{[['
']]}
']]}
พวกทาสลอบมาเผาโกดังเสบียง และฆ่าทหารตายเป็นจำนวนมาก ท่านเสนาทำทีเป็นเรียกประชุมขุนนางและแสดงความไม่พอใจ และแกล้งเล่นงานคนดูแลอย่างหนัก
“เจ้ากำลังแก้ตัวหรือ?” เสนาบดีตวาดเสียงดัง
“ขอประทานโทษครับ”
“ในกลุ่มโจรนั่นมี พวกทาสรวมอยู่ด้วยใช่รึเปล่า?”
“ครับใต้เท้า”
“ถ้าหากมีพวกทาสเข้าร่วมด้วย จะต้องถือว่าเรื่องนี้เป็นการจลาจล เพื่อให้ประชาชนสบายใจ นอกจากจะต้องวางมาตรการเข้มงวด เพื่อรับมือแล้ว ยังต้องกราบทูลฝ่าบาทเพื่อขอสำรวจ สำมะโนครัวใหม่ การที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในเมืองหลวง ปัญหาจึงไม่ใช่แค่จับกุมผู้ก่อการร้ายมาเท่านั้น แต่มันเกี่ยวพันถึงความมั่นคงของประเทศ ความปลอดภัยของบ้านเมือง ขุนนางทุกท่านคงจะไม่คัดค้าน...ใช่รึเปล่า?”
“ครับ เราเข้าใจแล้วครับ” เหล่าทหารรับคำ
พระราชาอินโจได้รับรายงานจากท่านเสนาบดีถึงเรื่องที่โกดังเสบียบถูกเผา
“มีพวกทาสเข้าร่วมด้วยหรือ พวกทาสไม่น่าจะลุกขึ้นก่อจลาจลได้เองมั้ง?”
“คิดว่าเหตุการณ์บุกปล้นบ้านชนชั้นสูง ก็เป็นพวกนี้พ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีรายงาน
“แต่มันก็เป็น แค่การคาดเดาเท่านั้นเอง การสำรวจสำมะโนครัวใหม่ คิดรึเปล่าว่าถ้าทำแบบนี้ จะสิ้นเปลืองเงินคงคลัง ประชาชนจะเกิดความไม่พอใจขึ้น และบ้านเมืองอาจวุ่นวายก็ได้”
“ฝ่าบาท แต่ว่านี่เป็นเรื่องความมั่นคงของบ้านเมือง ถ้าหากเราสำรวจสำมะโนครัวเสียใหม่ แล้วก็ตามจับ พวกทาสที่หลบหนีหรือหลบซ่อนกลับมาได้ จำนวนคนเหล่านี้น่าจะมีจำนวนมากถึงเกือบแสนคน ถ้าเราส่งข้าทาสเหล่านี้ไปสร้างป้อมปราการ ที่ชายแดนทางเหนือก็จะเป็นประโยชน์ในการป้องกันประเทศ หรือสู้รบกับต้าชิงพ่ะย่ะค่ะ”
“ท่านเสนาฯพูดมามีเหตุผล” พระราชาอินโจครุ่นคิด
“ขอบพระทัยที่ทรงเข้าพระทัย กระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”
“ถึงยังไง ในตอนนี้ก็ยังทำไม่ได้ เรื่องที่ท่านเสนอมา เมื่อไหร่ที่เกิดการจลาจลของกลุ่มทาสขึ้นจริง ค่อยมา พิจารณากันใหม่”
“ขอบพระทัยที่ทรงรับฟังข้อชี้แนะของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีลอบยิ้มอย่างพอใจที่พระราชาอินโจเชื่อตนเองตามแผนที่วางไว้ทุกประการ
“ฮึ่ย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เจ้ามีเหตุผลอะไรถึงกล้ามาขัดคำสั่งของข้า” ซอลวุงโวยวายใส่ชาวบ้าน
“เพราะว่าหน้าที่เฝ้ารักษาความปลอดภัยที่นี่ สำคัญกว่าคำสั่งทางการ”
“แปลว่า เจ้าไม่ยอมฟังคำสั่งข้า?” ซอลวุงตวาดถาม
“ท่านแม่ทัพ ข้าขอโทษครับ”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนพวกเจ้าตายไปแล้ว นอก จากจะต้องคอยเฝ้าที่นี่ให้ดี พวกเจ้ายังต้องเฝ้าชีวิตของคนในเมืองด้วย เข้าใจรึเปล่า?”
