{[['
']]}
']]}ปาน เทพจะออกไปช่วยพ่อดับไฟ น้อยกับหวานขอตามไปด้วย เพ็ญจึงขอขึ้นไปเอาของก่อน สักครู่ลูกน้องของเสี่ยตงก็เข้ามาซัดปานเทพสลบ เพ็ญได้ยินเสียงย่องลงมาเห็นทุกคนถูกมัดหมดจึงหาทางช่วย
คนร้ายจะ ขึ้นห้องใหญ่ เพ็ญได้โอกาสยิงสวนลงมาโดนคนร้ายเรียงตัว มีคนงานวิ่งไปบอกปลอดว่า คนร้ายบุกเรือนใหญ่...เพ็ญยิงต่อสู้กับคนร้าย จนพลาดถูกยิงล้มลง ปลอดนำลูกน้องกลับมาช่วยทุกคนได้ทัน คนร้ายหนีได้บ้าง
ระหว่าง นั้น ใหญ่อยู่ที่บ้านป้าทอง เขาระบายอารมณ์ด้วยการผ่าฟืน ปากก็พร่ำบ่นว่าตนโง่ไปรักคนตลบตะแลงทำไม ป้าทองเข้ามาเตือนสติ “พระพุทธเจ้าตรัสว่า แม้จะได้ยินกับหู รู้เห็นกับตา ก็อย่าเพิ่งไปเชื่อ แล้วที่เอ็งหลบมานี่ ที่ไร่ไพศาลจะเป็นไงไม่คิดบ้างเหรอ”
“ช่างมัน ผมไม่สน ใครอยากได้ก็เอาไปเถอะ”
พลัน ชาวนาวิ่งมาบอกว่า ไฟไหม้ที่ไร่ไพศาล ใหญ่ตกตะลึง ผลุนผลันกลับไปทันที...มาถึง ใหญ่รีบถามหวานกับน้อยว่ามีใครบาดเจ็บกันบ้าง หวานรายงานว่าส่งโรงพยาบาลสามคน น้อยโพล่งขึ้นว่าเพ็ญถูกยิง ใหญ่แทบช็อก พรวดพราดเข้ามาในบ้าน เห็นเพ็ญนอนหนุนตักปลอดที่ตัวมีเลือดเปรอะ ปานเทพเช็ดหน้าให้อย่างห่วงใย พอเห็นใหญ่ก็ผลักอย่างโมโห
“เพราะแกไอ้คุณใหญ่ มัวแต่เล่นเกมวางแผนแก้แค้นบ้าๆบอๆ ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ต้องให้มีการตายใช่มั้ย ถึงจะสะใจแก”
“ปากเสีย ไอ้ปาน” ปลอดเอ็ดลูกชาย
เพ็ญเห็นจะไปกันใหญ่ จึงลุกนั่ง “จะเถียงกันทำไม ลูกปืนแค่เฉียดแขนนิดเดียวเอง”
ใหญ่ โล่งอก เพ็ญยิ้มให้ก่อนจะทำหน้าเหยเพราะปวดแผล...ใหญ่ออกมาดูความเสียหายที่โรงนา ปานเทพบอกว่าจะสืบให้ได้ว่าเป็นฝีมือใคร ใหญ่ละอายใจที่ตนเป็นต้นเหตุ จึงบอกทุกคนว่า ตนพร้อมที่จะแสดงตัวต่อศาล ว่ายังมีชีวิตอยู่ ปานเทพกับปลอดดีใจมาก
ooooooo
