อ่านละคร บ่วง วันที่ 23 เมษายน 2555

{[['']]}
อ่านละคร บ่วง วันที่ 23 เมษายน 2555
สามแม่ลูกมาถึงถนนใหญ่ รัมภามองซ้ายขวาไม่เห็นรถแท็กซี่ ก็จะข้ามไปขึ้นอีกฝั่ง ขณะจูงรัสตี้ไลล่าข้ามถึงกลางถนน ฟ้าเกิดผ่าเปรี้ยงใหญ่ลงมา ไลล่าตกใจร้องกรี๊ดสะบัดมือจากรัมภาวิ่งกลับไป รัมภาตกใจวิ่งตาม ปล่อยให้รัสตี้ยืนงงอยู่กลางถนนคนเดียว

ทันใดนั้น มีรถบรรทุกคันหนึ่งวิ่งตรงมาที่รัสตี้ รัสตี้ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนตะโกนเรียกรัมภา รัมภายังไล่กวดไลล่าอยู่โดยลืมรัสตี้ไปสนิทใจ ศามนกับบุญส่งวิ่งมาเห็นรถบรรทุกกำลังจะชนรัสตี้ บุญส่งกรี๊ดลั่น รัสตี้ยืนร้องไห้เรียกหารัมภา รัมภาเพิ่งรู้ตัวหันไปมองรัสตี้ ร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ ศามนวิ่งไปหารัสตี้แต่ไม่ทัน รถบรรทุกเห็นเด็กยืนกลางถนนก็หักหลบจนรถพุ่งชนต้นไม้ข้างทางแทน ศามนเข้าไปอุ้มรัสตี้ รัมภาช็อกเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ศามนมองรัมภาโกรธจัด

ศามนเคลียร์กับคนขับรถบรรทุกเสร็จแล้ว ก็กลับเข้าไปในบ้านเคลียร์กับรัมภาต่อ รัมภารู้สึกผิดพยายามอธิบาย

“ผี! มีผีในบ้านนี้ ผีจะทำร้ายลูกเรา ฉันเลยจะพาเขาไปอยู่ที่อื่น แต่ทีนี้รถสตาร์ตไม่ติด” ศามนยิ่งโกรธ ฟังดูเป็นคำอธิบายที่ไม่ได้เรื่องเลย “ผีเนี่ยนะ”

“ผี....ผู้หญิง ฉันเห็นผีตัวนั้นแล้ว เขาจะฆ่าลูกเรา ผีตัวนั้นจะฆ่าลูกเรา” รัมภาสติแตกเข้าไปเขย่าตัวศามนตะโกนใส่หน้า “คุณต้องเชื่อฉันนะคุณมน มีผีที่เรือนเล็กจริง ๆ ฉันรู้ เขาโกรธเกลียดฉันและลูก เขาจะฆ่าลูกเรา เชื่อฉันนะ เชื่อฉัน”

ศามนขาดสติ ตบหน้ารัมภาเปรี้ยง! เดือนแรมเข้ามาเห็นพอดี ตกใจชะงักกึกแล้วยิ้มสะใจ ทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงัด ศามนกับรัมภามองหน้ากันนิ่ง รัมภาช็อกเป็นการลงไม้ลงมือครั้งแรกของศามน

“คุณมน!”

ศามนกราดเกรี้ยว โวยรัมภาดังลั่น “คราวที่แล้ว คุณตีหัวผม คราวนี้ ลูกของเรา....ครั้งนี้คุณทำเกินไปแล้ว ลูกเราเกือบจะตายเพราะคุณ คุณรู้ตัวไหม รัมภา!”

“ตายแล้ว นี่มันอะไรกันคะ ค่อยพูดค่อยจากันก็ได้” เดือนแรมเข้าไปจับตัวรัมภา แกล้งทำเป็นเห็นใจ

“ไอ้ยานอนหลับบ้า ๆ นั่น ทำคุณประสาทหลอน รู้ตัวไหม ผีที่ไหนไม่มีทั้งนั้น มีแต่คุณนี่ล่ะที่ทำร้ายลูก รัมภาคุณทำแบบนั้นได้ยังไง ฝนตกอย่างนั้น พาลูกออกไปยืนกลางถนนได้ยังไงหา!” รัมภาอึ้งไป นั่งลงน้ำตาริน

