{[['
']]}
']]}
ขณะไปถึงหนทางสะดวก แพรไหมเข้าเยี่ยมชัยและพูดให้กำลังใจแม้เขาจะยังไม่รู้สึกตัวก็ตาม แต่แล้วตอนกลับออกมาไม่นึกว่าจะเจอพวกภูผาตรงหน้าลิฟต์ แพรไหมรู้สึกผิดแทบไม่กล้ามองหน้าพวกเขา ส่วนภูผาที่กรุ่นโกรธอยู่แล้วรีบบอกให้ปรางแก้วพาแม่ของตนขึ้นไปก่อน เพราะตนมีเรื่องจะคุยกับแพรไหม บุญศรีรู้แกวกลัวลูกชายเล่นงานแพรไหมจึงจะขออยู่คุยด้วย แต่ภูผาไม่ยอม
เมื่อ อยู่กันตามลำพัง แพรไหมทำใจดีสู้เสือบอกภูผาว่าตนมาเยี่ยมชัยเพราะรู้สึกผิดที่ทำให้เขาบาด เจ็บ ไม่ใช่เพราะกลัวภูผาจะบอกเจ้าแสงฉายถึงต้องรีบมาแต่เช้าแบบนี้
“คนใจดำที่ทิ้งผู้ชายคนเก่าไปหาผู้ชายคนใหม่ได้หน้าตาเฉยอย่างคุณรู้สึกผิดกับเขาเป็นด้วยเหรอ”
“ฉันก็มีจิตใจ มีความรู้สึก รู้ว่าผิดชอบชั่วดีคืออะไร อย่ามองฉันในแง่ร้ายนักเลยค่ะ”
“ผมทำความรู้จักคุณจากสิ่งที่คุณทำ ในเมื่อคุณทำแต่สิ่งร้ายๆจะให้ผมมองว่าคุณดีได้ยังไง”
“ฉัน เหนื่อยที่จะเถียงกับคุณเต็มทน เอาเป็นว่าฉันจะมาเยี่ยมคุณชัยทุกวัน พอเขาหายฉันจะกราบเท้าขอโทษเขา ฉันทำตามความต้องการของคุณทุกอย่างแล้วหวังว่าคุณจะเลิกตามอาละวาดฉันซะทีนะ คะ”
แพรไหมผละไปด้วยความไม่พอใจนัก และโล่งอกไปทีที่เขาไม่ตามมาอีก แต่ขณะที่เธอขับรถออกจากโรงพยาบาล เธอไม่รู้ตัวว่าสวนกับรถของแสงฉายที่มีธนาเป็นคนขับ แสงฉายสงสัยจึงลองติดต่อเข้ามือถือ ปรากฏว่าเธอโกหกคำโตว่ากำลังจะออกจากบ้านไปทำงาน
แสงฉายหวาดระแวงรีบ ให้ธนาไปสืบดูว่าแพรไหมมาทำอะไรที่โรงพยาบาล ส่วนตนจะไปเยี่ยมยศกับเลิศที่ยังรักษาตัวอยู่ที่นี่หลังโดนคมมีดอาบยาพิษของ นักฆ่าจากเชียงทวาย ธนาหายไปไม่นานก็กลับมารายงานแสง–ฉายว่าแพรไหมมาเยี่ยมผู้ชายชื่อชัย
“ชัย...ชัยไหน ตอนฉันให้คนไปสืบเรื่องคุณแพรในรายงานไม่เห็นบอกเลยว่าคุณแพรรู้จักคนชื่อชัย”
“ผมถามรายละเอียดมาแล้วครับ คุณชัยบาดเจ็บสาหัสเพราะโดดตึกฆ่าตัวตาย...คุณชัยเป็นพี่ชายของคุณภูผาครับ”
แสง ฉายหน้าเครียดขึ้นมาทันที ความหึงและหวงแหนทำให้เขาบอกกับตัวเองว่า ไม่มีวันยอมให้แพรไหม รู้สึกอะไรกับภูผามากเกินไปกว่านี้อย่างแน่นอน...