เมื่อหนีออกมาได้ ปิ่นอนงค์ทำงานหาเลี้ยงแม่ด้วยการเข็นรถขายข้าวแกงแถวตลาด น้อยมาซื้อของ เห็นปิ่นอนงค์วิ่งหนี ก็วิ่งตาม ต่างคนต่างเหนื่อย หยุดนั่งคุยกัน ปิ่นอนงค์ขอร้องไม่ให้น้อยบอกใครว่าอยู่ที่นี่ น้อยรับปาก เธออดไม่ได้ถามถึงใหญ่ น้อยเล่าเรื่องไร่ไฟไหม้และใหญ่ปลอดภัยดี น้อยมองนาฬิกาตกใจต้องรีบกลับไปทำอาหาร ปิ่นอนงค์จึงบอกว่าตนช่วยได้ ให้น้อยมารับอาหารที่ตนทุกวัน
วันนั้น ใหญ่เจริญอาหารจนทุกคนดีใจ เขาเข้าใจว่าเพ็ญเป็นคนทำจึงชม แต่เธอกลับชี้แขนเจ็บยังทำไม่ได้ น้อยสะดุ้งรีบบอกว่าตนซื้อมาจากตลาด ใหญ่กำชับให้ซื้อเจ้านี้ทุกวัน
ทั้งอรสอางค์และทัศนีย์ยังไม่เลิกนิสัยฟุ้งเฟ้อ ครองสุขก็เข้าบ่อนเล่นจนเสียหมดตัว ทรรศนะกลัดกลุ้มเอาแต่ดื่มเมามาย
วัน ต่อมา น้อยจัดอาหารขึ้นโต๊ะ ใหญ่ชะงักเมื่อเห็นต้มบ๊วยหมูสับ ยิ่งพอได้ชิมก็ตบโต๊ะเปรี้ยงเพราะรู้ว่าเป็นฝีมือปิ่นอนงค์ น้อยสะดุ้งกลัวลนลาน...เธอจำต้องสารภาพและพาใหญ่มาหาปิ่นอนงค์ที่ตลาด พอเธอเห็นเขาก็ตกใจเข็นรถหนี ใหญ่ตามกระชากให้หยุด
“คิดจะหนีอีกเหรอ”
ปิ่นอนงค์ส่ายหน้า ใหญ่โวยที่ไม่ยอมรับ น้อยรีบขอโทษเพราะถูกใหญ่บังคับ ใหญ่โพล่งขึ้นว่า คิดจะใส่
ยาพิษให้ตนกินอีกหรือ ถึงจงใจให้น้อยเอาไปให้ตนกิน ปิ่นอนงค์ยกมือไหว้
“พอเถอะค่ะ ปล่อยปิ่นไปเถอะนะคะ ถือว่าสงสาร”
ใหญ่ใจแป้วเมื่อเห็นเธอน้ำตาคลอ จึงถามว่าอยู่ที่ไหนกับใคร จอมโผล่เข้ามาตอบแทนว่าอยู่กับตน ใหญ่จ้องจอมอย่างขุ่นเคือง “ที่แท้คนที่ช่วยปิ่นอนงค์หนี ก็คือนาย”
“ไม่ใช่นะคะ ปิ่นหนีมาเอง จอมไม่รู้เห็น ถ้าจะเอาตำรวจมาจับ ก็จับปิ่นคนเดียว จอมกลับไปซะ” ปิ่นอนงค์ผลักไสให้จอมไป
ใหญ่ยิ่งเจ็บช้ำ “คิดเหรอว่าฉันจะเชื่อ ใครทำร้ายคนของฉันบาดเจ็บ มันต้องชดใช้”
“อย่าทำอะไรจอมเลยนะคะ ปิ่นกับจอม เราสองคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแล้ว ถ้าจอมเป็นอะไรไป ปิ่นคงอยู่ไม่ได้”
