{[['
']]}
']]}
‘แม่อย่าพูดแบบนั้นสิจ๊ะ กุ้งมีแม่คนเดียว...เฮ้อ...นี่ถ้ามีพ่อ เราคงไม่ลำบากแบบนี้นะจ๊ะ’
แก้วตาค่อยๆพยุงร่างลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วล้วงมือเข้าไปลึกดึงเอากล่องขนมปังเก่าๆ ออกมาแล้วเปิดออก เธอเริ่มร้องไห้
“กุ้ง...แม่เกลียดพ่อ...แม่เกลียดพ่อ”
แก้วตาทรุดตัวนั่งร้องไห้จนตัวโยน
ที่ตลาด...กุ้งนางชั่งผักบนกิโล แล้วบอกลูกค้า...
“ฉันคิดไปสามสิบแล้วกันจ้ะ”
กุ้งนางเอาผักใส่ถุงแล้วส่งให้พร้อมรับเงินมา สักพักกุ้งนางก็เหม่อครุ่นคิด ก้านกับชะเอม เดินเข้ามาเห็นก็แปลกใจ ก้านเข้าไปเรียก
“กุ้ง”
กุ้งนางยังเหม่อ ก้านเรียงดังขึ้น
“กุ้ง...กุ้ง”
กุ้งนางสะดุ้ง
“อ้าวพี่”
ชะเอมแซว
“คิดถึงหนุ่มที่ไหนจ๊ะ”
ก้านหน้าเสียไปทันที ชะเอมแหย่ต่อ
“นี่...ห้ามแย่งคุณจิรายุซะมีในอนาคตพี่นะ”
กุ้งนางขำ
“ฉันไม่ได้คิดถึงนายบ้านั่นหรอก”
ก้านยิ้มได้
“งั้นกุ้งคิดถึงใครล่ะ”
“ฉันคิดเรื่องประกวดร้องเพลงอ่ะ”
ก้านแอบจ๋อยทันที
ค่ำนั้น...กุ้งนางดูแลปรนนิบัติให้แม่กินยาและเข้านอนจนเรียบร้อย ยายอุ่นนั่งอยู่ใกล้ๆ แก้วตาหันมาถาม
“วันนี้จะไปขายลูกโป่งอีกเหรอ”
กุ้งนางอึกอัก
“จ๊ะแม่...ขายดีมากเลยนะแม่ แป๊บเดียวก็หมดแล้ว”
“อย่ากลับให้มันดึกดื่นนักนะ แม่เป็นห่วง”
“จ๊ะแม่...แม่จ๋ายายจ๋า...แม่กับยายช่วยอวยพรให้กุ้งนางหน่อยได้มั๊ย”
แก้วตากับยายอุ่นมองหน้ากันงงๆ ก่อนที่แก้วตาจะถามอย่างไม่เข้าใจ
“อวยพรอะไร...”
“เอ่อ...ก็...อวยพรให้กุ้งนางขายลูกโป่งให้หมดเร็วๆไงจ๊ะแม่ จะได้กลับบ้านเร็วๆ”
แก้วตาสงสารลูก
“โถ...ลูกแม่...ขอให้ลูกสำเร็จอย่างที่หวังไว้นะ”
กุ้งนางก้มลงกราบแม่
“ขอบคุณนะจ๊ะ กุ้งนางจะทำเต็มที่เลย” หญิงสาวหันไปหายาย “ยายล่ะ”
ยายอุ่นยิ้มให้
“เอาๆ ไม่เคยอวยพรคนไปขายลูกโป่งเลย ไงยายก็ขอให้ขายดิบขายดีได้เงินเยอะนะลูกนะ”
“กุ้งฝากแม่ด้วยนะยาย”
“ไปเถอะไม่ต้องห่วง เอ็งน่ะดูแลตัวเองด้วยนะลูกนะ”
กุ้งนาง ชะเอมและก้านเดินเข้ามาตรงหน้าเวที ชะเอมยื่นถุงเสื้อผ้าให้กุ้งนาง
“อะไรหรือ”
“ประกวดร้องเพลงก็ต้องแต่งตัวสวยสิ พี่สองคนไปเช่าชุดนักร้องมาให้กุ้งใส่ประกวดบนเวทีไง”
กุ้งนางมองเพื่อนอย่างซึ้งใจ
“ขอบใจนะพี่ชะเอม พี่ก้าน”
ก้านมองหน้า
“กุ้ง แน่ใจนะ ว่าอยากทำแบบนี้”
กุ้งนางมุ่งมั่น
“แน่ใจที่สุด”
