{[['
']]}
']]}
“อยู่เฉยๆถ้าไม่อยากตาย”
“ใจเย็นลูกพี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน” ธาวินบอก
คนร้ายอีกคนเดินถือปืนเข้ามาปิดทางแล้วสั่งพร้อมกับเอาปืนจ่อ
“เอามือไว้บนหัว”
“นี่จะปล้นผมหรือ” ธาวินถาม
“กูบอกให้เอามือไว้บนหัว” คนร้ายคนแรกบอก
“ครับ ๆ”
ธาวินยกมือวางบนหัว คนร้ายอีกคนเข้ามาค้นตามตัวแล้วหันไปบอกคนร้ายคนแรก
“ไม่มีอะไร”
คนร้ายคนแรกสั่ง
“เอาตัวมันไป”
คนร้ายคนที่สองจับมือธาวินจะบิดไพล่หลัง ธาวินสะบัดศอกกระแทกใส่หน้าคนร้ายจนเสียหลัก
คนร้ายคนแรกยกปืนยิง ธาวินกระโดดหลบ คนร้ายไล่ยิง ธาวินวิ่งหนี บุญทันวิ่งโผล่เข้ามาพร้อมปืนยิงใส่จนคนร้ายคนแรกหลบไป คนร้ายอีกคนคว้าปืนจะยิงใส่บุญทัน บุญทันยิงสวน คนร้ายคนที่สองหลบไป ตำรวจ สองนายวิ่งเข้ามาพร้อมอาวุธ คนร้ายคนแรกสั่งอีกคน
“ไปก่อนเร็ว”
ตำรวจวิ่งมาหาบุญทันแล้วบอก
“ทิ้งปืน”
บุญทันยกมือขึ้นพร้อมปืน
“ผมป้องกันตัวเองครับ คนร้ายมันจะยิงเพื่อนผม”
“วางปืนลง” ตำรวจสั่ง
บุญทันวางปืนลงกับพื้น ธาวินวิ่งเข้ามาหาแล้วบอก
“ใช่ครับ คนร้ายมันจะยิงผม รีบตามมันไปเถอะครับ”
ตำรวจคนแรกสั่ง
“ตามคนร้ายไป สั่งสกัดจับด้วยทางนี้ผมจัดการเอง”
ตำรวจคนที่สองวิ่งออกไป
“มีเรื่องอะไรกัน” นายตำรวจถาม
“ผมก็ไม่ทราบครับ ผมออกมาตามหาแฟน อยู่ๆมันก็เอาปืนมาจ่อผม”
“แล้วแฟนคุณอยู่ไหน”
“ผมยังไม่เจอเธอเลย” ธาวินบอก
บุญทันมองหน้าธาวินรูสึกถึงกลิ่นอายเลือดอีกครั้ง
สารวัตรสมยศนั่งภายในรถตู้ มองญาดาและมณทกานต์นอนสลบไม่ได้สติแล้วกดโทรศัพท์หาปารมีทันที
“ว่าไง” ปารมีพูดขึ้น
“ผมได้ตัวผู้หญิงสองคนแล้ว แต่ไอ้ภูบดีมันรอดไปได้”
“ไม่เป็นไร ไอ้ภูบดีไว้จัดการทีหลังได้ นังผู้หญิงสองคนนั่นชั้นยกให้คุณ หลังจากได้เงินค่าไถ่แล้ว ฆ่ามันทิ้งซะ”
“ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”
สารวัตรสมยศกดวางสายไป ปารมียิ้มกระหยิ่ม นภาในชุดนอนที่ยืนฟังอยู่ทางด้านหลัง ปารมีหันขวับมา
“แม่”
“แกคิดจะทำอะไร ผู้หญิงสองคนหมายถึงใคร”
“แม่ไม่ต้องรู้หรอก”
“ไม่นะปา ชั้นไม่ยอมให้แกทำเรื่องเลวๆแบบนี้ บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้ว่าแกสั่งให้ใครไปฆ่าใคร แล้วเกี่ยวอะไรกับภูบดี”
