Latest Games
คนล่าผี วันที่ 24 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
อ่านละครรักคุณเท่าฟ้า ตอนที่ 4 วันที่ 24 ก.ค. 55
ธี ระเงยหน้ามอง ตะลึงนิดๆเมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานของอุ้ม เขาปลอบเธอว่าไม่เป็นไร มันเป็นอุบัติเหตุ เธอรีบส่งผ้าเช็ดมือให้แล้วบอกว่าจะไปเอามาให้ใหม่ อุ้มเดินออกไป
“เป็นไงครับกัปตัน น้องใหม่ของเราสวยมั้ย” วิทย์ถามยิ้มๆ
“แอร์ใหม่หรือ...”
“ครับ เห็นว่าเคยบินพวกสายการบินยุโรป เพิ่งย้ายมาอยู่กับเรา สวยดีนะครับ”
ธีระพยักหน้ายิ้มๆ อุ้มกลับมาพร้อมกาแฟให้ธีระและวิทย์ เธอยืนลุ้นดูธีระดื่มแล้วถาม
“ใช้ได้มั้ยคะ เห็นพี่รัตบอกว่ากัปตันใส่เฉพาะนมอย่างเดียว ไม่รู้ว่ามันไปรึเปล่า”
“กำลังดีครับ”
อุ้ม โล่งใจแล้วถามอาหารกลางวันจะรับอะไรกันบ้าง ธีระและวิทย์สั่งสิ่งที่ต้องการ อุ้มรับคำ ธีระมองวิทย์ที่ดูจะสนิทกับเธอเร็ว พอเธอออกไป เขาก็กระเซ้า
“คุณนี่ดูคล่องกับผู้หญิงนะ”
“ผมก็แค่ทำให้ดูกันเองน่ะครับ น้องเขาจะได้ไม่เกร็ง”
“ไม่ได้จีบเขาหรือ” ธีระหยั่งเชิง
“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่สเปก ผมชอบหมวยๆ หรือกัปตันสนใจ” วิทย์แย็บทันที
ธีระรีบบอกว่า ตนยังเข็ดผู้หญิงอยู่...อุ้มออกมาจัดอาหาร นุ้ยกับเป๊บรุมถาม
“กัปตันเป็นไงอุ้ม หล่อสมใจมั้ย”
“อืม...หล่อมาก สมกับที่คนเขาลือจริงๆ”
นุ้ยรีบยุ “ถ้าสนใจอย่าช้านะ เขาเพิ่งอกหักจากคนรักเก่าด้วย”
“ไม่ล่ะ มิอาจเอื้อมของสูง” อุ้มยังกล้าๆกลัวๆ
เป๊บ บ่นถ้าตนยังไม่มีแฟน จะจีบแล้ว นุ้ยคะยั้นคะยอให้อุ้มตีสนิทกับธีระ อุ้มยิ้มอายๆพูดเล่นๆจะลองคิดดู... เป๊บกับนุ้ยเดินไป อุ้มพึมพำคนเดียว “ระดับกัปตัน เขาจะชอบเรารื้อ”
“ขอโทษครับ คุณอุ้ม” ธีระโผล่เข้ามา
“อุ๊ย...มีอะไรคะกัปตัน” อุ้มสะดุ้งเหลอหลาทำอะไรไม่ถูก
“ขอกาแฟอีกซักแก้วสิครับ แก้วเมื่อกี้อร่อยมาก” ธีระส่งถ้วยกาแฟคืนแล้วเดินเข้าห้องนํ้า
“หวังว่ากัปตันคงไม่ได้ยินที่เราพูดนะ ถ้าเกิดเขาได้ยินขึ้นมา เราแย่แน่” อุ้มบ่นอายๆ
ธีระออกมา อุ้มส่งถ้วยกาแฟใหม่ให้ เขาขอบคุณแล้วบอกว่า “อ้อ เมื่อกี้ผมได้ยินว่า...”
“หา...กัปตันได้ยินหรือคะ อุ้มพูดเล่นน่ะค่ะ”
“พูดอะไรครับ” ธีระจ้องหน้าอุ้ม
“แล้วกัปตันได้ยินว่าไงล่ะคะ” อุ้มเขิน
“ได้ยินโคไพลอทบอกว่าคุณเพิ่งย้ายมาทำงานกับเรา”
อุ้มถอนใจ ตอบว่าค่ะ จากนั้นธีระชวนคุย
จิปาถะ ก่อนกลับไปเขาหวังว่าจะได้ร่วมงานกันบ่อยๆ อุ้มมือไม้เย็น ยืนอึ้ง “นี่เราเป็นอะไรเนี่ย ทำไมมือเย็นอย่างนี้”
นุ้ยเข้ามาเรียก อุ้มสะดุ้ง นุ้ยตามให้ออกไปทำงาน อุ้มถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนเข็นรถออกไป
ooooooo
หลัง จากดีใจที่ทำให้ลูกชายไม่ต้องแต่งงานได้ไม่เท่าไหร่ จินดาต้องหนักใจเพราะคิตตี้แวะเวียนมาไม่เลิก จนเธอเริ่มไม่พอใจ แถมคิตตี้ยังบอกว่า ตนกลับมาเพราะรู้ข่าวงานแต่งล่ม
“ถ้าหนูได้มาเป็นสะใภ้คุณแม่ล่ะก็ หนูจะดูแลคุณแม่ไปจนวันตายเลยค่ะ”
จินดา สำลักอาหารที่ทาน คิตตี้จะป้อนแหนมเนืองให้อีก เธอโบกมือพอก่อน คิตตี้พยายามเอาใจเปลี่ยนของกินให้ใหม่ จินดาเริ่มอึดอัดมากขึ้น มองอย่างไม่สบอารมณ์
วันต่อมา แดงกับครอบครัวมารับจินดาออกไปทานอาหารนอกบ้าน แดงถามแม่จะเอาแหนมเนือง ของชอบไหม เธอรีบบอกว่าไม่เอาเบื่อแล้ว กบเสนอกุยช่ายทอดของโปรดแทน จินดาส่ายหน้าไม่ชอบอีกแล้ว แดงเริ่มสงสัย
“แม่เป็นอะไรอีกเนี่ย ทำไมอารมณ์ไม่ดี”
ไตร ตั้นโพล่งขึ้นมาอย่างเด็กๆว่า สงสัยน้าธีจะแต่งงานอีก กบเอ็ดลูกชายว่าผู้ใหญ่คุยกันอย่าแทรก แดงถามจินดาอีกครั้งว่าอารมณ์เสียเรื่องอะไร
“ก็แม่คิตตี้น่ะสิ จะมาเกาะแกะน้องชายแก”
“เรื่องนี้อีกแล้วหรือแม่” แดงอ่อนใจ
“เห็นมั้ยพ่อ ตั้นทายถูก”
กบเอ็ดลูกให้เงียบ แดงตำหนิแม่ “หนูว่าแม่เลิกยุ่งกับเรื่องของนายธีเขาซะเถอะ ที่เขาต้องเลิกกับพิมก็เป็นเพราะแม่นะ”
“นี่แกหาว่าฉันเป็นต้นเหตุทำให้เขาเลิกกันงั้นหรือ”
“ก็ใช่สิ ถ้าแม่ไม่เข้าไปยุ่งกับเขา ป่านนี้ธีมันก็แต่งงานกับพิมไปเรียบร้อยแล้ว”
“แกถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ ที่น้องแกมันเลิกกับแม่พิม เพราะเขาไปด้วยกันไม่ได้ ไม่ได้เกี่ยวกับฉัน”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว หนูรู้นะว่าแม่สร้างเรื่องทุกอย่าง
แม่เป็นคนโทร.หาคิตตี้ให้เขาเข้ามายุ่งวุ่นวายกับธี แล้วแม่ก็...”
