{[['
']]}
']]}“คุณนายครองสุขยัดข้อมูลพวกนี้ใส่หัวป้าล่ะสิ รวมทั้งบงการให้ป้าใส่ยาพิษฆ่าผมด้วย”
“คุณนายไม่เกี่ยว ปิ่นมันก็ไม่เกี่ยว ฉันทำเอง ทำคนเดียว”
“คุณนายเป็นคนฆ่าพ่อผม ป้ารู้ใช่มั้ย ป้าต้องเห็นบอกผมมา”
อุ่นเรือนปฏิเสธเสียงแข็ง ใหญ่เริ่มโกรธ “ผู้หญิงคนนี้เป็นคนใจคอโหดเหี้ยม ทำไมป้ายังหัวปักหัวปําเชื่อเขาแบบไม่ลืมหูลืมตาอย่างนี้”
“ถ้า ไม่มีพ่อของคุณนาย อุ้มฉันขึ้นมาจากถังขยะที่นังผู้หญิงใจยักษ์ใจมารทิ้งฉันไว้ ฉันก็คงตายอยู่ในกองขยะไปแล้ว ฉันสาบานว่าจะตอบแทนบุญคุณท่าน แม้ตายแทนลูกของท่านหรือต้องตกนรกหมกไหม้ ฉันก็ทำได้ คุณเป็นคนไม่รู้จักบุญคุณของผู้ให้กำเนิด คงไม่เข้าใจ จริงมั้ย”
ใหญ่เจ็บจี๊ด “ถ้าผมต้องตอบแทนบุญคุณใคร ด้วยวิธีทำร้ายคนอื่นเหมือนอย่างที่ป้าทำ ผมยอมเป็นคนอกตัญญู”
อุ่น เรือนอึ้ง ใหญ่รู้เธอเกลียดตนจึงย้อนถาม เคยรู้บ้างไหมว่าผลของการกระทำไม่ได้ตกที่ตน แต่ไปตกที่ปิ่นอนงค์ ป้าเกลียดชังแม่ว่าใจยักษ์แล้วทำอะไรกับลูกสาวตัวเอง อุ่นเรือนเหมือนโดนแทงใจดำ ตวาดกลับว่าเขาต่างหากที่ทำร้ายปิ่นอนงค์ ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายไม่มีความรับผิดชอบ ต้องหมดอนาคต ใหญ่อึ้งอย่างเจ็บปวด
ครองสุขเห็นใหญ่กลับไป และเห็นช่างกำลังถอดกล้องวงจรปิดออกซ่อม จึงโทร.ให้อรสอางค์พาทรรศนะกลับไปก่อน...เธอคิดแผนร้ายที่จะไม่มีหลักฐานใน กล้องวงจรปิดเอาผิดได้
แม้ต้องทำงาน ปิ่นอนงค์ก็ยังห่วงโทร.ถามไถ่อุ่นเรือน แต่เธอสะเทือนใจจากใหญ่ไม่อยากคุยและบอกวันนี้ไม่ต้องมาเยี่ยม พอวางสายน้ำตาคลอ พึมพำขอโทษที่ตนทำเพื่อครองสุขจนลืมนึกถึงลูก พลันครองสุขเปิดประตูเข้ามา เธอดีใจคิดว่ามาเยี่ยม...