“ครับ” ทุกคนรับคำ
“ท่านแม่ของท่านมาหาครับ” ผู้ช่วยซอลวุงเข้ามารายงาน
แม่ซอลวุงพาร่างกายที่ทรุดโทรมและเจ็บป่วยมาหาซอลวุง เพราะซอลวุงไม่ได้กลับบ้าน ทำให้แม่เป็นห่วงมาก
“แม่มาที่นี่ทำไมครับ?” ซอลวุงปรี่เข้าไปประคอง
“โอย..โถ นี่อะไรกันเนี่ย แม่มาที่นี่ ก็เพราะเป็นห่วงเจ้าน่ะสิ เห็นว่าพักนี้เกิดเรื่อง วุ่นวายในฮันยางไม่น้อย”
“ไม่มีเรื่องอะไรท่านไม่ต้องห่วง”
“พักนี้ เจ้าไม่ค่อยได้กลับบ้านเลย งานของทางการยุ่งมากเลยเหรอ? แค่ก ๆ”
“เป็นอะไรน่ะ?”
“เปล่าหรอก แม่ไม่ได้เป็นอะไร ลูก..ปลอดภัยดีใช่มั้ย อย่ามัว..ทำงานจนเหนื่อยเกินไปนะ แค่มีชีวิตอย่างปลอดภัยบนโลก ก็พอแล้ว”
“แม่กินยารึยัง?”
“อ้อ เรื่องกินยาเหรอ อื้อ แม่กินแล้ว กินแล้วล่ะ เจ้าลองมาดูนี่สิ นี่น่ะ..เป็นดอกแองโช ปกติมันออกดอกในหน้าหนาว หายากมากเลยนะ แต่แม่ไปเจอมันออกดอกพอดี มันเป็นดอกที่บานตอนที่อากาศหนาวจัด ถ้าเอาไปต้มกินแล้วจะช่วยรักษาโรคได้ เอาให้เจ้าต้นนึง ให้ลูกสะใภ้ต้นนึง เอาไปต้มกินกันนะ นางจะได้แข็งแรง เจ้าก็ด้วย..”
“ท่านแม่ครับ อากาศหนาว ยังออกไปเก็บดอกไม้ ถึงได้ไม่สบายใช่มั้ย?”
“แต่ว่ามัน หายากจริง ๆ นี่ แถมไม่มีใครเก็บมาขายด้วย”
“ข้าต้องออกไป ตรวจงานข้างนอกแล้ว กินยาซะ แล้วนอนพักผ่อนอยู่ในบ้าน ลูกน้องจะส่งแม่กลับไปเอง” ซอลวุงบอก
อ๊บบ๊กมัวแต่วุ่นอยู่กับการไปลักลอบก่อการจลาจล จึงไม่ได้คุยกับโชบ๊กที่กำลังถูกนายทาสขายให้กับนายทาสบ้านอื่น เพื่อแลกกับข้าวและวัว
“ฮิ ๆ ๆ ดีมาก ๆ ฮิ ๆ เพราะว่าข้ากำลังขาด คนช่วยเฝ้ายามอยู่พอดี เจ้ามาได้จังหวะเลย หลังจากนี้ไปเจ้าก็จะได้มาช่วยกันอยู่ยาม ฮะ ๆ ๆ เอาละ เรียบร้อยดีแล้ว เจ้าพานางไปได้”
“ครับใต้เท้า ตามข้ามา”
“เจ้าไปเถอะน่ะ คิดซะว่าได้ไปอยู่ที่ดี ๆแล้ว” นายทาสคนเก่าบอก
“ข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่ข้าจะไม่ยอมแต่งงาน” โชบ๊กกล่าวอย่างจำใจ
เพื่อเป็นการตอบแทนพระคุณนายทาสคนเก่า นางจึงยอมไปอยู่กับนายทาสคนใหม่ และเมื่อมาอยู่บ้านนายทาสคนใหม่ต้องการจะเอานางทำภรรยา แต่นางก็ไม่ยินยอมเป็นภรรยาของคนที่นางไม่ได้รัก
