อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 10/2 วันที่ 24 เม.ย. 55

อ่านละคร,

{[['']]}

อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 10/2 วันที่ 24 เม.ย. 55

โอ๋วิ่งพรวดออกมานอกบ้าน เจอะอ้น..ชะงัก สะอื้นแรง
“โอ๋”
“ไม่ต้อง...ไม่ต้องมาซ้ำเติม” วิ่งหนีต่อไป

ผู้พันพฤกษ์ตะโกนเรียกโจ้ พลทหารรับใช้ประจำบ้าน
“ไอ้โจ้...ไอ้โจ้”
โจ้วิ่งพรวดออกมา
“มึงทำบ้าอะไรอยู่เรียกทำไมช้า”
“รีดเสื้อนายอยู่ครับ”
“ไปจัดกระเป๋า...ไป” พฤกษ์สั่ง
“กี่โมงครับ”
พฤกษ์รุนหลังไปเต็มแรง “มึงไม่ต้องถาม...ถามทำไม กูสั่งให้ไปทำก็ไป...ไป๊”

ในขณะที่เพ็ญตระการเดินลงมาที่รถอย่างเร็วรี่ โอ๋วิ่งถลาร้องไห้เข้าไปหา
“พี่อุ๊....พี่อุ๊ โอ๋ไม่อยากเต้นแล้ว”
“เดี๋ยวโอ๋ พี่รีบไปทำผม....กลับมาค่อยคุยกัน” ขึ้นรถไปทันควัน
โอ๋ยืนนิ่งงัน
อ้นเข้ามาจูงมือ “ไปทางนี้ จะพูดอะไรให้ฟัง”
โอ๋มองอ้น สายตาคลางแคลง อ้นปลอบใจ จูงมือกันไป

เวลาต่อมาริมน้ำสวยๆ โอ๋นั่งสะอื้นเงียบๆ อ้นพยายามพูดปลอบ
“แค่คิดว่าเขาหวังดี” อ้นว่า
“ทำไมเค้าต้องว่า...ว่า...ว่า” โอ๋พูดไปสะอื้นไป
“เขารัก” อ้นบอก
“รัก....ไม่จริงหรอกพี่อ้น เค้าไม่รักหรอก เค้าหาว่าโอ๋ทำแม่ตาย...แม่ตายเพราะคลอดโอ๋” น้ำเสียงเย้ยหยันตัวเอง
“ลุงพฤกษ์รักโอ๋มาก ไม่งั้นเค้าก็มีเมียใหม่แล้วสิ” อ้นพยายามเอาส่วนดีมาปลุกปลอบ
“ใครจะมาเป็นเมียเค้า เค้าไม่เห็นจะดีกับลูกเค้าก็ต้องไม่ดีกะเมีย” โอ๋ยังไม่รู้สึกดีกับพ่อ
“ถ้าเค้าไม่รักเค้าไม่เสียเวลามาเคี่ยวเข็นโอ๋หรอก แต่วิธีเค้าผิดเท่านั้น”
“เถียงแทนเค้าได้อะไรขึ้นมาพี่อ้น ลองพี่อ้นเป็นลูกเค้าแล้วพี่อ้นเป็นกะเทยอย่างเงี้ย เค้าฆ่าพี่อ้นเลยรู้เปล่า...รักป๊ะล่ะแบบนั้น” พูดจบโอ๋ก็ลุกเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
อ้นร้องตะโกนตามหลัง “รัก.....เค้าเป็นพ่อ”


พฤกษ์แต่งเครื่องแบบยศนายพันท่าทีสง่าผึ่งผาย ขณะที่โจ้ยกกระเป๋าออกไป พฤกษ์เขียนจดหมายเสร็จพอดี
“ไอ้โจ้....เดี๋ยวเอ็งขับรถไปส่งข้า” พูดพร้อมกับเอาซองจดหมายวางบนโต๊ะ จ่าหน้าด้วยลายมือว่า
“ โอ๋...ลูกรัก”
โจ้เอากระเป๋าใส่รถ ปิดรถ
พฤกษ์ลงมาเร็วรี่ จะขึ้นรถ เหลียวไปมองหาโอ๋
โอ๋แอบๆ อยู่ข้างตึกมองมาหน้าตายังแดงก่ำเพราะร้องไห้หนัก วินาทีนั้นสองพ่อลูกสบตากัน
“โอ๋” พฤกษ์ร้องเรียก
แต่โอ๋หันหลังกลับ วิ่งไปทันทีพฤกษ์ยืนอึ้ง