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับแม่นะคะ”
“เกี่ยวสิเพราะชั้นเป็นแม่แก แกต้องบอกชั้นมาเดี๋ยวนี้ว่าแกคิดจะทำอะไร”
“ก็ได้ค่ะ ถ้าแม่อยากรู้ หนูสั่งให้คนไปฆ่านังตาลกับนังเมย์”
“อะไรนะ”
“แล้วหนูก็จะฆ่าไอ้ภูบดีด้วย”
นภาตบปารมี
“นี่แกบ้าใหญ่แล้ว แกรู้ตัวรึเปล่าว่าแกพูดอะไร”
“หนูไม่ได้บ้าหรอกค่ะแม่ แม่บอกหนูเองไม่ใช่หรือคะว่า สมบัติทุกอย่างของคุณปู่มันควรจะเป็นของเรา ถ้าไม่มีไอ้ภูบดีซักคน หนูก็จะได้ครอบครองบ้านวริทธิวรนันท์”
“ชั้นก็แค่พูดบ่นไปตามประสา ไม่ได้คิดที่จะให้แกไปฆ่าใคร”
“แต่แม่พูดกรอกหูหนูทุกวันตั้งแต่หนูยังเด็ก จนหนูจำได้ขึ้นใจว่าบ้านวริทธิวรนันท์จะต้องเป็นของเรา สมบัติทุกชิ้นจะต้องเป็นของหนู แม่จำไม่ได้หรือคะ”
ปารมีย้อนนภาจนอึ้งและสลดไปเพราะรู้สึกผิด
“แม่ไม่ได้ตั้งใจ แม่ขอโทษ ที่แม่พูดไปก็เพราะน้อยใจชีวิตตัวเอง ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ลูกผูกใจเจ็บใคร อย่าทำแบบนี้เลยนะลูก ยุติทุกอย่างซะ”
“ไม่ค่ะ หนูเดินหน้ามาไกลแล้ว หนูจะไม่มีวันถอยหลัง”
“ปารมี แม่ขอร้อง อย่าถลำลึกไปกว่านี้เลย ถ้าตำรวจจับได้ลูกจะต้องติดคุกไปจนวันตายนะ”
“ไม่ค่ะ ตำรวจไม่มีทางจับหนูได้หรอก ถ้าแม่ไม่บอก”
“ปารมี”
“ที่หนูทำทุกอย่างก็เพื่อเราสองคนนะคะแม่ หนูเบื่อเต็มทีแล้วที่ต้องก้มหัวทำตัวลีบต่อหน้าทุกคน ต้องเจียมเนื้อเจียมตัวพราะเราเป็นแค่ผู้อาศัย ถ้าไม่มีไอ้ภูบดีกับเมียมันแล้วก็นังเมย์ บ้านวริทธิวรนันท์ก็จะเป็นของเรา มันจะเป็นของเรานะแม่”
นภาน้ำตาไหลรินมองปารมีอย่างเสียใจแล้วคว้ามือปารมี
“ไม่นะปา แม่จะไม่ยอมให้ลูกทำผิดอีกแล้ว แค่ลูกฆ่านังอ้อยหัวใจแม่ก็แทบแตกสลาย อย่าทำเรื่องเลวร้ายอีกเลยนะลูก แม่ขอร้อง นะลูกนะ หยุดทุกอย่างแค่นี้ แล้วเราไปบอกคุณปู่ว่าเราทำอะไรลงไป”
ปารมีแกะมือนภาออก
“นี่แม่พูดอะไรของแม่ หนูฆ่านังอ้อยก็เพื่อแม่ หนูทำทุกอย่างเพื่อชดเชยชีวิตที่ขาดไปของแม่ หนูกำลังทำความฝันของแม่ให้เป็นความจริง”
“แต่แม่ไม่ต้องการ แม่ไม่อยากได้มันแล้ว แม่อยากได้ลูกของแม่คืนมา แม่อยากได้ลูกที่น่ารัก ลูกสาวที่เป็นคนดีของแม่คืนมา” นภาพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น
ปารมีจับตัวแม่เพื่อเรียกสติ