ส่วน ที่บ้านของแสงฉายเวลานี้ ดวงใจกำลังกระเง้า กระงอดไม่อยากให้แสงมณีไปไหน และไม่อยากเห็นเธอแสดงออกว่าชอบภูผาจนออกนอกหน้า แสงมณีรับทราบทุกอย่าง แต่พอภูผามาถึงก็ลืมตัวยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
ภูผามาพร้อมทวีป เมื่อรู้ว่าวันนี้แสงมณีจะไปดูโบราณสถานในต่างจังหวัด ทวีปถึงกับหน้าตูมบ่นที่เธอไม่บอกกันล่วงหน้า แต่พอภูผาเตือนสติให้ทำตัวดีๆ พูดดีๆกับเธอ ทวีปก็รีบปรับเปลี่ยนเพื่องานของตัวเอง
เวลานั้น แพรไหมกำลังจะก้าวเข้าร้าน พอดีพันทิญาโทร.เข้ามือถือเธอเพื่อนัดแนะให้พูดตรงกันถ้าโดนแม่ซักถาม แพรไหมรับปากตามนั้น และเกริ่นว่าอยากคุยเรื่องชัย แต่ถูกพันทิญาตวาดกลับทันทีว่า
“หยุดพูดเรื่องไอ้ชัยเดี๋ยวนี้ พี่กำลังจะไปเจอคุณพัฒน์ไม่อยากฟังเรื่องมันให้เสียอารมณ์”
“พี่พันคุยกับคุณพัฒน์เสร็จแล้วค่อยมาคุยกับแพรที่ร้านก็ได้ค่ะ” แพรไหมวางสางด้วยสีหน้าหนักใจ
เมื่อ เธอเดินเข้ามาในร้าน พนักงานแจ้งให้ทราบว่าศุภลักษณ์ต้องการพบด่วน แพรไหมแน่ใจว่าไม่พ้นเรื่องสัมภาษณ์พนักงานแน่ๆ แต่กลายเป็นว่าเธอเดาผิด
“แม่ไม่ได้ให้แพรมาหาเพราะเรื่องนี้ แต่แม่อยากชวนลูกทานข้าวกลางวัน”
“ทานข้าวกับคุณแม่...วันนี้เจ้าไม่มาใช่ไหมคะ”
“จ้ะ...เจ้าติดประชุม ทานข้าวเสร็จแล้วแม่อยากให้แพรไปธุระเป็นเพื่อนหน่อย”
“ธุระอะไรคะ”
“แม่ขอเก็บไว้เป็นความลับก่อน แต่บอกได้เลยว่าเป็นเรื่องดีที่ทำให้แม่มีความสุขมาก”
ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของแม่ทำให้แพรไหม
แปลกใจเป็นอันมาก
ooooooo
ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง พิพัฒน์นัดพันทิญามาเพื่อคุยเรื่องที่เธอโกหกว่าไม่รู้จักชัย แต่รูปที่เขาได้จากพิพิธมามันคนละเรื่องกันเลย
พันทิญายังไม่รู้ตัวจึงออดอ้อนเขาหน้าระรื่น แต่พอเขาตั้งคำถามว่า “คุณโกหกผมทำไม” หญิงสาวถึงกับชะงัก...หายใจไม่ทั่วท้อง
“พันโกหกอะไรคุณคะ”
“เมื่อคืนคุณบอกว่าทานข้าวกับแม่คุณที่บ้าน แต่จริงๆแล้วคุณไปทานกับคุณชัย”
พันทิญาหน้าเจื่อนรีบแก้ตัว “ไม่จริงนะคะ พันทานข้าวกับคุณแม่ ทานเสร็จก็อยู่บ้านตลอดไม่ได้ออกไปไหนเลย”
“ถ้า งั้นผู้หญิงคนนี้ก็คงเป็นฝาแฝดคุณ” เขาเอาหลักฐานออกมายืนยัน เธอตกใจหน้าซีดพูดไม่ออก “ขอบคุณนะที่โกหก แล้วก็ทำให้ผมรู้ว่าคุณก็แค่ผู้หญิงหลอกลวง”