เวลาเดียวกันสุดเขตนั่งอยู่ในห้อง เฉลยส่งยาให้ บ่นตามเคย
“ท่านลืมอีกแล้ว”
“เออ...ลืม ขอบใจ” กินยาแล้วดื่มน้ำตาม
“หมอนิรันดร์เอายาแก้ฮัลไซเมอร์ให้ท่านรับทาน” เฉลยบอก
“ฮื่อ...ยาอะไร ไหนมาดู” สุดเขตรับกล่องยาจากเฉลย
กล่องยากล่องนั้นมีชื่อยา “ Aricep” กำกับพร้อมราคาติดอยู่ด้วย 5,500 บาท
“ยาแพงนี่ ฉันเป็นอัลไซเมอร์แล้วเรอะ”
“ท่านยังไม่เป็นมาก เป็นน้อยๆ อมครึ่งเม็ดพอ กลางคืนก่อนนอน” เฉลยพูดไปทำงานเช็ดถูกโต๊ะไปด้วย “หมอนิรันดร์สั่งให้อมค่ะ ไม่ให้กลืนเลย” เฉลยกำชับ
“เออ...คนแก่ไม่มีอะไรดี หวังว่างานนี้คงไม่ใช่งานวันเกิดครั้งสุดท้ายนะ”
สุดเขตเปรยขึ้น ขณะที่เฉลยกำลังจะออกจากห้องถือถาดใส่กาชา แก้วน้ำ...จานขนม หันมา “ท่าน” น้ำเสียงเฉลยเอ็ดนาย “ทีหลังอย่าพูดอะไรอย่างนี้อีก”
“ครับ...คุณเหลย” สุดเขตประชดประชัน รับรู้ความห่วงใยของบ่าวเจ้าระเบียบประจำบ้าน
เฉลยเขม้นมองสายตาปรามๆ สุดเขต ยกมือโบกให้ไป
เฉลยออกไป สุดเขตพึมพำหน้าตาอารมณ์ดี “พูดแล้วเป็นจริงทุกอย่างก็ดีสิ เหลยเอ๊ย”
สุดเขตเดินไปที่หน้าต่าง ทอดสายตามองออกไป

เวลาผ่านไป ใกล้ค่ำแล้ว สนามด้านหน้าตึกมีเป็นการเตรียมสถานที่ โดยพนักงานจัดสถานที่ บ้างขนต้นไม้ ไปจัดวาง บางคนขนโต๊ะ เก้าอี้ จัดวางเวที ติดป้ายหลังเวที ว่าสุขสันต์วันเกิด พล.อ.สุดเขต รัตนชาติพัลลภ ติดไฟ
บนโต๊ะพร้อมเก้าอี้ มีแจกันดอกไม้เล็กๆ ประดับบนโต๊ะสวยงาม
ทุกอย่างพร้อมแล้วสำหรับงานเลี้ยง 70 ปี ประมุขแห่งรัตนชาติพัลลภ ทีมงานเปิดไฟเช็คความพร้อม ไฟถูกเปิด พรึ่บ...พรึ่บ...พรึ่บ ทุกโต๊ะว่างเปล่า

