{[['
']]}
']]}แน่นอนว่าการจะได้เจ้าแสงฉายมา พันทิญาต้องทำให้เขาระแวงแพรไหมยิ่งขึ้น และภูผาก็เป็นหมากสำคัญของแผนการครั้งนี้
ด้าน เจ้าแสงมณีที่แอบรักภูผา เธออยากใกล้ชิดเขาบ่อยๆ แต่ทำไปทำมากลับเป็นทวีปที่เจอกันแทบทุกวัน และความใกล้ชิดนี่เองก่อเกิดเป็นความสนใจ ทวีปเริ่มเห็นมุมน่ารักของแสงมณี แต่ยังทำเป็นกวนประสาทไปตามเรื่อง พร้อมกันนี้ก็ยังพยายามจะล้วงความลับว่าเธอกับพี่ชายมีศัตรูที่ไหน แต่คำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิมคือไม่รู้ ถ้าอยากรู้อะไรให้ไปถามพี่ชายของตนเอาเอง
คำตอบนั้นทำให้ทวีปหงุด หงิดไม่น้อย แล้วยิ่งกลายเป็นไม่พอใจเมื่อจู่ๆพิพิธโผล่มาโดยไม่ได้รับเชิญ พิพิธแสดงออกชัดเจนว่าชอบแสงมณี แถมแสงมณีก็พูดคุยสนิทสนมกับนายคนนี้เสียจนน่าหมั่นไส้
วันต่อมา แสงมณีปรึกษาแสงฉายว่าตนอยากจะเลี้ยงอาหารเย็นขอบคุณภูผาเพื่อตอบแทนที่เขา ช่วยชีวิตพวกเราเมื่อคืนก่อน ตอนแรกแสงฉายจะไม่ยอมเพราะไม่ชอบหน้าภูผา แต่พอนึกอีกทีก็ตอบตกลงเพราะอยากจะเย้ยภูผาด้วยการไปรับแพรไหมมาด้วย และคราวนี้เขาจะได้รู้เสียทีว่าตนกับแพรไหมรักกันมากแค่ไหน
ทางกลุ่ม นักฆ่าจากเชียงทวายซึ่งนำโดยอโณทัยและเพื่อนชายหญิงอีกสี่คน พวกเขากำลังวางแผนปลิดชีพแสงฉายหลังจากทำงานพลาดมาแล้วหลายครั้ง พิมใจร้อนและมุทะลุกว่าใคร เธออยากให้งานเสร็จลงโดยเร็วจึงผลุนผลันออกจากบ้านเพียงคนเดียว แต่นทีเป็นห่วงจึงตัดสินใจตามไป
เมื่อแสงฉายมารับแพรไหมที่บ้าน ปรากฏว่าเธอโยกโย้จะไม่ไป แสงฉายเลยต้องพึ่งพาศุภลักษณ์ให้ช่วยบังคับอีกตามเคย ส่วนพันทิญาทั้งหมั่นไส้ทั้งอิจฉาแพรไหมที่เล่นตัวนัก จึงเข้ามายุแยงเกี่ยวโยงไปถึงภูผาเพื่อให้แสง–ฉายขุ่นมัวไม่พอใจแพรไหม
ที่ สุดแพรไหมก็ต้องนั่งรถออกไปกับแสงฉาย ขณะเดียวกัน ภูผาไปถึงแล้วและได้รับการต้อนรับจากแสงมณีเป็นอย่างดี แต่ยังไม่รู้ว่าเธอเชิญมาด้วยเหตุผลใด
“ไม่ทราบว่าเจ้ามีธุระอะไรกับผมครับ”
“รอให้พี่ชายกับคุณแพรไหมมาถึงก่อนนะคะ แล้วหญิงจะบอก”
พูดไม่ทันขาดคำ แสงฉายก็เดินจูงมือแพรไหมตรงมา เขาแสดงความเป็นเจ้าของเธอเต็มที่ ทั้งๆที่เธอไม่เต็มใจ จะดึงมือออกแต่ไม่สำเร็จ
“ทำไม กลัวใครเข้าใจผิดเหรอ” แสงฉายเสียงขุ่น
