อ่านละครรักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 4 (ต่อ) วันที่ 22 ก.ค. 55

{[['']]}
  วันใหม่ ปลาฉลามว่ายน้ำอยู่ในตู้ภายในอควาเรียม พิมยืนมองตู้ปลาแต่สายตามองเหม่อและมีแววตาเครียด ธีระเดินเข้ามาหยุดมองที่ด้านหลังของพิม
       “พิม” ธีระเรียก พิมหันมามอง ธีระเดินมาหา “มีเรื่องสำคัญอะไร”
       พิมมองหน้าธีระสักพักก่อนจะพูดออกมา
       “ชั้นว่าเราควรจะหยุดเรื่องของเราไว้แค่นี้”
       “ผมไม่เข้าใจคุณพูดเรื่องอะไร”
       “เมื่อวานชั้นเจอแม่คุณที่ร้านอาหารจีนโดยบังเอิญ ท่านกำลังคุยเรื่องของเราให้เพื่อนๆฟัง”
       “คุยว่าไง” ธีระถาม
       “แม่คุณไม่อยากให้เราสองคนแต่งงานกัน”
       “พิมผมว่าเราไม่ควรคุยเรื่องนี้แล้วนะ”
       “แต่เราต้องคุยค่ะ เพราะแม่คุณบอกเพื่อนๆว่า ท่านเป็นคนวางแผนเพื่อล้มเลิกงานแต่งงานของเรา” พิมบอก ธีระอึ้ง “แม้แต่เรื่องของคิตตี้ท่านก็เป็นคนจัดการทั้งหมด ท่านต้องการให้คิตตี้เข้ามาแทรกระหว่างเราเพื่อให้เราเลิกกัน”
       ธีระอึ้งก่อนจะลำดับเรื่องแล้วพยักหน้าด้วยความเข้าใจ
       “เอาล่ะพิม ผมเข้าใจเรื่องแม่แล้ว แต่ผมก็คิดว่าเราไม่ควรจะไปใส่ใจเรื่องพวกนี้ ขอแค่เรารักกันและเข้าใจกันก็พอแล้ว โอเคมั้ย”
       “แต่ชั้นว่ามันคงไม่จบง่ายๆแล้วล่ะค่ะ เพราะถ้าเราแต่งงานกันไปโดยที่แม่คุณไม่เห็นด้วย เราก็จะไม่มีความสุขทั้งคู่” พิมบอก
       “ไม่หรอกพิม ในเมื่อเรารู้ว่าแม่เป็นยังไงเราก็ไม่ต้องไปสนใจ”
       “แน่ใจหรือคะว่าคุณจะไม่สนใจท่าน ถ้าวันแต่งงานเรา ท่านเกิดเข้าโรงพยาบาลขึ้นมาอีกคุณจะว่ายังไง คุณจะไม่ไปดูท่านหรือ”
       ธีระตอบทันที “ไม่”
       “ไม่จริงหรอกธี ชั้นรู้ว่าคุณตัดแม่คุณไม่ได้”
       “วันนั้นผมไม่รู้นี่ว่าเป็นแผนการของท่าน แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วผมจะไปทำไม”
       “แล้วหลังจากแต่งงาน คุณก็จะไปกินข้าวกับแม่ พาแม่ไปเที่ยว โดยที่ไม่มีชั้นงั้นหรือ”
       “ก็จะทำไงได้ ในเมื่อแม่ ...”
       “ในเมื่อแม่คุณไม่ชอบชั้น ชั้นก็ไม่ต้องไป”
       “ใช่ ถ้าท่านไม่ชอบคุณ ผมก็ไม่อยากให้คุณต้องอึดอัดหรือง้อท่าน”
       “ขอบคุณที่คุณแคร์ความรู้สึกชั้น”
       “ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมรักคุณ”
       “แล้วถ้าชั้นให้คุณเลือกระหว่างแม่คุณกับชั้น คุณจะเลือกใคร”
       “ไม่เอาน่าพิม ผมว่าอย่าเล่นแง่กันเลยนะ แม่ผมก็เป็นแค่คนแก่คนนึงที่เอาแต่ใจตัวเอง”
       “แต่ชั้นต้องการให้คุณเลือก” พิมย้ำ
       ธีระยืนอึ้ง พิมมอง
       “ไม่ใช่ว่าผมเลือกไม่ได้นะพิม แต่คุณก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
       “เป็นไปได้ถ้าคุณเลือกที่จะอยู่กับชั้น”
       “พิม”
       “บอกมาสิคะว่าคุณจะเลือกชั้น”
       “นี่คุณจะให้ผมทิ้งแม่ผมไปงั้นหรือ”
       “เอาล่ะค่ะ ถ้าคุณเลือกที่จะอยู่กับแม่ ชั้นก็จะเป็นฝ่ายไป”
       พิมหันหน้าจะเดินไป ธีระคว้าแขนของเธอเอาไว้
       “ไม่นะพิม ผมไม่ยอมให้คุณทำอย่างงั้น”
       “ธี ไม่ใช่ว่าชั้นไม่รักคุณนะ แต่ชั้นคงไม่มีความสุขหรอกที่รู้ว่าแม่คุณไม่ต้อนรับชั้น”
       พิมแกะมือธีระออก
       “มันไม่มีทางอื่นอีกแล้วหรือพิม” ธีระถาม
       “มีค่ะ เอาไว้ให้ถึงวันที่แม่คุณไม่อยู่ คุณค่อยกลับมาหาชั้นก็แล้วกัน”
       พิมหันหน้าแล้วเดินออกไป ธีระยืนอึ้ง
     