พิพัฒน์เก็บโทรศัพท์เดินออกจากร้านด้วยความโมโห พันทิญาวิ่งตามมาดักหน้าแล้ววิงวอนขอความเห็นใจ
“โอ เคค่ะคุณพัฒน์ พันขอโทษที่โกหก แต่พันมีเหตุผล ฟังพันก่อนได้ไหมคะ...เมื่อวานพอวางสายจากคุณ คุณชัยโทร.มาให้พันไปเจอเขาเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าไม่ไปเขาจะบุกมาที่บ้านพันเลยต้องออกไป”
“แล้วทำไมไม่โทร.บอกผม”
“พัน รู้ว่าถ้าบอกคุณจะเป็นห่วงมาก กลัวว่าคุณจะตามไปที่ร้านแล้วมีเรื่องชกต่อยกับคุณชัยอีกน่ะค่ะ คุณก็รู้ว่าพันเกลียดคุณชัยจะตาย ทำไมยังหึงอีกล่ะคะ”
“ผมไม่ได้โกรธเพราะหึงแต่โกรธเพราะคุณโกหก แล้วเมื่อกี้ผมถามก็ยังไม่ยอมรับอีก”
“พันไม่กล้ายอมรับเพราะกลัวคุณโกรธนี่คะ คุณพัฒน์ขา...พันผิดไปแล้ว พันขอโทษ หายโกรธพันเถอะนะคะ”
ด้วยมารยาหญิง ไม่นานพิพัฒน์ก็ใจอ่อนบอกว่าหายโกรธแล้ว เธอเลยตอบแทนด้วยการหอมแก้มเขาฟอดใหญ่...
ooooooo
ธุระ ของศุภลักษณ์ก็คือพาแพรไหมมาลองชุดแต่งงานซึ่งแสงฉายรออยู่ก่อนแล้ว แพรไหมหน้าบูดบึ้งไม่พอใจ เล่นงานแสงฉายว่าไม่รักษาสัญญาที่ตกลงกันไว้ว่าให้เวลาเธอศึกษานิสัยเขา หนึ่งเดือน หลังจากนั้นค่อยเตรียมงานแต่ง แต่นี่เพิ่งสามอาทิตย์ทำไมให้เธอมาลองชุด
“เพราะผมรอไม่ไหวเลยเลื่อนงานแต่งของเราให้เร็วขึ้น”
“เลื่อนให้เร็วขึ้น...เมื่อไหร่คะ”
“เราจะหมั้นกันวันมะรืน แล้วแต่งอาทิตย์หน้า”
“แต่ฉันยังไม่พร้อม ทุกอย่างมันเร็วเกินไป”
“เร็ว ขึ้นมาแค่อาทิตย์สองอาทิตย์ไม่เห็นจะเร็วเกินไปตรงไหน แม่จะพาไปเลือกชุด” ศุภลักษณ์รวบรัดจูงมือลูกสาวไปด้านใน แสงฉายยิ้มพอใจที่เอาชนะแพรไหมได้
ด้าน แสงมณีที่ไปเที่ยวโบราณสถาน เธอมีความสุขที่ใกล้ชิดภูผา แต่กับทวีปเธออยากหนีให้ห่าง ท่าทางเธอยังหมั่นไส้เขาไม่หาย ทั้งๆที่วันนี้ทวีปก็พยายามสงบปากสงบคำตามที่ภูผาแนะนำ
ขณะเดินชมความงามภายในวัด พวกเขาเจอพิพิธด้วยความบังเอิญ พิพิธดีใจมากผละจากเพื่อนมาหา
แสงมณีทันทีเลย
“คุณพิพิธมาวาดรูปเหรอคะ” แสงมณีทัก
“เปล่าครับ เพื่อนผมมาจากเมืองนอกเลยพามาเที่ยวน่ะครับ...สวัสดีครับคุณภูผา คุณผู้หมวด”
ภูผา ยิ้มรับ แต่ทวีปเขม่นมองอย่างหมั่นไส้แล้วบ่นออกมาว่า “เมื่อคืนก็เจอกันที่ร้านอาหาร วันนี้มาถึงอยุธยาก็ยังเจอกันอีก โลกนี้มันแคบจริงๆ”
“แคบมากเลยล่ะครับ โดยเฉพาะเมื่อคืน เพราะหลังจากพวกคุณกลับไปแล้วผมยังเห็นคุณแพรกับคุณน้าของเขาที่ร้านนั้นด้วยนะครับ”