“เปล่า ฉันแค่ไม่อยากให้คนที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าจับมือ”
“แต่ผมชอบเอาชนะซะด้วยสิ” ว่าแล้วแสงฉายจูงมือเธอไปหาแสงมณีกับภูผา
“ขอบคุณมากนะคะคุณแพรที่ให้เกียรติฉัน” แสงมณีเอ่ยด้วยไมตรี
“ฉันต่างหากล่ะคะที่ต้องขอบคุณเจ้าที่ให้เกียรติเชิญฉันมาทานข้าวด้วย”
“เราต้องมาเป็นเจ้าภาพเลี้ยงขอบคุณคุณภูผาด้วยกันนี่คะ”
แสงฉายมองหน้าภูผาพลางอธิบายเสริมว่า “น้องหญิงตั้งใจจัดเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อขอบคุณที่คุณเสี่ยงชีวิตช่วยเอาไว้”
“ที่จริงก็ไม่น่าลำบาก มันเป็นหน้าที่ที่ผมต้องทำอยู่แล้ว”
“อย่า เกรงใจเลยครับ แค่นี้เล็กน้อยมาก เทียบไม่ได้กับการที่คุณได้ช่วยคนที่ผมรักทั้งสองคนเอาไว้ได้อย่างปลอดภัย ผมก็เลยให้แสงมณีเชิญคุณมา”
ภูผาเข้าใจสถานการณ์ แต่นึกฉุนอยู่ในใจเมื่อเห็นแสงฉายโอบไหล่แพรไหมพาเดินเข้าไปในห้องอาหาร
แพรไหมไม่พอใจกับท่าทีของแสงฉายจึงจะเบี่ยงตัวออก แต่เขาไม่ยอม แถมยังส่งยิ้มหยันๆให้ภูผาก่อนเปรยขึ้นว่า
“ไม่ต้องอายหรอก อีกหน่อยเราก็แต่งงานกันแล้ว”
“แต่ตอนนี้ยังไม่แต่ง ฉันยังไม่คุ้น”
“อยู่ กันไปก็คุ้นเองครับ แต่งงานกันแล้วผมจะพาคุณแพรไปที่เชียงทวาย ที่บ้านผมมีภูเขาสวย อากาศเย็นสบายทั้งปี อาหารพื้นเมืองของเราก็อร่อย”
“คุณแพรไหมคงอยู่ได้สบายครับ เพราะเป็นคนอยู่ง่ายกินง่าย คบคนง่าย คงไม่ต้องปรับตัวมาก”
แพร ไหมรู้ทันทีว่าภูผาจงใจแขวะตน เลยประชดขึ้นมาบ้าง “ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนอยู่ง่ายกินง่าย แต่คบคนง่ายคงไม่ใช่ ไม่อย่างงั้นฉันคงไม่เลือกเจ้าหรอกค่ะ”
แสงฉายยิ้มอย่างพึงใจ สายตาที่มองแพรไหมเปี่ยมไปด้วยความรัก “งานแต่งงานของเราคงต้องขอเชิญคุณภูผามาร่วมเป็นเกียรติด้วยนะครับ”
“ด้วยความยินดีครับ ถ้าหากวันนั้นมาถึงจริงๆ”
“แน่นอนครับ ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว เราจะแต่งงานกันอย่างแน่นอนในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า...จริงไหมครับคุณแพร”
“ค่ะ จริงๆแพรรู้สึกว่ามันนานเกินไปด้วยซ้ำ ถ้าไม่เกรงใจคุณแม่ แพรอยากจะแต่งอาทิตย์หน้าด้วยซ้ำ จะได้ย้ายไปอยู่เชียงทวายเร็วๆ”
ภูผาอึ้งหนัก เหลือบมองแพรไหมด้วยความหมั่นไส้...
