{[['
']]}
']]}
“ระวังจะเป็นง่อยนะ อะไรที่ง่ายๆ ก็หัดทำเองมั่ง”
จิรายุรับมา
“นี่เธอกำลังว่าผู้จัดการวงนะ”
“ฉันเตือนสติ ด้วยความหวังดี”
ชามาดกัดฟัน โพสต่อแป๊บเดียว ก็แอบมองไปทางจิรายุอีกแล้วตัดสินใจหยุดโพส
“พักก่อนแล้วกัน”
พูดจบชามาดาก็รีบเดินไปหาจิรายุทันที
“จิ พาดาไปพักหน่อยสิ”
จิรายุยังยืนงงๆ ชามาดาลากออกไปทันที ทุกคนมองหน้าเหวอ เจ๊อึ่งส่ายหน้าระอา
“เฮ้อ...อ้อล้อ สะตอไปสะตอมา คืนนี้จะถ่ายรูปเสร็จมั้ยฮึนังเขียด”
“ไม่เสร็จหรอกเจ๊”
เขียดหัวเราะหึๆ
ชามาดาลากจิรายุเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วโวยวายทันที จิรายุทำท่าเบื่อหน่าย
“จิ...ทำไมทำกับดาแบบนี้”
“ทำอะไร”
“เมื่อวานที่ห้องทำงานพ่อคุณ จิก็ทิ้งดาไป แล้วตอนนี้ ดาทำงานอยู่ แทนที่จิจะดูดา กลับไปคุยกับอีช่างเสื้อกระจอกๆ นั่น ไว้หน้าดามั่งสิคะ”
“ไว้หน้า...พูดอะไร ผมไม่เข้าใจ”
“ดาไม่ชอบให้จิไปใกล้ผู้หญิงคนอื่น”
“ดามีสิทธิ์อะไรมาห้ามผม”
ชามาดาอึ้ง
“จิ...เดี๋ยวนี้ จิพูดแบบนี้กับดาเหรอคะ เป็นเพราะอีบ้านนอกนั่นใช่มั๊ย”
จิรายุตัดบท
“รีบออกไปทำงานต่อให้เสร็จได้แล้ว คนอื่นเขารอ เขาเบื่อ เข้าใจมั้ย”
ชามาดาอึ้งตะลึงงัน...จิรายุเดินออกจากห้องไป ชามาดากรี๊ด
“อ๊าย อีกุ้งฝอย อี...กุ้งชีแฮ๊ อีนี่ได้เห็นฤทธิ์กูแน่...คอยดู”
จิรายุเดินกลับเข้ามา ทุกคนมองอย่างลุ้นๆ เจ๊อึ่งเรียกเบาๆ
“คุณจิคะ”
“ครับเจ๊”
“พาน้องดาไปอัพโหลดแล้ว สถานการณ์ปกติดีแล้วนะคะ”
จิรายุถอนใจ
“ผมว่าเจ๊เตรียมเซ็ทต่อไปเลยดีกว่า”
“โล่งใจไปที...กุ้ง ไปบอกชะเอมกับเขียดเตรียมเสื้อผ้าไว้เลย”
กุ้งนางจะเดินออกไป ชามาดาเดินเข้ามาพอดี ชามาดาจ้องหน้ากุ้งนาง
“จ้องหน้าฉันทำไม ไป๊...ไปให้พ้นเลย”
ชามาดาผลักกุ้งนาง แล้วเดินเข้ามาหาจิรายุ เจ๊อึ่ง นทีทอง แล้วประกาศก้อง
“ดาจะกลับแล้ว วันนี้ดาอารมณ์เสีย ไม่อยากถ่ายแล้ว...วีวี่เก็บของกลับ”
ทุกคนหันไปมองหน้ากัน เซ็งๆ ชามาดายิ้มสะใจ ก่อนจะเดินออกไป จิรายุคว้าแขนไว้
“ทำอย่างนี้ไม่ดีนะดา”
ชามาดายิ้มกวนประสาท
“ก็ดาอารมณ์เสีย...ถ่ายไปก็หน้าหงิกหน้างอ ไม่สวย เดี๋ยวก็ต้องมาถ่ายใหม่อีก จิต้องเข้าใจอารมณ์ศิลปินมั่งสิคะ”
จิรายุโมโหพยายามระงับใจ
“ดา...มีเหตุผลหน่อย คิวโปรโมทใกล้เข้ามาแล้ว ดาทำแบบนี้ คิวมันจะรวนไปหมด”
“จิเป็นผู้จัดการวง ก็หาทางแก้ปัญหาสิคะ...”