ตกดึกหลัง เสร็จงาน ปิ่นอนงค์มาหาอุ่นเรือน เห็นหายไปจากเตียง ก็ใจหายเดินตามหาจนเจอพยาบาล เธอบอกว่าครั้งสุดท้ายเห็นใหญ่มาเยี่ยม แล้วทำท่าตกใจที่หลุดปากออกไป
“หนูปิ่นอย่าโกรธป้าเลยนะ ป้าขอโทษจริงๆ ความจริง แล้วคุณใหญ่คือเจ้าของไข้”
ปิ่น อนงค์เครียดเชื่อว่าใหญ่เอาตัวแม่ไป...เธอมุ่งหน้ามาที่ไร่ไพศาลในตอนเช้า ตรู่ เดินตามทางไม่ทันไร มีมือหนึ่งปิดปากลากเธอเข้าหลังต้นไม้ เธอดิ้นรนทุบตีจะร้อง ใหญ่ตัดสินใจจูบปิดปากเธอ ปิ่นอนงค์ตาค้าง ตั้งสติได้ผลักเขาออก
“ใจร้ายชอบรังแกผู้หญิง เห็นปิ่นเป็นผู้หญิงข้างถนนหรือยังไง คิดอยากทำอะไรก็ทำ”
“จุ๊ๆ เบาๆสิ ก็เธอร้องเสียงดัง ถ้าอาปลอดได้ยินจะทำไง อาปลอดไม่ได้ใจดีเหมือนฉันนะ”
ปิ่น อนงค์ไม่กลัว ที่มาจะพาแม่กลับ ใหญ่ทำหน้า งง...ขณะเดียวกัน ถวิลรายงานปลอดว่าเห็นทัศนีย์ที่เรือนคนใช้ ปลอดกระชับปืนเดินออกไปทันที
ใหญ่สาบานว่าไม่รู้เรื่องอุ่นเรือนจริงๆ ปิ่นอนงค์ไม่เชื่อหาว่าที่เขามาเป็นเจ้าของไข้เพื่อหาโอกาสลักพาตัวแม่ ใหญ่อ่อนใจทำดีกลับไม่ดี พลันได้ยินเสียงรถปลอดแล่นมา เขารีบลากเธอหาที่หลบ ด้วยความเหนื่อยอ่อนมาทั้งวันทั้งคืน ปิ่นอนงค์เรียกใหญ่สองสามคำแล้วเป็นลมพับ ใหญ่ตกใจอุ้มเธอไว้ ทันใด เสียงคนเดินเข้าใกล้ เขาตกใจหันมอง โล่งใจที่เป็นเพ็ญ
ในขณะที่ ทัศนีย์กำลังตากชุดชั้นในหน้าระเบียง ปานเทพกระหืดกระหอบเข้ามาฉุดเธอหนี เธอตกใจหาว่าเขาบ้ากามขโมยชุดชั้นในจะร้อง เขารีบปิดปากดึงเธอเข้าห้องเพื่อหนีออกทางหน้าต่าง บังคับให้เธอโดดโดยตนรอรับข้างล่าง แต่แล้วเธอกลับล้มหัวฟาดพื้นสลบไป เขาต้องอุ้มเธอหนีมาทางรีสอร์ต ดันประตูห้องหนึ่งเข้าไปแล้วตะลึง เห็นเพ็ญกำลังเช็ดหน้าให้ปิ่นอนงค์ซึ่งนอนสลบอยู่บนเตียง ใหญ่ยืนอยู่ไม่ห่าง ต่างคนต่างชี้ ปานเทพรีบบอก
“พ่อ...พ่อฉันตามล่ายัยชะนีนี่อยู่”
“แล้วแกพายัยนีมาที่นี่ทำไมวะ เดี๋ยวก็ได้ซวยกันหมด”
“อ้าว แล้วทีปิ่นอนงค์ล่ะ แกพามาทำไม”
ใหญ่ อธิบายว่าปิ่นอนงค์สลบ ฟื้นเมื่อไหร่จะพาไป ปานเทพว่าตนก็เหมือนกัน เพ็ญรีบห้ามทัพ จะดูแลทั้งสองสาวให้เอง ปานเทพวางทัศนีย์นอนคู่กับปิ่นอนงค์ จากนั้น สองหนุ่มก็ออกมารับหน้าปลอด ช่วยกันแก้ตัว ปลอดเห็นสายตาลูกชายก็รู้ว่าโกหก ใหญ่แก้สถานการณ์ด้วยการชกท้องปานเทพ โวยวายสั่งอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ ชกจนปลอดเริ่มสงสารลูก เพ็ญแอบมองยิ้มๆ ขำความกะล่อนของสองหนุ่ม แล้วหันมามองสองสาวที่นอนหลับใหลอย่างถอนใจ
ooooooo