กบ ปรามแดง จินดาโวยให้พูดว่าตนทำอะไร กบขอร้องอย่าทะเลาะกันเลย ทานอาหารดีกว่า จินดาเอ็ดตะโรใส่กบ ให้บอกแดงถอนคำพูด แดงโต้ไม่ถอน ตนไม่ยอมแม่อีกแล้ว
“อ๋อ ใช่สิ เดี๋ยวนี้ฉันมันแก่ไม่มีความหมายแล้วนี่ แกมีลูกมีผัว แกไม่เห็นความสำคัญของฉันแล้ว” จินดาพาลไปกันใหญ่ โวยกบไม่รู้จักสั่งสอนเมียให้รู้ว่าใครแม่ใครลูก
จินดาลุกจะกลับบ้าน กบจึงอาสาไปส่ง แดงคิดว่าแม่ไม่กล้า บอกกบถ้าแม่อยากกลับให้ไปเอง จินดายิ่งโกรธ สะบัดหน้าเดินออก กบบอกไตรตั้นให้อยู่กับแม่ ตนจะ
ส่ง ยาย แดงห้ามแต่กบขอร้องอย่าให้รุนแรงอย่างนี้เลยเขาวิ่งตามออกมา เห็นจินดาโบกแท็กซี่ แต่รถคงไม่ไป เธอจึงบ่น ไม่รับคนแล้วขับมาหาหอกอะไร
กบ เลื่อนรถมาจอดตรงหน้า ขอร้องให้จินดาขึ้นรถ ตนจะไปส่ง จินดามองว่าแดงไม่ได้ตามออกมาจึงยอมขึ้น ระหว่างอยู่ในรถ กบพยายามขอร้องจินดาอย่าโกรธแดง
“ถ้าแกเป็นฉัน แกไม่โกรธหรือ ฉันเป็นแม่มัน
แบกท้องมันมาตั้งเก้าเดือน เลี้ยงมันกว่าจะโตมาเป็นเมียแก หน็อย ทำปากกล้ามาด่าเรา”
“แดงเขาไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้นหรอกครับแม่
เขาแค่อยากจะเตือนแม่”
จินดา ปรี๊ดแตก หาว่ากบเข้าข้างแดง โวยวายให้จอดรถ ไม่อย่างนั้นจะโดดลง กบรีบจอดข้างทาง จินดาลงจากรถอย่างโกรธ โบกแท็กซี่ขึ้นไป กบส่ายหน้า นึกว่าแบบนี้จะมีแต่แม่ตน เขาเห็นว่าจินดาขึ้นรถแล้วไม่น่ามีอะไรจึงกลับไปหาลูกเมียที่ร้าน
ooooooo
ย่าน ช็อปปิ้งต่างแดน ธีระกับวิทย์เดินซื้อของระหว่างพักการบิน ธีระหยุดมองอุ้มเลือกซื้อของอยู่ในร้านช็อกโกแลต เธอหิ้วถุงออกจากร้าน ตกใจเมื่อเขาทัก
“อ้าว คุณอุ้ม ซื้อขนมหรือ”
“ค่ะ ซื้อช็อกโกแลตไปฝากคุณแม่ คุณแม่อุ้มชอบทาน”
“เหมือนคุณแม่ผมเลย เมื่อก่อนผมก็ซื้อไปฝากทุกไฟลท์ แต่ตอนหลังท่านเป็นเบาหวานเลยไม่ได้ซื้อ”
“งั้นก็ซื้อคุกกี้ที่ผสมซินนามอนไปให้ทานมั้ยคะ เขาบอกว่ามันช่วยลดนํ้าตาลได้นะคะ”
ธี ระชอบใจจะเข้าไปซื้อ เธอรีบบอกว่าร้านนี้ไม่มี ถ้าตนเจอจะซื้อมาให้ นุ้ยกับเป๊บเห็นสองคนคุยกันอย่างถูกคอก็ดีใจ ยิ่งวิทย์ตามมาสมทบ ต่างเห็นพ้องกันว่า น่าจะให้อุ้มดามใจธีระ ทั้งสามจึงวางแผนให้ทั้งสองทานอาหารเย็นด้วยกัน
ก่อนมื้อเย็น อุ้มคุยโทรศัพท์กับแม่บนห้อง เป๊บมาบอกเจอกันที่ร้านอาหาร อุ้มวางสายจากแม่ขอเข้าห้องนํ้าแล้วจะตามไป เป๊บรีบมาเจอกับนุ้ยและวิทย์ ต่างพยักหน้าให้กันแล้วเดินไป
ธีระนั่งคุยโทรศัพท์กับจินดาในร้าน อาหาร เขารู้สึกว่านํ้าเสียงแม่ไม่ค่อยดี แถมเธอบ่นว่าเบื่ออาหาร เขาจึงบอกให้แดงพาไปหาหมอ จินดาขุ่นเคืองขึ้นมาทันที ปัดว่าแดงไม่มีเวลา
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะแม่ หรือว่าทะเลาะกัน”
“แม่จะไปทะเลาะกับใครได้ เดี๋ยวนี้พูดอะไรนิดพูดอะไรหน่อยก็ไม่เข้าหูเขา”
ธี ระปลอบอย่าคิดมาก แดงรักแม่ จินดาสวนว่าไม่จริง คนที่รักตนมีเขาคนเดียว ธีระถอนใจเปลี่ยนเรื่องมาถามอยากได้ของฝากอะไรไหม เธอตอบไม่ต้องการ ขอให้เขากลับมาหาตนก็พอ ธีระเอ่ยรักแม่ก่อนจะวางสาย จินดาอิ่มเอมใจ
อุ้ม เดินเข้ามาในร้านเจอธีระทักตามมารยาท ธีระชวนเธอนั่งร่วมโต๊ะ เธอบอกว่านัดกับนุ้ยและเป๊บไว้ เขาจึงบอกว่าเขาก็นัดวิทย์ จึงชวนนั่งด้วยกัน ไม่ทันไร ทั้งนุ้ยและวิทย์ต่างโทร.บอกว่า เจอเพื่อน ไม่มาทานด้วยแล้ว ทั้งสองสบตากัน อุ้มรีบขอตัวกลับไปทานที่ห้อง ธีระรั้งไว้
“คุณอยู่ทานเป็นเพื่อนผมแล้วกัน” เห็นอุ้มลังเลจึงแกล้งถาม “ทำไม กลัวแฟนจะว่าหรือ”
“เปล่าค่ะ อุ้มยังไม่มีแฟนค่ะ”
“งั้นก็นั่งทานเป็นเพื่อนผมได้สิ ผมก็ไม่มีแฟน สั่งอะไรเถอะ ผมหิวแล้ว”
อุ้มก้มหน้าดูเมนู ธีระเสนอชื่ออาหาร อุ้มตอบว่าได้หมด เขายิ้ม “คุณนี่น่ารักจริงๆ ถามอะไรกินได้หมด ทุกอย่าง”
อุ้ม เขิน...ในขณะที่วิทย์ นุ้ย และเป๊บนั่งทานอยู่ด้วยกันอีกร้าน ทั้งสามคุยกันเรื่องของธีระกับอุ้ม เป๊บรับรองว่าอุ้มเป็นคนดีไม่มีที่ติ เพราะตนเป็นเพื่อนเรียนกันมา สมัยเรียนอุ้มไม่เคยมีแฟนทั้งที่มีคนจีบเยอะ เพราะช่างเลือก วิทย์ชอบใจทั้งสองต้องเข้ากันได้ดี เพราะธีระก็เพอร์เฟกต์ไม่มีตำหนิ ที่สำคัญทั้งสองรักแม่มากเหมือนกัน
ตลอดเวลาที่นั่งทานอาหาร ธีระมองอุ้มอย่างถูกใจ เขาเกริ่น “ผมถามอะไรอย่างได้มั้ย”
อุ้มมองเขินๆถามว่าอะไร ธีระถามว่า ทำไมผู้หญิงถึงรับไม่ได้ที่ผู้ชายรักแม่ อุ้มไม่เข้าใจ
“ก็สมมติว่าคุณมีแฟน แล้วแฟนคุณเขาให้ความสำคัญกับแม่เขา อาจจะมากเกินไปสักนิด คุณจะรู้สึกยังไงกับแฟนคุณ”
“อือ แล้วผู้ชายเขารักอุ้มมากหรือน้อยกว่าแม่เขาล่ะคะ”
ธี ระตอบว่าเท่ากัน อุ้มแย้งเป็นไปได้หรือ เขาแปลกใจทำไมถึงไม่เชื่อว่ารักเท่ากัน อุ้มว่าถ้าเป็นตน ตนต้องรักพ่อแม่มากกว่าแฟน ธีระลองถามใหม่
“แล้วถ้าติดเกาะอยู่สามคน มีเรือมารับแต่ให้ไปได้แค่สองคน คุณจะเลือกไปกับใคร”
“อุ้มก็ต้องเลือกไปกับแม่สิคะ”
“ไหนบอกเหตุผลสิ ทำไมคุณถึงเลือกแม่ไม่เลือกผม...เอ่อ...ไม่ใช่ ผมหมายถึงแฟนคุณ”
“ก็แม่อุ้มช่วยเหลือตัวเองไม่ได้นี่คะ แต่แฟนอุ้มเขาต้องช่วยเหลือตัวเองได้มากกว่า แล้ววันนึงเขาอาจรอดชีวิตกลับมารักอุ้มได้อีก”
“อืม...เหตุผลของคุณก็ถูกนะ ถ้างั้นผมก็ไม่ผิดที่เลือกแม่ ขอบคุณนะ”
อุ้ม งงขอบคุณเรื่องอะไร ธีระตอบว่าเรื่องติดเกาะ เขายิ้มที่เธอทำให้รู้สึกกระจ่างขึ้นมาก อุ้มทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจความหมาย ธีระชวนเดินย่อยอาหารกลับโรงแรม แต่ขอแวะซื้อกาแฟที่ร้านตรงหัวโค้ง อุ้มรับคำค่ะ ธีระยิ้มขำๆ
“ผมน่าจะมีแฟนแบบคุณนะ ที่พูดอะไรก็ไม่เคยขัดเลย” เห็นอุ้มอึกอักเขากระเซ้า “คุณไม่อยากมีแฟนเป็นกัปตันบ้างหรือ”
อุ้มตกใจไม่ทันตั้งตัว ถามอะไรนะ ธีระพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำอีกครั้ง อุ้มตาโพลงเขินอาย
“กัปตันอย่าเล่นมุกนี้เลยค่ะ นี่อุ้มก็อายจะแย่แล้ว” อุ้มเดินจ้ำนำหน้าเขาไป
“เดี๋ยวสิคุณอุ้ม นี่ผมไม่ได้เล่นมุกนะ” ธีระวิ่งตาม
“ถึงร้านกาแฟแล้วค่ะ กัปตันซื้อกาแฟก่อนนะคะ อุ้มหนาวขอกลับโรงแรมก่อนค่ะ”
อุ้ม วิ่งข้ามถนนไป ธีระไม่อยากเชื่อว่ายังมีผู้หญิงแบบนี้ในยุคนี้อีก อุ้มหันมามองเขา จึงเดินชนเสาไฟ ธีระอ้าปากจะเตือนแต่ไม่ทัน อุ้มยิ่งอายก้มหน้าก้มตาวิ่งตรงไป ธีระยิ้มขำ เธอเดินลับตามาได้ ก็หยุดกุมหน้าผากพึมพำว่า...นี่เขาพูดเล่นหรือพูดจริงกับตนกันแน่
ooooooo
วัน ต่อมา แดงพยายามโทร.มาหาจินดา แต่เธอไม่ยอมรับสาย แถมนั่งกินไก่ย่างส้มตำอย่างเอร็ดอร่อย อรพยายามบอกให้คุยกับแดง เธอก็ไม่ยอม ตั้งแง่อย่าคิดจะมาง้อ
“ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมแม่ถึงเป็นคนแบบนี้นะ” แดงสบถ