ชามาดาสะบัดหน้า เดินเชิดออกไป วีวี่ตามไป สวนกับกุ้งนาง เขียดและชะเอมที่ถือเสื้อผ้ามา
“โอ๊ย เกะกะขวางทาง ถอยไป”
ชามาดาจะผลัก กุ้งนางเบี่ยงตัวหลบ ชามาดาเสียหลักเซไป ล้มกระแทกพื้น
“อ๊าย...อีบ้า แกแกล้งฉันเหรอ”
ชามาดาลุกขึ้นมา กุ้งนางมองหน้าไม่ยอมลงให้
“ใครแกล้งคุณ เดินยังไงล่ะ ถึงล้มลงไปน่ะ”
“อีนี่...อีบ้านนอก ทนไม่ไหวแล้ว”
ชามาดายกมือจะตบหน้า กุ้งนางรับไว้ ก่อนจะบิดแล้วสะบัดออกไป ชามาดาจะพุ่งกลับมา ชะเอมมายืนประกบกุ้งนางทันที ชามาดาชะงัก
“เห็นมั้ยทุกคน อีพวกกระจอกบ้านอกเนี่ย มันจะรุมทำร้ายดา”
นทีทองส่ายหน้าเอือม
“เท่าที่ดูมาแต่แรกน่ะ พี่เห็นแต่น้องดาจะทำร้ายเขานะ”
วีวี่หวาดๆ
“กลับไหมคะน้องดา เดี๋ยวจะโดนรุมจิกหัวตบเอาจริงๆ นะคะ”
“อ๊าย”
ชามาดาจ้องหน้ากุ้งนางแค้นใจ ก่อนจะออกไป วีวี่ยิ้มสะใจก่อนจะรีบตามไป เจ๊อึ่งเอือมระอามากๆ
“เจ๊ว่านังชะมดนี่ มันชักบ้าขึ้นทุกทีแล้วนะนทีทอง”
นทีทองหันมาหาจิรายุ
“นั่นสิ คุณจิจะจัดการไหวมั้ยล่ะ”
“ต้องไหวสิครับ”
จิรายุบอกไปอย่างนั้น แต่ในใจนั้น หนักใจมาก
ชามาดาเดินหงุดหงิดออกมาหน้าบริษัท
“ดาเป็นซุบตาร์นะพี่วีวี่ พวกมันทำยังงี้กับดาได้ยังไง”
“ในฐานะผู้จัดการส่วนตัว พี่ว่า น้องดา ก็ควรจะวีนเหวี่ยงให้มันน้อยลงหน่อยมั้ยคะ”
ชาดามาโกรธจี๊ด
“อ๊าย...จำใส่หัวไว้นะพี่วีวี่ พี่เป็นผู้จัดการส่วนตัว ดาเป็นศิลปิน ดาจะทำอะไร พี่ก็ต้องตามใจ มีปัญหาอะไรก็พี่หาทางแก้ไขเอาสิ”
วีวี่หน้าเหวอ
“จ้ะ น้องดา”
ชามาดาแหวใส่
“อย่ามาจ้ะ มันบ้านนอก”
วีวี่ถอนใจ
“ค่า”
ชามาดาเดินออกไป วีวี่ตามไปอย่างเบื่อๆ กลุ่มนักข่าวกำลังรอ พอเห็นชามาดาเดินมา นักข่าวรีบวิ่งเข้ามารุม ชามาดาหันมาหาวีวี่
“แว่นตาล่ะ”
วีวี่ส่งให้ ชามาดาหมุนตัว ใส่แว่นตาดำ หันมาเผชิญหน้ากับนักข่าว เปลี่ยนเป็นโหมดหวาน ยิ้มรับนักข่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“พี่ๆ มาทำข่าวดาเหรอคะ”
“เปล่าจ้ะ พี่มารอ คุณจรัลแถลงข่าวเรื่องเพิ่มทุนบริษัทน่ะ”
ชามาดางง
“เพิ่มทุนเหรอคะ”
