่ได้เหรอ”
ดอกโศกหัวเราะนิดๆ “ก็ไม่เคย”
อัศนัยพลอยหัวเราะด้วย “พรุ่งนี้ใส่บาตรด้วยกัน..นะ”

เช้าวันรุ่งขึ้น
สองคนใส่บาตรด้วยกัน มือจับของด้วยกัน ไม่ใกล้กันจนน่าเกลียด เพราะเป็นชุมชนคนเดินผ่านไปมา
พระเดินไปแล้ว
อัศนัยสายตาจ้องจับดอกโศกอย่างดูดดื่ม ความรักในใจไม่ซ่อนเร้นปิดบังอีกต่อไป
ดอกโศก สบสายตาอัศนัย แล้วเสมองไปทางอื่น หน้าเฉย ไม่เอียงอาย ไม่หลบตา
อัศนัยหัวเราะเบาๆ มีเสียงหยอกเย้านิดๆ
ความสุขนั้นส่งทอดไกลออกมา กระแทกเต็มดวงตาปรียากมลที่นั่งมองอยู่ในรถ ด้วยสีหน้าเฉยสนิท เย็นเหมือนน้ำแข็ง

ปรียากมล เปิดประตูคอนโดอย่างแรง แล้วเหวี่ยงให้ปิดอย่างแรง โยนกระเป๋าไปอย่างเเรง กุญแจรถอย่างแรง
ทำทุกอย่างแรงไปตามอารมณ์ในใจเวลานี้
เดินพรวดไปที่ประตูระเบียง เปิดม่านอย่างแรง เปิดประตูมองลงไป ยืนนิ่งอยู่สักครู่ เอนตัวพิงประตู มองจากด้านหลัง ปรียากมลกำลังร้องไห้ ร้องจนตัวสั่น ได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ
“ถ้าให้ผมตอบเดี๋ยวนี้ใช่...ผมเลือกดอกโศก” เสียงอัศนัยหลอนหลอก ให้ตระหนักว่าต้องเสียงเขาไปแน่แล้ว
ปรียากมล หันกลับมาเดินอย่างมั่นคง นั่งลงนิ่งๆ สีหน้าคิดตรึกตรองอย่างมีสติ แม้มือจะปาดเช็ดน้ำตา แต่ไม่กรี๊ดกราด สีหน้านิ่งมาก ลึกมาก
สักครู่ปรียากมลหยิบโทรศัพท์มากดโทร.ออก คอย...
“ฮัลโหล พี่บุรีคะ ปรียากมลพูดค่ะ...ฉันจะโทร.ยืนยันว่าไปเชียงใหม่นะคะ ตามวันและเวลานั้น”

อีกค่ำคืนของวันหนึ่ง สมใจนั่งพิงฝา นัยน์ตาลอยคว้าง
“เฮ้ย ไอ้หมาย ไปเว๊ย” เสียงสมหวังตะโกนเรียก
“ไปไหนพ่อ” สมหมายถาม
“ไม่ต้องถาม บอกให้ไปก็ไป”
สมหวังมองเหล่มายังสมใจ เหล่มาก แล้วเตะอะไรตรงนั้นที่ขวางทางกระเด็นถูกฝาดังโครมแล้วออกไป
“แม่ไม่สบาย รึเปล่า เห็นทำท่าอย่างนี้มาสองวันแล้วนะแม่”
สมหมายถาม สมใจส่ายหน้า สมหมายเดินตามพ่อออกไปเร็วรี่

สมหวังก้าวออกจากบ้าน เห็นอัศนัยยืนอยู่แล้ว “มาหาไอ้โศกเหรอครับ”
“ครับตา”
“อยู่...อยู่ เข้าไปเลย เอ้ย แต่ว่า...คือยังงี้ครับมีบุญจะบอก วัดโน้นน่ะจะทำพิธีเปิดพระเนตร”
“ครับ” อัศนัยหยิบเงินส่งให้อย่างเร็วสองพัน
“อนุโมทนานะคุณ” สมหวังไปอย่างเร็ว
สมปองยืนอยู่ในเงามืดมองอยู่ สมหมายวิ่งออกมาจากบ้าน เจอะสมปอง
“เจ๊...เพิ่งมาเหรอ”
สมปองไม่พูดด้วย เดินหลีกไป สมหมายเหล่ ๆ แล้วตามพ่อไป

อัศนัยนั่งคุยกับดอกโศก สมปองผ่านจะเข้าบ้าน
“ปอง” อัศนัยทัก
“คุณนัย ทีหลังอย่าให้เงินพ่ออีกนะ ไม่รู้เหรอว่าแกหลอก”
“ก็...”
“รู้ก็เท่ากับส่งเสริมแกทำผิดน่ะสิ”
อัศนัยพูดไม่ออก ตอบไม่ถูก