น้อย ตะลึง ใหญ่เจ็บช้ำอย่างมากพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่น “ความจริง ฉันเองไม่ได้เหลือเยื่อใยอะไรกับเธอ ที่มาเนี่ยแค่อยากมาดูหน้าว่าจะไปได้สักกี่น้ำ ตอนนี้เห็นแล้ว ก็ได้แค่นี้ ฉันจะปล่อยเธอเอาบุญ อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธออีก”
น้อยวิ่งตามใหญ่ไป ปิ่นอนงค์เจ็บปวดน้ำตาไหลพราก
ooooooo
พอ ถวิลรู้จากน้อยว่า ปิ่นอนงค์อยู่กับจอม ก็โกรธ ลูกชายมากที่บังอาจแย่งเมียเจ้านาย จะไปเล่นงาน น้อยกับหวานช่วยกันปราม ถามรู้หรือว่าทั้งสองอยู่ที่ไหน ถวิลจึงสงบลง
เมื่อสืบรู้ว่าจอมอยู่ ที่ไหน ถวิลตามมาเล่นงานลูกถึงบ้านเช่า ปิ่นอนงค์พยายามจะอธิบาย แต่ถวิลเอาแต่โกรธจนไม่ทันฟัง อุ่นเรือนโซเซออกมาร้องห้าม เกิดช็อกหมดสติ ทุกคนตกใจช่วยกันพาส่งโรงพยาบาล ระหว่างรอฟังผลตรวจ จอมขอร้องพ่ออย่าบอกใหญ่ ถวิลย้อนถามว่ามีปัญญาเลี้ยงดูกันหรือ จอมขึ้นเสียงตนดูแลได้ ขออย่างเดียวอย่าให้เจ้านายพ่อมารังควาญ
ถวิลตวาด “คนที่แกพูดถึงก็คือลูกชายคนที่ให้ข้าวให้น้ำ ให้บ้านคุ้มกะลาหัวข้ากับเอ็งมา แล้วตอนนี้เขาก็ถูกพวกเอ็งรวมหัวกันเนรคุณ”
“ใช่ฉันมันเลว พ่อรักคุณใหญ่เจ้านายของพ่อมากนัก ก็กลับไปรับใช้กันให้ดีๆแล้วกัน”
ถวิล มองลูกอย่างโกรธจัด เดินกลับไปไม่เหลียวหลัง ปิ่นอนงค์ตำหนิจอมที่ทำให้พ่อเสียใจ จอมน้อยใจว่าพ่อรักใหญ่มากกว่าตน ปิ่นอนงค์ย้อนถาม ทำให้จอมอึ้งเถียงไม่ออก
“หมายความว่า ถ้าพ่อไม่รักเรา เราก็ต้องไม่รักพ่ออย่างนั้นเหรอ คิดอะไรยังงี้” ปิ่นอนงค์เดินตามถวิลไป
เธอ ตามมาไหว้ขอโทษถวิล และจะอธิบายว่าตนกับจอมไม่ได้มีอะไรกัน แต่ถวิลไม่ฟังกลับบอกแต่ว่า ใหญ่รักเธอมากแค่ไหน เธอน่าจะรู้ดี ปิ่นอนงค์ยืนอึ้งน้ำตาคลอ...