ขณะ ร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน ไม่คิดว่าพิมจะบุกเดี่ยวเข้ามายิงแสงฉาย แต่กระสุนพลาดเป้า และพิมโดนภูผายิงสวนเข้าที่แขน แล้วเกือบจะโดนธนากับลูกน้องจับตัวได้ถ้านทีไม่เข้ามาช่วยออกไปเสียก่อน
แต่ คราวนี้ลูกน้องคนหนึ่งของธนาก็บาดเจ็บสาหัส แสงฉายรีบสั่งการให้ธนาพาเขาส่งโรงพยาบาล แล้วอย่าให้เรื่องยุ่งยากมาถึงตนได้ ธนารับปากและขอโทษที่หละหลวม ตนไม่คิดว่าพวกมันจะกล้าบุกเข้ามาถึงที่นี่
“หาทางจัดการมันซะ อย่ารอให้มันเล่นงานเราฝ่ายเดียว” สั่งเสร็จ แสงฉายเดินเลี่ยงมาหาแสงมณี แพรไหมและภูผา
“เจ้าน่าจะไปแจ้งความนะครับ” ภูผาแนะนำ
“ไม่ จำเป็น ผมดูแลตัวเองได้ คุณมีหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้แสงมณี คุณก็ควรจะทำตามหน้าที่ของคุณให้ดีที่สุด เรื่องอื่นไม่เกี่ยวกับคุณ”
“ถ้าผมไม่รู้ว่าศัตรูของเจ้าเป็นใคร ผมคงวางแผนรักษาความปลอดภัยให้น้องสาวเจ้าได้ไม่ดีนัก เจ้าไปใช้บริการคนอื่นเถอะ”
แสงฉายโกรธมาก แต่ภูผาไม่สนใจหันหลังเดินจากไป แสงมณีละล้าละลังก่อนก้าวตามไปดักหน้าเขาไว้
“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณภูผา อย่าเพิ่งลาออกเลยนะคะ ฉันไม่ไว้ใจใครเท่าคุณเลย ช่วยฉันด้วยนะคะ แล้วฉันจะคุยกับพี่ชายให้”
“ถ้า ได้ข้อสรุปยังไงค่อยโทร.ไปแจ้งผมแล้วกัน ผมขอยืนยันว่าถ้าจะให้ผมดูแลความปลอดภัยให้เจ้า ผมต้องรู้ว่าผมกำลังสู้กับใคร จะได้ประเมินกำลังได้ถูก”
แสงมณีอึ้งไป ส่วนแพรไหมตัดสินใจไม่ถูกว่าจะกลับยังไง พอแสงมณีบอกว่าจะให้คนรถไปส่งเพราะพี่ชายของตนคงยุ่ง ภูผาหันขวับกลับมาทันที
“ถ้าไม่รังเกียจจะติดรถผมกลับก็ได้นะ”
แพรไหมลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนเดินตามภูผาไปขึ้นรถ แสงฉายกำมือแน่น โกรธแค้นภูผาอย่างที่สุด
ooooooo
จาก เหตุการณ์ระทึกขวัญที่เกิดขึ้นในบ้านแสง-ฉายทำให้แพรไหมยังตื่นตระหนกตกใจ ไม่หาย ขณะนั่งรถออกมาด้วยกันภูผาสังเกตเห็นจึงได้โอกาสแขวะเธอว่า ถ้าอยากเป็นเจ้าหญิงแห่งเชียงทวายก็ต้องทำใจหน่อย...แพรไหมไม่พอใจแต่สวน กลับด้วยท่าทีนิ่งๆว่า
“ฉันเชื่อว่าเจ้าจะดูแลฉันได้”
ภูผาเจ็บใจตำหนิเธอแรงๆ ขณะที่แพรไหมก็เริ่มโมโหบ้างเหมือนกัน ทำมาทำไปสองคนเลยทุ่มเถียงกันตลอดทาง แพรไหมคับแค้นใจถึงที่สุดจะกระโดดลงจากรถ ภูผาไม่ห้าม กลับท้าทายเสียด้วยว่า
“ถ้าอยากตายก็โดดลงไปเลย ก็ดีเหมือนกัน วิญญาณพี่ชัยจะไม่ต้องเจ็บปวดที่ผู้หญิงที่เขารักนักรักหนากำลังจะหนีไปแต่งงานกับคนอื่น”
“คุณต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ”
“ใช่ ผมมันบ้าเพราะคนเลวๆอย่างคุณ อยากรู้นักหัวใจคุณทำด้วยอะไร ถ้าฆ่าคนไม่ผิดกฎหมายผมไม่ไว้ชีวิตคุณแน่”
“ก็ฆ่าฉันเลยสิ ถ้ามันจะทำให้คุณสบายใจขึ้น”
“มันง่ายไป...ตายไปคุณก็ไม่รู้รสชาติของความเจ็บปวดทรมาน ผู้หญิงหลอกลวงอย่างคุณต้องตายทั้งเป็นมันถึงจะสาสม”