กบ ปลอบอย่าไปโกรธคนแก่เลย คงอยากให้คนตามใจ แดงย้อน “แม่คุณก็เหมือนกัน นี่ดีนะที่ฉันไม่ยอมอ่อนข้อให้ ไม่ยังงั้นล่ะก็ คุณไม่มีวันได้แต่งกับฉันหรอก”
“เอาล่ะ ผมขอโทษ งั้นขอให้คุณจัดการกับแม่คุณให้เหมือนกับแม่ผมแล้วกัน” กบอ่อนใจ
จินดา กินไก่ย่างทั้งที่หมอห้ามแล้วยังจะเอาลอดช่องน้ำกะทิอีก อรจัดให้อย่างไม่เต็มใจ พลันเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น จินดารีบสั่งอร ถ้าเป็นแดงมาให้บอกว่าตนไม่รับแขก...อรวิ่งมาเปิดประตู ปรากฏว่าเป็นคิตตี้ อรรายงานว่าจินดากำลังกินลอดช่องอยู่ คิตตี้เข้ามาถึง จินดาเห็นถึงกับสำลัก คิตตี้รีบเช็ดปากให้ และต่อว่า
“คุณแม่ขา ห้ามทานเด็ดขาดนะคะ นี่ค่ะทานผลไม้ดีกว่า หนูซื้อชมพู่มา อรจ๋าเอาไปล้างให้คุณยายที”
จินดา เอ่ยปากถาม มาทำไม คิตตี้รีบตอบว่ามาดูแลเธอ ตนบอกแล้วว่าจะปรนนิบัติจนกว่าจะตายจากกัน จินดาเริ่มเสียงขุ่น “ขอบใจนะ แต่ฉันว่า ฉันดูแลตัวเองได้”
“อย่าเกรงใจเลยค่ะคุณแม่ นี่ตี้กะว่าอาทิตย์หน้า ตี้จะเอาเสื้อผ้ามาอยู่ค้างกับคุณแม่ซะเลย จะได้อยู่กันอย่างใกล้ชิด คราวนี้พี่ธีก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงคุณแม่อีกต่อไปแล้ว”
จินดาอึ้ง อรอมยิ้มอย่างขำปนสะใจ
ooooooo
เช้า วันใหม่ที่ต่างแดน ธีระยืนเตร็ดเตร่อยู่หน้าโรงแรม วิทย์เดินออกมาถามไม่ไปซื้อของหรือ เขาตอบว่านอนไม่หลับจึงลุกมาเดินเล่น วิทย์รู้ทันชวนไปดูของเก่าที่ร้านกัน ธีระปฏิเสธ วิทย์แกล้งถามอีกว่าเมื่อคืนทานข้าวคนเดียวสนุกไหม ธีระทำหน้าเก้อเขิน
“อ๋อ เมื่อคืนเจออุ้ม ก็เลยกินกับอุ้มเขา”
วิทย์ถามว่าอุ้มเป็นอย่างไรบ้าง น่ารักไหม ธีระพยักพเยิดว่าก็ดี วิทย์ถามโพล่งออกมา
“หมายความว่ากัปตันชอบ”
“อ้าว ผู้หญิงสวยใครไม่ชอบ”
“ผมดีใจจริงๆครับ กัปตันจะได้หายอกหักซะที”
“คุณนี่มันรู้มากจริงๆ จะไปไหนก็ไปเถอะ”
วิทย์ รีบเดินข้ามถนนไป สามสาวเดินคุยกันออกมา นุ้ยกับเป๊บยุอุ้มลองคบธีระอีกวัน พวกตนเชื่อว่าเขาสนใจเธอ นุ้ยชี้ให้ดูธีระซึ่งยืนรออยู่ อุ้มแย้งว่าเขารอวิทย์ เป๊บเข้ามาทักธีระและถามถึงวิทย์ เขาบอกว่าไปดูของเก่า เป๊บกับนุ้ยรีบบอกว่า
“งั้นไปดูของเก่ากับพี่วิทย์ดีกว่านะ นุ้ยฝากอุ้มด้วยนะคะกัปตัน”
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ ฉันไปด้วย”
ขอขอบคุณจาก thairath.co.th
อ่านละครปิ่นอนงค์ ตอนที่ 21 วันที่ 24 ก.ค. 55
ใหญ่พาปิ่นอนงค์หนีลงมาทางหน้าต่าง เธอกอดไม้เท้าไว้แนบตัว หวานกับน้อยตามมาบอกว่าครองสุขรู้เรื่องหมดแล้วให้รีบหนี ไฟฉายสาดมาที่กลุ่มใหญ่ ครองสุขก้าวเข้ามาจ้องหน้า
“ผีคุณใหญ่หรือ ฉันน่าจะเอะใจตั้งแต่แรกว่าแกมันเจ้าเล่ห์ขนาดไหน”
“คนโง่ย่อมถูกจูงจมูกโดยคนฉลาดเสมอ แต่ตอนนี้ ฉันหมดสนุกที่จะจูงจมูกคุณนายเสียแล้ว มันขี้เกียจ” ใหญ่เยาะกลับ
“เห็นหรือยังจอม ว่ามันเห็นแกกับฉันโง่เหมือนวัวเหมือนควาย โดยเฉพาะนังปิ่น แกทำกับคนที่รักแกได้แสบสันดีเหลือเกินนะ” ครองสุขยุจอม
ปิ่นอนงค์รีบบอกเขาว่าตนไม่ได้คิดร้าย จอมโวยว่าเธอไม่เคยเห็นค่าความรักของตน
“ความ รักจะมีค่าต่อเมื่อแกรู้จักใช้สติปัญญาแยกแยะ แต่นี่แกทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ปิ่นไป แกไม่ได้โง่หรอกจอม แต่แกเห็นแก่ตัว แกตั้งใจมองข้ามความถูกต้องทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้ครอบครองปิ่น” ใหญ่เตือนสติ
“ฟังแล้วความรักของแกสองคนนี่มันช่างถูกต้อง สูงค่าเหลือเกินนะ เอาสิ ถ้าเธอเห็นใจมันก็ปล่อยมันไปเสพสุขด้วยกันเลยจอม” ครองสุขเป่าหู
“ไม่มีวัน ผมไม่ยอมให้ใครมาเหยียบย่ำหัวใจผมอีกแล้ว” จอมสั่งสมุนจับทุกคน
ใหญ่ ต่อสู้กับจอมไม่ยอมให้จับ ครองสุขชักปืนออกมาจ่อใหญ่ ปิ่นอนงค์ร้องห้าม อย่าฆ่าใครอีกเลย ถ้าจะฆ่าให้ฆ่าตน ขอตนเป็นศพสุดท้าย ใหญ่ตวาดไม่ต้องไปขอร้อง ถึงใครจับไม่ได้กรรมก็ต้องตามทัน ครองสุขหัวเราะเยาะขึ้นไก ตนจะตัดกรรมเสียเอง กรรมของตนคือใหญ่
จอมแย่งปืนจากครองสุข “ผมขอฆ่ามันด้วยมือผมเอง”
“ไม่นะจอม ถ้าจอมฆ่าคุณใหญ่ เราจะไม่มีวันให้อภัยจอม เราจะเกลียดจอมไปตลอดชีวิต”
“มันจะเป็นไรไปล่ะปิ่น ในเมื่อปิ่นก็ไม่เคยรักเราอยู่แล้ว”
ใหญ่สะบัดตัวออก จอมตบด้วยด้ามปืนลงไปกอง ปิ่นอนงค์ถลาเข้ากอดใหญ่ จอมยิ่งโกรธสั่งสมุนจับพวกผู้หญิงแยกออกไปขังไว้ ตนจะจัดการใหญ่เอง
ใน ขณะที่ทัศนีย์ถูกผลักเข้ามาขังในห้องทรรศนะ เธอจึงเห็นว่าเขาถูกมัดมือไพล่หลังอยู่ ทรรศนะบอกว่าตนโดนขังเพราะจะไปช่วยปิ่นอนงค์ เธอช่วยแก้มัดให้พี่ชายพร้อมกับบอกว่า
“คุณน้าเป็นฆาตกรฆ่าคุณไพศาล ฆ่าป้าอุ่น ฆ่าไอ้ธีระ ฆ่าทุกคนที่ขวางทาง คุณน้ายึดไร่ไพศาล ที่พี่นะเดินไม่ได้ก็แผนคุณน้าใช่มั้ย”
“ใช่ แต่คุณน้าทำเพื่อพี่ อยากช่วยให้พี่สมหวังกับปิ่น” ทรรศนะให้เข้าใจความหวังดี
“แต่ตอนนี้คุณน้ากำลังจะฆ่าคุณใหญ่ รายต่อไปไม่พ้นปิ่นอนงค์” ทัศนีย์ทำให้เขาเครียด
ระหว่าง นั้น ปิ่นอนงค์ถูกมัดมือไพล่หลังอยู่ในโรงเก็บฟาง จอมเดินเข้ามา เธอรีบขอร้องเขาอย่าทำอะไรใหญ่ จอมเจ็บปวดที่เธอห่วงใหญ่ เธอกลับบอกว่า
“ปิ่น ห่วงจอม ความโกรธแค้น ความชิงชังที่มีกับใครก็ตาม เราเปลี่ยนแปลงแก้ไขที่ใจเราได้ แต่ความผิดที่ฆ่าคนตาย มันจะติดตัวเราไปตลอดชีวิต ล้างออกยังไงก็ไม่หมด”
จอมมองหน้าเธอนิ่งสักพักก่อนจะเสนอ “เราให้โอกาสปิ่นครั้งสุดท้ายก็ได้ ถ้าปิ่นตกลงทำตามที่เราขอเราจะยอมปล่อยคุณใหญ่ไป”
“ได้ ปล่อยคุณใหญ่ไปเถอะ ปิ่นยอมทุกอย่างที่จอมต้องการ”
“ยอมเป็นเมียเราด้วยงั้นหรือ” จอมกระชากเธอเข้ามาประชิด
“ใช่ แต่จอมจะได้แค่ร่างกายของปิ่น จะไม่มีความรัก ความเป็นเพื่อน ความรู้สึกดีๆมันจะไม่มีอีกต่อไป”
จอมยิ้มอย่างเจ็บปวด “นี่สิ ถึงจะเป็นปิ่นของเรา”
เจิด เข้ามารายงานว่าได้ขุดหลุมที่บึงข้างไร่ไว้แล้ว น้ำมันยางก็เตรียมพร้อม จอมยิ้มสะใจ ปิ่นอนงค์ตกใจขอร้องจอมอย่าทำอะไรใหญ่...ในขณะที่สมุนลากใหญ่มารอที่หน้าโรง เก็บฟาง ใหญ่ต่อสู้แต่โดนรุมจนสะบักสะบอม จอมออกมาสั่งให้หยุด
“พอ แค่นี้ ให้มันตายตรงนี้เดี๋ยวตำรวจจะดมกลิ่นมาถึง ฉันจะเอามันไปอำพรางศพเอง แกสองคนไปกับฉัน” จอมชี้สมุนสองคนที่ไม่ใช่เจิดกับก้านให้หิ้วปีกใหญ่ไปที่รถ
ooooooo
และ แล้วเสี่ยตงก็ยอมร่วมมือกับปานเทพเป็นพยานเอาผิดครองสุข...เปี๊ยกมาบอกถวิล ที่ใหญ่กับปิ่นอนงค์ถูกจับ ถวิลไม่รอช้าวิ่งไปทันที...ในขณะที่ใหญ่ถูกสมุนโยนลงข้างหลุมที่ขุด จอมบอกว่าตนจะคิดบัญชีแค้นเอง เขาเล็งปืนไปที่ใหญ่ แล้วลั่นไก ใหญ่หลับตาได้ยินเสียงปังๆ แต่ไม่รู้สึกเจ็บจึงลืมตาขึ้น
เห็นสมุนทั้งสองถูกยิงที่ขาล้มไปนอนดิ้นทั้งคู่ เขามองด้วยความงง...