“พอแล้วค่ะคุณมน พอแล้ว มานั่งตรงนี้ก่อนค่ะ ไม่มีอะไรแล้วนะคะ เด็กแฝดไม่เป็นไรแล้ว นั่งก่อนค่ะ นั่งก่อน”

เดือนแรมเข้าไปดึงศามนออกไปนั่งห่าง ๆศามนยอมหยุด กุมหัวเครียด เดือนแรมแอบยิ้มสะใจ

เช้าวันใหม่ รัมภาเดินไปหาศามน

“ฉันโทรฯ บอกคุณนุแล้ว ฉันอยากไปสงบสติอารมณ์ที่หัวหิน คุณนุ คุณวรรณ กับคุณพัช อยู่ที่นั่นกันหมด ฉันอยากไปจอยกับเขา”

“ผมไปด้วยไม่ได้ นายใหญ่มาประชุมที่กรุงเทพฯ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เราห่างกันสองสามวัน ก็ดีเหมือนกัน”

รัมภาจะเดินออกไป ศามนเข้าไปดัก มีทีท่างอนอยู่

“นี่คุณโกรธผมหรือ ผมขอโทษ”

“ปกติ เวลามีเรื่อง ฉันเป็นคนตีลูก คุณไม่เคยตีลูกด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่ฉันเลย..... หมู่นี้คุณเป็นอะไรไป”

ศามนจับมือรัมภา “ขอโทษ ผมเครียดมาก นอนไม่หลับทั้งคืน ภาพที่รถพุ่งเข้ามาหารัสตี้ ยังติดตาผมอยู่เลย”

“ฉันก็นอนไม่หลับเหมือนกัน ตั้งแต่แต่งงานกันมา เราเชื่อใจกันมาตลอด เราผ่านปัญหาต่าง ๆ มาด้วยกันเพราะเราเชื่อใจกัน แต่ตอนนี้คุณไม่เชื่อคำพูดของภาอีกแล้ว”

“ไม่มีใครในโลกเชื่อคุณหรอก เพราะผีในโลกนี้ไม่มีจริง”

“ภาไม่อยากอยู่ที่เรือนเล็ก กลับไปอยู่เรือนใหญ่นะคะ ภาเชื่อว่า จะไม่มีปัญหาอะไรอีก เพราะที่เรือนใหญ่ วิญญาณคุณทวดจะคุ้มครองเรา”

“มีวิญญาณที่เรือนเล็ก ตอนนี้มีวิญญาณคุณทวดที่เรือนใหญ่ด้วยเนี่ยนะ คุณต่างหากที่เปลี่ยนไป ... รัมภา”

“คุณมน!”

“คุณไปพักที่หัวหินเถอะ เราสองคนจะได้มีเวลาคิดเรื่องนี้อีกหน่อย กลับมาค่อยคุยกัน”

ทั้งสองมองหน้ากัน ไม่มีใครยอมใคร

รัมภาเดินไปหารัสตี้กับไลล่าบอกให้ไปเก็บของจะไปเที่ยวทะเลกัน ศามนห้ามไว้ไม่ให้ลูกไปแต่รัมภาไม่ยอม

“ฉันไม่ยอมทิ้งลูกไว้ที่บ้านนี้เด็ดขาด!”

“ผมไม่อยากให้คุณดูแลลูกในเวลาที่ไม่พร้อม”

“ผู้หญิงทุกคน พร้อมเป็นแม่มาตั้งแต่เกิด! คุณรักบ้านนี้นัก อยากอยู่ก็อยู่ไปคนเดียว แต่ฉันจะไม่มีทางทิ้งลูกไว้ในที่อันตรายแบบนี้อีก”

“คุณภา ตั้งแต่เด็ก ๆ อยู่ที่นี่ เขาไม่เคยป่วยอีกเลย มีแต่คุณที่ป่วย ที่นี่คือบ้าน ไม่ใช่สถานที่อันตราย!”