“ใช่ ข่าวเศรษฐกิจข่าวใหญ่ของสัปดาห์นี่เลยนะ น้องดาพอจะรู้ข่าวมั้ยจ๊ะ”
“แหม...ศิลปินใหญ่อย่างดาก็ต้องรู้แหล่ะค่ะ แต่พูดไม่ได้” ชามาดาเอามือปิดปากท่าน่ารักๆ “เอาเป็นว่าพี่ๆ รอ ผู้ใหญ่แถลงข่าวดีกว่านะคะ”
“แย้มๆ หน่อยก็ได้นะ มูลค่าการเพิ่มทุนเป็นร้อยล้านเชียว”
ชามาดาตะลึง
“ร้อยล้าน โอ๊ะ ดาพูดไม่ได้ค่ะ ไม่เอา ไม่พูดนะคะ”
ชามาดาอึ้งๆ นักข่าวแย่งกันถามนี่นั่นโน่น ชามาดาเอาแต่ยิ้ม
จิรายุนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องทำงาน ชายหนุ่มนั่งคิดเรื่องชามาดา คำพูดของเจ๊อึ่งกับนทีทองยังก้องอยู่ในหัว
‘เจ๊ว่านังชะมดนี่ มันชักบ้าขึ้นทุกทีแล้วนะนทีทอง’
‘นั่นสิ คุณจิจะจัดการไหวมั้ยล่ะ’
‘ต้องไหวสิครับ’
ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เชิญครับ”
คมกริชเปิดประตูเข้ามา
“คุณจรัลเชิญที่ห้องประชุมใหญ่ครับ”
“เรื่องอะไรอีกล่ะครับพี่คม”
“ไม่ทราบเหมือนกัน เห็นบอกว่าจะแถลงข่าว คงต้องรอฟังพร้อมนักข่าว ไปกันเถอะครับ”
จิรายุตามคมกริชไป
ในห้องแถลงข่าว...จรัลนั่งอยู่บนโต๊ะแถลงข่าว มีนักข่าวรุมล้อม จิรายุกับคมกริช ยืนคู่กันอยู่ด้านหลัง
“สวัสดีครับทุกท่าน ผมมีความยินดีที่จะประกาศถึงความก้าวหน้าของสยามซอง ในธุรกิจบันเทิง เราคือตัวจริง ผมและกรรมการบริษัททุกท่าน มีมติเป็นเอกฉันท์ว่า จะมีการเพิ่มทุนในบริษัทสยามซอง อีก 150 ล้านบาท เพื่อขยายไลน์ธุรกิจของเราสู่ตลาดเคเบิ้ลทีวี”
นักข่าวคนหนึ่งถามขึ้น
“ท่านคะ แล้วท่านวางตัว คนที่จะมาดูแลในส่วนนี้แล้วรึยังคะ”
“อ๋อ ครับ...อันนี้ก็เป็นมติของที่ประชุมใหญ่เช่นกัน”
คมกริช ยิ้มกริ่มหันไปกระซิบจิรายุ
“ท่านน่าจะบอกผมก่อนนะครับ ผมไม่ได้เตรียมตัวมาซะด้วย”
“ยินดีด้วยนะครับ พี่คม”
จิรายุยื่นมาให้จับ คมกริชเอื้อมมือจะจับ จรัลพูดต่อ
“ในเบื้องต้น ผมจะดูแลเองไปก่อน แต่เมื่อทุกอย่างลงตัวและจิรายุลูกชายผม ผ่านการเรียนรู้งานทุกอย่างแล้ว ก็คงจะเป็นลูกชายผมนี่แหล่ะครับที่จะดูแลต่อไป”
คมกริชชะงัก จิรายุงงสุดขีด
“เชิญครับคุณจิ”
คมกริชฝืนยิ้มผายมือให้ จิรายุเดินเข้าไปหาจรัล