จาก นั้น จอมก็โทร.รายงานครองสุขว่าจัดการใหญ่เรียบร้อยแล้ว ส่วนปิ่นอนงค์ตนขอทรมานให้สมใจก่อน ครองสุขทำเสียงเยาะ “แหม แสดงว่าฉันรู้ใจเธอสิจอม ฉันสั่งให้ไอ้เจิด ไอ้ก้านมันทรมานนังปิ่นแทนเธอแล้ว รับรองว่า สะใจเธอแน่”
“คุณนายจะทำอะไรปิ่น ฮัลโหลๆ...”จอมตกใจ
“นึกว่าฉันจะหลงแกจนโง่เหรอไอ้จอม เมื่อแกไม่รักฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเอาแกไว้”
เจิดกับก้านเข้ามาจะจัดการปิ่นอนงค์ เธอต่อสู้ใช้ไม้เท้าทิ่มตาก้านและตีเจิด จะวิ่งหนี จอมเปิดประตูเข้ามาร้องบอกให้เธอหมอบลง เขายิงใส่เจิด แล้วดึงปิ่นอนงค์วิ่งหนีออกไปที่รถ แต่ก้านตามมาไล่ยิง โดนกลางหลังจอมล้มลง จอมไล่ให้เธอหนี แต่เธอจะลากเขาไปด้วยให้ได้
“จอมขอโทษ จอมรักปิ่น รีบไปหาคุณใหญ่ที่บึงน้ำข้างไร่ นี่เป็นสิ่งเดียวที่เราให้ปิ่นได้”
ปิ่น อนงค์ตัดสินใจขึ้นรถจะไปหาใหญ่ เจิดออกมายิงใส่เธอ เธอชะงักแต่ยังขับรถออกไปได้...ครองสุขเข้าใจว่าทุกอย่างเป็นตามแผน เธอมาหาลูกๆ ในห้อง เพื่อบอกว่าใหญ่ตายแล้ว ทุกอย่างจะเป็นของพวกเรา ทรรศนะโวยไม่ต้องการ เขาต้องการปิ่นอนงค์ ทัศนีย์ก็หาว่าเธอใจร้าย ตนไม่ต้องการไร่นี้ ไร่ที่มีแต่เลือดแต่ศพ ครองสุขเอ็ดว่าเป็นบ้าอะไรกันไปหมด ทรรศนะจูงมือทัศนีย์จะออกไป พลัน เสียงรถหวอตำรวจดังเข้ามา ทั้งสามคนมองกันเลิ่กลั่ก
ทรรศนะกับ ทัศนีย์ออกมารับหน้า ตำรวจมาขอเชิญตัวครองสุขไปสอบสวน ปานเทพประคองเสี่ยตงเข้ามา แจ้งข้อหาวางยาพิษ และข้อหาฆ่าคนตาย ครองสุขซึ่งแอบฟังอยู่ตกตะลึง สองพี่น้องบอกว่าครองสุขไม่อยู่ ปานเทพเกลี้ยกล่อมให้ทัศนีย์บอกความจริง ครองสุขหาทางหนี ปลอดเห็นร้องบอกตำรวจ ทรรศนะเข้าขวางอย่าทำอะไรแม่ตน...ครองสุขวิ่งออกมาเจอเจิดกับก้านรายงานว่า จอมทรยศ แต่พวกตนยิงตายแล้ว เธอไม่สนใจหาทางหนี ตำรวจตามมา เจิดกับก้านตกใจยิงสู้กับตำรวจจนตัวตาย ครองสุขขับรถหนีไปได้
ระหว่าง นั้น ปิ่นอนงค์ขับรถมาหาใหญ่ที่ริมบึงโดยไม่รู้ว่าตัวเองโดนยิง แต่เริ่มหน้าซีดอ่อนแรง ใช้ไม้เท้าพยุงตัวเดินไปหา เห็นเปี๊ยกกับถวิลประคองใหญ่ เธอยิ้มดีใจแล้วทรุดฮวบลง
“คุณใหญ่ยังไม่ตายจริงๆ ด้วย”
“ฉันไม่เป็นอะไรจอมไม่ได้ฆ่าฉัน” ใหญ่คิดว่าปิ่นอนงค์เหนื่อย
ถวิล เล่าว่าจอมโทร.บอกให้มาช่วยใหญ่ จอมรู้ว่าถูกหลอกใช้ตั้งแต่แรก รู้แม้กระทั่งว่าใหญ่เข้าไปหาเธอแทบทุกคืน และจอมแอบได้ยินสมุนคุยกันว่าครองสุขเป็นคนฆ่าอุ่นเรือน จึงตาสว่าง ปิ่นอนงค์นึกได้รีบบอกให้กลับไปช่วยจอมซึ่งถูกยิง ถวิลห่วงลูกวกกลับไปช่วยใหญ่ขยับเข้ากอดปิ่นอนงค์จึงได้รู้ว่าเธอมีเลือด ท่วมตัว
“ปิ่นถูกยิง...ปิ่น ตื่นขึ้นมามองหน้าฉัน ปิ่นๆ” ใหญ่ละล่ำละลัก
“คุณใหญ่ ปิ่นไม่เป็นไร ปิ่นไม่เจ็บเลย คุณใหญ่ไม่ต้องห่วง”
“แข็งใจไว้นะปิ่น เปี๊ยกมาช่วยกัน”
“คุณ ใหญ่ สัญญากับปิ่นนะคะว่าคุณใหญ่จะไม่ผูกใจเจ็บคุณนาย แม่ปิ่น แล้วก็ศัตรูคุณใหญ่ทุกคน ปิ่นไม่ได้ขอเพื่อแม่หรือคนเหล่านั้น แต่ปิ่นขอเพื่อตัวคุณใหญ่เอง ปิ่นอยากเห็นคุณใหญ่ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุข” ปิ่นอนงค์อ่อนแรงลงทุกที
ขอขอบคุณจาก thairath.co.th
“ผีคุณใหญ่หรือ ฉันน่าจะเอะใจตั้งแต่แรกว่าแกมันเจ้าเล่ห์ขนาดไหน”
“คนโง่ย่อมถูกจูงจมูกโดยคนฉลาดเสมอ แต่ตอนนี้ ฉันหมดสนุกที่จะจูงจมูกคุณนายเสียแล้ว มันขี้เกียจ” ใหญ่เยาะกลับ
“เห็นหรือยังจอม ว่ามันเห็นแกกับฉันโง่เหมือนวัวเหมือนควาย โดยเฉพาะนังปิ่น แกทำกับคนที่รักแกได้แสบสันดีเหลือเกินนะ” ครองสุขยุจอม
ปิ่นอนงค์รีบบอกเขาว่าตนไม่ได้คิดร้าย จอมโวยว่าเธอไม่เคยเห็นค่าความรักของตน
“ความ รักจะมีค่าต่อเมื่อแกรู้จักใช้สติปัญญาแยกแยะ แต่นี่แกทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ปิ่นไป แกไม่ได้โง่หรอกจอม แต่แกเห็นแก่ตัว แกตั้งใจมองข้ามความถูกต้องทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้ครอบครองปิ่น” ใหญ่เตือนสติ
“ฟังแล้วความรักของแกสองคนนี่มันช่างถูกต้อง สูงค่าเหลือเกินนะ เอาสิ ถ้าเธอเห็นใจมันก็ปล่อยมันไปเสพสุขด้วยกันเลยจอม” ครองสุขเป่าหู
“ไม่มีวัน ผมไม่ยอมให้ใครมาเหยียบย่ำหัวใจผมอีกแล้ว” จอมสั่งสมุนจับทุกคน
ใหญ่ ต่อสู้กับจอมไม่ยอมให้จับ ครองสุขชักปืนออกมาจ่อใหญ่ ปิ่นอนงค์ร้องห้าม อย่าฆ่าใครอีกเลย ถ้าจะฆ่าให้ฆ่าตน ขอตนเป็นศพสุดท้าย ใหญ่ตวาดไม่ต้องไปขอร้อง ถึงใครจับไม่ได้กรรมก็ต้องตามทัน ครองสุขหัวเราะเยาะขึ้นไก ตนจะตัดกรรมเสียเอง กรรมของตนคือใหญ่
จอมแย่งปืนจากครองสุข “ผมขอฆ่ามันด้วยมือผมเอง”
“ไม่นะจอม ถ้าจอมฆ่าคุณใหญ่ เราจะไม่มีวันให้อภัยจอม เราจะเกลียดจอมไปตลอดชีวิต”
“มันจะเป็นไรไปล่ะปิ่น ในเมื่อปิ่นก็ไม่เคยรักเราอยู่แล้ว”
ใหญ่สะบัดตัวออก จอมตบด้วยด้ามปืนลงไปกอง ปิ่นอนงค์ถลาเข้ากอดใหญ่ จอมยิ่งโกรธสั่งสมุนจับพวกผู้หญิงแยกออกไปขังไว้ ตนจะจัดการใหญ่เอง
ใน ขณะที่ทัศนีย์ถูกผลักเข้ามาขังในห้องทรรศนะ เธอจึงเห็นว่าเขาถูกมัดมือไพล่หลังอยู่ ทรรศนะบอกว่าตนโดนขังเพราะจะไปช่วยปิ่นอนงค์ เธอช่วยแก้มัดให้พี่ชายพร้อมกับบอกว่า
“คุณน้าเป็นฆาตกรฆ่าคุณไพศาล ฆ่าป้าอุ่น ฆ่าไอ้ธีระ ฆ่าทุกคนที่ขวางทาง คุณน้ายึดไร่ไพศาล ที่พี่นะเดินไม่ได้ก็แผนคุณน้าใช่มั้ย”
“ใช่ แต่คุณน้าทำเพื่อพี่ อยากช่วยให้พี่สมหวังกับปิ่น” ทรรศนะให้เข้าใจความหวังดี
“แต่ตอนนี้คุณน้ากำลังจะฆ่าคุณใหญ่ รายต่อไปไม่พ้นปิ่นอนงค์” ทัศนีย์ทำให้เขาเครียด
ระหว่าง นั้น ปิ่นอนงค์ถูกมัดมือไพล่หลังอยู่ในโรงเก็บฟาง จอมเดินเข้ามา เธอรีบขอร้องเขาอย่าทำอะไรใหญ่ จอมเจ็บปวดที่เธอห่วงใหญ่ เธอกลับบอกว่า
“ปิ่น ห่วงจอม ความโกรธแค้น ความชิงชังที่มีกับใครก็ตาม เราเปลี่ยนแปลงแก้ไขที่ใจเราได้ แต่ความผิดที่ฆ่าคนตาย มันจะติดตัวเราไปตลอดชีวิต ล้างออกยังไงก็ไม่หมด”
จอมมองหน้าเธอนิ่งสักพักก่อนจะเสนอ “เราให้โอกาสปิ่นครั้งสุดท้ายก็ได้ ถ้าปิ่นตกลงทำตามที่เราขอเราจะยอมปล่อยคุณใหญ่ไป”
“ได้ ปล่อยคุณใหญ่ไปเถอะ ปิ่นยอมทุกอย่างที่จอมต้องการ”
“ยอมเป็นเมียเราด้วยงั้นหรือ” จอมกระชากเธอเข้ามาประชิด
“ใช่ แต่จอมจะได้แค่ร่างกายของปิ่น จะไม่มีความรัก ความเป็นเพื่อน ความรู้สึกดีๆมันจะไม่มีอีกต่อไป”
จอมยิ้มอย่างเจ็บปวด “นี่สิ ถึงจะเป็นปิ่นของเรา”
เจิด เข้ามารายงานว่าได้ขุดหลุมที่บึงข้างไร่ไว้แล้ว น้ำมันยางก็เตรียมพร้อม จอมยิ้มสะใจ ปิ่นอนงค์ตกใจขอร้องจอมอย่าทำอะไรใหญ่...ในขณะที่สมุนลากใหญ่มารอที่หน้าโรง เก็บฟาง ใหญ่ต่อสู้แต่โดนรุมจนสะบักสะบอม จอมออกมาสั่งให้หยุด
“พอ แค่นี้ ให้มันตายตรงนี้เดี๋ยวตำรวจจะดมกลิ่นมาถึง ฉันจะเอามันไปอำพรางศพเอง แกสองคนไปกับฉัน” จอมชี้สมุนสองคนที่ไม่ใช่เจิดกับก้านให้หิ้วปีกใหญ่ไปที่รถ
ooooooo
และ แล้วเสี่ยตงก็ยอมร่วมมือกับปานเทพเป็นพยานเอาผิดครองสุข...เปี๊ยกมาบอกถวิล ที่ใหญ่กับปิ่นอนงค์ถูกจับ ถวิลไม่รอช้าวิ่งไปทันที...ในขณะที่ใหญ่ถูกสมุนโยนลงข้างหลุมที่ขุด จอมบอกว่าตนจะคิดบัญชีแค้นเอง เขาเล็งปืนไปที่ใหญ่ แล้วลั่นไก ใหญ่หลับตาได้ยินเสียงปังๆ แต่ไม่รู้สึกเจ็บจึงลืมตาขึ้น
เห็นสมุนทั้งสองถูกยิงที่ขาล้มไปนอนดิ้นทั้งคู่ เขามองด้วยความงง...
