{[['
']]}
']]}
แพงแอบอยู่หลังพุ่มไม้ระหว่างทางจะไปเรือนใหญ่ หลวงภักดีเพิ่งกลับจากงาน ได้ยินเสียงแพงกระซิบเรียกก็หันไปมองและถามว่าทำไมมาอยู่ตรงนี้
“แพงจำได้ว่าคุณหลวงชอบน้ำพริกเจ้านี้ ตอนนี้ย้ายออกมาอยู่ที่บ้านนี้ คุณหลวงคงไม่ได้กิน วันนี้แพงเลยต่อเรือสองสามเที่ยวไปที่ตลาดแถวบ้านเก่าคุณหลวง ซื้อน้ำพริกเจ้าเดิมมาให้เจ้าค่ะ” แพงยื่นถุงกระดาษใส่น้ำพริกให้คุณหลวง “อย่าบอกใครว่าแพงซื้อให้นะเจ้าคะ แพงไม่อยากเจ็บตัวอีก”
แพงมองซ้ายมองขวา กำลังจะไปแต่คุณหลวงเรียกไว้และยื่นยาทาแผลให้ แพงมองคุณหลวงดีใจ “คุณหลวงซื้อยาให้อีแพงหรือเจ้าคะ...ยาฝรั่ง ยาใหม่ยังไม่เปิดขวดเลย....ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” แพงซาบซึ้งจนน้ำตาแทบไหล
กลับมาปัจจุบันที่เรือนเล็ก “นิสัยใจอ่อนขี้สงสารของคุณหลวง ทำให้อีแพงมีตัวตนในสายตาของคุณหลวงเสมอ และในวันนี้ นังเดือนแรมก็กำลังทำอย่างเดียวกัน และมันก็ได้ผลดีเสียด้วย” ศามนนั่งทำงานเอกสารคุยกับเดือนแรม บุญสืบกับตาหล้าเอาขนมไปวางแล้วออกมาหายายคำที่แอบมองอยู่ห่างอย่างไม่ไว้ใจ
“นังคุณนาย เอาสมุดธนาคาร เอาโฉนดที่ดินเอาสมุดบัญชีมาให้คุณมนดู มันจะตั้งคุณมนเป็นผู้จัดการตลาด มันนั่งเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ละเอียดยิบว่ามีเงินธนาคารไหนเท่าไหร่ ฉันว่ามันจะให้คุณมนเป็นผัวดูแลชีวิตมันมากกว่า” บุญสืบค่อนขอด
“ไฮ้...ไอ้สืบ เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน” หล้าเตือน แต่บุญสืบไม่สน “ก็มันจริงนี่ ยิ่งเห็นยิ่งหมั่นไส้ มันหวังพึ่งคุณมนทุกอย่างอ้างว่าไม่รู้หนังสือ อ้างว่าตัวคนเดียว...โฮ้ย หน้าหนาจริง ไม่ใช่เมีย ไม่ใช่ญาติ ความเกรงใจน่ะมีมั้ย”
“อืม...มันมาแผนสูง” คำบอก บุญสืบงง ๆ “แผนสูงยังไงแม่”
“ผู้ชายน่ะร้อยทั้งร้อย ชอบเป็นผู้นำโว้ย คุณนายเดือนแรม เล่นบท ฝากผีฝากไข้แบบนี้ คุณศามนก็ตายสิ”
รัมภานั่งอ่านหนังสือ โดยมีลูกสองคนนั่งเล่นอยู่ใกล้ ๆ เสียงลูกกรงดังเกร็ง ๆ ขึ้นมาอีกจากในบ้าน รัมภาถามลูกว่าได้ยินไหม แต่ลูกไม่ได้ยิน รัมภานั่งอ่านหนังสือต่อไป เสียงล่ามโซ่ไปมาดังขึ้นอีก รัมภาทนไม่ไหวเดินเข้าไปในบ้านอยากดูให้ชัด ๆ ผีแพงปรากฏขึ้นด้านหลัง เช้ง! แพงหันไป ผีแพงเดินลากโซ่หายไปอีกด้านหนึ่ง
“บ้าชะมัด ฉันจะไม่กลัวแกอีกต่อไปแล้ว” รัมภาเดินตามทันที แต่ผีแพงก็เดินหลบหายไปตามมุมต่าง ๆ โดยที่รัมภาเดินตามแต่ไม่เห็น รัมภาหยิบไม้เบสบอลออกมาจากตู้แถวนั้น “วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ ว่าแกเป็นผีหรือเป็นคน ฉันจะไม่ยอมเป็นบ้าเพราะแกอีก!”