ภูผา เร่งความเร็วขึ้นอีก แต่ทางที่พุ่งไปนั้นไม่ใช่ทางกลับบ้าน แพรไหมใจคอไม่ดีหยิบมือถือจะโทร.หาแสงฉาย แต่ภูผากระชากมันเขวี้ยงออกไปนอกรถ พอเธอเข้าแย่งพวงมาลัย เขาผลักเธอพร้อมตะโกนใส่อย่างฉุนเฉียวว่า อยากตายนักหรือไง เดี๋ยวก็ได้ตายสมใจหรอก
แพรไหมทั้งกลัวทั้งคับแค้นใจจนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่...ทางด้านพิมกับนทีเมื่อกลับไปถึงบ้าน พิมถูกอโณทัยตบหน้าโทษฐานทำงานโดยพลการ
“นี่คือการลงโทษสำหรับคนที่ทำนอกเหนือคำสั่ง”
พิม ก้มหน้านิ่งน้ำตาคลอ นาราซึ่งเป็นไม้เบื่อไม้เมากันได้ทีสมน้ำหน้าพิมว่าอยากอวดเก่งดีนัก ถ้าไม่ได้นทีไปช่วยคงไม่รอดกลับมา นทีเห็นใจพิมและไม่อยากให้พวกเราแตกคอกัน อีกอย่างพิมก็ทำงานเกือบสำเร็จ
“ถ้าต่างคนต่างคิด ต่างคนต่างทำแล้วจะมีหัวหน้าไว้ทำไม ขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ ต่อไปถ้าใครจะทำอะไร ต้องได้รับอนุมัติจากผมก่อน ไม่อย่างงั้นเราก็ร่วมงานกันไม่ได้” อโณทัยประกาศกร้าว
พิมมองอโณทัย อย่างตัดพ้อ แล้วฮึดฮัดออกไปด้วยความเสียใจที่เขาไม่เห็นค่าในสิ่งที่ตนทำ ส่วนอรัญแสดงความเห็นว่าการกำจัดแสงฉายไม่ใช่เรื่องง่าย นทีเห็นด้วยเพราะแสงฉายมีบอดี้การ์ดฝีมือดี อโณทัยจึงคิดว่าเราควรจะจัดการกับบอดี้การ์ดพวกนี้ก่อน
ขณะเดียวกัน นั้นที่บ้านศุภลักษณ์ ทุกคนกำลังรอการกลับมาของแพรไหม...วนิดากับพันทิญาเห็นว่าดึกแล้วก็ได้ที ตำหนิแพรไหมต่างๆนานา ทำให้ศุภลักษณ์ไม่พอใจศอกกลับเข้าให้บ้าง ระหว่างนี้เองแสงฉายโทร.มาที่บ้าน หลังจากโทร.หาแพรไหมแล้วไม่ติด
พันทิญารับสายเสียงใส บอกว่าแพรไหมยังไม่ถึงบ้าน บางทีอาจจะไปเที่ยวต่อกับเพื่อน ถ้ากลับมาจะบอกให้โทร.ไปหาเขาทันทีเลย
เมื่อแสงฉายวางสายไปแล้ว พันทิญาหันมาพูดคุยกับศุภลักษณ์และวนิดาเชิงตำหนิแพรไหมว่า
“ยัยแพรชักทำตัวแปลกๆขึ้นทุกวัน ไปกับเจ้าอยู่ดีๆแท้ๆ กลับหายตัวไปไม่ยอมกลับบ้าน ปล่อยให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่ได้”
“ก็คงจะหนีไปเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ ถึงตอนนี้พี่ศุน่าจะตามใจยัยแพรนะคะ”
“นั่นน่ะสิคะคุณแม่ ถ้ายัยแพรไม่ได้รักเจ้าจริงๆ แต่งงานกันไปก็ไม่มีความสุขหรอกค่ะ”
“แต่เจ้ารักยัยแพร แม่เชื่อว่าวันหนึ่งความดีของเจ้าจะทำให้ยัยแพรใจอ่อน” ศุภลักษณ์กล่าวอย่างมั่นใจ
แล้วผละไป...พันทิญาแอบพูดกับวนิดาลับหลังว่า
“มันอยู่ที่ว่าเจ้าจะได้แต่งงานกับยัยแพรหรือเปล่าน่ะสิคะ ถ้ามีผู้หญิงอื่นที่น่าสนใจกว่า”
“อย่าบอกนะว่าเจ้าแสงฉายเริ่มจะหลงเสน่ห์พันของน้าเข้าให้แล้ว”
“ถ้า พันอยากได้ซะอย่าง คนอย่างเจ้าไม่มีทางรอดมือไปได้หรอกค่ะ” สีหน้าท่าทางพันทิญามาดมั่นมาก... วนิดาถึงกับยิ้มแก้มปริ ที่หลานรักได้ดังใจจริงๆ
ooooooo
ดึกแล้ว ภูผาไม่ได้พาแพรไหมไปส่งบ้าน แต่ขับรถออกนอกเมืองห่างไกลไปทุกที เธอถามอะไรเขาก็ไม่ตอบ ที่สุดจึงต้องออกอุบายว่าปวดท้องขอเข้าห้องน้ำในปั๊มน้ำมัน