จาก นั้น จอมก็โทร.รายงานครองสุขว่าจัดการใหญ่เรียบร้อยแล้ว ส่วนปิ่นอนงค์ตนขอทรมานให้สมใจก่อน ครองสุขทำเสียงเยาะ “แหม แสดงว่าฉันรู้ใจเธอสิจอม ฉันสั่งให้ไอ้เจิด ไอ้ก้านมันทรมานนังปิ่นแทนเธอแล้ว รับรองว่า สะใจเธอแน่”
“คุณนายจะทำอะไรปิ่น ฮัลโหลๆ...”จอมตกใจ
“นึกว่าฉันจะหลงแกจนโง่เหรอไอ้จอม เมื่อแกไม่รักฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเอาแกไว้”
เจิดกับก้านเข้ามาจะจัดการปิ่นอนงค์ เธอต่อสู้ใช้ไม้เท้าทิ่มตาก้านและตีเจิด จะวิ่งหนี จอมเปิดประตูเข้ามาร้องบอกให้เธอหมอบลง เขายิงใส่เจิด แล้วดึงปิ่นอนงค์วิ่งหนีออกไปที่รถ แต่ก้านตามมาไล่ยิง โดนกลางหลังจอมล้มลง จอมไล่ให้เธอหนี แต่เธอจะลากเขาไปด้วยให้ได้
“จอมขอโทษ จอมรักปิ่น รีบไปหาคุณใหญ่ที่บึงน้ำข้างไร่ นี่เป็นสิ่งเดียวที่เราให้ปิ่นได้”
ปิ่น อนงค์ตัดสินใจขึ้นรถจะไปหาใหญ่ เจิดออกมายิงใส่เธอ เธอชะงักแต่ยังขับรถออกไปได้...ครองสุขเข้าใจว่าทุกอย่างเป็นตามแผน เธอมาหาลูกๆ ในห้อง เพื่อบอกว่าใหญ่ตายแล้ว ทุกอย่างจะเป็นของพวกเรา ทรรศนะโวยไม่ต้องการ เขาต้องการปิ่นอนงค์ ทัศนีย์ก็หาว่าเธอใจร้าย ตนไม่ต้องการไร่นี้ ไร่ที่มีแต่เลือดแต่ศพ ครองสุขเอ็ดว่าเป็นบ้าอะไรกันไปหมด ทรรศนะจูงมือทัศนีย์จะออกไป พลัน เสียงรถหวอตำรวจดังเข้ามา ทั้งสามคนมองกันเลิ่กลั่ก
ทรรศนะกับ ทัศนีย์ออกมารับหน้า ตำรวจมาขอเชิญตัวครองสุขไปสอบสวน ปานเทพประคองเสี่ยตงเข้ามา แจ้งข้อหาวางยาพิษ และข้อหาฆ่าคนตาย ครองสุขซึ่งแอบฟังอยู่ตกตะลึง สองพี่น้องบอกว่าครองสุขไม่อยู่ ปานเทพเกลี้ยกล่อมให้ทัศนีย์บอกความจริง ครองสุขหาทางหนี ปลอดเห็นร้องบอกตำรวจ ทรรศนะเข้าขวางอย่าทำอะไรแม่ตน...ครองสุขวิ่งออกมาเจอเจิดกับก้านรายงานว่า จอมทรยศ แต่พวกตนยิงตายแล้ว เธอไม่สนใจหาทางหนี ตำรวจตามมา เจิดกับก้านตกใจยิงสู้กับตำรวจจนตัวตาย ครองสุขขับรถหนีไปได้
ระหว่าง นั้น ปิ่นอนงค์ขับรถมาหาใหญ่ที่ริมบึงโดยไม่รู้ว่าตัวเองโดนยิง แต่เริ่มหน้าซีดอ่อนแรง ใช้ไม้เท้าพยุงตัวเดินไปหา เห็นเปี๊ยกกับถวิลประคองใหญ่ เธอยิ้มดีใจแล้วทรุดฮวบลง
“คุณใหญ่ยังไม่ตายจริงๆ ด้วย”
“ฉันไม่เป็นอะไรจอมไม่ได้ฆ่าฉัน” ใหญ่คิดว่าปิ่นอนงค์เหนื่อย
ถวิล เล่าว่าจอมโทร.บอกให้มาช่วยใหญ่ จอมรู้ว่าถูกหลอกใช้ตั้งแต่แรก รู้แม้กระทั่งว่าใหญ่เข้าไปหาเธอแทบทุกคืน และจอมแอบได้ยินสมุนคุยกันว่าครองสุขเป็นคนฆ่าอุ่นเรือน จึงตาสว่าง ปิ่นอนงค์นึกได้รีบบอกให้กลับไปช่วยจอมซึ่งถูกยิง ถวิลห่วงลูกวกกลับไปช่วยใหญ่ขยับเข้ากอดปิ่นอนงค์จึงได้รู้ว่าเธอมีเลือด ท่วมตัว
“ปิ่นถูกยิง...ปิ่น ตื่นขึ้นมามองหน้าฉัน ปิ่นๆ” ใหญ่ละล่ำละลัก
“คุณใหญ่ ปิ่นไม่เป็นไร ปิ่นไม่เจ็บเลย คุณใหญ่ไม่ต้องห่วง”
“แข็งใจไว้นะปิ่น เปี๊ยกมาช่วยกัน”
“คุณ ใหญ่ สัญญากับปิ่นนะคะว่าคุณใหญ่จะไม่ผูกใจเจ็บคุณนาย แม่ปิ่น แล้วก็ศัตรูคุณใหญ่ทุกคน ปิ่นไม่ได้ขอเพื่อแม่หรือคนเหล่านั้น แต่ปิ่นขอเพื่อตัวคุณใหญ่เอง ปิ่นอยากเห็นคุณใหญ่ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุข” ปิ่นอนงค์อ่อนแรงลงทุกที
ขอขอบคุณจาก thairath.co.th
อ่านละครธรณีนี่นี้ใครครอง ตอนที่ 16 วันที่ 24 ก.ค. 55
วิยะดาเสนอให้เอาเดือนหน้าเลยดีไหม ตนจะได้โทร.นัดญาติๆ ทุกคนให้เอง เตือนอาทิจว่าให้นัดทนายไว้เลย แล้วชวนแม่กลับ
ตก เย็น อาทิจพาดรุณีขึ้นไปกราบคุณย่า บอกกล่าวเรื่องตนกับดรุณี และขอให้คุณย่าอวยพรให้ตนทั้งสองอยู่เย็นเป็นสุขด้วย ระหว่างนั้นเขาเห็นดรุณีสีหน้าไม่สบายใจถามว่ามีอะไรหรือเปล่า
“ถ้าคุณย่าไม่ได้ทิ้งสมบัติอะไรไว้ให้ณีเหมือนอย่างที่ทุกคนคิด พี่อาทิจจะยังรักณีเหมือนเดิมไหม”
“ทำไม พูดอย่างนั้น คุณย่าทิ้งสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดไว้ให้น้องณีจ้ะ สิ่งที่ท่านอบรมสั่งสอนจนหล่อหลอมอยู่ในชีวิตและจิตใจของน้องณี เป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดซึ่งคนคนหนึ่งจะพึงให้กับอีกคนหนึ่งได้ รู้ไหม”
“พี่อาทิจ...ขอบคุณนะคะ” ดรุณีน้ำตาซึม
“ถึงเราสองคนจะไม่ได้อะไร พี่ก็เชื่อว่าเราจะสร้างมันขึ้นมาได้ด้วยสองมือของเรา”
ดรุณีโผเข้ากอดอาทิจอย่างอบอุ่นใจ รู้สึกตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้ยืนเคียงข้างผู้ชายที่แสนดีคนนี้...