       พิมเดินลงบันไดในสภาพน้ำตาไหลริน ส่วนธีระเดินไปเดินมาในอควาเรียมอย่างไม่เข้าใจ
       พิมเดินร้องไห้ ธีระลงนั่งเบื้องหน้าตู้ขนาดใหญ่ที่เห็นฉลามกำลังแหวกว่าย
     
       ออฟฟิศการบินเมื่อสามปีก่อน ธีระเดินมาที่เคาน์เตอร์
       “หวัดดีครับกัปตัน” เจ้าหน้าที่ทักธีระ
       จนท.ส่งเอกสารให้เขาเซ็นต์ชื่อเข้างาน สักพักก็มีแอร์โฮสเตสคนหนึ่งเดินเข้ามาหยุดด้านหลังของธีระ
       “ขอโทษค่ะ กัปตันธีระใช่มั้ยคะ”
       ธีระหันไปมอง
       “ใช่ครับ”
       “ดิชั้นพิมอัปสรเป็นหัวหน้าแอร์เที่ยวบิน...” พิมบอก
       “ยินดีมากครับที่ได้ร่วมงานกับคุณ”
       “กัปตันไม่ได้เซ็นต์คำสั่งให้กับดิชั้น ดิชั้นเลยต้องรอกัปตันไม่สามารถปฏิบัติงานได้ค่ะ” พิมตำหนิ
       “เมื่อวานผมเซ็นต์ให้แล้วไม่ใช่หรือ” ธีระบอก
       “ยังค่ะ ดิชั้นยืนยันได้”
       “ผมว่าคุณลืมมากกว่า”
       “ไม่ค่ะ ดิชั้นมีหลักฐานยืนยันว่ากัปตันลืม” พิมพูดอย่างจริงจัง
       ธีระขำกับท่าทางเอาเรื่องของพิม “นี่คุณรุนแรงมากนะ ถึงขั้นหาหลักฐานมาเล่นงานผมเลยหรือ”
       “มิได้ค่ะ มันเป็นขั้นตอนที่ดิชั้นต้องทำเพื่อไม่ให้ถูกตำหนิในฐานะเป็นหัวหน้า”
       “เอา ผมยอมรับผิดก็ได้”
       “อย่าพูดเหมือนตัวเองไม่ผิด แต่จำใจต้องยอมรับสิคะ” พิมว่า
       “ก็ได้ครับ เป็นอันว่าผมผิดจริงที่ลืม เพราะผมคงแก่แล้ว”
       “ไม่แก่หรอกค่ะ ยังหนุ่มแถมหล่อด้วย”
       พิมแซว ธีระมองพิมแล้วยิ้มขำ เขาเซ็นต์ชื่อในเอกสารให้ พิมรับเอกสารแล้วเดินออกไป ธีระมองตามอย่างสนใจ
     