“งั้นพี่ก็ขอให้กุ้งโชคดีได้รางวัลที่หนึ่งสมใจกุ้งนะ”
กุ้งนางยิ้มรับคำอวยพรของก้าน
“ขอบใจจ้ะพี่ ฉันจะต้องทำให้ได้ แม่ฉันจะได้ผ่าตัด”
กุ้งนางยิ้มสู้ ชะเอมหันไปดุก้าน
“นี่ไอ้ก้าน อย่าเพิ่งให้น้องพูดเยอะ เป็นนักร้องต้องถนอมเสียง แกไปหาน้ำมาให้กุ้งกินก่อน นักร้องต้องกินน้ำเยอะๆ”
ก้านเซ็งเลย
“นังชะเอม...มากไปแล้วนะ ใช้ข้าตลอด”
“ไปสิ เอ็งไม่อยากให้กุ้งมันชนะหรือ”
ก้านจำใจเดินออกไป...อีกทางหนึ่ง ชาตรีเดินผ่านเข้ามา ชะเอมหันไปเห็น
“นั่นครูชาตรีนี่ หรือว่าครูจะมาเป็นกรรมการ ไอ้กุ้ง...โชคดีของแกแล้ว”
ชะเอมลากกุ้งนางไปหาชาตรีทันที
ชาตรีมองกุ้งนางแล้วยิ้ม
“จำได้สิ....กุ้งนาง เด็กผู้หญิงที่อยากได้หม้อหุงข้าวใช่มั๊ย”
กุ้งนางยิ้มเขินๆ
“ใช่ค่ะ”
“เป็นยังไงบ้าง ไม่เจอตั้งสิบปีได้มั้ง ตอนนี้คงต้องร้องดีกว่าเดิมมากสินะ”
ชะเอมสอดขึ้น
“ใช่ค่ะครู กุ้งร้องดีขึ้นเยอะม๊ากค่ะ”
ชาตรียิ้มชื่นชม แต่กุ้งนางยิ้มรับเจื่อนๆ สะกิดชะเอมแล้วกระซิบ
“ไปบอกแบบนั้นได้ไงพี่ชะเอม”
ชะเอมกระซิบตอบ
“เออน่า...ขายของไปก่อน ลูกค้าซื้อไม่ซื้อค่อยว่ากัน”
ชาตรีแปลกใจ
“มีอะไรกันหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะครู ว่าแต่ครูมาทำอะไรคะ อย่าบอกนะคะว่าเป็นกรรมการ”
“ใช่...ฉันเป็นกรรมการอีกแล้ว”
“งั้นครูช่วยกุ้งนางให้ได้ที่หนึ่งได้ไหมคะ”
กุ้งนางตกใจ
“พี่...พูดอะไรแบบนี้” กุ้งนางรีบบอกกับชาตรี “ครูคะหนูขอโทษแทนเพื่อนด้วย ครูอย่าไปถือเลยนะคะ”
ชาตรียิ้ม
“ไม่หรอก ฉันเข้าใจ เพื่อนเขาก็เป็นห่วงน่ะ แต่ถ้าหนูทำเต็มที่และทำให้ดีที่สุด ฉันเชื่อว่าหนูจะประสบความสำเร็จ”
“ขอบคุณค่ะครู”
กุ้งนางยกมือไหว้ ชาตรีลูบหัวอย่างเอ็นดู แล้วเดินจากไป
กุ้งนางเดินมากับชะเอม จิรายุยืนอยู่กระแอมขึ้น กุ้งนางกับชะเอมหันไปก็เห็นจิรายุยืนยิ้มกวนอยู่ กุ้งนางกรอกตาเซ็ง แต่ชะเอมยิ้มหวาน
“คุณจิรายุ”
กุ้งนางถอนใจ
“เฮ้อ...เพิ่งได้รับพรศิริมงคลไปแป๊บเดียว ตัวซวยมาเยือนแล้ว”
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะเจอเธอหรอก” จิรายุเดินเข้าไปใกล้ๆ “มาทำอะไรแถวนี้”
“เรื่องอะไรฉันต้องบอกนาย”
ชะเอมบอกทันที
“กุ้งจะลงประกวดร้องเพลงค่ะ”
กุ้งนางค้อนเพื่อน
“พี่ชะเอม...บอกเขาทำไม”
จิรายุมองหยัน