“ตอนนี้ จิรายุรับตำแหน่งผู้จัดการวงดนตรีของชามาดาและนทีทองอยู่หวังว่าทุกๆ ท่านจะช่วยสนับสนุนด้วยนะครับ”
นักข่าวทุกคนรุมถ่ายรูป จิรายุกับจรัลวุ่นวาย คมกริชปรบมือให้ แต่ในใจนั้นแค้นใจสุดก่อนจะค่อยๆ เดินเลี่ยงออกไป
จรัลนั่งเซ็นต์เอกสารอยู่ในห้อง เสียงเคาะประตูดังขึ้น คมกริชเปิดเข้ามา จรัลยิ้มรับ
“ว่าไง คมกริชมีอะไร นั่งก่อนสิ”
คมกริชนั่งลง
“เซอร์ไพรส์เลยนะครับท่าน”
“ใช่ ออกจะฉุกละหุกไปหน่อย แต่ภาพรวมก็เรียบร้อยดี”
“ท่านน่าจะกระซิบบอกผมซะหน่อย ผมจะได้ช่วยเตรียมงานให้”
“เฮ่ย งานคมก็เยอะอยู่แล้ว เรื่องแค่นี้เอง ฉันจัดการเองได้”
คมกริชเริ่มขึ้นเสียงจริงจัง
“แต่เรื่องเพิ่มทุนไม่ใช่เรื่องแค่นี้นะครับ”
“เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับคม”
“เกี่ยวสิครับท่าน เพราะผมคิดว่า ผมทำงานที่นี่มาหลายปีแล้ว ผมน่าจะมีสิทธิ์ได้รับหุ้นบ้างนะครับ...แล้วผมก็น่าจะมีอำนาจบริหาร งานบริษัทเพิ่มขึ้น ไม่ใช่ ดูแลแค่งานแต่งเพลง”
จรัลมองนิ่ง
“อย่าดีกว่า ถ้าคุณไปจับงานบริหารเต็มตัว บริษัทก็ต้องเสียนักแต่งเพลงฝีมือเยี่ยมไปสิ เอางี้แล้วกัน ฉันจะปรับส่วนแบ่งรายได้ต่างๆ แล้วก็ค่าลิขสิทธิ์เพลงเพิ่มให้อีก พอใจมั้ย”
คมกริชจ้องตาเขม็งเสียงแข็ง
“ครับ...ขอบคุณท่านมากนะครับ ที่ยังนึกถึงผมอยู่ ขอตัวก่อนนะครับ”
คมกริชลุกขึ้นเดินออกไป จรัลส่ายหน้าระอาใจกับความมักใหญ่ใฝ่สูงของคมกริช
ค่ำนั้น...ชามาดา นั่งจิบน้ำส้มอยู่ในห้องที่คอนโด มีจานผลไม้วางอยู่ หญิงสาวหน้าตาหงุดหงิด วีวี่กำลังตรวจเช็คตารางงานอยู่ แต่แล้วจู่ๆ ชามาดาก็ปัดจานผลไม้กระเด็น
“อ๊าย”
“ระวังคอจะแตก ร้องเพลงไม่ได้นะคะน้องดา”
“คอแตกก็ช่างมันสิ”
“ช่างไม่ได้นะคะ ร้องเพลงไม่ได้ เดี๋ยวก็ต้องกลับตัดอ้อยขายเหมือนเมื่อก่อนนะคะ”
“อ๊าย อีพี่วีวี่ อย่ามาพูดเรื่องตัดอ้อยนะ นั่นมันนานแล้ว”
“ค่า ไม่พูดก็ได้ แต่จะกรี๊ดๆ ทำไมนักหนาคะน้องดา”
“ก็เรื่องเพิ่มทุนสยามซองน่ะสิ จินะจิ ทุกคนรู้เรื่อง แต่ดากลับไม่รู้อะไรเลย เจ็บใจนัก”
“เจ็บใจทำม๊าย คุณจิเขาอาจจะไม่อยากให้น้องดารู้เรื่องเงินทองของเขาก็ได้”