เงาของแพงผ่านวับไปวับมา รัมภาเดินไปดู มองซ้ายขวาไม่มีใครเงาเดินผ่านไปที่เสามุมหนึ่ง รัมภาเดินไปดักที่เสา มั่นใจว่า แพงอยู่หลังเสานี้
“ฉันไม่กลัวแก ฉันไม่กลัวแก” กระชับไม่เบสบอลยกขึ้นเตรียมพร้อม ศามนเดินออกมาจากเสา รัมภาเอาไม้เบสบอลตีหัวศามนเปรี้ยง! “โอ๊ย”
“คุณมน ขอโทษ เป็นอะไรมากไหมคะ” รัมภารีบเข้าไปดู
“คุณทำอะไรของคุณ ตีผมทำไม”
แพงอยู่มุมหนึ่งหัวเราะร่าที่หลอกเขาได้ “ฮะฮะฮ่า ฮะฮะฮ่า”
รัมภาพาศามนมาหาหมอ หมอทำแผลให้ ดีที่เป็นแผลนิดเดียว แต่ไม่ถึงกับแตก รัมภาขอโทษศามน ศามนโมโห เพราะต้องมาเจ็บตัวเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง ศามนถามเรื่องที่รัมภาถือไม้เบสบอล
“คุณเห็นขโมยหรือ”
“คิดว่าไม่ใช่ค่ะ”
“แล้วเห็นอะไร หมู่นี้เหมือนคุณระแวงตลอดเวลา ไม่ว่าจะนั่งที่ไหน จะทำอะไรคุณมองซ้ายมองขวาตลอด คุณเป็นอะไรของคุณ”
“ภาเห็นผู้หญิง ผู้หญิงในเรือนเล็ก ไม่ใช่คุณย่า ไม่ใช่คน!”
“อะไรนะ” ศามนตกใจมาก มองรัมภาอย่างผิดหวัง “คุณรู้ตัวไหม คุณพูดอะไรออกมา”
“ภาเห็น ได้ยินเสียง โดยเฉพาะในห้องนอนเรา แต่ถ้าภามานอนห้องลูก ทุกอย่างก็จะเงียบไป”
ศามนโกรธจัด “ผมจะไม่พูดเรื่องนี้กับคุณอีก!” ศามนคิดว่ารัมภาเพ้อเจ้อ “ที่ผมย้ายมาอยู่เรือนเล็ก เพราะต้องการให้ทุกคนพ้นจากเรื่องผีบ้า ๆ นั่น ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น แต่นี่คุณกลับมาเป็นเสียเอง แถมยังจะให้เราย้ายกลับไปอยู่กับโลงศพอีก ภา...ขอร้องล่ะ อย่าทำแบบนี้เลย”
รัมภามองหน้าศามนโกรธขึ้นมาเหมือนกัน “คุณต่างหากที่ผิดปกติ แต่ไหนแต่ไร คุณไม่ใช่คนซีเรียสเรื่องที่อยู่ที่กิน แต่กับเรือนหลังเล็ก ทำไมต้องรัก ต้องหวงมันนัก คุณบอกเองไม่ใช่หรือ จะเรือนใหญ่หรือเรือนเล็ก มันก็บ้านเราเหมือนกัน”
“ไม่เหมือน! เด็กแฝดกำลังจะดีขึ้น ตั้งแต่มาอยู่ที่เรือนเล็ก เขาไม่เป็นอะไรอีกเลย ผมจะไม่ย้ายกลับไปเรือนใหญ่เด็ดขาด!” ศามนกร้าว รัมภาเซ็ง ศามนดูแข็งขืน เปลี่ยนไปจริง ๆ ด้วย
รัมภากลุ้มใจหนักจึงกินยากล่อมประสาท เพราะไม่อยากคิดมากทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ ขณะที่เดือนแรมก็โทรฯหาศามนทำทีเป็นปรึกษาเรื่องปรับปรุงตลาด ซึ่งศามนก็ยินดีที่จะให้คำปรึกษา เพราะสงสารที่เดือนแรมตัวคนเดียว
ที่เรือนใหญ่ ลมพัดเกรียวพร้อมควันดำผลักให้ประตูเปิดออกปัง ควันขาวสร้างตัวขึ้นเป็นอบเชย ยืนด่าวิญญาณแพงที่วันนี้มาเยี่ยมถึงถิ่น “อีแพง จะมาหาเรื่องข้ารึ!”