“แม่คะ แม่ต้องตื่นได้แล้วล่ะค่ะเพราะลูกสาวคนนั้นไม่เคยมีอยู่จริง”
นภาน้ำตาไหลรินมองหน้าปารมีที่แววตานิ่ง ปารมีปล่อยแขนนภาแล้วเดินออก นภาทรุดลงร้องไห้สะอื้นปานขาดใจ ปารมีบอกตัวเอง
“ไม่มีใครมาหยุดยั้งชั้นได้ ทุกอย่างต้องเป็นของชั้น”
ยามเช้าที่บ้านวริทธิวรนันท์ พิพัฒน์นั่งตกตะลึงกับเรื่องของญาดากับมณทกานต์
“ว่าไงนะ หนูตาลกับยัยเมย์หายไปงั้นหรือ”
“ครับ” ธาวินขานรับ
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อวานตอนงานศพครับ” ธาวินบอก
“แล้วทำไมไม่มีใครบอกชั้น”
“พวกเราไม่อยากให้ท่านตกใจครับก็เลยให้ตำรวจออกติดตาม แต่ตอนนี้ยังไม่ได้เบาะแสอะไร” บุญทันบอก
พิพัฒน์หันมองหน้าบุญทัน
“ดี มีอะไรจะปิดบังก็ปิดให้หมดนะ”
บุญทันชะงักมองหน้าธาวิน
“คุณปู่หมายถึงอะไรครับ” ธาวินถาม
“ก็แกสองคนมีอะไรปิดบังชั้นล่ะ”
ธาวินกับบุญทันมองหน้ากันไม่แน่ใจว่าพิพัฒน์รู้เรื่องการสลับตัว ปรารถเข้ามาพอดี
“สวัสดีครับท่าน”
“ปรารภ นี่คุณรู้เรื่องกับเค้ารึยังว่าหนูตาลกับยัยเมย์หายไป”
“ผมทราบแล้วครับ”
“สรุปว่ามีชั้นคนเดียวที่เป็นตาแก่นอนหลับอยู่ในบ้านไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย”
“ไม่ใช่ครับคุณปู่ อย่างที่บุญทันบอก เราไม่อยากให้คุณปู่ตกใจ” ธาวินบอก
“แล้วไง ตอนนี้ชั้นไม่ตกใจเลยหรือ ที่พวกแกยังหาตัวหนูตาลกับยัยเมย์ไม่เจอ”
“ผมว่าท่านใจเย็นก่อนดีกว่าครับ ตอนนี้ตำรวจกำลังออกตามหาข่าวอยู่” ปรารภว่า
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ทุกคนชะงัก ธาวินลุกไปรับ
“ฮัลโหล”
เสียงสารวัตรสมยศพูดโทรศัพท์
“บอกคุณพิพัฒน์ว่าถ้าไม่อยากให้หลานสาวกับหลานสะใภ้ตายเตรียมเงินไว้ยี่สิบล้าน”
“นั่นแกเป็นใคร” ธาวินถาม
“แล้วชั้นจะติดต่อกลับมาอีกที จำไว้นะถ้าเรื่องถึงตำรวจนังสองคนนี่ตายแน่”
พูดแล้วสารวัตรสมยศก็วางสายไปทันที
ทุกคนมองจ้องมาที่ธาวินเป็นตาเดียว
“ใครโทรมา” พิพัฒน์ถามขึ้น
“มันบอกว่ามันจับตัวตาลกับน้องเมย์ไป ให้เราเตรียมเงินให้มันยี่สิบล้าน”
ทุกคนอึ้ง ธาวินกับบุญทันมองสบตากัน
ภายในบ้านเช่าของคนร้ายในเวลากลางวัน ญาดากับมณทกานต์ถูกมัดมือโดยเอาหลังชนกันมีเชือกพันรอบเอวทั้งสองให้ตัวติด กันอยู่ในห้อง มณทกานต์ขยับตัวตื่นมองอย่างงุนงงที่เห็นญาดาอยู่ด้วย