คืน นี้เอง น้าแก้วก็เจ้ากี้เจ้าการขนข้าวของเครื่องใช้และที่นอนของอาทิจมาไว้ในห้อง นอนของดรุณี ที่สะดุดตาคือมีกระโปรงยาวถักแต่งด้วยลูกไม้สีขาวที่ตุ่นเคยสเกตช์ให้ดรุณี ดูบอกว่าจะใส่ในวันแต่งงานกับอาทิจกลางสวนส้ม เธอหยิบจดหมายที่แนบไว้ขึ้นมาอ่านให้อาทิจฟังด้วยความซาบซึ้งใจว่า
“ชุด นี่ตุ่นเย็บเองกับมือ คิดว่ามันคงสวยและน่ารักมากเมื่อณีใส่และยืนเคียงข้างพี่อาทิจ ขอให้ณีกับพี่อาทิจมีความสุขมากๆนะจ๊ะ...รักณีและพี่อาทิจ”
ooooooo
เพื่อ ปฏิบัติตามเจตนารมณ์ของคุณย่าที่ต้องการให้อาทิจและดรุณีดูแลและพัฒนาสวนคุณ ย่าให้เจริญเป็นที่พึ่งพิงแก่คนงานได้อย่างมั่นคงและอบอุ่น อยู่กันอย่างพี่น้อง อาทิจและดรุณีจึงลงแรงแข็งขันยิ่งกว่าเดิม
ดรุณี นำผลผลิตจากสวนแบ่งงานให้แม่บ้านแต่ละคนแต่ละกลุ่มค้นคว้าและทำกันอย่างจริง จัง ตุ๊ที่แต่ก่อนวันๆก็ดีแต่เตร่ไปนั่งบ้านโน้นบ้านนี้ไร้สาระก็ได้ทำแยมผลไม้ เป็นอาชีพ ทำแล้วทั้งเพลินทั้งได้เงินจนไพฑูรมานั่งสะกิดตะแหง่วๆ ว่าลืมทำอย่างอื่นไปหรือเปล่า
ส่วนคำมากับ 2 ทองคือทองประสานและทองประสม ก็โขกน้ำพริกเห็ดกันลั่นบ้าน เพราะขายดิบขายดี นักท่องเที่ยวที่มาชมสวนคุณย่าซื้อแล้วติดใจสั่งซื้อกันมากมาย จากที่ตำส่งวันละ 30 กระปุก ดรุณีก็ขอเพิ่มเป็นวันละ 60 กระปุก
สิงห์ทองยังนั่งดวดเช้าดวดเย็น ดรุณีจึงเอาไวน์มะเกี๋ยงมาให้ชิม เพราะเป็นไวน์มีแอลกอฮอล์น้อยป้องกันและรักษาได้หลายโรคมาให้นักดื่มลองชิม ดู สิงห์ทองทำเป็นไม่สนใจ แต่พอดรุณีไปแล้วก็แอบเหล่ ทดลองจิบดู ปรากฏว่าจิบแล้ววางไม่ลง จนสามแม่ลูกที่จับตาดูอยู่พากันอมยิ้ม
ส่วน ทองประศรีอยู่กับบรรยงที่ย้ายไปอยู่ในเมือง วันนี้จึงมาขอรับตะวันไปเลี้ยง เพราะบรรยงเช่าห้องแถวไว้ให้ ทองประศรีขายของเล็กๆ น้อยๆ ให้พวกนักเรียนและจะได้เลี้ยงตะวันไปด้วย ดรุณีทำท่าคิดหนักเพราะทั้งรักทั้งหลง ตะวันที่กำลังน่ารักช่างพูดช่างเอาใจ จนอาทิจสะกิดแขนพยักหน้าเบาๆ เธอจึงปล่อยตะวันให้ไปหาทองประศรี
ก่อน ที่ทองประศรีกับบรรยงจะพาตะวันกลับไป หนูน้อยวิ่งอ้าแขนเข้ามากอดอาทิจไว้เรียกเสียงใส “พ่อทิจจจจจ...” อาทิจกอดหนูน้อยไว้ บอกให้เป็นเด็กดีคิดถึงพ่อทิจก็มาหา น้าแก้วมองตะวันที่เดินกลับไปหาทองประศรีรำพึงเบาๆ
“ยังไงเลือดมันก็ข้นกว่าน้ำ”
ooooooo
วัน นัดเปิดพินัยกรรมฉบับที่ 2 ของคุณย่ามาถึงแล้ว บรรดาลูกหลานของคุณย่าพากันมานั่งฟังอย่างคับคั่ง เมื่อทนายเปิดอ่านพินัยกรรม ทั้งห้องเงียบกริบ ทุกสายตาจับจ้องทนายความที่อ่านพินัยกรรมตาไม่กะพริบ
“ข้าพเจ้า ขอมอบทรัพย์สินในส่วนที่เป็นตึกแถวในเมืองซึ่งมีจำนวนทั้งสิ้น 20 หลังให้กับลูกๆของข้าพเจ้าทั้ง 20 คน ตามรายละเอียดที่แนบมาด้านหลัง และขอมอบเงินสดในธนาคารให้แก่หลานทุกคนเพื่อเป็นทุนการศึกษาคนละ 2 แสนบาท”
บรรดาลูกหลานต่างพากันยิ้มแย้มยินดี แล้วเงียบกริบอีกเมื่อทนายความอ่านพินัยกรรมต่อ
คุณ ย่าให้อาทิจจัดแบ่งเงินในธนาคารให้คนงานที่มีอายุงานเกิน 5 ปี คนละ 2 หมื่นบาท เพื่อเป็นทุนทำอาชีพเสริม ให้แบ่งผลกำไรที่ได้จากการขายพืชผักในสวน ตั้งเป็นมูลนิธิฯเพื่อการศึกษาให้ลูกหลานคนงานปีละ 20% ของผลกำไร
พวก คนงานพากันปรบมือดีใจ บ้างถึงกับน้ำตาคลอที่คุณย่าเมตตาพวกตน วิไลลักษณ์กับลูกบางคนของคุณย่าแสดงท่าทีไม่พอใจนักที่คนงานได้ส่วนแบ่งไป ด้วย แล้วทุกคนก็พากันแปลกใจเมื่อทนายอ่านพินัยกรรมว่า
“ทั้งนี้ นายอาทิจและ น.ส.ดรุณี จะไม่มีส่วนใดๆ ในทรัพย์สินของข้าพเจ้าที่กล่าวมาแล้วข้างต้น”
วิไลลักษณ์ฟังแล้วชวนประเวทย์กับวิยะดากลับ ทนายบอกว่ายังไม่จบเพราะยังมีข้อความสำคัญในช่วงท้ายของพินัยกรรมอีก แล้วอ่านต่อ
“แต่ นายอาทิจและ น.ส.ดรุณีจะได้รับมรดกเป็นที่ดินทั้งหมดที่ข้าพเจ้าถือครองคนละครึ่ง ถ้าแบ่งหรือตกลงกันไม่ได้ก็ให้ขายเอาเงินมาแบ่งกัน แต่ก่อนที่หลานทั้งสองจะขายทรัพย์สินใดๆ ขอให้นึกเสมอว่า ย่าสะสมมาด้วยความเหนื่อยยากก็เพื่อให้หลานได้อยู่อาศัยและใช้เป็นที่ ทำกินไปตลอดชีวิต”
เกิดอาการงันกับบรรดาผู้เกี่ยวข้องทั้งลูกทั้งหลานของคุณย่า เพราะที่ดินของคุณย่านั้นมีค่ามหาศาล ส่วนพวกคนงานพากันเฮด้วยความดีใจ ต่างลุกไปแสดงความยินดีและดีใจกับอาทิจและดรุณี
ดรุณีน้ำตาคลอคิดถึงคุณย่าจับใจ ที่ท่านเมตตาเด็กกำพร้าคนนี้มากมายเหลือเกิน...
ooooooo
วิไล ลักษณ์ทำใจไม่ได้ที่พวกตนได้รับมรดกเทียบไม่ได้เลยกับส่วนที่อาทิจและดรุณี ได้รับ วิยะดาปลอบใจแม่ว่า คุณย่าคงเห็นว่าใครจะทำอะไรได้เหมาะถึงได้แบ่งตึกแถวให้เรา
วิยะดา แนะให้แม่ปรับปรุงแล้วเปิดร้านขายสังฆภัณฑ์ เก๋ๆ ขายเสื้อผ้าแบรนด์เนมสีขาวสีครีมเพื่อคุณแม่และเพื่อนไฮโซจะได้ใส่ไปปฏิบัติ ธรรม ทำให้วิไลลักษณ์คลายความเครียดลงได้บ้าง
เมื่อไปที่ไร่สตรอ เบอร์รี่ นายอ่องก็พาเด็กหญิง อารุณี ที่อาทิจและดรุณีทำคลอดให้มาสวัสดี บอกว่าตั้งชื่อลูกโดยเอาชื่ออาทิจกับดรุณีมารวมกัน ทั้งสองจับแก้มหนูน้อยอย่างเอ็นดู
วันนี้ ที่เนินฝังเถ้ากระดูกคุณย่า อาทิจใส่เสื้อ
ไหม พรมที่ดรุณีถักให้ ส่วนดรุณีใส่ชุดที่ตุ่นตัดเย็บเตรียมใส่ในงานแต่งงานของตัวเองและยกให้เป็น ของขวัญดรุณี พากันไปกราบเถ้ากระดูกคุณย่า
“ขอบคุณคุณย่ามากนะครับที่รักและไว้ใจให้เราสองคนช่วยกันดูแลสวนที่คุณย่าสร้างมากับมือ”
“เราจะช่วยกันดูแลที่นี่อย่างดีที่สุด ให้สมกับที่คุณย่าไว้ใจนะคะ”
หลังจากไหว้เถ้ากระดูกคุณย่าแล้ว ดรุณีรำพึงถึงความหวังของคุณย่าว่า
“คุณ ย่าย้ำนักย้ำหนาว่าอย่าคิดว่าแผ่นดินนี้เป็นของเรา เราทุกคนมีที่ดินไว้ก็เพื่ออาศัยทำกิน เพื่อเลี้ยงตัวเองเพียงชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น”
“แต่เวลาเพียงชั่ว ครู่ชั่วยามในชีวิตของเรา มันก็มากพอที่จะทำอะไรเพื่อเผื่อแผ่ไปยังเพื่อนร่วมโลก นอกจากเพื่อนฝูงญาติพี่น้องแล้วก็ตัวเราเองด้วยจริงไหม”
“ค่ะ...เราต้องเริ่มเป็นตัวอย่างให้ลูกหลาน คนใกล้ตัว คนงานในสวนก่อน ทุกคนจะได้ช่วยกันขยายความคิดนี้ออกไป”
“คน ใกล้ตัวมีเยอะ คนงานในสวนก็แยะ แต่ลูกหลานเรายังไม่มี มาช่วยกันคิดก่อนไหมว่าทำยังไงเราถึงจะมีลูกหลานเยอะๆ มาช่วยกันทำให้โลกใบนี้สวยงาม”
พูดแล้วอาทิจหันไปทางเถ้าคุณย่า “คุณย่าช่วยหน่อยสิครับ” เขานิ่งไปอึดใจจึงหันบอกดรุณีหน้าตายว่า “คุณย่าไม่ช่วย ท่านบอกให้เราช่วยตัวเอง รบกวนให้ความร่วมมือหน่อยได้ไหม คุณย่าน้อยคนดี...”