แต่อุบาย ของเธอก็ไม่สำเร็จ เพราะภูผารู้ทันคอยระวังแจอยู่แล้ว เมื่อเขาจับเธอกลับมาขึ้นรถได้คราวนี้เลยตะบึงไปโดยไม่สนอะไรอีกแล้ว แม้เธอจะหวีดร้องร่ำไห้เพียงใด เขาก็ไม่ใส่ใจ...ทางด้านบุญศรีที่ยังเฝ้ารอการกลับมาของลูกชาย ยิ่งดึกก็ยิ่งเป็นห่วง ห่วงจนนอนไม่หลับต้องลุกออกมาชะเง้อมองประตูบ้านอยู่บ่อยครั้ง
ตลอด เส้นทาง แพรไหมเอาแต่ร้องไห้ ร้องจนภูผาชักจะรำคาญ ตวาดสั่งให้หยุดเสียที เลิกเล่นละครน้ำเน่าได้แล้ว...แพรไหมเม้มปากแน่นแต่น้ำตายังรินไหล ภูผาเห็นแล้วยิ่งหงุดหงิดขับรถเร็วขึ้น ครู่หนึ่งก็จอดพรืดลงมากระชากแขนเธอด้วยความโมโห
“หยุดร้องไห้ซะที ร้องไปมันก็ไม่ช่วยให้คุณเป็นนางเอกขึ้นมาได้หรอก คนที่ฆ่าคนอื่นจะโดยเจตนาหรือไม่เจตนาก็เลวพอๆกัน”
“ฉันไม่ได้ฆ่าเขา”
“แต่ คุณเป็นตัวการ คุณรู้นี่ว่าพี่ชัยรักคุณมาก แต่พอเห็นว่าเขาจน ด้อยกว่าเจ้าแสงฉายทุกอย่าง คุณก็หาทางกำจัดเขาออกไปจากชีวิต เพื่อเขาจะได้ไม่ต้องมาขัดขวางงานแต่งงานของคุณ...ใช่มั้ย”
ยิ่งพูด ภูผาก็ยิ่งบันดาลโทสะ เขย่าตัวเธออย่างแรงแล้วผลักเซถลาไปกองกับพื้น ก่อนที่ตัวเองจะไปยืนสงบสติอารมณ์อยู่อีกทาง...
ฝ่ายแสงฉายก็ว้าวุ่นกระวนกระวายใจจนหลับไม่ลง ทั้งห่วงแพรไหมทั้งโกรธแค้นภูผาเพราะเห็นกับตาว่าทั้งคู่ขึ้นรถไปด้วยกัน
“เจ้ายังไม่นอนอีกเหรอครับ” ธนาเดินมาทัก
“ฉันข่มตาหลับไม่ลงหรอก จนกว่าจะได้ข่าวคุณแพร”
“ผมสั่งคนของเราติดตามแล้วครับ อีกไม่นานคงรู้ว่ามันพาคุณแพรไหมไปไหน”
“มันหยามน้ำหน้าฉันมากเกินไปแล้ว รู้ทั้งรู้ว่าคุณแพรกำลังจะแต่งงานกับฉัน มันยังเข้ามายุ่ง”
“ก็สั่งสอนมันสิครับเจ้า มันจะได้รู้สำนัก ไม่กล้ายุ่งกับผู้หญิงของเจ้า”
“คุณ แพรไม่ได้เป็นแค่ผู้หญิงของฉัน เขาเป็นผู้หญิงที่ฉันรักและคู่ควรที่ฉันจะยกย่องให้เป็นเจ้าหญิงแห่งเชียง ทวาย แล้วที่สำคัญถ้าฉันแต่งงานกับคุณแพร เงินของเราก็จะถูกส่งมาฟอกที่เมืองไทยผ่านธุรกิจที่เรากำลังสร้าง ขึ้น...เบี่ยงเบนความสนใจของตำรวจไทยได้แน่ๆ”
“ฉลาดหลักแหลมมากครับเจ้า”
“แต่ไอ้ภูผามันกำลังจะทำลายแผนการของฉัน นี่ถ้าไม่ติดว่ามันช่วยแสงมณี ฉันไล่มันออกไปแล้ว”
“แต่เราเตือนมันได้นี่ครับเจ้า”
ฟังมือขวาแล้ว...แสงฉายนิ่งคิดอย่างเห็นด้วย
ooooooo
เช้า ตรู่ แพรไหมลืมตาตื่นพบว่าตัวเองนอนอยู่ในรถริมทะเลกว้าง...เมื่อเห็นภูผายังหลับ เธอค่อยๆเปิดประตูลงจากรถเพื่อจะหนี แต่เดินได้สองสามก้าวก็เจ็บแปลบข้อเท้าจนล้มลงเสียงดัง ทำให้ภูผาสะดุ้งตื่นลุกพรวดลงมา
ข้อเท้าแพรไหมบวมช้ำอย่างเห็นได้ชัด ภูผาจับต้องสำรวจดู แต่เธอขยับหนีอย่างไม่ไว้ใจ เขาตวาดสั่งให้อยู่เฉยๆ ก่อนเดินกลับไปที่รถหยิบยาแก้ฟกช้ำที่พกไว้ประจำออกมาทาและนวดคลึงข้อเท้า ให้เธอ
“โอ๊ย...เบาๆหน่อยสิ ฉันเจ็บนะ”
“สำออย แค่นี้มันยังเจ็บน้อยกว่าที่พี่ชายผมถูกคุณทิ้งเหมือนรองเท้าเก่าๆ”
แพรไหมคับแค้นจนน้ำตาคลอ ผลักเขาออกห่างแล้วเดินกะเผลกไป ภูผาเก็บงำความสงสารเดินตามมากระชากแขน ถามเธอว่าจะไปไหน?