       แอร์โฮสเตสเข็นรถอาหารเสริฟผู้โดยสารอยู่ในห้องผู้โดยสาร พิมถือกาชาและกากาแฟเดินให้บริการผู้โดยสาร ธีระเดินออกมาจากห้องแล้วจะไปห้องน้ำแต่แกล้งหยุดรอด้านหลังพิม พิมหันมอง
       “ขอผมไปหน่อย” ธีระบอก
       “ไม่ได้ค่ะ ต้องไปด้านนู้น” พิมพูดอย่างซีเรียส
       ธีระยกมือโอเคแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินอ้อมหลังไปอีกช่อง พิมมองตาม เธอเห็นธีระมองพร้อมกับส่งยิ้มให้ พิมยิ้มตอบด้วยความหมั่นไส้
     
       พิมกำลังเช็คงานหลังจากที่เสริฟอาหารแล้วอยู่ในห้องของแอร์โฮสเตส ธีระเดินเข้ามา พิมไปหันมอง
       “ขอกล้วยหอมซักลูกสิครับ” ธีระบอก
       พิมหันไปหยิบกล้วยหอมส่งให้
       “ขอชีสด้วยครับ”
       พิมหยิบชีสส่งให้
       “ขอเชดด้าชีสได้มั้ยครับ”
       พิมหยิบถาดรวมชีสทั้งหมดมาส่งให้
       “เชิญเลือกตามสบายเลยค่ะ”
       “นี่ประชดหรือครับ”
       “เปล่าค่ะ ชั้นเดาใจกัปตันไม่ถูกว่าชอบแบบไหน”
       “อะไรกัน ผมทำขนาดนี้แล้วยังเดาใจผมไม่ถูกอีกหรือ ว่าผมชอบอะไร”
       พิมชะงัก “นี่พูดถึงชีสหรือว่า ...”
       “รวมๆครับ ทั้งชีสแล้วก็อย่างอื่นด้วยครับ”
       พิมเขินแต่ทำเก๊ก “ขอโทษนะคะ ตอนนี้กำลังปฏิบัติงานอยู่ก็เลยไม่มีสมาธิในการเดาค่ะ”
       พิมหันไปเก็บชีสใส่ถาดแก้เขิน ธีระอมยิ้ม
       “ขอกาแฟซักแก้วได้มั้ยครับ”
       “ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ เป็นกัปตันใหญ่ที่สุดบนเครื่องสั่งอะไรก็ต้องได้หมด”
       “งั้นเดี๋ยวลงเครื่องแล้วทานข้าวเย็นกับผมนะครับ”
       “นี่สั่งหรือว่าขอนัดเดทคะ”
       “ทั้งสองอย่างครับ”
       พิมอมยิ้ม “สองทุ่มดึกไปมั้ยคะ”
       “โอเคครับ สองทุ่มเจอกัน”
       ธีระเดินกลับไป พิมมองตามแล้วยิ้มเขิน ๆ
     