“อีพี่วีวี่...หยุดเลย เก็บหมาเข้าปากไปให้หมดด้วย”
วีวี่แอบอมยิ้มสะใจ ชามาดานิ่งคิด
“ไม่ได้แล้ว ดาจะต้องรวบรัดจิมาไว้ในกำมือให้ได้”
ชามาดายิ้มร้าย
จิรายุนั่งเซ็งๆอยู่ในบ้าน จรัลเดินเข้ามา คนรับใช้เลี่ยงหยิบกระเป๋าของจรัลแล้วออกไป
“ไงไอ้จิ วันนี้ทำไมอยู่บ้านได้”
“เซ็งครับ”
“เซ็งอะไร”
“ก็ที่พ่อแถลงข่าววันนี้ ทำเอาผมเกือบช็อคตาย”
“โอ๊ย ไอ้ขวัญอ่อน ไอ้...”
จิรายุตัดบท
“พ่อ...บอกตรงๆ นะครับ พ่อแถลงข่าวว่าอนาคตผมต้องมาแทนพ่อแบบนี้ มันกดดันผม”
“กดดันอะไร ยังไงวันนึงแกก็เป็นประธานบริษัทแทนฉันอยู่แล้ว ฉันกำลังฝึกแกให้พร้อม เข้าใจ๋”
“เข้าใจคร้าบ ผมไม่โง่ขนาดนั้นหรอกน่า”
“ฉันก็ไม่คิดว่าแกโง่”
“ขอบคุณครับ งั้นผมขอเริ่มงานแรกเลยได้มั้ยครับ”
จรัลดีใจ
“ได้เลยลูกรัก อยากโชว์ฝีมือเรื่องอะไรเสนอมา”
“ผมอยากดันกุ้งนางให้ออกอัลบั้มครับ”
จรัลอึ้ง
“เฮ้ย ไม่ได้ ถ้าแกปั้นเด็กกุ้งนางนั่นตอนนี้ ก็ไม่รู้จะขายได้หรือจะแป๊ก”
“พ่อ...”
จรัลสวนขึ้น
“ไอ้จิ...ชามาดากำลังทำเงินให้เรามากที่สุด ยังไงพ่อก็ต้องเลือก ชามาดาไว้ก่อน แกได้ยินเขายื่นคำขาดกับเราแล้วนี่ ว่าจะเลิกทำเพลง”
“แต่เรามีสัญญานะครับ”
“อีกหกเดือน สัญญาจะหมดอายุ...ฉันถึงต้องง้อชามาดาไง”
จิรายุอึ้ง ถอนใจ
“พ่อว่าแกเลิกคิดเรื่องนี้ไปก่อน เอาใจชามาดาไว้มั่ง แต่อย่าให้มันเกินเลย ไปล่ะ ผู้หญิงแบบนั้นไม่เหมาะจะเอามาทำเมีย เข้าใจมั้ย”
“ครับ”
จรัลเดินออกไป จิรายุถอนใจเซ็งๆ
กุ้งนางนั่งอยู่ข้างหน้าต่างหน้าเศร้า ชะเอมเดินยกสำรับเข้ามาในห้อง
“มากินข้าวกันเหอะกุ้ง”
“ฉันกินไม่ลงหรอกพี่ชะเอม”
“ไม่ได้...ท้องต้องอิ่มก่อน สมองมันถึงจะแล่น ทีนี้ปัญหาที่ใหญ่ก็เล็กมาๆ กิน”
กุ้งนางเดินมากิน ชะเอมจ้วงข้าวไปแล้วนึกได้
“เออ ไอ้กุ้ง คุณจิรายุเนี่ยเขาแปลกๆ นะ ชอบมายุ่งกับกุ้งอยู่เรื่อย วันนี้สตูดิโอน่ะ พี่ก็เห็นนะ ต้องมาให้ชงกาแฟให้ ถามจริงๆ เหอะ เขาจะจีบกุ้งรึเปล่า”
กุ้งนางสำลัก