ภูผา กับทวีปชะงัก มองหน้ากันอย่างตกใจ...เวลาเดียวกันนั้น วนิดากำลังเผาทิ้งเทปจากกล้องวงจรปิด เธอโยนมันลงไปที่กองขยะก่อนจุดไฟแล้วผละไปจากตรงนั้นทันที แต่ด้วยความหวังดีของน้อยที่ผ่านมาเห็นกลัวไฟจะไหม้บ้าน จึงรีบดับไฟแล้วโกยเอาขยะทั้งหมดออกไป
ที่ร้านเวดดิ้ง ศุภลักษณ์มีความสุขมากที่ได้เห็นลูกสาวในชุดแต่งงาน ต่างจากแพรไหมที่หน้าตูมตลอดเวลา เมื่อพันทิญาโทร.หาเธอจึงทำท่าจะบ่นให้ฟังด้วยความหงุดหงิด แต่ศุภลักษณ์มาแย่งโทรศัพท์ไปคุยเสียก่อน เมื่อพันทิญาได้ยินจากแม่ว่าแพรไหมมาลองชุดแต่งงานก็ตกใจ และกลายเป็นอิจฉาริษยาจนแทบนั่งไม่ติด
ส่วนภูผากับทวีปที่ทราบจาก พิพิธว่าคืนนั้นแพรไหมไปที่ร้านอาหารจริงๆ สองหนุ่มคาดเดาว่าสองน้าหลานคงเอาเงินไปปิดปากผู้จัดการจนได้หลักฐานสำคัญมา แล้ว และป่านนี้เทปนั่นก็คงโดนทำลายทิ้งไปแล้วด้วย ดังนั้นภูผาจึงจะต้องพึ่งพาพิพิธที่กลายเป็นพยานโดยไม่รู้ตัว
วันเดียวกันที่โรงพยาบาล บุญศรีดีใจมากที่ชัยรู้สึกตัว ชัยเจ็บระบมไปทั้งตัวแต่ก็ยังแข็งใจถามแม่ว่าแพรไหมพาตนมาส่งที่นี่ใช่ไหม
“เจ้าหน้าที่มูลนิธิพามาน่ะลูก”
ชัยน้ำตาไหลรำพึงรำพันด้วยความเสียใจ “ทำไมผมไม่ตายๆไปซะ จะได้ไม่ต้องทรมานอีก...คุณแพรไม่รักผม ผมอยู่โดยไม่มีคุณแพรไม่ได้”
“แล้ว ชัยไม่คิดบ้างเหรอลูก แม่ก็อยู่โดยไม่มีชัยไม่ได้เหมือนกัน รู้ไหมว่าลูกคือหัวใจของแม่ ลูกเจ็บหัวใจแม่ก็เจ็บไปด้วย ถ้าลูกตายหัวใจแม่ก็จะตายไปด้วย ทำไมถึงมอบชีวิตให้คนที่ไม่เห็นคุณค่า ทำไมไม่คิดถึงคนที่รักลูกสุดหัวใจอย่างแม่บ้าง” บุญศรีระบายความอัดอั้นทั้งน้ำตา
ชัยมองแม่อย่างรู้สึกผิด จับมือแม่บีบเบาๆ
“แม่ ครับ...ผมขอโทษที่มัวแต่หวังความรักจากคนอื่นจนมองข้ามความรักที่แม่มีให้ผม จากนี้ไป ผมจะเข้มแข็ง จะตัดใจจากคุณแพรให้ได้ ผมสัญญานะครับว่าจะไม่ทำให้แม่เสียน้ำตากับผมอีกแล้ว”
“ลูกแม่...” บุญศรีดีใจโผกอดลูกชาย...ปรางแก้วเห็นแล้วซาบซึ้งแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่
ooooooo
พัน ทิญากลับเข้าบ้านด้วยความหงุดหงิด บ่นให้วนิดาฟังเรื่องศุภลักษณ์พาแพรไหมไปลองชุดเจ้าสาว พร้อมกันนี้ก็ปรึกษาว่าตนจะทำยังไงดี เวลามันใกล้เข้ามาทุกที จนป่านนี้เจ้าแสงฉายยังไม่มีทีท่าว่าจะหันมาสนใจตนเลยสักนิด