“แฮ่ม ตั้งแต่วันนี้ไป ข้าจะมาเป็นสามีของเจ้า”
“ข้าจะยอมไปกับเจ้า แต่ข้าไม่คิดจะเป็นเมียของเจ้าหรอก”
“เรื่องแบบนี้มันเป็นโชคชะตา ยอมรับไปเถอะน่า ข้าจะเลี้ยงดูให้เจ้า..อยู่อย่างสุขสบายเอง
ฮิ ๆ ๆ ไปกันได้แล้ว”
แทกิลบอกให้อึนเจออกไปสืบข่าวจนทำให้รู้ว่าพวกเขากำลังถูกตามล่าตัวอยู่
“เฮ้อ พวกเค้าเที่ยวค้นหาจนทั่วไปหมดพวกข้าทำการค้ากันไม่ได้เลย” อึนเจบอก
“เรื่องอื่น” แทกิลถาม
“น่าจะเป็นฝีมือของพวกที่มาจากต้าชิง ฮึ้ย พวกเค้าอยากจะได้เด็กผู้หญิงอายุสิบสี่ไป ต้องหามาให้ได้พันกว่าคน เผลอ ๆ อาจจะเอาถึงสองพันคนก็ได้นะ แล้วจะพาขึ้นเรือไป เอ้อ ตอนนี้บ้านไหนที่มีลูกสาวก็พาย้ายบ้านหนีกันหมด”
“เข้าใจแล้ว เจ้าออกไปได้” เสร็จธุระแทกิลรีบไล่นางออกไปจากห้อง
“แต่ว่า..” อึนเจอึกอัก แทกิลพอจะเดาความต้องการของนางออก
“เรื่องของแม่ทัพเชน่ะ ข้าจะช่วยไปบอกเค้าให้เอง ข้าจะไปบอกให้เค้าแต่งงานกับเจ้าเอง ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ออกไปได้แล้ว”
“แหม เรื่องนั้น..ไม่ต้องบอกก็ได้” อึนเจยิ้มออก
“ออกไปได้แล้ว”
หลังจากอึนเจออกไปจากห้องแล้ว แทกิลหันไปคุยกับแทฮา “ว่ายังไง ไหนช่วยแปลมาหน่อยสิ” แทกิลไม่เข้าใจในสิ่งที่อึนเจนำมาบอก
“จะพาเด็กอายุสิบสี่ แล้วเดินทางไปทางเรือ”
“แล้วพันหรือสองพันหมายความว่าไง”
“ตามหลักการต้องตัดตัวเลขชุดออกไป หมายความว่าวันที่ 14 เดินทางโดยเรือ”
“คงออกทางทะเลเหลือง”
“ต้องเป็นเกาะควังฮวาแน่”
“อย่าเอามาผสมกันมั่วสิ”
“ถ้าจะเดินทางไปทางเรือ ทางที่ใกล้ที่สุดต้องไปทางเกาะคังฮวา จะไปวันที่สิบสี่ ก็เหลือเวลาอีกแค่สามวัน”
อ่านละครเรื่องแทกิล ยอดพยัคฆ์นักล่า วันที่ 6 ก.พ.55
ติดตามชม แทกิล ยอดพยัคฆ์นักล่า ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ละครเรื่องแทกิล ยอดพยัคฆ์นักล่าออกอากาศทุกวันเสาร์-อาทิตย์ เวลา 18.00 – 19.30 น.
ที่มา เดลินิวส์
No comments:
Post a Comment