“เฮ้ย พี่ชะเอม ทุเรศน่ะ คนยังงั้นน่ะ กุ้งขอสาบส่งเลย ถือว่ารวย ถือว่าเป็นผู้จัดการวง เป็นลูกเจ้าของบริษัท ชอบทำตัวเกะกะระรานคนอื่น...” กุ้งนางยกมือไหว้ “เพี้ยง กินน้ำก็ขอให้น้ำติดคอ”
ชะเอมเหวอไป กับอารมณ์เหวี่ยงของกุ้งนาง
จิรายุกำลังดื่มน้ำ สำลักพรวด
“อะไรวะ ใครนินทาวะ”
ชายหนุ่มเดินไปหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดปาก แล้วไปนั่งลงเล่นเปียโน สักครู่ก็หยุดคิด
“เฮ้อ...นี่กุ้งนางจะไม่ได้เป็นนักร้องจริงๆ เหรอเนี่ย”
จิรายุเล่นเปียโนต่อไป
ชามาดานอนครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาวันนี้ เธอเห็นกุ้งนางเดินไปที่โต๊ะที่วางเครื่องดื่มด้านหลัง จิรายุรีบเดินตามไปยืนมองดูกุ้งนางชงกาแฟ ชามาดาลุกขึ้นมาหน้าหงิก คว้าหมอนขว้างไป
“อ๊าย จะทำยังไงดีนะ...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะจิ”
ชามาดาลุกขึ้นไปนั่งหน้ากระจกหวีผม แล้วหันซ้ายหันขวามองหุ่นตัวเองในกระจกทำท่าเซ็กซี่
“ให้มันรู้ไปสิ ของดีๆ ไม่อยากกิน อยากจะไปกินอีกุ้งแห้งค้างปี”
ชามาดาลุกขึ้นแต่งตัวสวย ออกจากคอนโดไป
ชามาดานั่งดื่มอยู่ในห้องวีไอพีของผับ สายตาของหญิงสาวเห็นคนอื่นมากันเป็นคู่ๆก็มองอย่างเซ็งๆ
“เอาเหล้ามากินหน่อยซิ...”
บ๋อยเอาเหล้ามาเสิร์ฟให้พร้อมแก้ว 2 ใบ
“เอาแก้วมาทำไมสองใบ มาคนเดียวไม่เห็นรึไง”
“ขอโทษครับ”
บ๋อยลนลานไปเก็บแก้ว บ่นกับตนเอง
“เป็นผู้หญิงมาคนเดียวกินทั้งขวด เดี๋ยวก็เมาแย่”
ชามาดากระดกเหล้าเข้าปากแล้วชะงัก
“ฉันจะเมา ก็ไม่เกี่ยวกับแก อย่าสะเออะมายุ่งกับฉัน เดี๋ยวก็ฟ้องผู้จัดการให้ไล่ออกซะเลย”
บ๋อยตกใจ
“อย่านะครับคุณชามาดา ผมเป็นห่วงคุณนะครับ ดื่มขนาดนี้ กลัวจะขับรถกลับบ้านไม่ได้น่ะครับ”
ชามาดานิ่งนึก แล้วยิ้มร้าย หันไปทางบ๋อย
“เออ นี่...ทำอะไรให้อย่างสิ ฉันมีรางวัลให้ด้วยนะ”
ชามาดา ยกเหล้าราดไปบนเสื้อตัวเองแล้วนั่งยิ้ม บ๋อยตะลึง
ค่ำคืนนั้น...จิรายุนอนหลับฝันไป ภาพในฝันเขานอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง กุ้งนางเดินมานั่งข้างๆ
“กุ้งนาง”
“คุณกำลังคิดถึงฉันใช่มั้ยคะคุณจิ”
“ใช่...เอ๊ย...ไม่ใช่”
“คุณจิ...”