พริบตาเดียวโต๊ะมีคนนั่งเต็มแล้วหลายโต๊ะ โต๊ะคนแก่ และโต๊ะหนุ่มสาว
โต๊ะเด็กวัยรุ่นหนุ่มสาวพูดคุยกันหัวเราะฮาเฮ มีบ้างซุบซิบคุยเป็นคู่ๆ
เด็กเล็กๆ วิ่งวนเวียนไล่จับกัน
โต๊ะนายพลสุดเขตมีคนเข้ามาไหว้อวยพรไม่ขาด สุดสวยนั่งอยู่โต๊ะนี้ด้วย
แบคกราวน์เป็นโต๊ะของขวัญ คนเอาไปให้ เซ็นคำอวยพรในสมุด
คุณตาต้อนรับยิ้มแย้ม มีคนตักอาหารรมาวางให้ผู้ใหญ่โต๊ะคุณตา
โต๊ะของเพ็ญพักตร์ มีตระกูล พจน์และเพื่อนๆ วัยกลางคนนั่งด้วยกัน
ระหว่างนั้นบนเวที นักร้องร้องเพลงลูกกรุงเก่าๆ ขับกล่อมแขกสูงวัยในงาน
โต๊ะของเพ็ญตระการแยกออกมา อุ๊แต่งตัวสวยงามน่ารัก แบบเด็กสาววัยรุ่น เพื่อนๆ อุ๊เด็กผู้หญิงหน้าแจ่มๆ ตัวบางๆ แต่งตัวน่าเอ็นดูบ้าง แต่งเปิดบ้างนิดหน่อย
อ้นก็นั่งอยู่โต๊ะนี้ มีเด็กผู้ชายนั่งด้วยคนสองคน คนหนึ่งจ้อหัวเราะร่าเริง อีกคนนั่งสงบเสงี่ยมมาดขรึม
อุ๊พูดอะไรบางอย่าง เพื่อนๆ หัวเราะกันเกรียว หรือหันมาล้อเด็กผู้ชายบ้าง แล้วตบมือเฮกัน ทั้งโต๊ะพูดคุยได้ยินแว่วๆ ในบรรยากาศเฮฮาสนุกสนาน โอ๋ไม่ได้นั่งอยู่ร่วมโต๊ะ

นายพลสุดเขตคุยกับเพื่อนนายทหารด้วยกัน บางคนมีภรรยาอยู่ด้วย
“เออ...ไหนแกลองวิจารณ์เรื่องเขาจะแก้ พรบ.กลาโหมซิ” เพื่อนสุดเขตปรารภขึ้นมา
“จริงด้วยค่ะ อยากฟังความเห็นคุณสุดเขต” ฝ่ายเมียเสริม
ทุกๆ คนบนโต๊ะ ต่างพูดเห็นด้วย
คุณตายกมือห้าม “วันเกิดฉัน...ไม่พูดเรื่องการเมืองเว้ย ไอ้เรามันนอกราชการแล้วพ้นแล้ว”
เพื่อนคนหนึ่งย้อนให้ “ถ้ายังอยู่ในราชการ”
“อ๊ะ อันนั้นไม่พูดได้ไง” สุดเขตบอก
เสียงหัวเราะกันเกรียวทั้งโต๊ะ สุดเขตหัวเราะไปด้วย แต่นัยน์ตามองไป เห็นดอกโศกยืนอยู่ไกลออกไปหน่อย เหมือนเป็นส่วนเกิน
เฉลยเดินเข้ามา พร้อมถ้วยยามาวางให้ใกล้ๆ มือ แล้วตั้งท่าจะไป
“เดี๋ยวก่อนเหลย”

ไม่นานต่อมา สุดเขตเดินกลับเข้ามาในห้อง นั่งลงแล้ว มีเฉลยตามมา
“ไหนล่ะ อภิรมย์ บอกให้ไปตามไง”
“บอกแล้วค่ะ...มาพอดี”
ดอกโศกเดินเข้ามาหน้าตาแจ่มใส ถือพวงมาลัยพวงใหญ่พิเศษ มาถึงคุกเข่ากราบที่หัวเข่าคุณตา
สุดเขตวางมือบนหัวดอกโศก นิ่งๆ อยู่สักครู่ “อายุมั่นขวัญยืน”
ดอกโศกเงยหน้าขึ้นสบตาคุณตาเต็มๆ สุดเขตมองหน้าหลานสาว นึกถึงเหตุการณ์ในอดีต

วันนั้น ด.ญ.ดอกโศก กราบและมองหน้าคุณตา ตอนนั้นดอกโศกยังโศกเศร้า น้ำตาคลอๆ
เหตุการณ์ตอนที่ ดอกโศกที่โดนสุดเขตเอ็ด ตวาด ต่างๆ นานา

ทั้งหมดที่ผ่านมาสุดเขตเสียใจนัก ดึงหลานสาวเข้ามากอด กอดนิ่งๆ ไม่พูดไม่จา ดอกโศกน้ำตาซึม ค่อยๆยกมือโอบรอบหลังคุณตา เฉลยมองภาพนั้นอย่างตื้นตัน พลอยจะร้องไห้ไปด้วย