“ใจเย็น ๆ สิคะ คุณหญิงเจ้าขา ทำเสียงดุไปได้ อีแพงกลัวตายล่ะ”
“โดนไปคราวที่แล้วไม่หลาบจำใช่ไหม” อบเชยเพ่งมองแพง แพงเกิดไฟลุกบาง ๆ พรึ่บเดียวแล้วจางหาย แพงไม่เจ็บปวด แสดงให้เห็นว่า อบเชยทำอะไรแพงไม่ได้
“ฮะฮะฮ่า คราวนี้ไม่เหมือนคราวที่แล้ว เอ็งทำอะไรข้าไม่ได้หรอกอีแก่” แพงยืนมองท้าทายไม่กลัวอบเชย “ทุกอย่างในโลก มีเกิดและมีดับ บุญที่ลูกแกส่งให้แกก็เหมือนกัน ส่งมานิด ๆ หน่อย ๆ ส่งแล้วก็หยุดส่ง ถึงเวลา อำนาจของมันย่อมเจือจางลง” แพงยิ้มเยาะ
“เอ็งต้องการอะไร”
“เอ็งบังคับให้ลูกหลาน ทิ้งศพไว้กลางบ้าน เพราะเอ็งยินดีเป็นสัมภเวสี ปกป้องลูกหลานอยู่ที่นี่”
“เอ็งจองเวรจองกรรมลูกหลานข้า ไม่ยอมไปผุดไปเกิด ข้าก็จะตามจองเวรจองกรรมเอ็งเหมือนกัน”
“สมัยก่อน อีแพงเกลียดโกรธท่าน อีแพงทำอะไรท่านไม่ได้ วันหนึ่งอีแพงก็เลยแย่งผัวลูกท่านมาเป็นผัวตัวเอง”
“ข้าเฆี่ยนตีเอ็ง ขังเอ็งไว้ที่เรือนหลังเล็ก ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ยังไม่รู้จักหลาบจำ”
“ธรรมชาติของแม่ ทำลูกย่อมเจ็บกว่าทำตัวเอง แม่ที่รักลูกยิ่งกว่าอะไรอย่างท่านรู้ความจริงข้อนี้ดีใช่หรือไม่”
“อีแพง เอ็งจะทำอะไรแม่ชื่น เอ็งจะทำอะไรรัมภาไม่ได้นะ!”
“ฮะฮะฮ่า ฮะฮะฮ่า” แพงหัวเราะเยาะ และหายตัววับไป
รัมภาหลับไปแล้วกับลูกทั้งสองคน ผีแพงปรากฏตัวขึ้นในห้องเข้าไปก้มหน้ามองเด็กแฝด ดวงตาอาฆาต “ทำนังชื่นกลิ่นน่ะหรือ ทุกวันนี้ ทะเลาะกับผัวจนนอนแยกห้องกัน มันก็สาสมดีแล้ว แต่มันยังไม่พอ เด็กแฝดสองคนนี้ต่างหาก ที่ข้าสนใจ!”
อบเชยร้องเสียงดัง จนแทบจะร้องไห้ “ไม่นะ ไม่!”
รัมภาตายังหลับ แต่นอนกระสับกระส่าย พึมพำ “คุณยายทวด เสียงคุณยายทวด” แพงเข้ามากระซิบข้างหูรัมภา “ลูกแฝดของเอ็ง ได้ยินไหมรัมภา ลูกแฝดของเอ็ง!”
รัมภาละเมอเงี่ยหูฟัง “เสียงใคร เสียงใครกัน”
“ระวังลูกแฝดของเอ็งไว้ให้ดี ข้าจะมาเอาชีวิตลูกแฝดของเอ็ง ฮะฮะฮ่า ฮะฮะฮ่า”
รัมภาผวาตื่นขึ้นนั่งทันที ส่งเสียงดังลั่นห้อง “ไม่ อย่ายุ่งกับลูกฉัน ไม่!”
อ่านละคร บ่วง วันที่ 20 เมษายน 2555
ละครเรื่อง บ่วง ออกอากาศ ทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.30 น.
ละครเรื่อง บ่วง ผลิตโดย : บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด
ละครเรื่อง บ่วง บทประพันธ์โดย : จุลลดา ภักดีภูมินทร์
ละครเรื่อง บ่วง บทโทรทัศน์โดย : นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์
กำกับการแสดงโดย : ภวัต พนังคศิริ
ที่มา เดลินิวส์
No comments:
Post a Comment