กุ้งนางเขยิบใกล้เข้าไปอีก
“เธอจะทำอะไรฉัน”
“ก็ทำอย่างที่คุณอยากให้กุ้งทำไงคะ”
กุ้งนางนั่งชิดจิรายุ ค่อยๆ ก้มลงมาจูบ ทั้งคู่หลับตาปากเกือบจะชนกัน ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จิรายุสะดุ้งเฮือก ลืมตางงๆ แล้วก็รู้สึกตัวว่าฝันไป โทรศัพท์ยังดังอยู่ ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มาดูแล้วทำหน้าเซ็งๆก่อนจะกดรับ
“มีอะไรเหรอดา”
ชามาดายื่นโทรศัพท์ให้ บ๋อยแล้วกระซิบ
“พูดอย่างที่ฉันสอน”
จิรายุงงๆ
“อะไรของคุณเนี่ยชามาดา อ้าว...นายเป็นใคร”
“คุณครับ คุณชามาดาเมาไม่รู้เรื่องเลยครับ แล้วข้างนอกมีนักข่าวมากันเต็มหน้าผับเลยครับ”
จิรายุตกใจ
“นักข่าว”
“คุณช่วยมารับคุณชามาดาหน่อยได้มั๊ยครับ”
ชามาดาแกล้งเมาตะโกนโวยวายเพื่อให้จิรายุได้ยิน
“ไม่ไป...ฉันไม่กลับ”
“เอางี้นะ นายดูคุณชามาดาไว้ให้ดี อย่าให้เจอนักข่าว เดี๋ยวฉันจะไปรับเอง”
จิรายุกดปิดโทรศัพท์ ถอนหายใจยาว
บ๋อยยื่นโทรศัพท์คืนให้ ชามาดายื่นเงินให้จำนวนหนึ่ง
“เดี๋ยวแกไปโทรเบอร์นี้ บอกว่า อ้อน...จะแถลงข่าวเรื่องคลิปหน้าเหมือนที่ผับนี่ พูดแค่นี้พอ เข้าใจทุกอย่างแล้วนะ”
“สงสัยอยู่อย่างนึงครับ”
“สงสัยอะไร”
“คือ อ้อนที่ว่า เนี่ยใครครับ นักข่าวถึงจะมา”
“ก็ที่เป็นดาราไง...โอ๊ยแกนี่ พวกนักข่าวเขารู้เองแหละ”
“อ๋อ ครับ”
บ๋อยออกไป
“ถ้าฉันต้องการ คุณไม่มีวันหลุดมือฉันไปได้หรอก จิ”
ชามาดาเชื่อมั่นมาก
นักข่าวมายืนออกันหน้าผับ จิรายุขับรถเข้ามาจอดห่างๆ
“หาเรื่องจริงๆ”
จิรายุคว้าหมวก กับแว่นดำมาใส่ แล้วลงจากพยายามเดินเลี่ยงๆ นักข่าวเข้าไปในผับ
จิรายุเปิดประตูเข้ามาในห้องวีไอพี ชามาดารีบทำเป็นเมาคอพับคออ่อน จิรายุเข้ามาประคอง แล้วทำหน้าเบ้ เหม็นเหล้ามาก
“นี่กินเข้าไปเท่าไหร่เนี่ย”
“จิมาเหรอยัง เพราะคุณทำให้ดาเป็นแบบนี้ เพราะคุณ เพราะคุณคนเดียว”
“ดา นี่คุณเมามากไปแล้ว ไปเถอะ ผมจะพาคุณกลับบ้าน”
“ดาไม่กลับ ดาจะกินๆๆๆ ให้มันตายไปเลย”
“จะบ้าเหรอดา นักข่าวมากันเต็มไปหมด เดี๋ยวก็ได้ลงหน้าหนึ่งหรอก ไป...ผมจะพาคุณไปส่ง”