“ไปไหนก็ได้ ที่ไม่ต้องเจอคุณ”
“เสียใจด้วยนะ เรายังต้องเจอกันอีกนาน...มานี่” เขาลากเธอไปที่บ้านหลังเล็กริมทะเล ผลักไสเธอเข้าไปอย่างไม่ปรานี
แพรไหมเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ เอ่ยอ้างชื่อเจ้าแสงฉายเผื่อจะรอด “คุณคิดเหรอว่าจะหนีพ้น ถ้าเจ้าแสงฉายรู้ว่าคุณเอาตัวฉันมา”
“ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเขารู้ว่า...ว่าที่เจ้าสาวหายตัวไปกับผู้ชายทั้งคืน เขายังคิดจะแต่งงานกับคุณอยู่อีกไหม”
“แล้ว คุณคิดเหรอว่าคนอย่างเขาจะไม่ส่งคนตามหาฉัน คุณก็รู้นี่ เขามีทั้งเงิน มีทั้งคนเยอะแยะ ถ้าเขาคิดจะทำอะไรคุณ คุณสู้เขาไม่ได้หรอก...ปล่อยฉันไปเถอะ”
“ปล่อยแน่ แต่ไม่ใช่วันนี้ คุณต้องอยู่กับผมจนกว่าผมจะพอใจ”
“นี่อย่าบอกนะว่าคุณจะอยู่ห้องเดียวกับฉัน”
“อย่าโวยวายไปหน่อยเลย ทำเหมือนไม่เคยนอนห้องเดียวกัน”
เธอโกรธจัดคว้าหมอนจะขว้างใส่ แต่เขาพุ่งมาจับข้อมือเธอไว้ พร้อมกับตวาดอย่างดุดัน
“อย่า ทำให้ผมหมดความอดทน ไม่อย่างนั้นผมไม่รับประกันว่าจะไม่รังแกผู้หญิง” แล้วผลักเธอล้มลงบนเตียง ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปที่ระเบียง แพรไหมเจ็บใจแต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากจ้องตามเขาไปทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
ใน ขณะที่ภูผากำลังทำร้ายจิตใจแพรไหมอยู่นั้น คนของเจ้าแสงฉายได้บุกมาที่บ้านภูผาแล้วตบตีบุญศรีจนปากแตก เมื่อเธอบอกไม่ได้ว่าลูกชายหายไปไหน แถมธนาทำท่าจะยิงซ้ำ โชคดีที่คมกับเชี่ยวห้ามไว้ บอกแค่สั่งสอนก็พอ มันคงไม่รู้จริงๆ
บุญ ศรีถูกจับมัดมือมัดเท้า ก่อนธนาจะสำทับให้บอกลูกชายด้วยว่าอย่ายุ่งกับแพรไหม ถ้าไม่อยากตายกันทั้งบ้าน...ว่าแล้วพวกเขาพากันกลับไป ทิ้งบุญศรีร่ำไห้อยู่คนเดียวด้วยความกลัวและตกใจ
ข้างฝ่ายพันทิญาที่ หวังจะหว่านเสน่ห์จับแสงฉายให้จงได้ วันนี้เธอเทียวมาที่บ้านเขาอีกครั้ง ดวงใจต้อนรับอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนจะเชิญเธอไปที่ห้องรับแขก พันทิญาได้พูดคุยกับแสงฉายตามลำพัง เธอทำทีร้อนใจเรื่องแพรไหมหายไปข้ามคืนยังไม่กลับบ้าน มือถือก็ติดต่อไม่ได้ กลัวเหลือเกินว่าน้องจะคิดสั้นหนีไปกับชายอื่นเพราะไม่อยากแต่งงานกับ เจ้า...พูดไปแล้วเธอแสร้งเอามือปิดปาก ขอโทษที่เผลอพูดให้เขาไม่สบายใจ
“เท่าที่ผมรู้...คุณแพรไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษไม่ใช่เหรอ”
