{[['
']]}
']]}
อ่านละคร ปิ่นอนงค์ ตอนที่ 4/2 วันที่ 20 มิ.ย. 55
“เอายังไงก็ช่างมัน รู้แต่ว่าตอนนี้เรามีคนช่วยกำจัดไอ้ใหญ่โดยที่เราไม่ต้องเหนื่อยแล้ว”ครองสุขยิ้มเหี้ยม ธีระครุ่นคิด
ห้องทั้งห้องที่ขังสองคนไว้ ไม่มีเฟอร์นิเจอร์สักชิ้น ใหญ่ที่ยังสลบอยู่ถูกใส่กุญแจมือไพล่หลัง นอนตะแคงหนุนตักปิ่นอนงค์
ปิ่นอนงค์เองก็ถูกใส่กุญแจมือข้างหน้า สีหน้าหญิงสาวกังวลหนัก บีบไหล่บีบแขนใหญ่เบาๆ
ใหญ่ขยับตัว ค่อยๆ ลืมตา กะพริบตาถี่ๆ ฟื้นความจำ
ใหญ่กระซิบ “ปิด ซ่อนเร็ว”
ปานเทพแต่งตัวรัดกุมทะมัดทะแมงหิ้วเป้ออกมาจากเรือนใหญ่ ตรงรี่ไปยังโรงรถ ทำท่าจะขึ้นรถกระบะคันใหญ่ปิดท้ายที่มีกุญแจคารถอยู่
แต่จอมดันมาเจอเข้า “จะทำอะไร”
ปานเทพเซ็ง พยายามพูดดีๆ “ชั้นจะออกไปข้างนอก”
“นายเป็นคนนอก ไม่มีสิทธิ์เอารถที่ไร่ออกไป”
“แต่คุณใหญ่สั่งให้ชั้นรีบไปรับ”
“จะรีบไปรับคุณใหญ่ หรือจะรีบหนีกันแน่”
ปานเทพอึ้ง “ชั้นจะหนีทำไม”
“แกปล้ำคุณนีย์ใช่มั้ย”
“เฮ้ย กล่าวหากันแบบนี้เจอข้อหาหมิ่นประมาทนะโว้ย”
“ได้ งั้นไปหาตำรวจกัน”
“ไปตอนนี้ไม่ได้ไม่ว่าง” ปานเทพตั้งท่าจะไปจอมไม่ให้ไป “ถอยไป ไม่งั้นชั้นจะ...ฟ้องคุณใหญ่”
ปานเทพผลัก แต่จอมล็อคตัวไว้ปานเทพสะบัดหลุดแล้ววิ่งหนี
จอมกระโดดคว้าตัว แล้วจากนั้นสองคนก็สู้กัน ปานเทพต่อยแล้วจอมหลบได้ จะต่อยปานเทพ ปานเทพห้าม
“เฮ้ย อย่าต่อยหน้านะโว้ย ฉันเสียโฉมขึ้นมาฉันฟ้องแกหมดตัวนะ”
จอมหมั่นไส้ ต่อยท้องปานเทพจุก เจิด ก้านเข้ามา
“เฮ้ย ทำไรวะ ใหญ่มาจากไหนมารังแกเพื่อนเจ้านายแบบนี้” เจิดตะโกน
“ไม่เกี่ยวกับแก” จอมไม่สน
“ทำไมจะไม่เกี่ยว ผู้จัดการสั่งให้ ชั้นสองคนคอยดูแลคนของคุณใหญ่” ก้านเสริม
ปานเทพคุยข่มเสียงดัง “ได้ยินรึยัง ไอ้จอม แกต้องรู้ซะมั่งนะโว้ยว่าใครเป็นใคร” หันมาหาเจิดกะก้าน “นายสองคนทำดีมาก ถ้านายอัดไอ้จอมให้หมอบได้ ชั้นจะบอกคุณใหญ่ให้ขึ้นเงินเดือนแก”