“ฮึ...ถึงเพื่อนเธอไม่บอก แต่จากอาการประจบครูชาตรีฉันก็พอเดาออกว่าเธอคิดจะทำอะไร”
กุ้งนางชะงัก
“หมายความว่าไง”
“จะบอกอะไรให้นะ วิธีนั้นน่ะมันใช้ไม่ได้ผลหรอก คนดีๆอย่างครูชาตรีน่ะ เค้าไม่นิยมเรื่องเอาตัวเข้าแลกหรอกนะ”
ชะเอมอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินชนิดปิดปากเลย กุ้งนางโมโห
“นี่นายกำลังกล่าวหาฉันนะ”
“กล่าวหาหรือรู้ทัน เธอทำอะไรอยู่ก็รู้แก่ใจไม่ใช่หรือ”
จิรายุลอยหน้า กุ้งนางโมโหมือสั่น แล้วตัดสินใจต่อยโครมเข้าที่เบ้าตาจิรายุจนลงไปนอนนับดาวที่พื้น
“ไอ้ปากสกปรก”
กุ้งนางกับชะเอมเดินหนีไป จิรายุกุมเบ้าตาระบม
“โอ๊ย...ผู้หญิงอะไรวะ หมัดหนักชะมัดเลย”
จิรายุเดินเอามือปิดๆตามาที่รถของตัวเองส่องกระจกเห็น ตาเป็นรอยช้ำ
“บ้าเอ๊ย...ช้ำเป็นแพนด้าเลย...ยายตัวแสบ”
จิรายุค้นเอาแว่นกันแดดมาใส่บังรอยช้ำ ระหว่างนั้น จรัญเดินมาพอดีจากด้านหลัง
“ไอ้จิ มาอยู่นี่เอง งานจะเริ่มแล้ว”
จิรายุหันมาพร้อมแว่นกันแดด จรัญเห็นเข้าก็ตกใจ
“แกจะบ้าหรือ ดึกป่านนี้ยังใส่แว่นดำอีก ถอดๆ ผู้ใหญ่เห็นเข้ามันดูไม่ดี จรัญคว้าแว่นจะถอด จิรายุดึงไว้
“ไม่ได้พ่อ...ถอดไม่ได้ มันน่าเกลียด”
“ทำไมจะถอดไม่ได้ นี่มันต่างจังหวัดนะ ไม่ใช่ต่างประเทศ จะเท่ก็ดูสถานที่ด้วย”
จรัญปล้ำถอดออกจนได้ พอเห็นตาจิรายุ จรัญชะงักกุมขมับทันที
“เออ...ใส่ไว้ดีกว่าว่ะ มันน่าเกลียดจริงๆ...นี่ไปโดนใครชกมาวะ”
จิรายุอ้ำอึ้ง
“ก็ที่มีเรื่องตั้งแต่เมื่อวานไงพ่อ มันเพิ่งช้ำเมื่อกี้”
จรัญงง
“ทำไมมันมาช้านักวะ”
“พ่อครับ งั้นผมขอตัวรอพ่ออยู่ที่นี่ได้ไหม”
“ไม่ได้ เพราะฉันส่งชื่อแกเป็นกรรมการไปแล้ว”
จิรายุตกใจ
“ห๊า...ได้ไงอ่ะพ่อ เขาเชิญพ่อนี่”
“แต่ฉันไม่อยากร่วมงานกับไอ้ชาตรี จะปฎิเสธก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้นแกไปน่ะดีที่สุด”
จิรายชี้หน้าตนเอง
“หน้างี้อ่ะนะพ่อดีที่สุด”
บนเวที พิธีการประกาศรายชื่อกรรมการ
“นอกจากท่านผู้ว่า ผู้อำนวยการสถานีวิทยุ และท่าน สส.แล้ว วันนี้เวทีของเรายังได้รับเกียรติจากครูเพลง ชื่อดัง ครูชาตรีให้เกียรติ เป็นกรรมการตัดสินการประกวดในครั้งนี้ด้วยครับ ขอเสียงปรบมือให้กับครูด้วยครับ”
ชาตรีลุกขึ้นยกมือไหว้ คนดูปรบมือลั่น
“และกรรมการอีกท่านหนึ่ง เป็นผู้บริหารรุ่นใหม่ไฟแรงจากค่ายเพลงชื่อดัง สยามซอง คุณ จิรายุ...”