บริเวณห่างจากงาน อุ๊เดินเร็วๆ ออกมาจากงาน เพ็ญพักตร์เดินสวนเข้าไป ถือผ้าพันคอ
“ไปไหนลูก”
“คุณแม่ไปไหนมา” อุ๊ถาม ท่าทีร้อนใจ
“ไปหยิบผ้าพันคอ”
“เห็นยัยนั่นมั้ยคะ”
“ดอกโศกเหรอ...ไม่เห็นทำไม”
“คุณตาให้เหลยเรียกมันเข้าไปในตึก...อุ๊จะตามไปดู อาจจะแจกอะไรมันคนเดียวไม่แจกหลานคนอื่น”
“อ้าว แล้วเพื่อนๆ ล่ะ เค้าอยู่กับใคร....อย่าไปเลยลูก แจกก็คงไม่เท่าไหร่หรอก”
“อุ๊จะไปอุ๊อยากรู้ค่ะคุณแม่” เพ็ญตระการไม่ฟังแม่วิ่งไปทันที

“เจ้าจะได้อยู่บ้านนี้ไปตลอดชีวิตของเจ้า ได้เรียนหนังสือสูงที่สุดเท่าที่เจ้าอยากจะเรียน เจ็บป่วยอะไรทนายความของตาจะดูแลรักษาเจ้า” สุดเขตเอ่ยขึ้น
ดอกโศกก้มกราบลงที่เข่าคุณตา
“ตามีเงินให้เจ้าอีก 5 ล้าน ถ้าตาตาย ตาเขียนไว้แล้วในพินัยกรรม”
ดอกโศกส่ายหน้า “หนูไม่รับค่ะ หนูไม่อยากได้”
“ทำไมเจ้าถึงไม่อยากได้”
“เพราะหนูไม่อยากให้คุณตาตาย”
สุดเขตนิ่งไป สีหน้านายพลชราเสียใจ และรู้สึกผิด
“คุณตาแข็งแรง คุณตาไม่เป็นอะไร เหลยดูแลคุณตาอย่างดี”
ดอกโศกหันไปมองขอบคุณเฉลย
“คุณตาอยู่อีกนานมากๆ จนหนูเรียนจบ หนูจะดูแลคุณตาเองและหนูก็จะ....” ดอกโศกนิ่งไปนิด เหมือนชั่งใจว่าจะพูดดีหรือไม่
สุดเขตมองหน้า คอยฟังต่อ
“หนูจะดูแลน้าสุดสวยด้วยค่ะ”
คุณตาถอนหายใจยาว รู้สึกโล่งใจ สีหน้าตื้นตันใจนัก เชื่อว่าจะเป็นอย่างนั้น
“ขอบใจอภิรมย์ฤดี ตาขอบใจเจ้ามาก เจ้ารู้...รู้ใจตา”
“ค่ะ....หนูสัญญาค่ะ”
สุดเขตวางมือบนไหล่ดอกโศก ตาหลานมองกันเหมือนเป็นสัญญาซึ่งกันและกัน เฉลยซับน้ำตา
“ความตายเกิดขึ้นได้ทุกเวลา อภิรมย์ฤดี” สุดเขตบอกออกมา เหมือนบอกให้ดอกโศกทำใจ

ไม่มีใครรู้ว่าเวลานั้นอุ๊ แนบหูกับประตูได้ยินทุกอย่าง ทุกเรื่อง สีหน้าอุ๊กลับเฉยนิ่งสนิท ลึกล้ำมาก




อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 10/2 วันที่ 24 เม.ย. 55
ละครเรื่อง ดอกโศก บทประพันธ์ : ศรีทอง ลดาวัลย์
ละครเรื่อง ดอกโศก บทโทรทัศน์ : ศัลยา
ละครเรื่อง ดอกโศก กำกับการแสดง : สันต์ ศรีแก้วหล่อ
ละครเรื่อง ดอกโศก ผลิต : บ. เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง ดอกโศก แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง ดอกโศก ออกอากาศทุกวัน จันทร์ - พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทาง ททบ. 5
ละครเรื่อง ดอกโศก ออกอากาศตอนแรก เริ่มวันจันทร์ที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2555
ที่มา manager.co.th