“ถ้า จะมีก็คงเป็นคุณภูผา บอดี้การ์ดของเจ้าน่ะค่ะ พันเห็นเขาไปด้วยกันบ่อยๆ เจ้าไม่ลองให้คนไปตามที่บ้านคุณภูผาล่ะคะ เผื่อว่ายัยแพรจะหลบไปอยู่ที่นั่น”
“ถ้าเขาจะไปด้วยกัน เขาคงไม่ไปที่บ้านหรอก”
“นั่น น่ะสิคะ พันก็ลืมคิดไป ต๊าย...งั้นก็หมายความว่าเขาพายัยแพรไปที่อื่น โธ่...ยัยแพร ทำไมถึงได้ทำอย่างนี้นะ จะทำอะไรช่างไม่คิดถึงใจเจ้าบ้างเลย”
“คุณแพรคงดูแลตัวเองได้”
คำ พูดสั้นๆนั้นทำให้พันทิญาไม่พอใจอย่างมากถึงกับสบประมาทเขาว่า “ยัยแพรทำกับเจ้าขนาดนี้เจ้ายังไม่เลิกล้มความคิดที่จะแต่งงาน พันชักจะสงสัยแล้วสิคะว่าเจ้ารักยัยแพรจริงๆ หรือไม่มีปัญญาหาผู้หญิงอื่นกันแน่”
“มันเรื่องส่วนตัวของผม กลับไปซะก่อนที่ผมจะจับคุณโยนออกไป”
พัน ทิญาหาได้สะทกสะท้าน กลับยิ่งยั่วหนักกว่าเดิม “ที่เจ้าโมโหเพราะเจ้าก็คิดเหมือนกันล่ะสิ ยัยแพรไปกับบอดี้การ์ดของเจ้าสองต่อสอง ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทั้งคืน เจ้าเชื่อเหรอคะว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือเจ้าไม่ใช่ผู้ชาย พันจะได้รู้เอาไว้ว่าเจ้าไม่มีน้ำยา แค่เอาชนะใจผู้หญิงคนเดียวก็ยังทำไม่ได้”
ได้ผล! แสงฉายโกรธจัดกระชากพันทิญาเข้ามาจูบอย่างรุนแรง
ooooooo
ปราง แก้วยังเป็นกังวลกลัวภูผาจะหายไปกับแพรไหมจริงอย่างที่พันทิญาพูด วันนี้เธอแวะมาหาบุญศรีและพบว่าเกิดเหตุร้ายขึ้นที่บ้าน จึงรีบโทร.ตามพี่ชาย เมื่อทวีปมาถึงก็เป็นเดือดเป็นแค้นที่แม่ของเพื่อนรักถูกทำร้าย แล้วรีบร้อนออกไปที่บ้านแสงมณี เพื่อถามหาภูผาที่หายตัวไป
แสงมณีรับฟังเรื่องราวด้วยความตกใจ แต่แสร้งทำเป็นนิ่งเพื่อไม่ให้เป็นพิรุธ
“เมื่อ เช้ามีคนบุกเข้าไปทำลายข้าวของและทำร้ายแม่ของภูผาที่บ้าน และขู่ว่าอย่ายุ่งกับคุณแพรไหม ผมเป็นเพื่อนกันนายภู ผมรู้ดีว่ามันไม่เคยมีศัตรูที่ไหน แล้วคนที่จะไม่พอใจถ้าหากนายภูไปยุ่งกับคุณแพรไหมก็มีแต่พี่ชายคุณ”
“อย่ามาปรักปรำพี่ชายฉันนะ พี่ชายฉันจะไปทำอย่างงั้นเพื่ออะไร”
“หึงจนหน้ามืดยังไงล่ะ”
“หยาบคายเกินไปแล้วนะ คนอย่างพี่ชายคงไม่ทำเรื่องบ้าๆอย่างงั้นหรอก”
“คุณ แน่ใจเหรอว่ารู้จักพี่ชายคุณดีพอ บางทีพี่ชายคุณอาจจะทำอะไรอีกหลายอย่างที่คุณไม่รู้ แต่ก็ไม่แน่... บางทีคุณอาจจะสมรู้ร่วมคิดก็ได้ เป็นพี่น้องกันนี่”
แสงมณีโมโหจะตบหน้าเขา แต่แล้วหมดโอกาสถูกเขาคว้าตัวกระชากเข้ามาปะทะอก แถมพูดให้เธอเจ็บใจว่า “อย่าคิดนะว่าผมจะจูบ”
“หยาบคาย!”