คำพูด น้ำเสียง และแววตาออดอ้อนของอาทิจ ทำให้ดรุณีเขินจนก้มหน้าหลบสายตาเขา ทำให้ดูยิ่งน่ารักน่ากอดน่าหอม อาทิจเชยคางเธอขึ้นหอมที่พวงแก้มแดงเรื่อ อย่างทะนุถนอมและรักสุดหัวใจ
ทั้งสองตระกองกอดกันข้างเถ้ากระดูกคุณย่า มองพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้ากันอย่างเปี่ยมด้วยความหวัง...
ooooooo
–อวสาน–
ขอขอบคุณจาก thairath.co.th
ตก เย็น อาทิจพาดรุณีขึ้นไปกราบคุณย่า บอกกล่าวเรื่องตนกับดรุณี และขอให้คุณย่าอวยพรให้ตนทั้งสองอยู่เย็นเป็นสุขด้วย ระหว่างนั้นเขาเห็นดรุณีสีหน้าไม่สบายใจถามว่ามีอะไรหรือเปล่า
“ถ้าคุณย่าไม่ได้ทิ้งสมบัติอะไรไว้ให้ณีเหมือนอย่างที่ทุกคนคิด พี่อาทิจจะยังรักณีเหมือนเดิมไหม”
“ทำไม พูดอย่างนั้น คุณย่าทิ้งสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดไว้ให้น้องณีจ้ะ สิ่งที่ท่านอบรมสั่งสอนจนหล่อหลอมอยู่ในชีวิตและจิตใจของน้องณี เป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดซึ่งคนคนหนึ่งจะพึงให้กับอีกคนหนึ่งได้ รู้ไหม”
“พี่อาทิจ...ขอบคุณนะคะ” ดรุณีน้ำตาซึม
“ถึงเราสองคนจะไม่ได้อะไร พี่ก็เชื่อว่าเราจะสร้างมันขึ้นมาได้ด้วยสองมือของเรา”
ดรุณีโผเข้ากอดอาทิจอย่างอบอุ่นใจ รู้สึกตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้ยืนเคียงข้างผู้ชายที่แสนดีคนนี้...
คืน นี้เอง น้าแก้วก็เจ้ากี้เจ้าการขนข้าวของเครื่องใช้และที่นอนของอาทิจมาไว้ในห้อง นอนของดรุณี ที่สะดุดตาคือมีกระโปรงยาวถักแต่งด้วยลูกไม้สีขาวที่ตุ่นเคยสเกตช์ให้ดรุณี ดูบอกว่าจะใส่ในวันแต่งงานกับอาทิจกลางสวนส้ม เธอหยิบจดหมายที่แนบไว้ขึ้นมาอ่านให้อาทิจฟังด้วยความซาบซึ้งใจว่า
“ชุด นี่ตุ่นเย็บเองกับมือ คิดว่ามันคงสวยและน่ารักมากเมื่อณีใส่และยืนเคียงข้างพี่อาทิจ ขอให้ณีกับพี่อาทิจมีความสุขมากๆนะจ๊ะ...รักณีและพี่อาทิจ”
ooooooo
เพื่อ ปฏิบัติตามเจตนารมณ์ของคุณย่าที่ต้องการให้อาทิจและดรุณีดูแลและพัฒนาสวนคุณ ย่าให้เจริญเป็นที่พึ่งพิงแก่คนงานได้อย่างมั่นคงและอบอุ่น อยู่กันอย่างพี่น้อง อาทิจและดรุณีจึงลงแรงแข็งขันยิ่งกว่าเดิม
ดรุณี นำผลผลิตจากสวนแบ่งงานให้แม่บ้านแต่ละคนแต่ละกลุ่มค้นคว้าและทำกันอย่างจริง จัง ตุ๊ที่แต่ก่อนวันๆก็ดีแต่เตร่ไปนั่งบ้านโน้นบ้านนี้ไร้สาระก็ได้ทำแยมผลไม้ เป็นอาชีพ ทำแล้วทั้งเพลินทั้งได้เงินจนไพฑูรมานั่งสะกิดตะแหง่วๆ ว่าลืมทำอย่างอื่นไปหรือเปล่า
ส่วนคำมากับ 2 ทองคือทองประสานและทองประสม ก็โขกน้ำพริกเห็ดกันลั่นบ้าน เพราะขายดิบขายดี นักท่องเที่ยวที่มาชมสวนคุณย่าซื้อแล้วติดใจสั่งซื้อกันมากมาย จากที่ตำส่งวันละ 30 กระปุก ดรุณีก็ขอเพิ่มเป็นวันละ 60 กระปุก
สิงห์ทองยังนั่งดวดเช้าดวดเย็น ดรุณีจึงเอาไวน์มะเกี๋ยงมาให้ชิม เพราะเป็นไวน์มีแอลกอฮอล์น้อยป้องกันและรักษาได้หลายโรคมาให้นักดื่มลองชิม ดู สิงห์ทองทำเป็นไม่สนใจ แต่พอดรุณีไปแล้วก็แอบเหล่ ทดลองจิบดู ปรากฏว่าจิบแล้ววางไม่ลง จนสามแม่ลูกที่จับตาดูอยู่พากันอมยิ้ม
ส่วน ทองประศรีอยู่กับบรรยงที่ย้ายไปอยู่ในเมือง วันนี้จึงมาขอรับตะวันไปเลี้ยง เพราะบรรยงเช่าห้องแถวไว้ให้ ทองประศรีขายของเล็กๆ น้อยๆ ให้พวกนักเรียนและจะได้เลี้ยงตะวันไปด้วย ดรุณีทำท่าคิดหนักเพราะทั้งรักทั้งหลง ตะวันที่กำลังน่ารักช่างพูดช่างเอาใจ จนอาทิจสะกิดแขนพยักหน้าเบาๆ เธอจึงปล่อยตะวันให้ไปหาทองประศรี
ก่อน ที่ทองประศรีกับบรรยงจะพาตะวันกลับไป หนูน้อยวิ่งอ้าแขนเข้ามากอดอาทิจไว้เรียกเสียงใส “พ่อทิจจจจจ...” อาทิจกอดหนูน้อยไว้ บอกให้เป็นเด็กดีคิดถึงพ่อทิจก็มาหา น้าแก้วมองตะวันที่เดินกลับไปหาทองประศรีรำพึงเบาๆ
“ยังไงเลือดมันก็ข้นกว่าน้ำ”
ooooooo
วัน นัดเปิดพินัยกรรมฉบับที่ 2 ของคุณย่ามาถึงแล้ว บรรดาลูกหลานของคุณย่าพากันมานั่งฟังอย่างคับคั่ง เมื่อทนายเปิดอ่านพินัยกรรม ทั้งห้องเงียบกริบ ทุกสายตาจับจ้องทนายความที่อ่านพินัยกรรมตาไม่กะพริบ
“ข้าพเจ้า ขอมอบทรัพย์สินในส่วนที่เป็นตึกแถวในเมืองซึ่งมีจำนวนทั้งสิ้น 20 หลังให้กับลูกๆของข้าพเจ้าทั้ง 20 คน ตามรายละเอียดที่แนบมาด้านหลัง และขอมอบเงินสดในธนาคารให้แก่หลานทุกคนเพื่อเป็นทุนการศึกษาคนละ 2 แสนบาท”
บรรดาลูกหลานต่างพากันยิ้มแย้มยินดี แล้วเงียบกริบอีกเมื่อทนายความอ่านพินัยกรรมต่อ
คุณ ย่าให้อาทิจจัดแบ่งเงินในธนาคารให้คนงานที่มีอายุงานเกิน 5 ปี คนละ 2 หมื่นบาท เพื่อเป็นทุนทำอาชีพเสริม ให้แบ่งผลกำไรที่ได้จากการขายพืชผักในสวน ตั้งเป็นมูลนิธิฯเพื่อการศึกษาให้ลูกหลานคนงานปีละ 20% ของผลกำไร
พวก คนงานพากันปรบมือดีใจ บ้างถึงกับน้ำตาคลอที่คุณย่าเมตตาพวกตน วิไลลักษณ์กับลูกบางคนของคุณย่าแสดงท่าทีไม่พอใจนักที่คนงานได้ส่วนแบ่งไป ด้วย แล้วทุกคนก็พากันแปลกใจเมื่อทนายอ่านพินัยกรรมว่า
“ทั้งนี้ นายอาทิจและ น.ส.ดรุณี จะไม่มีส่วนใดๆ ในทรัพย์สินของข้าพเจ้าที่กล่าวมาแล้วข้างต้น”
วิไลลักษณ์ฟังแล้วชวนประเวทย์กับวิยะดากลับ ทนายบอกว่ายังไม่จบเพราะยังมีข้อความสำคัญในช่วงท้ายของพินัยกรรมอีก แล้วอ่านต่อ
“แต่ นายอาทิจและ น.ส.ดรุณีจะได้รับมรดกเป็นที่ดินทั้งหมดที่ข้าพเจ้าถือครองคนละครึ่ง ถ้าแบ่งหรือตกลงกันไม่ได้ก็ให้ขายเอาเงินมาแบ่งกัน แต่ก่อนที่หลานทั้งสองจะขายทรัพย์สินใดๆ ขอให้นึกเสมอว่า ย่าสะสมมาด้วยความเหนื่อยยากก็เพื่อให้หลานได้อยู่อาศัยและใช้เป็นที่ ทำกินไปตลอดชีวิต”
เกิดอาการงันกับบรรดาผู้เกี่ยวข้องทั้งลูกทั้งหลานของคุณย่า เพราะที่ดินของคุณย่านั้นมีค่ามหาศาล ส่วนพวกคนงานพากันเฮด้วยความดีใจ ต่างลุกไปแสดงความยินดีและดีใจกับอาทิจและดรุณี
ดรุณีน้ำตาคลอคิดถึงคุณย่าจับใจ ที่ท่านเมตตาเด็กกำพร้าคนนี้มากมายเหลือเกิน...