“พี่ตาล ... พี่ตาลคะ...พี่ตาล”
ตาลบิดขยับตัวลืมตามองรอบตัวอย่างงงเช่นกัน
“คุณเมย์ ...นี่มันอะไรกันเนี่ยทำไมเรามาอยู่ที่นี่”
“มีคนจับตัวเรามา”
ประตูห้องถูกเปิดออก ลูกน้องที่หนึ่งโผล่หน้าเข้ามามองญาดากับมณทกานต์แล้วพูดโทรศัพท์
“ฟื้นแล้วครับ ... สองคนเลยครับ... ครับ นายไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ปล่อยให้รอดไปแน่..ครับผม”
หลังลูกน้องวางสายไป ญาดาถาม
“พวกแกเป็นใคร จับเรามาทำไม”
“ไม่ต้องถามอะไรมาก ชั้นจะเตือนให้เธอสองคนรู้ว่าอย่าคิดหนีเป็นอันขาด เพราะถ้าเธอหนี เธอจะไม่มีชีวิตรอดกลับไป”
ลูกน้องพูดแล้วก็เดินออกไป
“นี่มันเรื่องอะไรกันพี่ตาล แล้วพวกมันเป็นใคร”
“พี่ก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆตอนนี้เราต้องหาทางหนีก่อน”
ญาดากับมณทกานต์มองสำรวจรอบห้อง
ปารมีเดินเข้ามาในร้านอาหาร สารวัตรสมยศนั่งอยู่ที่โต๊ะอยู่ก่อนแล้ว ปารมีเดินเข้ามานั่ง สารวัตรสมยศยกแก้วเครื่องดื่มชูให้
“ขอดื่มให้กับความสำเร็จของเรา”
“ยัง ชั้นจะดื่มก็ต่อเมื่อคุณฆ่านังสองคนนั่นและไอ้ภูบดีเรียบร้อย”
“ไม่ต้องห่วง วันนี้คุณได้ฟังข่าวดีแน่ เพราะผมจะฆ่าไอ้ภูบดีตอนที่มันเอาเงินค่าไถ่มา และจากนั้นพอผมได้เงินผมก็จะฆ่าผู้หญิงตามไป พอใจมั้ย”
“ถ้าเป็นจริงอย่างที่คุณพูดล่ะก็ ชั้นจะมีรางวัลใหญ่ให้”
“งั้นคุณก็เตรียมไว้ได้เลย”
สารวัตรสมยศบอกอย่างมั่นใจ ปารมียิ้มอย่างมีหวังและมั่นใจ
ในเวลาต่อมา ปรารภหิ้วกระเป๋าเงินเข้ามาวางตรงหน้าพิพัฒน์
“ผมเบิกเงินสดมาทั้งหมดยี่สิบล้าน”
“ตอนนี้ก็รอแค่ว่าเมื่อไหร่มันจะโทรมา” พิพัฒน์บอก
“หวังว่าคุณเมย์กับคุณตาลจะปลอดภัยนะครับ” บุญทันบอก
“ต้องปลอดภัยสิ ในเมื่อมันบอกมันต้องการแค่เงิน”
“ไม่ต้องห่วง ผมประสานกับทางตำรวจแล้ว ตำรวจนอกเครื่องแบบจะขับรถตามเราไปห่างๆ ทันทีที่เราออกจากบ้าน”
เสียงโทรศัพท์บ้านดัง ทุกคนหันมอง ธาวินรับสาย
“ฮัลโหล”
สารวัตรสมยศพูดโทรศัพท์จากร้านอาหาร
“ได้เงินแล้วใช่ไหม”
“ใช่ จะให้เราเอาไปให้ที่ไหน”
“ไปที่ลานจอดรถ แกไปคนเดียว ถ้ามีตำรวจเข้ามายุ่งด้วยล่ะก็ แกจะได้ศพผู้หญิงกลับไป”
สารวัตรสมยศหันมายิ้มให้ปารมี
“นับถอยหลังได้เลย”
ธาวินวางโทรศัพท์หันมาบอกกับทุกคน
“มันบอกให้เราไปที่......”