       พิมนั่งอยู่ในโต๊ะอาหารกับเพื่อนๆ ทั้งหมดยกแก้วชนแล้วดื่ม
       “ขอให้พี่พิมมีความสุข” เป็บอวยพร
       “ขอให้สวย” แหม่มบอก
       “ขอให้รวย” นุ้ยพูด
       “ขอให้มีแฟนหล่อ” กุ๊กอวยพร
       “ขอให้มีคนมาจีบดีกว่า” พิมขัดขึ้น
       “แหมพี่พิม พูดยังกะว่าตอนนี้ไม่มีคนจีบ”
       “ก็ไม่มีจริงๆ”
       แหม่มรีบถาม “แล้วกัปตันธีระล่ะ”
       “ใครบอกว่าเค้าจีบเค้าก็แค่มาคุยเล่น หลอกให้เราดีใจ” พิมบอก
       “จริงหรือพี่พิม แต่หนูว่ากัปตันเค้าสนใจพี่พิมนะ”
       “ใช่ ชั้นว่าเค้าชอบแก” กุ๊กเสริม
       “แกรู้ได้ไง” พิมถาม
       “อ้าว ถ้าไม่ชอบ เค้าจะมาคอยถามชั้นอยู่บ่อยๆหรือว่าแกไปไหนชอบกินอะไร”
       “แล้วที่สำคัญนะพี่แหม่ม กัปตันเคยถามหนูว่าพี่พิมมีแฟนรึยัง” เป็บบอก
       “แล้วเป๊บบอกว่าไง” แหม่มรีบถาม
       “ก็บอกว่ายังไม่มี”
       “ดีมากน้องเป๊บ” พิมชม
       “แสดงว่ามีใจกับเค้าอยู่บ้างล่ะสิ” กุ๊กแซว
       “นิดนิด แต่ชั้นว่าท่าทางเค้าเจ้าชู้” พิมว่า
       “ผู้ชายเจ้าชู้หน่อยมีเสน่ห์นะจ๊ะ เอา ดื่ม ดื่ม ดื่ม” แหม่มชวนเพื่อนๆ
       ทั้งหมดยกแก้วชนแล้วเฮกัน
     
       นุ้ยกับเป๊บถือเค้กที่มีเทียนจุดสว่างเข้ามาในร้านที่ปิดไฟจนมืดสนิท ทั้งสองถือเค้กเข้ามาให้พิมพร้อมร้องเพลง
       “แฮปปี้เบิรธเดย์ทูยู ... แฮปปี้เบิรธเดย์ ... แฮปปี้เบิรธเดย์ ...แฮปปี้เบิรธเดย์..ทู..ยู ...”
       พิมเป่าเทียน
       “อธิษฐานว่าไง” กุ๊กถาม
       “ขอให้มีแฟนกะเค้าซะที” พิมบอก
       ไฟในร้านเปิด ธีระก้าวเข้ามาในร้านอย่างช้าๆ
       “พี่พิม” นุ้ยเรียก
       “หือม์”
       “มีแขกมา”
       “ใคร” พิมถาม
       “อยู่ข้างหลังหันไปดูสิคะ”
       พิมหันไปมองก็เห็นธีระก้าวเข้ามา ทั้งสองสบตากัน
       “หวัดดีครับ” ธีระเอ่ยทัก
       เหล่าแอร์โฮสเตสเอ่ยทัก “หวัดดีค่ะกัปตัน”
       “หวัดดีทุกคน” ธีระพูดกับพิม “แฮปปี้เบิรธเดย์ครับ ขอให้มีความสุข”
       “รู้ได้ไงคะว่าวันเกิดพิม” พิมถาม
       “ชั้นบอกเอง” แหม่มบอก
       “ผมต้องขอโทษด้วยที่มาช้า มัวแต่หาซื้อของขวัญ ไม่รู้ว่าคุณพิมชอบอะไร” ธีระส่งกล่องของขวัญให้ “หวังว่าคุณพิมคงชอบนะครับ”
       “ขอบคุณค่ะ”
       “เปิดเลย เปิดเลยพี่พิม” เพื่อนๆ เชียร์
       พิมเปิดกล่องออก เห็นแหวนน่ารักๆ อยู่ในกล่อง
       “ชอบมั้ยครับ”
       “ค่ะ” พิมตอบ ทุกคนปรบมือลั่นแล้ว ดึงเก้าอี้เข้ามาล้อม ธีระลงนั่งด้วย
     
       เวลาผ่านไป ธีระกับพิมเดินจับมือคุยกันและหยอกล้อกันอยู่ที่ทะเล
       พิมนอนอยู่ในอ้อมกอดธีระที่ชิงช้าริมทะเล พิมนอนหลับ ธีระมองแล้วอมยิ้มก่อนจะก้มลงหอมแก้ม พิมลืมตามองแล้วยิ้มให้ ธีระกอดพิม
     