ooooooo
วิไล ลักษณ์ทำใจไม่ได้ที่พวกตนได้รับมรดกเทียบไม่ได้เลยกับส่วนที่อาทิจและดรุณี ได้รับ วิยะดาปลอบใจแม่ว่า คุณย่าคงเห็นว่าใครจะทำอะไรได้เหมาะถึงได้แบ่งตึกแถวให้เรา
วิยะดา แนะให้แม่ปรับปรุงแล้วเปิดร้านขายสังฆภัณฑ์ เก๋ๆ ขายเสื้อผ้าแบรนด์เนมสีขาวสีครีมเพื่อคุณแม่และเพื่อนไฮโซจะได้ใส่ไปปฏิบัติ ธรรม ทำให้วิไลลักษณ์คลายความเครียดลงได้บ้าง
เมื่อไปที่ไร่สตรอ เบอร์รี่ นายอ่องก็พาเด็กหญิง อารุณี ที่อาทิจและดรุณีทำคลอดให้มาสวัสดี บอกว่าตั้งชื่อลูกโดยเอาชื่ออาทิจกับดรุณีมารวมกัน ทั้งสองจับแก้มหนูน้อยอย่างเอ็นดู
วันนี้ ที่เนินฝังเถ้ากระดูกคุณย่า อาทิจใส่เสื้อ
ไหม พรมที่ดรุณีถักให้ ส่วนดรุณีใส่ชุดที่ตุ่นตัดเย็บเตรียมใส่ในงานแต่งงานของตัวเองและยกให้เป็น ของขวัญดรุณี พากันไปกราบเถ้ากระดูกคุณย่า
“ขอบคุณคุณย่ามากนะครับที่รักและไว้ใจให้เราสองคนช่วยกันดูแลสวนที่คุณย่าสร้างมากับมือ”
“เราจะช่วยกันดูแลที่นี่อย่างดีที่สุด ให้สมกับที่คุณย่าไว้ใจนะคะ”
หลังจากไหว้เถ้ากระดูกคุณย่าแล้ว ดรุณีรำพึงถึงความหวังของคุณย่าว่า
“คุณ ย่าย้ำนักย้ำหนาว่าอย่าคิดว่าแผ่นดินนี้เป็นของเรา เราทุกคนมีที่ดินไว้ก็เพื่ออาศัยทำกิน เพื่อเลี้ยงตัวเองเพียงชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น”
“แต่เวลาเพียงชั่ว ครู่ชั่วยามในชีวิตของเรา มันก็มากพอที่จะทำอะไรเพื่อเผื่อแผ่ไปยังเพื่อนร่วมโลก นอกจากเพื่อนฝูงญาติพี่น้องแล้วก็ตัวเราเองด้วยจริงไหม”
“ค่ะ...เราต้องเริ่มเป็นตัวอย่างให้ลูกหลาน คนใกล้ตัว คนงานในสวนก่อน ทุกคนจะได้ช่วยกันขยายความคิดนี้ออกไป”
“คน ใกล้ตัวมีเยอะ คนงานในสวนก็แยะ แต่ลูกหลานเรายังไม่มี มาช่วยกันคิดก่อนไหมว่าทำยังไงเราถึงจะมีลูกหลานเยอะๆ มาช่วยกันทำให้โลกใบนี้สวยงาม”
พูดแล้วอาทิจหันไปทางเถ้าคุณย่า “คุณย่าช่วยหน่อยสิครับ” เขานิ่งไปอึดใจจึงหันบอกดรุณีหน้าตายว่า “คุณย่าไม่ช่วย ท่านบอกให้เราช่วยตัวเอง รบกวนให้ความร่วมมือหน่อยได้ไหม คุณย่าน้อยคนดี...”
คำพูด น้ำเสียง และแววตาออดอ้อนของอาทิจ ทำให้ดรุณีเขินจนก้มหน้าหลบสายตาเขา ทำให้ดูยิ่งน่ารักน่ากอดน่าหอม อาทิจเชยคางเธอขึ้นหอมที่พวงแก้มแดงเรื่อ อย่างทะนุถนอมและรักสุดหัวใจ
ทั้งสองตระกองกอดกันข้างเถ้ากระดูกคุณย่า มองพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้ากันอย่างเปี่ยมด้วยความหวัง...
ooooooo
–อวสาน–
ขอขอบคุณจาก thairath.co.th
เรื่องเล่าเช้านี้ ไอ้หื่นอ้างเป็นตำรวจ ลวงสาวข่มขืน วันที่ 24 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
เช้าวันใหม่ คลิป นร.คว้าเก้าอี้ฟาดป้าจมูกยุบ วันที่ 24 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
ท่องโลกกว้าง สนามกีฬาโอลิมปิกลอนดอน วันที่ 23 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
ทูไนท์โชว์ Tonight Show วันที่ 23 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
วีไอพี วันที่ 23 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
ศึกน้ำผึ้งพระจันทร์ วันที่ 23 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
คันปาก คอนเสิร์ต เจ เจตริน วันที่ 23 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
ทีวีแชมเปี้ยนส์ ชิงแชมป์นักทำราเมน วันที่ 23 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
เรื่องของเรื่อง 7ปีGTH2 วันที่ 23 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
ชิงนาง ตอนที่1 ตอนแรก วันที่ 23 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
summary
สี วงเดือน (คะนึงนิจ จักรสมิทธานนท์) เป็นเด็กกำพร้าที่ นายแพทย์อนุต (ตฤณ เศรษฐโชค) อุปการะ เพราะพ่อ-แม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ทั้งที่ ศรีเรือน (พิศมัย วิไลศักดิ์) แม่ของเขาคัดค้าน เพราะคำทำนายว่าวงเดือนนำความวิบัติมาสู่ “ครอบครัวแสนสมุทร” อนุตกับ ศรีดารา (สุพรรษา เนื่องภิรมย์) ภรรยาขัดแม่ไม่ได้จำใจให้วงเดือนเป็น เด็กรับใช้ แต่ชดเชยโดยส่งให้เรียนหนังสือจนจบพยาบาล วงเดือนตอบแทนบุญคุณด้วยการดูแลทุกคนในแสนสมุทรอย่างดี เธอโตมาพร้อมลูกชาย 4 คน ของตระกูล พฤกษ์ (วัชรบูล ลี้สุวรรณ) พี่ชายคนโตหัวไม่ดี แต่ขยันขันแข็ง พ่อ-แม่วางตัวให้สืบทอดกิจการเรือประมง ขณะที่ ภูผา (อรรคพันธ์ นะมาตร์) ลูกชายคนรองเก่ง-กล้าแต่ใจร้อนไม่ยอมใคร ยิ่งไม่ผิดภูผาสู้หัวชนฝา ผิดกับ เมฆา (กันต์ กันตถาวร) ลูกชายคนที่สามฉลาดและมั่นใจในตัวเองกว่าใคร พ่อส่งให้เรียนหมอเพื่อรับช่วงกิจการคลินิกต่อ และคอยรักษา อรุณ (วศิน อัศวนฤนาท) น้องชายคนเล็กขี้โรคตั้งแต่เกิด ทุกคนในบ้านตามใจเขามากเป็นพิเศษ รวมถึงวงเดือนก็เป็นเพื่อนเล่น และดูแลอรุณเต็มที่
ทีวีพูลไลฟ์ วันที่ 23 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
ทีวีพูลไลฟ์ ออกอากาศ :เวลา 20:15-20:25 น. ทางช่อง 5. ดำเนินรายการโดย : นันท์นภัส บุญสุข,ปองขวัญ ล้อเจริญ เป็นรายการที่รายงานข่าวความเคลื่อนไหวของวงการบันเทิงและเกาะติดสถานการณ์ของข่าวบันเทิง
ทีวีพูลไลฟ์ วันที่ 23 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
ทีวีพูลไลฟ์ ออกอากาศ :เวลา 20:15-20:25 น. ทางช่อง 5. ดำเนินรายการโดย : นันท์นภัส บุญสุข,ปองขวัญ ล้อเจริญ เป็นรายการที่รายงานข่าวความเคลื่อนไหวของวงการบันเทิงและเกาะติดสถานการณ์ของข่าวบันเทิง
เจาะข่าวเด่นเปิดใจครอบครัวเด็กที่ตายด้วยโรคมือเท้าปาก วันที่ 23 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
เสาร์-อาทิตย์ 17.00 น เจาะข่าวเด่น เป็นช่วงหนึ่งในรายการเรื่องเด่นเย็นนี้ รายการสด โดยนำข่าวประเภทต่างๆ
วุ่นวายสบายดี ตอนที่30 วันที่ 23 กรกฎาคม 2555 ย้อนหลัง
วุ่นวายสบายดี ละครวุ่นวายสบายดี ละครช่อง3 บทประพันธ์ของ ชมัยภร แสงกระจ่าง บทโทรทัศน์โดย : ศกุนกานต์ กำกับการแสดงโดย อมรศรี เย็นสำราญ ผลิตโดย บางกอกดราม่า
มณีแดนสรวง ตอนที่2 วันที่ 23 ก.ค. 55 ย้อนหลัง
ละครมณีแดนสรวง ออกอากาศทุกวันจันทร์ – วันศุกร์ เวลา 18.30 – 20.00 น. ทางช่อง3 มณีแดนสรวง ตอนที่2 วันที่ 23 ก.ค. 55 ย้อนหลัง
เล่ห์ร้อยรัก (ตอนที่8) วันที่ 23 ก.ค. 55 ย้อนหลัง
ละคร เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิม กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช ออกอากาศ : จันทร์-อังคาร เวลา 20.30 ทาง ช่อง 3 ละครของเล่ห์ร้อยรัก อำนวยการผลิตโดย: ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด นำแสดงโดย: เกรท วรินทร, เชอรี่ เข็มอัปสร, เอส วรฤทธิ์, เซลิน่า, เอ๋ พรทิพย์ \\\\\\\\\\