จิรายุลุกขึ้น ยกมือไหว้คนดู แต่ไม่ยอมถอดแว่น
ด้านหลังเวทีบรรยากาศวุ่นวาย ก้านเดินถือถุงน้ำปั่นมาสามถุง
“น้ำมาแล้ว โห...รอซะนานเลย กุ้ง น้ำมาแล้ว”
กุ้งนางที่แอบดูด้านนอกหันกลับมาหน้าซีด ก้านแปลกใจ
“กุ้ง เป็นอะไรหรือเปล่า”
กุ้งนางเดินมาหาเพื่อนๆ ก้านเป็นห่วง
“ไม่สบายเหรอ หน้าซีดเชียว”
กุ้งนางรวบรวมสติ
“ไอ้นายจิรายุนั่นเป็นกรรมการด้วยอ่ะพี่”
ชะเอมตกใจเว่อร์
“อะไรนะ”
ก้านไม่เข้าใจ
“คุณจิรายุเป็นกรรมการ แล้วทำไมล่ะ”
ชะเอมไม่ตอบ กุ้งนางทำท่าสิ้นหวัง ก้านมองงงๆ
จิรายุกับชาตรี นั่งอ่านเอกสารข้อบังคับการให้คะแนน จิรายุมีท่าทางอ่านไม่สะดวกเพราะมืด ชาตรีหันมาบอก
“ครูว่าถ้าคุณจิมองไม่เห็นก็ถอดแว่นเถอะครับ เดี๋ยวอ่านกฎการให้คะแนนผิดจะลำบาก”
“ไม่ได้ครับครู”
ชาตรีมองจิรายุงงๆ
“คือตาผมมีปัญหาน่ะครับ”
จิรายุก้มหน้าแล้วเปิดแว่นให้ดูชาตรีเห็นเข้าก็ตกใจ
“เฮ้ย...ไปโดนใครชกมาครับเนี่ย”
จิรายุโกรธ
“เดี๋ยวตัวการก็ขึ้นเวทีครับ”
พูดจบก็กำปากกาแน่นจนหักคามือ ชาตรีสะดุ้งกลัว
ก้านพยักหน้ารับรู้เรื่องทั้งหมด ถอนใจ
“เฮ้อ...เรื่องเป็นแบบนี้เอง...เวรกรรม ทำไมต้องเป็นกุ้งกับคุณจิรายุด้วย”
“ไม่เอาแล้ว ฉันไม่ประกวดแล้ว”
กุ้งนางจะเดินออก ก้านกับชะเอมกันไว้
“ไม่ได้กุ้ง มาถึงขนาดนี้แล้วกลับไม่ได้นะ”
ชะเอมพยายามกล่อม
“คิดถึงน้าแก้วไว้สิ”
“แต่นายนั่นเป็นกรรมการนะ เขาต้องแกล้งให้ฉันตกรอบแน่ๆ”
ก้านมองหน้า
“กลัวอะไร อย่างนี้ต้องกุ้งยิ่งต้องร้องให้เต็มที่ ให้เขารู้ไปเลย ว่ากุ้งเจ๋งแค่ไหน”
กุ้งนางยังมีสีหน้าห่อเหี่ยว ก้านกระตุ้น
“กุ้ง บางทีคุณจิรายุเขาอาจจะไม่แย่อย่างที่เรากลัวก็ได้นะ”
ชะเอมรีบพยักหน้าสนับสนุน
“แหม...นี่พี่ก้านก็ไปอยู่ข้างโน้นกับพี่พี่ชะเอมแล้วเหรอ”
“พี่ไม่อยากให้กุ้งทิ้งโอกาสเพราะเรื่องส่วนตัว คนที่จะแย่คือน้าแก้วนะ”
นักร้องคนอื่นๆ ประมาณ 10 คน แต่งหน้าทำผมอยู่ จันทร์แจ่มเป็นหนึ่งในนั้นที่กำลังเติมหน้าอยู่ เบะปาก พูดแขวะกุ้งนาง