สมปองเดินมานั่งใกล้แม่รู้เรื่องสุดจิตต์แล้ว “แม่...เลิกคิดซะทีเถอะน่ะ”
จู่ๆ สมใจสะอื้นเฮือกๆ
“นี่...คนเขาไม่คิดว่าแม่เป็นแม่ นั่งคิดว่าเค้าเป็นลูกอยู่ได้ โธ่เอ๊ย...” กระแทกเสียงตัดพ้อ “ลูกตรงนี้ก็มีนะเห็นหัวมั่งมั้ย”

เสียงปองดังลอยมาแว่ว ๆ สองคนนั่งคุย นั่งห่างกันพอสมควร ดอกโศกถือหนังสือเรียนในมือ
“ปองกับยายมีอะไรกัน”
“ไม่ทราบค่ะ เป็นอย่างนี้มาสองสามวันเเล้ว”
“ดอกโศก คุณนัยไม่อยู่ 4 วันดูแลตัวเองดี ๆ นะ...เป็นห่วงมาก”
“ขอบคุณค่ะ” ดอกโศกไหว้
อัศนัยเอื้อมมือแตะแค่ปลายนิ้ว “ไม่อยากไปเลย”
ดอกโศกดึงมือออกอย่างนุ่มนวล “สี่วันไม่นาน”
“นาน...นานมาก เหมือนสี่ร้อยปี”
ดอกโศกหัวเราะเต็มหน้า ขำทาที น้ำเสียงอัศนัยจริง ๆ
“ขำอะไร”
“คิดถึงคุณนัยอายุ 400 ปี...แก่”
“จริง ๆ นะ ไม่อยากไปจริง ๆ อย่าลืมนะเวลาสองทุ่มคอยรับโทรศัพท์”
“คุณนัยเหมือนวัยรุ่นเลย”
อัศนัยสัพยอก “ก็หลงรักวัยรุ่นนี่”
ดอกโศกยิ้มหวาน นัยน์ตาชม้อยเหมือนค้อน
“ดอกโศก คุณนัยขอได้ไหม อย่าไปขายขนมเลยนะ ให้คุณนัยออกค่าเล่าเรียนให้ ดอกโศกเรียนอย่างเดียว”
ดอกโศกนิ่ง
“ดอกโศกไม่รักคุณนัยหรือ ถึงไม่ยอมให้คุณนัยช่วยเหลืออะไรเลย”
“รักค่ะ ดอกโศกรักคุณนัย”
“รักก็ต้องเชื่อสิ”
“แต่...ดอกโศกตั้งใจแล้วค่ะ ยังมีเวลาที่คุณนัยจะช่วยดอกโศกอีกมาก ตอนนี้ให้ดอกโศก ช่วยตัวเองก่อนนะคะ”
“ก็คุณนัยเป็นห่วง...หวงด้วย”
“จะหวงทำไม”
“กลัวใครมาแย่งไป ออกไปขายขนมทุกวัน มีแต่ลูกค้าหนุ่มๆ” อัศนัยบอก
“ถ้าคุณนัยกลัวดอกโศกก็จะกลัวเหมือนกัน ถึงมี” นิ่งสักครู่ “ คนอื่นแค่คนเดียวแต่ก็น่ากลัว”
อัศนัยมองหน้านิ่ง ๆ แล้วจับจมูกสั่นเบา ๆ “ร้ายนักนะ”
“แต่ไม่กลัวเพราะเชื่อใจ”
อัศนัยซึ้งนัก มองหน้าอย่างดื่มด่ำ “รักมากนะ”
“ค่ะ” ดอกโศกรับคำ
“แค่นั้น” อัศนัยถาม
ดอกโศกไม่ตอบ
อัศนัยถามย้ำ “แค่นั้นเหรอ”
“รัก...มากเหมือนกันค่ะ”
อัศนัยมองจ้องอยากกอดเหลือเกิน
“คุณนัยกลับเถอะค่ะ...ดอกโศกจะดูหนังสืออีกสองอาทิตย์สอบแล้ว”
อัศนัยถามเรื่องเพ็ญตระการ “เวลาเจออุ๊ที่โรงเรียนทำยังไง”
“อุ๊เขามองดอกโศกผ่านไปเลยดอกโศกเหมือนลม เหมือนอากาศ เหมือนฝุ่นละออง” ดอกโศกว่า
อัศนัยสงสารนัก แตะมือเบาๆ ปลอบโยน “จะเป็นลมหรือเป็นอากาศ ฝุ่นละอองของใคร แต่ดอกโศกเป็นลมหายใจเป็นชีวิตของคุณนัยจำไว้นะ” น้ำเสียงมั่นคง จริงใจ “คุณนัยไม่ได้รักดอกโศกอย่างผู้ชายรักผู้หญิงเท่านั้น คุณนัยรักผูกพัน เพราะประทับใจเด็กหญิงดอกโศกตั้งแต่วันที่โดนว่า...ว่าสุรุ่ยสุร่าย เพราะฉะนั้นดอกโศกอยู่ในนี้...อยู่ในใจของคุณนัยตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ค่อย ๆ เข้ามาช้าๆ..แต่มั่นคง”
ดอกโศกตื้นตันใจจนน้ำตาคลอ
อัศนัยลุกขึ้น ส่งมือให้ดอกโศกลุกขึ้นด้วย สองคนยืนอยู่คู่กัน
“แปลกนะ...เมื่อก่อนคุณนัยกอดดอกโศกบ่อยมาก กอดเพราะจะปลอบให้หายเสียใจ แต่วันนี้คุณนัยรักดอกโศกที่สุดกลับไม่กล้าแม้แต่จะแตะตัว”
ดอกโศกมองดวงตาซาบซึ้งมากมาย ทั้งสองจ้องตากันนิ่ง
อัศนัยทำท่าเหมือนจะเข้าไปหา แต่ดึงตัวเองไว้
ระหว่างนั้นมีชาวบ้านคนหนึ่งเดินก้มหน้าก้มตาผ่านไป ไม่ได้มอง อัศนัยตระหนักว่า ตรงนี้มีคนผ่านไปมาทำอะไรต้องระวัง
อัศนัยวางมือบนหัวดอกโศก ดอกโศกไหว้