ooooooo
หลังจากเสี่ยตงเสพยา ยืนปล่อยอารมณ์อยู่หน้าห้อง เห็นทัศนีย์แต่งตัวรัดรูปเดินผ่านก็เกิดอารมณ์ฉุดกระชากเข้าห้อง เธอดิ้นรนต่อสู้ ร้องลั่น ครองสุขกลับจากเล่นพนัน หงุดหงิดที่เสียหมดตัว ได้ยินเสียงลูกร้องรีบวิ่งมาช่วย เห็นทัศนีย์เอาแจกันฟาดหัวเสี่ยตง แต่เขากลับสะใจ เธอถลาเข้าดึงเสี่ยไว้ แล้วเสนอตัวเองแลกกับหลาน ด้วยความเมายา เขาจึงไม่สนหน้าไหน
ทัศนีย์วิ่งหนีเตลิดลงมา เสียงครองสุขร้องครวญคราง ธีระเข้าบ้านมาได้ยิน ตกใจรีบวิ่งขึ้นไป ถีบประตูเข้าไปจะช่วย แต่กลับพบว่า เธอมีความสุขกับเสี่ยตง เขาโกรธมากเงื้อหมัดจะชก แต่กลับถูกเสี่ยตงถีบกระเด็นออกมา เสี่ยตงถามครองสุขว่า อาการธีระเหมือนหึง
“ไม่มีอะไร ไอ้นี่มันเป็นหมามองเครื่องบิน คนงานกระจอกอย่างมัน ไม่มีทางสู้เสี่ยได้หรอก”...ธีระได้ยินทุกคำพูดของครองสุข ผิดหวังอย่างแรง
ooooooo
วันนี้ ใหญ่เอาใจพาเพ็ญมาถอดเฝือกแขน ระหว่างรอ จะไปนั่งมุมกาแฟ เห็นปิ่นอนงค์ถือถุงผลไม้เดินผ่าน จึงสะกดรอยตามและได้เห็นอุ่นเรือนนอนป่วยอยู่ในห้องคนไข้รวม เขาสงสารเธออย่างมาก พอดีเห็นพยาบาลผู้ใหญ่ที่เคยคุยกับปิ่นอนงค์เรื่องพ่อคราวก่อน จึงเข้าไปแนะนำตัวว่าตนเป็นลูกไพศาล และขอร้องให้ช่วยย้ายอุ่นเรือนไปห้องพิเศษ โดยอย่าบอกสองแม่ลูก
ทั้ง ปิ่นอนงค์และอุ่นเรือนแปลกใจที่ได้ย้ายมาห้องพิเศษ พยาบาลคนนั้นบอกว่าทางโรงพยาบาลมีโครงการช่วยเหลือผู้ป่วยยากไร้ มีผู้บริจาคโดยไม่ประสงค์ออกนาม สองแม่ลูกซาบซึ้งใจ จากนั้น พยาบาลก็กลับออกมาบอกใหญ่ ว่าจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เขาหยั่งเชิงถาม
“พ่อผมโดนยาพิษหรือเปล่าครับ”
“ไม่นี่คะ แต่ก็แปลก จู่ๆกล้ามเนื้อก็อ่อนแรงไปซะเฉยๆ ตอนหลังพูดไม่ได้เลย มีหนูปิ่นนี่แหละคอยปรนนิบัติอยู่คนเดียว”
“แล้ว...ภรรยาพ่อผม”
“คุณไพศาลไม่ยอมให้เข้าใกล้เลย จะเรียกหาแต่หนูปิ่นคนเดียว...”
ใหญ่เสียใจ เดินบ่นว่า ผู้หญิงหน้าเนื้อใจเสือมัก
เล่น ละครตบตาคนเก่ง ปิ่นอนงค์กำลังหยอดเหรียญใส่ตู้บริจาค เผอิญเหรียญหล่นพื้นกลิ้ง เธอไล่ตะครุบมาหยุดที่เท้าใหญ่พอดี เขาหยิบมันขึ้นมายื่นให้และเข่นเขี้ยว “ทำบุญให้ตายก็ล้างบาปไม่หมดหรอก”
“คุณใหญ่ มาทำอะไรที่นี่คะ” ปิ่นอนงค์ท่าทางหวาดๆ