จิรายุประคองชามาดาขึ้นนั่ง ใส่เสื้อ ใส่แว่น ใส่หมวกให้พร้อม แล้วประคองออกจากห้องไป ชามาดาแอบยิ้ม
นักข่าวออกันเต็มทางออก จิรายุประคองชามาดาออกมา รีบหลบไม่ให้นักข่าวเห็น จิรายุหันไปถามบ๋อย
“น้อง มีทางออกทางอื่นรึเปล่า”
“มีครับ”
ชามาดาแอบเงยหน้าส่งสัญญาณให้ บ๋อยขยิบตาตอบ จิรายุมองหน้าบ๋อยอย่างสงสัย
“ตานายเป็นอะไรน่ะ”
“อ๋อ เปล่าครับ แมลงเข้าตา พี่ออกทางด้านนี้เลยครับ”
“อะ นี่รางวัล” จิรายุส่งเงินให้ “เอาไปซื้อยาหยอดตาซะ”
“ขอบคุณครับพี่”
จิรายุเดินไปตามทางที่บ๋อยบอก บ๋อยยิ้มจูบเงิน
“โหย ทำไมไม่มีจ๊อบยังงี้ทุกวันวะ”
บ๋อยเดินตรงไปที่กลุ่มนักข่าว
“พี่ๆ นักข่าว คุณอ้อนโทรมาบอกยกเลิกการแถลงข่าวแล้วครับ”
นักข่าวทำท่าเซ็ง วิจารณ์กันวุ่นวาย
ชามาดานอนคอพับคออ่อน หัวหล่นจากที่รองมาพิงแขนจิรายุแทน
“เดี๋ยวก็คอเคล็ดหรอก”
ชามาดาทำเป็นเพ้อ
“จิ ทำไมทำยังงี้กับดา ดารักจินะ”
จิรายุหันมามองชามาดาแล้วถอนใจ ก่อนจะหันกลับมองถนน ชามาดาแอบลืมตามองแล้วยิ้ม
จิรายุขับรถมาส่งชามาดาที่คอนโดของเธอ เขาประคองหญิงสาวเข้ามาในห้อง พาไปนอนที่เตียง ชามาดาทำงัวเงีย
“หิวน้ำ หิวน้ำจังเลย”
จิรายุสายหน้าเดินไปหยิบน้ำ ชามาดาหรี่ตามอง แอบถลกกระโปรงให้โป๊ ดึงคอเสื้อให้ต่ำ จิรายุส่งน้ำให้
“คุณเมามากเลยนะดา”
จิรายุขยับเข้ามาใกล้ ชามาดาแอบยิ้มคิดว่าแผนอ่อยได้ผล
“ก็จิน่ะแหละทำให้ดาเมา”
จิรายุขยับดึงกระโปรงปิดให้ หันไปหยิบผ้าห่มคลุมตัวให้
“เป็นผู้หญิงต้องอายเป็น”
ชามาดาทำเป็นเสียใจ
“คุณว่าดาหน้าด้านเหรอคะ...แล้วคุณมาช่วยดาทำไมคะ”
“ผมไม่อยากให้คุณเสียชื่อเสียง ยังไงคุณก็เป็นนักร้องในสังกัดของผม ผมมีหน้าที่ต้องดูแล”
จิรายุ ลุกขึ้นจะเดินออกไป ชามาดารีบลุกตามมา โผเข้ากอดจิรายุ
“จิ...” หญิงสาวแกล้งร้องไห้ “จิคิดกับดาแค่นี้เองเหรอคะ จิใจร้าย ใจดำกับดาที่สุด”
จิรายุพยายามแกะจนออก
“อย่าทำแบบนี้เลย ดา”
“ดารู้ จิยังรักดาอยู่”
“คุณเมา นอนพักเถอะ”
“ดาไม่เมา” ซามาดายิ้มยั่ว “อย่าปฏิเสธความจริงเลยค่ะจิ คุณยังไม่ลืมดาหรอก”
ชามาดาโผเข้ากอดไว้แน่น จิรายุนิ่งงันไป
ขอขอบคุณจาก manager.co.th
No comments:
Post a Comment