ในบ้าน สองแม่ลูกยังคุยกันต่อ
“รู้มั้ยว่าหนูไม่เสียใจเพราะอะไร เพราะหนูไม่คิดว่าเค้าเป็นพี่ไง เค้าก็ไม่คิดว่าหนูเป็นน้อง แม่ก็เอาอย่างหนูสิ” สมปองบอกแม่
สมใจสูดน้ำมูกเพราะร้องไห้ เอามือป้ายปาดออกไปมา
“เขาคงคิดว่าเกิดจากกระบอกไม้ ต่อไปหนูจะบอกให้ไอ้โศกมันคิดยังงั้นเหมือนกัน” สมปองลดเสียงเหมือนบ่น “ทุเรศที่สุด ไปสมสู่กันจนท้องแล้วเอาลูกมาโยนไว้เหมือนหมูเหมือนหมา”
สมใจเงยหน้ามอง ตกตะลึง เห็นดอกโศกยืนอยู่ ได้ยินหมดทุกประโยค แม้ว่าสมปองจะไม่ได้พูดเสียงดัง อัศนัยยืนอยู่ด้านหลัง
สมปองหันไปเห็น “ไอ้โศก” ครางเบา ๆ
“ยายจ๊ะ คุณนัยจะกลับ” ดอกโศกหน้าเสีย สีหน้านั้นแย่เเล้ว แต่ฝืนใจพูด
สมใจลุกขึ้นมาครวญคร่ำ “โศกเอ๊ย..โศก”
“คุณนัยจะกลับจ้ะ”
“ครับยาย ผมจะกลับแล้วครับ” อัศนัยไหว้ลายาย
“ค่า...ค่า...” สมใจมองหน้าสมปอง ทำอะไรไม่ถูก
“ดอกโศกมาส่งคุณนัย” อัศนัยจับมือ ดึงให้พ้นประตูจับไหล่สองข้างอย่างมั่นคง ปลุกปลอบ “คุณนัยรักดอกโศกเพราะเป็นคนเข้มเเข็ง อดทน เป็นนักสู้เข้าใจมั้ย”
“ค่ะ” ดอกโศกรับคำ แต่ใบหน้าสวยที่แหงนเงยมองอัศนัยนั้น โศกสลด
“ไม่ร้องไห้นะ เรากำหนดชีวิตใครไม่ได้ กำหนดได้แต่ชีวิตตัวเองจำไว้นะ”
อัศนัยกอดประทับรับขวัญ ปลอบโยนจากหัวใจ ดอกโศกนิ่งอยู่กับอกแกร่งของอัศนัย
“เป็นดอกโศกคนเดิมนะคนดี”

อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 12/4 วันที่ 30 เม.ย. 55
ละครเรื่อง ดอกโศก บทประพันธ์ : ศรีทอง ลดาวัลย์
ละครเรื่อง ดอกโศก บทโทรทัศน์ : ศัลยา
ละครเรื่อง ดอกโศก กำกับการแสดง : สันต์ ศรีแก้วหล่อ
ละครเรื่อง ดอกโศก ผลิต : บ. เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง ดอกโศก แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง ดอกโศก ออกอากาศทุกวัน จันทร์ - พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทาง ททบ. 5
ละครเรื่อง ดอกโศก ออกอากาศตอนแรก เริ่มวันจันทร์ที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2555
ที่มา manager.co.th
Share this game :

No comments:

Post a Comment

 

Copyright ©2011- 2013 เรื่องย่อละคร ดูละครย้อนหลัง ดูทีวีออนไลน์ 3,5,7,8,9,tpbs ดูละคร, ละครย้อนหลัง, ซิทคอม, รายการ