“ถ้ารู้ตัวว่าแพ้ก็กลับไปที่ๆ เธอมาก็ได้นะ”
กุ้งนางกับพวกหันไปทางจันทร์แจ่มมองงงๆ
“เธอพูดกับฉันเหรอ”
จันทร์แจ่มเชิดใส่ แต่ใบตองที่มีช่างทำผมประจำตัวกำลังทำผมให้ ทำเป็นพูดลอยๆขึ้นมา
“ได้ข่าวว่าวันก่อนยังเป็นสาวรำวงอยู่เล้ย วันนี้สะเออะมาประกวดนักร้องซะละ”
ชะเอมกับก้าน หันมามองนักร้องสองคนนั้นอย่างไม่พอใจแล้วใบตองก็มองกุ้งนางในกระจก ทำเป็นตาโต ตกใจ
“อุ๊ยๆๆ” ใบตองลุกมามองที่ต่างหูกุ้งนาง “ห้าเก้า” มองเสื้อ “เก้าเก้า” มองรองเท้า แล้วทำเสียงตื่นเต้น “ว้าย อันนี้แพง...ร้อยเก้าเก้าแน่ะ”
ใบตองหันไปหัวเราะกับนักร้องอีกคน จันทร์แจ่มมองกุ้งนางเหยียดๆ
“แน่ใจนะว่ามาประกวดร้องเพลงระดับจังหวัด เสื้อผ้าหน้าผมอย่างนี้ อย่าว่าแต่จะตกรอบเลย จะเดินขึ้นเวทียังไม่ควรเลย”
ชะเอมทนไม่ไหว เข้าไปตบที่โต๊ะเครื่องแป้งทันที นักร้องสองคนสะดุ้งตกใจ คนอื่นเริ่มหันมามอง
“หืม...อีพวกปากเน่า ไหนดูซิ ใส่ชุดแพงไปทำไม อย่างแกแค่เอาร้องเท้ามาแขวนที่หน้าก็เหมาะแล้วมั้ง หน้าตาดูเหมือนตีนดีๆนี่เอง”
ใบตองจะอ้าปากด่าแต่เปลี่ยนเป็นเงื้อมือจะตบ กุ้งนางกับก้านรีบเข้ามาดึงชะเอมออกไป
“พี่...อย่าไปยุ่งกับเขาเลย”
ชะเอมชี้หน้าจันทร์แจ่ม
“แกก็เหมือนกัน มาว่าคนอื่นเขาดูหน้าแกก่อนดีไหม พอกหน้ามาซะหนาอย่างนี้ จะเก็บซากหน้าไว้ร้อยวันเหรอ”
คนอื่นๆที่อยู่ตรงนั้นต่างหัวเราะสะใจ ใบตองกับจันทร์แจ่มโกรธมาก จันทร์แจ่มเต้น
“วอนโดนตบนะแก”
ชะเอมตั้งกราด
“มาสิวะ อยากหน้าแหกออกไปร้องเพลงก็เอา”
บนเวที พิธีกรกำลังประกาศถึงนักร้องคนแรก กรรมการนั่งประจำที่กันหมดแล้ว คนดูนั่งกันเกือบเต็ม
“เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ขอเชิญทุกท่านพบกับผู้ประกวดหมายเลขหนึ่ง คุณ
ใบตอง หนองงูเห่า เธอจะมาในเพลง...”
ดนตรีขึ้นอินโทร คณะกรรมการ และคนดูปรบมือ
ขอขอบคุณจาก manager.co.th
No comments:
Post a Comment