“ผมจะหยาบคายยิ่งกว่านี้อีก ถ้าคุณไม่หาทางเตือนพี่ชายของคุณ ว่าอย่าใช้วิธีสกปรกกับเพื่อนผม ไม่อย่างงั้นเจอกันแน่”
ทวีปผลุนผลันกลับไป แสงมณีมองตามอย่างไม่พอใจ แต่ก็หนักใจเพราะทราบดีว่าพี่ชายของตนก็ร้ายไม่เบา...
ooooooo
ส่วน ที่บ้านริมทะเล บางเวลาภูผาก็พูดดีกับแพรไหม แต่เมื่อใดที่เขาคิดว่าเธอคือต้นเหตุการตายของพี่ชายก็จะแสดงอารมณ์ฉุนเฉียว ใส่เธอไม่ไว้หน้า ทำให้แพรไหมร่ำไห้เสียใจจนแทบจะกินน้ำตาแทนข้าว
หลัง จากพูดจากระแทกแดกดันแพรไหมจนสาแก่ใจแล้ว ภูผานึกถึงแม่ที่บ้าน เกรงว่าท่านจะเป็นห่วงจึงส่งข้อความไปบอกทวีปว่าตนมีธุระด่วน ฝากดูแลแม่ด้วย
ด้านพันทิญาที่ออกจากบ้านไปแต่เช้า กลับมาอีกทีก็เย็นย่ำ แถมหน้าตาก็ดูสดชื่นมีความสุขจนวนิดาอดทักไม่ได้ว่า “หน้าระรื่นมาเชียว”
“ใช่สิคะ สิ่งที่พันต้องการใกล้เป็นความจริงแล้วนี่คะคุณน้า”
“หมายความว่าเจ้าแสงฉายหันมาสนใจพันของน้าแล้ว”
“ไม่ใช่แค่สนใจนะคะ เขากำลังหลงเสน่ห์พันเอา มากๆ นี่แค่เบาๆนะคะ ถ้าพันพลิกแพลงบทเรียนให้
แอดวานซ์กว่านี้ รับรองว่าเจ้าจะต้องหลงพันจนโงหัวไม่ขึ้นแน่ๆ”
“ต๊าย...อย่า บอกนะว่าพันเป็นของเจ้าแสงฉายแล้ว” วนิดาตกใจและกลายเป็นกังวลที่หลานรักกล้าเอาตัวเข้าแลก ทักท้วงว่าทำอย่างนั้นจะดีหรือ?
“เหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือนนะคะน้าดา ถ้าพันไม่งัดไม้ตายออกมาทำให้เจ้าสนใจ พันจะแย่งเจ้าแสงฉายมาจากยัยแพรได้เหรอคะ”
น้อย แอบฟังอยู่แต่แรก อุทานออกมาด้วยความตกใจเลยโดนพันทิญาหันขวับไปด่าว่าเสียมารยาท น้อยจึงสัญญาว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง แต่พอน้อยเดินออกไปหน้าบ้านเจอพิพัฒน์ขับรถมาจอด น้อยเกือบพลั้งปากถ้าพันทิญาไม่ออกมาตวาดเสียก่อน
พิพัฒน์ติดต่อพัน ทิญาไม่ได้ตั้งแต่เมื่อวาน โทร.หาแต่เธอไม่รับสาย เลยเป็นห่วงว่าเป็นอะไรหรือเปล่า... แทนที่พันทิญาจะเป็นปลื้มที่เขาห่วงใย เธอกลับแสดงความไม่พอใจออกมา
“พันจะไปไหนมาไหนมันก็เป็นเรื่องของพัน อย่าลืมสิคะว่าเรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“คุณไม่พอใจอะไรผมหรือเปล่า”
“พันเหนื่อยน่ะค่ะ กลับไปก่อนนะคะ พันอยากจะพักผ่อน ถ้าพันอยากเจอคุณพัฒน์เมื่อไหร่ พันจะโทร.ไปหาเองค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
พันทิญาตัดบทแล้วเดินเข้าบ้านอย่างไม่แยแส ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนอึ้ง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงดูเย็นชานัก
ooooooo
ขอขอบคุณจาก thairath.co.th
No comments:
Post a Comment