“วนกลับมาเรื่องนี้อีกแล้ว เราคุยกันไม่รู้เรื่องหรอก เด็ก ๆ ตามแม่มา เราจะไปเก็บของ”

ศามนดึงเด็ก ๆ มาอยู่ข้างตัว รัมภายืนงง เดือนแรมแอบฟังอยู่ก็สะใจ พลันถลาเข้าไปช่วยศามนเกลี้ยกล่อมเด็กแฝดให้อยู่บ้าน รัมภาเดินไปดึงมือเด็กแฝดมาคุยกัน

“แม่รู้ หลายวันนี้ แม่ทำให้หนูกลัว หลายอย่าง แม่อธิบายไม่ได้ แต่ขอให้เชื่อแม่! ขอให้เชื่อใจแม่ เชื่อใจแม่ได้ไหมลูก”

“เอาไงดีล่ะรัสตี้”

“ให้แม่ได้พัก อยู่กับพ่อเถอะ”

ศามนเดินไปดึงเด็กแฝดกลับมา แล้วจับมือไว้ไม่ปล่อยทั้งสองคน รัมภาเริ่มน้ำตาคลอ

“ในโลกนี้ไม่มีใครเชื่อแม่ แม่ไม่ว่า แต่ต้องไม่ใช่ลูก ลูกจ๋า แม่ไม่ได้เป็นอะไร ถ้าดวงใจของแม่ ไม่ได้ไปด้วย แม่คงอยู่ไม่ได้”

ไลล่าคิดเล็กน้อย ในที่สุดก็ร้องเพลงกล่อมท่อนหนึ่งออกมา ทุกคนตกใจ

“หม่ามี้กล่อมไลล่าทุกคืน ไลล่าจำเนื้อเพลงได้แค่นี้ ไลล่าจะกล่อมตัวเองได้ยังไง ไลล่านอนไม่ได้ ถ้าไม่มีหม่ามี้”

ไลล่าสะบัดมือจากศามน วิ่งไปหารัมภา รัมภากอดลูก ดีใจจนน้ำตาไหลออกมา

“รัสตี้ ไปกับหม่ามี้นะ ไปด้วยกัน” ศามนขอร้อง “รัสตี้ ไม่ .... อย่าไป”

“ผมจะไปดูแลน้อง ไปดูแลหม่ามี้ แทนแด๊ดดี้นะครับ ผมขอโทษ”

รัสตี้แกะมือศามนออกจากมือตน แล้วเดินไป รัมภากอดลูกดีใจ

“ขอบคุณมากลูก ขอบคุณ”

ทั้งสามแม่ลูก มองศามนอย่างอำลา ศามนเศร้า เดือนแรมยิ้มสะใจ ในอีกภพ แพงยิ้มยกมือร่ายรำอย่างมีความสุข

“ฮะฮะฮ่า ฮะฮะฮ่า ในที่สุด เรือนหลังเล็กก็จะมีแต่อีแพงกับคุณหลวง ฮะฮะฮ่า ฮะฮะฮ่า!”

รัมภาและลูก ๆ ถึงบ้านพักริมทะเลหัวหินของอนุกูลอย่างปลอดภัย เดือนแรมหอบหิ้วอาหารสดมาทำอาหารให้ศามนเยอะแยะ

“คุณพี่ขา เย็นนี้ทานแกงส้มกันไหมคะ เดือนจะทำให้เอง”

“ผมมีประชุมที่โรงแรมในเมือง คงต้องอยู่จนดึก คงไม่ได้ทานข้าวเย็น”

“งั้นเดือนขอติดรถเข้าเมืองด้วยได้ไหมคะ”

“ผมให้รถที่บริษัทเขามารับ จะไปรับเจ้านายที่สนามบินด้วย ไม่สะดวกน่ะครับ”

คำหล้า และบุญสืบ หัวเราะเยาะเดือนแรมยกใหญ่

รัสตี้กับไลล่าเล่นน้ำกันสนุกสนาน พอช่วงสาย ๆ รัมภาขอให้พัชนีพาไปทำบุญที่วัด

“พี่ห่วงคุณมนที่ต้องอยู่บ้านนั้นคนเดียว อยากขอให้คุณยายทวดช่วยดูแลคุณมนน่ะจ้ะ”

หลังทำบุญให้คุณทวด อบเชยมีกำลังวังชาออกไปจัดการเรื่องบางอย่าง อบเชยสิงร่างเพ็ญจัดการเดือนแรม อบเชยบีบคอเดือนแรม ทองดีตกใจวิ่งหนีออกมาเพราะคิดว่าผีเข้าเพ็ญ ส่วนเพ็ญยังบีบคอเดือนแรมต่อไป

“อีนังคนบาป คิดจะแย่งผัวเขา คิดจะทำลายครอบครัวเขา เอ็งไม่กลัวตกนรกหรือไง”

“ยายพูดอะไร ฉันแย่งใครที่ไหน ปล่อย ปล่อย แค่ก ๆ”

“ยังมีหน้ามาโกหก เลิกยุ่งกับนายศามนซะ จะเลิกหรือไม่เลิก”