“ชั้นไปด้วย” บุญทันบอก
“มันให้ชั้นไปคนเดียว”
“แต่มันอันตรายนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกบุญทัน ถึงยังไงก็มีตำรวจนอกครื่องแบบตามไปห่างๆอยู่แล้ว” ปรารภบอก
“แต่ผมว่า...”
“ไว้ใจชั้น ชั้นต้องพาน้องเมย์กับตาลกลับมาได้แน่” ธาวินบอก
บุญทันพยักหน้า
“มีปืนอยู่หน้ารถ ถ้ามีอะไรใช้ได้เลย”
ธาวินพยักหน้า พิพัฒน์มองอยู่
“ผมไปนะครับคุณปู่”
“ระวังตัวด้วย”
“ครับ”
ธาวินถือกระเป๋าเงินเดินออกไป พิพัฒน์ ปรารภและบุญทันมองตามอย่างเป็นห่วง
สารวัตรสมยศกดโทรศัพท์หาลูกน้อง
“แป๊ะหรือ ฟังให้ดีนะ รออยู่ที่นั่น จะมีคนเอาเงินไปส่ง พอได้เงิน ยิงมันทิ้งได้เลย”
บริเวณลานจอดรถที่นัดพบ ภายในรถกระบะ แป๊ะ ลูกน้องสารวัตรสมยศกำลังฟังคำสั่งอยู่
“อย่าให้มันรอดไปได้นะ” สารวัตรสมยศสั่ง
“ครับ”
สารวัตรสมยศโทรต่อไปหาลูกน้องที่บ้านเช่า
“ครับพี่”
“อีกชั่วโมง ยิงผู้หญิงทิ้งได้เลย”
“ครับ”
ลูกน้องคนแรกที่ได้รับคำสั่งจากสารวัตรสมยศหันไปบอกลุกน้องอีกคน
“เจ้านายบอกว่าอีกชั่วโมงยิงผู้หญิงทิ้งได้เลย”
“เสียดายนะ สวยทั้งสองคน” ลูกน้องคนที่สองบอก
“งั้นก่อนฆ่าทิ้งเราก็น่าจะ ...” ลูกน้องคนที่สามเสนอความเห็น
“ไม่ได้โว้ย นายสั่งห้ามยุ่ง”
“อีกชั่วโมงก็ต้องยิงทิ้งแล้ว นายจะรู้ได้ไงพี่เก่ง” ลูกน้องคนที่สองบอก
“นั่นดิพี่เก่ง ถ้าเราไม่พูดใครจะรู้” ลูกน้องคนที่สามบอก
เก่งมองลูกน้องทั้งสองคนก่อนบอกว่า
“เออ เออก็ได้ แต่ข้าขอก่อนนะโว้ย”
“ปัดโธ่ แล้วทำปากแข็งบอกไม่เอาแต่แรก” ลูกน้องคนที่สองแซวขึ้น
“ข้าเอาคนน้อง” เก่งบอก
“งั้นชั้นเอาคนพี่” ลูกน้องคนที่สองบอก
“งั้นชั้นขอดับเบิ้ล ทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ” คนที่สามบอก
ทั้งกลุ่มหัวเราะร่วนให้กันแล้วลุกเดินออกไป
ขอขอบคุณจาก manager.co.th
No comments:
Post a Comment