ใน ห้องไม้ซอมซ่อ อุ่นเรืิอนสะดุ้งตื่นมองไปรอบๆ นึกทบทวนว่าครองสุขเป็นคนพาตนมาจากโรงพยาบาล บอกว่าใหญ่วางแผนจะฆ่า ตนขอรอลูก เธอก็ว่าให้คนไปเตือนแล้ว ไม่ทันไร ครองสุขถือของกินเข้ามา เป่าหูอุ่นเรือนจนคล้อยตาม กลับออกไปล็อกกุญแจไว้
วันต่อมา ทัศนีย์ตื่นขึ้นมางงๆ เห็นปิ่นอนงค์นอนอยู่ข้างๆก็แค้นใจ หาว่าเป็นต้นเหตุทำให้ชีวิตตนตกต่ำขนาดนี้ จึงโถมเข้าบีบคอ ปิ่นอนงค์รู้สึกตัวพยายามดิ้นหนี วิ่งออกมาหน้าบ้านพัก น้อยกับหวานถือถาดอาหารมาให้รีบช่วยกันห้าม แต่ดูท่าจะแกล้งทัศนีย์ด้วยการเอาอาหารราด ขยี้เต็มหัวไปหมด เธอร้องกรี๊ดๆ จนปลอดเข้ามาตวาดให้หยุด หน้าตาดุดัน
สองสาวถูกจับมัดด้วยกัน ใหญ่กับปานเทพยืนจ๋อยสำนึกผิด เพ็ญยืนข้างปลอดคอยปราม ปลอดชี้หน้าสองสาวว่าเป็นพวกครองสุข ร่วมมือฆ่าไพศาลแล้วยังจะมาฆ่าใหญ่อีก ใหญ่แก้ตัวแทนว่าสองคนเป็นเพียงแพะรับบาป ปานเทพรีบเสริมจะให้สองสาวเป็นพยานเอาครองสุข เข้าคุก ทัศนีย์โวยตนไม่ทำเด็ดขาด ปลอดโกรธจะลากไปโยนหน้าผา เพ็ญปรามและเตือนสติว่า พวกเราไม่ทำร้ายผู้หญิง ใครผิดใครถูกให้กฎหมายตัดสิน ให้กฎแห่งกรรมลงโทษ ทั้งใหญ่และปานเทพเห็นด้วย ปลอดน้อยใจไม่มีใครเข้าข้างจะกลับเหมือง ใหญ่ตาม เพ็ญรั้งไว้ให้ปล่อยไปก่อนแค่งอน เพ็ญแก้มัดสองสาว พลันปิ่นอนงค์รู้สึกคลื่นไส้รีบวิ่งไปอาเจียน ใหญ่มองห่วงๆ
เพ็ญถือ ยาลมมาให้ปิ่นอนงค์ซึ่งนอนพักอยู่ และเลียบเคียงถามถึงประจำเดือนว่าขาดไปกี่เดือน เธอครุ่นคิดชำเลืองมองใหญ่และว่าไม่ทันนับเพราะมีแต่เรื่องวุ่นๆ เพ็ญเตือนให้ไปหาหมอและรับรองว่าใหญ่ไม่ได้เอาตัวอุ่นเรือนมา ปิ่นอนงค์จึงขอกลับไปตามหาแม่ แต่พอลุกขึ้นก็เซหน้ามืด ใหญ่ให้เธอนอนพักที่นี่ ตนจะไปตามหา อุ่นเรือนให้เอง
ใหญ่มาสอบถามพยาบาล ตรวจสอบผู้เข้าเยี่ยม และได้รู้ว่ากล้องวงจรปิดเสีย ชักสงสัยกลับออกมา เจอเข้ากับจอมและจินตนา จอมพุ่งจะเอาเรื่องใหญ่หาว่าเอาตัวอุ่นเรือนกับปิ่นอนงค์ไป ใหญ่ไม่พอใจ โต้กลับอุ่นเรือนตนไม่รู้ว่าอยู่ไหน แต่เมียตนอยู่ในความดูแลของตน จอมฮึดฮัด จินตนาต้องรั้งไว้และเตือนสติ
“เขาเป็นผัวเมียกัน เขารักกัน คิดบ้างหรือเปล่า ทำไม ฟังความจริงไม่ได้เหรอ” จินตนาเห็นจอมมองตาขวางก่อนจะเดินไป
จอมกลับมาบ้านเช่า เห็นทรรศนะกำลังเขย่าประตูร้องเรียก จึงแอบซุ่มรอจนเขากลับไปแล้วออกมา อรสอางค์ จอดรถซุ่มดูด้วยความแค้นใจ
ooooooo
ทัศนีย์ ถูกมัด ปานเทพแกล้งเอาหนอนมาแหย่ เธอร้องด่า เขาโกรธจับหน้าเธอมาระดมจูบ เพ็ญเข้ามาดึงปานเทพออกและตำหนิใครสั่งสอนให้รังแกผู้หญิง เขาฟ้องว่าเธอด่า เพ็ญย้อนถาม
“ด่าแล้วยังไง ก็แค่ด่า ตัวเองบุบสลายตรงไหนมั้ย ต่อให้โดนผู้หญิงทำร้ายร่างกาย ก็ห้ามตอบกลับ จำไว้” เพ็ญแก้มัดให้ทัศนีย์