“พันยัง ไม่ลองหาโอกาสใกล้ชิดเจ้าแสงฉายแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้าไม่สนใจ ใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่าสิจ๊ะ น้าเชื่อว่าผู้ชายอย่างเจ้าใจแข็งได้ไม่นานหรอก จืดชืดอย่างยัยแพร เจ้ายังรักเลย ดูพันของน้าสิ ทั้งสวยทั้งน่ารักออกอย่างนี้ ถ้าเจ้าไม่สนใจก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว”
คำแนะนำของคุณน้าทำให้พันทิญาถึง กับยิ้มกว้าง... มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองขึ้นมาทันที...ทางด้านภูผาที่จ้องจะขอความช่วยเหลือ จากพิพิธ เขารอจนกระทั่งสบโอกาสที่พิพิธแยกตัวจากแสงมณี เดินตามไปคุยกันห่างๆเพียงสองคน
“คุณจะขอความช่วยเหลือจากผม...เรื่องอะไรครับ”
“คุณแพรบอกเลิกพี่ชายผม เมื่อคืนเขานัดเจอกันที่ร้านอาหาร แต่ไม่รู้เขาพูดยังไงพี่ชายผมเลยกระโดดตึกฆ่าตัวตาย”
“ฆ่าตัวตาย!!”
“ใช่...ผมอยากให้เขารับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำ ก็เลยไปบอกแม่ของเขา แต่คุณศุภลักษณ์ไม่เชื่อ ถ้าคุณ
ไปช่วยยืนยันว่าเห็นคุณแพรที่ร้านอาหาร คุณศุภลักษณ์อาจจะเชื่อว่าลูกสาวเขาเคยคบกับพี่ชายผมจริง”
“เราเพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้งแทบไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ ผมจะรู้ได้ยังไงว่าที่คุณเล่ามาเป็นเรื่องจริง”
“พี่ชายผมที่นอนโคม่าอยู่ในห้องไอซียูคงทำให้คุณเชื่อผมได้ ถ้าคุณไม่เชื่อไปดูให้เห็นกับตาก็ได้”
พิพิธ นิ่งเงียบไปอย่างครุ่นคิด...อีกมุมที่แสงมณีวาดรูปอย่างเพลิดเพลิน ทวีปเห็นว่าบ่ายมากแล้วจึงเข้ามาเตือนเธออย่างสุภาพ แต่เธอกลับวีนเขาเข้าให้
“นี่คุณผู้หมวด คุณเป็นองครักษ์มีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยไม่ได้มีหน้าที่ออกคำสั่งว่าให้ฉันทำอะไร หรือกลับบ้านตอนไหน”
“ผม พูดด้วยถ้อยคำที่สุภาพสุดๆ ไม่ได้ออกคำสั่งอะไรเลยครับ แล้วที่ผมพูดก็เพราะหน้าที่องครักษ์นี่แหละ เดินทางกลางวันปลอดภัยกว่าเดินทางกลางคืนครับ”
“แต่ฉันยังไม่อยากกลับ”
“เพื่อ การรักษาความปลอดภัยให้เจ้าอย่างเข้มงวดผมต้องขออนุญาตขัดใจเจ้านะครับ” ว่าแล้วทวีปเก็บสีใส่กล่อง แต่แสงมณียื้อยุดไม่ยอม จึงเกิดแย่งกันไปมาเป็นเหตุให้ทวีปเซถลาตามแรงกระชากของแสงมณี
แล้วปากชนปากกันอย่างจัง
ขอขอบคุณจาก thairath.co.th
No comments:
Post a Comment