“นี่ ฉันน่ะหลานยายนะ ไม่ใช่อีนังรัมภา ฉันได้ผัวดี ๆ ยายก็สบาย ไม่ชอบหรือไง”

“ไม่ชอบ! อีเพ็ญมันเป็นข้าเก่าเต่าเลี้ยงของข้า ยังไงมันก็ไม่ชอบ”

“แปลว่าอะไรวะ พูดไม่รู้เรื่อง ปล่อย บอกให้ปล่อย”

เดือนแรมรวบรวมแรงทั้งหมดผลักยายเพ็ญ กระเด็นไปมุมหนึ่งแล้ววิ่งหนี เพ็ญตั้งตัวได้ ตามออกไป

“ทุกทีลุกแทบไม่ได้ วันนี้เอาแรงมาจากไหนวะ”

เพ็ญเดินมาลากเดือนแรมกลับ แล้วตบหน้าหันไปอีกด้านหนึ่ง

“เลิกยุ่งกับคุณศามนซะ จะเลิกหรือไม่เลิก”

“ไม่เลิก ยายทวดไม่มีสิทธิมายุ่งเรื่องฉัน”

เพ็ญจะตบอีก ควันดำลอยเข้ามายั้งไว้ มือของเพ็ญค้างอยู่กลางอากาศ สีหน้าเพ็ญยื้อพยายามจะกดลงแต่มีแรงต้าน ทำให้ฝืนค้างอยู่กลางอากาศ เดือนแรมมองภาพนั้นด้วยความงุนงง

“นี่มันอะไรอีกวะเนี่ย”

ควันดำกลายร่างเป็นผีแพง “อีอบเชย มึงมาสิงยายเพ็ญอีกแล้ว” แพงตบเพ็ญคว่ำไป

เดือนแรมเห็นเพ็ญล้มคว่ำโดยไม่มีใครทำอะไรก็แปลกใจ แพงหันมาบอกเดือนแรม เดือนแรมรับรู้ข้อมูลจากแพง โดยบอกไม่ได้ว่ามาจากไหน แต่ต้องเชื่อตามนั้น

“อีเพ็ญมันเป็นข้าเก่านังอบเชย อีอบเชยจึงเข้าสิงนังเพ็ญได้บ่อย ๆ นังเดือนแรม หยิบมีดนั่นขึ้นมา หยิบมีด!”

เดือนแรมสะดุ้ง ถูกดลใจ เดือนแรมทำตามสั่ง เดินไปหยิบมีดมาจากที่เก็บ เดินไปหายายเพ็ญ

“ฆ่ายายเพ็ญซะ จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวกันไป!”

เดือนแรมเถียงออกไป โดยไม่รู้ตัวว่าเถียงใคร

“ฆ่าหรือ เขาเป็นทวดฉันนะ”

“อีเดือนแรม ฆ่ายายเพ็ญซะ ฆ่าซะ!”

“คนใจชั่ว ย่อมถูกชักนำด้วยวิญญาณชั่ว”

“รออะไรอยู่ ใช้มีดแทงมัน แทงมันซะ”

“เสียใจ วันนี้ไม่ใช่วันของเอ็ง แต่เป็นวันของข้า”

เพ็ญเดินมาจับมือเดือนแรม บิดที่ข้อมือ เดือนแรมจำต้องปล่อยมีดให้ตกลงพื้น เดือนแรมมองหน้าเพ็ญ หน้าของเพ็ญเริ่มเปลี่ยนเป็นหน้าของอบเชย เน่าเฟะ เดือนแรมกรี๊ดเป็นลมสลบไป

อ่านละคร บ่วง วันที่ 23 เมษายน 2555
ละครเรื่อง บ่วง ออกอากาศ ทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.30 น.
ละครเรื่อง บ่วง ผลิตโดย : บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด
ละครเรื่อง บ่วง บทประพันธ์โดย : จุลลดา ภักดีภูมินทร์
ละครเรื่อง บ่วง บทโทรทัศน์โดย : นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์
กำกับการแสดงโดย : ภวัต พนังคศิริ
ที่มา เดลินิวส์
Share this game :

No comments:

Post a Comment

 

Copyright ©2011- 2013 เรื่องย่อละคร ดูละครย้อนหลัง ดูทีวีออนไลน์ 3,5,7,8,9,tpbs ดูละคร, ละครย้อนหลัง, ซิทคอม, รายการ