เธอ จะเข้าทุบตี ปานเทพทำปากจู๋รอ จึงชะงักกระทืบเท้าวิ่งหนี เพ็ญตีเพียะแล้วเปรยว่า ผู้หญิงชอบความสุภาพ นุ่มนวล ที่สำคัญต้องให้เกียรติ ถ้าข่มเหงกันแบบนี้ใครจะไปรัก ปานเทพทำหน้าเหลอหลา ใครอยากให้รัก เพ็ญยิ้มอย่างรู้ทัน...ทัศนีย์วิ่งมาเจอใหญ่กำลังจะเข้าบ้านหาปิ่นอนงค์ เธอโผกอดเขาร้องไห้ให้จัดการปานเทพและขออยู่ที่ไร่นี้ ใหญ่ดันเธอออกบอกอยู่ได้ แต่ต้องไม่ก่อเรื่องทำร้ายปิ่นอนงค์อีก เธอรับปากขอพักเรือนใหญ่ด้วยคนเพราะกลัวปานเทพปล้ำอีก ใหญ่อ้ำอึ้งพอหันไปเห็นปิ่นอนงค์เดินออกมาที่ระเบียง ก็แกล้งกอดทัศนีย์ปลอบประโลม
“โถ ฉันจะปฏิเสธเธอได้ยังไง ดีซะอีก ฉันจะได้มีคนคุยด้วย เมียฉันเขาอยากหย่ากับฉันใจจะขาด เขาไม่สนใจไยดีอะไรกับฉันหรอก มาเลย ย้ายมาอยู่ห้องเดิมบนเรือนใหญ่นั่นแหละ”
ปานเทพมากระชากทัศนีย์ “ฉันบอกกี่ครั้ง คุณใหญ่มีเมียแล้วจะวอแวอะไรกับเขาอีก”
ทัศนีย์ เถียง มีเมียก็หย่ากันได้ แล้วหันไปถามปิ่นอนงค์ว่าจริงไหม เธอจะตอบแต่เกิดคลื่นไส้ขึ้นมา จึง ปิดปากวิ่งกลับเข้าบ้าน ใหญ่ตกใจวิ่งตาม ปานเทพดึงทัศนีย์กลับไป ใหญ่ได้ยินเสียงปิ่นอนงค์อาเจียนอยู่ในห้องน้ำ เขาเคาะให้เปิดประตู เธอกลับสวนมาว่า
“ปิ่นไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณใหญ่ไปตามห่วงใยคนอื่นเถอะ”
“ทำไม หึงเหรอ...เธอไม่ได้เป็นเจ้าเข้าเจ้าของฉันสักหน่อยฉันจะยุ่งกับใครนอนกับใครก็ได้ทั้งนั้นไม่เห็นแปลก”
“แต่คุณใหญ่ยังไม่ได้หย่า” ปิ่นอนงค์ตะโกนกลับ
ใหญ่ ยิ้มแกล้งย้อนว่า ผู้ชายจะหย่าหรือไม่หย่า ก็ไม่เสียหาย ไม่เหมือนผู้หญิง ปิ่นอนงค์โกรธว่าเขาเห็นแก่ตัว เธอลูบท้องด้วยความกังวลว่าตนจะท้อง ได้ยินเสียงใหญ่โมโหที่ตนไม่เปิดประตูออกไป...สักพัก ปิ่นอนงค์แง้มประตูย่องออกมา ใหญ่เข้ามาอุ้มเธอข้างหลัง
“หลอกง่ายนะ เรา คิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอตายคาห้องน้ำจริงๆเหรอ กินยารึยัง” ใหญ่วางเธอลงบนเตียง เขี่ยจมูกเธอเล่นอย่างเอ็นดู เธอเคลิ้มปล่อยให้เขาจูบ
พลัน รู้สึกตัว ปิ่นอนงค์ผลักเขาออก ลุกขึ้นนั่งทำทีถามเรื่องแม่ ใหญ่ส่ายหน้าแล้วย้อนถาม เธอคิดว่า อุ่นเรือนจะไปหาใครถ้าไม่ใช่ครองสุข เธอจับแขนเขาถามว่าแม่ตนทำร้ายเขาทำไมยังช่วยตามหา ใหญ่น้อยใจนึกถึงคำพูดของจอมที่ว่าปิ่นอนงค์อยากหย่าจึงประชด
“ก็เธอ หาว่าฉันลักพาแม่เธอไป ฉันก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเองเป็นผู้บริสุทธิ์น่ะสิ” ใหญ่ลุกเดินออกไปอย่างขุ่นเคือง ปิ่นอนงค์งงกับพฤติกรรมของเขา
ooooooo
ขอขอบคุณจาก thairath.co.th
No comments:
Post a Comment