       เหตุการณ์ปัจจุบัน ธีระนั่งกินข้าวอยู่ในบ้านกับแม่ของเขา ธีระนั่งเหม่อ จินดานั่งกินข้าวแล้วมองลูกชาย
       “ยังคิดถึงพิมเค้าอยู่หรือลูก” จินดาเอ่ยถาม
       “ครับ ถ้าไม่เกิดเรื่องป่านนี้เราคงอยู่ด้วยกันแล้ว” ธีระบอก
       “แม่ขอโทษ ที่เป็นต้นเหตุทำให้แกกับแฟนไม่ได้แต่งงานกัน”
       “ไม่ใช่ความผิดของแม่หรอกครับ อย่าพูดถึงมันเลย”
       “แต่แม่เป็นคนก่อเรื่อง ให้แม่โทรไปขอโทษเค้ามั้ยล่ะ”
       จินดาขยับลุกจะไปโทรศัพท์
       “ไม่ต้องหรอกครับ ผมบอกแล้วไงว่าไม่ใช่ความผิดของแม่ เพราะผมรักแม่ ผมถึงเลือกที่จะอยู่กับแม่”
       “แม่ก็รักลูก”
       จินดาดึงธีระเข้ามากอดแล้วยิ้มด้วยแววตามีความสุข
     
       ธีระเดินเข้ามาในออฟฟิศ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเข้ามาทักทาย
       “หวัดดีครับกัปตัน”
       ธีระพยักหน้ารับ เขาเดินเลี้ยวมาเจอวิทย์
       “หวัดดีครับกัปตัน” วิทย์ทัก
       “หวัดดี”
       ทั้งสองเดินเลี้ยวไปที่ห้องเซ็นต์ชื่อ พิมกำลังเซ็นต์ชื่ออยู่ ธีระเดินเข้ามาที่เคาน์เตอร์ พิมชะงักแล้วเมินหน้าไปอีกทาง ธีระมองพิม แหม่มกับกุ๊กยืนมอง
       “หวัดดีค่ะกัปตัน” แหม่มทัก
       “หวัดดีครับ” ธีระตอบ
       พิมเดินเลี่ยงออกไป กุ๊กกับแหม่มเดินตามออกมา
       “แน่ใจหรือว่าจะเลิกกับกัปตันเค้าจริงๆ” แหม่มถามพิม
       พิมพยักหน้า
       “แต่ชั้นดูกัปตันเค้ายังมีเยื่อใยกับแกอยู่นะ” กุ๊กบอก
       “ชั้นว่ามันไม่มีประโยชน์หรอก ไม่เลิกกันวันนี้แต่งไปก็ต้องเลิก ชั้นยอมเสียใจซะวันนี้ดีกว่า จะได้ไม่เจ็บปวดมาก”
       พิมเดินออกไป เพื่อนๆ มองหน้ากันอย่างเศร้าใจ ธีระเซ็นต์ชื่อเสร็จแล้วหันไปมองเห็นพิมเดินออกประตูไป พิมเดินไปพร้อมทั้งพยายามควบคุมความรู้สึก ธีระมองแล้วหันกลับไปลากกระเป๋าเดินออกไปอีกทาง วิทย์เดินตามธีระไป
     
       ธีระกดเครื่องมือหน้าจอเพื่อเตรียมการบิน เครื่องบินบินวนออกไปรันเวย์
       “เตรียมพร้อม เทคออฟ” ธีระสั่ง
       ธีระดึงคันเร่ง
       เครื่องบินแล่นออกไป ธีระดังคันเร่งด้วยสีหน้านิ่ง
       เครื่องบินวิ่งเร็วขึ้น ธีระดังคันเร่งหน้านิ่ง
       เครื่องบินทะยานขึ้นท้องฟ้าไป 
ขอขอบคุณจาก manager.co.th 
Share this game :

No comments:

Post a Comment

 

Copyright ©2011- 2013 เรื่องย่อละคร ดูละครย้อนหลัง ดูทีวีออนไลน์ 3,5,7,8,9,tpbs ดูละคร, ละครย้อนหลัง, ซิทคอม, รายการ