“ฉันเปลี่ยนใจ จะมาลากเธอกับแม่ไปรับโทษ” ใหญ่ลากตัวเธอออกไปทางบันไดหนีไฟ
ขึ้น มาบนดาดฟ้า ปิ่นอนงค์ขอร้องใหญ่ ขอให้ตนดูแลแม่จนหาย แล้วจะไปรับโทษ ใหญ่ดันเธอติดขอบตึก “ฉันให้เธอเลือก ระหว่างถูกจับโยนลงไปกับพูดความจริง”
“ปิ่นสารภาพกับคุณใหญ่ไปหมดแล้ว”
“เธอกับจอม มีอะไรกันจริงหรือเปล่า”
“มันสำคัญอะไรด้วยเหรอคะ”
ใหญ่ โกรธอุ้มเธอตัวลอยทำท่าจะโยน “นอกจากอยากให้ฉันตาย เธอยังสวมเขาให้ฉัน ใจเธอทำด้วยอะไรปิ่นอนงค์...ร้องไห้ทำไม คนที่ต้องเสียใจคือฉันไม่ใช่เธอ”
“คุณใหญ่ไม่เข้าใจ ปิ่นอยากตาย แต่ปิ่นยังตายไม่ได้” ปิ่นอนงค์ร้องไห้ตัวสั่น
“เธอ เล่นละครเก่งจริงๆ ปิ่นอนงค์ ฉันไม่เคยชนะเธอได้เลย ไปได้แล้ว” ใหญ่เกรงตัวเองใจอ่อน วางเธอลง เธอยืนเช็ดน้ำตา เขาย้ำถ้าไม่ไปจะโยนลงจริงๆ เธอจึงวิ่งหนีกลับลงข้างล่าง
เพ็ญเห็นปิ่นอนงค์วิ่งร้องไห้ผ่านไป รีบบอกใหญ่ที่เดินมาถึง เขากลับบอกว่าไม่สนใจผู้หญิงหน้าซื่อใจคดอีก พลันปานเทพโทร.เข้ามาเพื่อส่งข่าว
“ข่าวดี ศาลถอนคำสั่งที่เคยประกาศว่า แกเป็นบุคคลสาบสูญแล้วนะเว้ย แกเตรียมตัวรับมรดกตามพินัยกรรม แต่ปัญหาก็คือ ยัยแม่มดจดทะเบียนกับพ่อแก จึงมีสิทธิ์แบ่งมรดกครึ่งหนึ่ง”
“แปลก แล้วทำไมยัยแม่มดไม่ทวงสิทธิ์กับศาลตั้งแต่ต้น”
“ฉันว่าคงมีชนักติดหลังเรื่องฆ่าพ่อแกอย่างที่เราสงสัย ลองคิดดู เขากล้าสั่งวางยาแก แล้วคุณไพศาลจะเหลือเหรอ”
“แล้วจะให้ฉันสู้ยังไง”
“แจ้งตำรวจจับเลย ถ้ายัยแม่มดผิดจริงก็ชวดมรดกแน่ อยู่ที่ว่าแกจะกล้ามั้ย เพราะปิ่นอนงค์กับป้าอุ่นก็ต้องโดนหางเลขไปด้วย”
ใหญ่ อึ้ง ปานเทพโวย ถ้าเขาใจอ่อนอีก ตนจะไม่ยุ่งด้วยแล้ว พลันเสียงแตรรถบีบกันดังขรม ปานเทพหันไปมอง เห็นทัศนีย์วิ่งข้ามถนนอย่างร้อนรน มีลูกน้องเสี่ยตงไล่ล่า เขารีบเข้าไปช่วยเธอแล้วพากลับไปไร่ไพศาล... ทัศนีย์ร้องห่มร้องไห้จะถูกเสี่ยตงปล้ำ ขออยู่ที่นี่ด้วยคน
ปลอดถาม แสดงว่าเสี่ยตงเป็นคนช่วยพวกเธอ ไปแล้วกลับมาเผาไร่ ทัศนีย์โบกมือตนไม่รู้เรื่อง
ปลอด เขย่าตัวเธอด้วยความโกรธ “โกหก รู้อะไรบอกมาให้หมด ที่พ่อคุณใหญ่ตายก็เป็นฝีมือคุณนายครองสุขด้วยใช่มั้ย ฆ่าพ่อคนเดียวยังไม่พอ ยังส่งคนมาเอาชีวิตลูกด้วย เลวไม่มีที่ติ ฉันสุดจะทนแล้ว นังคุณนายมันฆ่านายไพศาลยังไง บอกมา” ปลอดโกรธจนลืมตัวบีบคอทัศนีย์
No comments:
Post a Comment