ก้านรับคำ “คุณปาน ได้ตามที่ขอเดี๋ยวนี้”
ทั้งสองเข้าตะลุมบอนกับจอม ปานเทพจอมกะล่อนทำเป็นเชียร์เอะอะแล้วก็หาโอกาสกระโดดขึ้นรถกระบะขับออกไป
จอมเห็นพยายามอัดพวกเจิด กระเด็นกระดอน แล้ววิ่งตามปานเทพไป แต่ก็ไม่ทันแล้ว จอมได้แต่โมโหฮึดฮัดขัดใจ
ทางด้านปิ่นอนงค์รีบซ่อนโทรศัพท์ ยัดเข้ากางเกงใหญ่อีกที
เหล่าสมุนยืนมองนึกว่าสองคนล้วงควักกัน “จะตายอยู่แล้ว ยังมีอารมณ์กันอีกจะแกสองคน”
ใหญ่กับปิ่นอนงค์ผละออกจากกัน “อ้าว.. ไม่ได้สิ เมียฉันสวยอย่างนี้ก็ต้องสั่งลากันหน่อยล่ะ”
เหล่าสมุนตรงเข้าไปลากสองคนออกไป
เสี่ยตงยืนรออยู่ที่ลานจอดรถ สมุน 2 คนขนาบหลัง
เสี่ยตรงยื่นมือจะจับแก้มปิ่นอนงค์ ปิ่นอนงค์เอียงหลบไปแนบไหล่ใหญ่
“ไปครองรักกันในนรกเถอะนะ คุณชาลิต ปิ่นอนงค์”
เสี่ยตงเย้ยหยัน แล้วพยักหน้าส่งสัญญาณ ลูกน้อง 8 คน ดันใหญ่กะปิ่นอนงค์ขึ้นรถตู้ แล้วขับออกไป
ลูกน้อง 5 คนยืนล้อมวง หน้าเครียดฟังปลอดบอกแผนที่โถงในบ้านเพ็ญยืนอยู่หลังปลอด สีหน้ากังวลใจ
“เรามีเวลาแค่สี่ชั่วโมง นั่งเจ็ตโบ้ตไปเพชรบุรี นายปานรออยู่แล้วต่อไปถ้ำจอมพล อำเภอจอมบึง ราชบุรี ต้องไปให้ทัน ไป”
เพ็ญแทรกขึ้น “พี่ปลอด ระวังตัว นะพี่”
ปลอดพยักหน้า เดินนำลูกน้องไป
ใหญ่นั่งตรงกลางปิ่นอนงค์อยู่ริมหน้าต่าง สมุนหนึ่งคนอยู่ติดประตู
ปิ่นอนงค์จับแขนใหญ่ เพราะกลัวมากสีหน้าเครียด เหลือบเหลียวมองสมุนเสี่ยตงไปมา
ใหญ่เหลียวซ้าย มองหน้าสมุนที่นั่งติดกันนิ่งๆ
“มองทำไมไอ้ใหญ่ อยากเจ็บตัวก่อนตายเหรอ”
“เปล่า แต่มีเรื่องสำคัญอยากคุยด้วย” ใหญ่ว่า
“เรื่องสำคัญอะไรวะ”
“ฉันมีสมบัติที่ปล้นมาซ่อนเอาไว้เยอะด้วย จะแบ่งให้ถ้าพวกแกปล่อยเรา”
สมุนรายนั้นนิ่งคิดแล้วหัวเราะขำกลิ้ง
“เฮ้ยพวกเรา ไอ้ใหญ่บอกมีสมบัติก้อนใหญ่โว้ย.. นึกว่าพวกฉันโง่ ปัญญาอ่อนหรือยังไง ไอ้เวร”
“ชีวิตฉันก็ไม่ต่างกับพวกแกหรอก แต่ฉันเน้นปล้นบ่อนใหญ่ๆ ปล้นคนเล่นรวยๆ ที่ข้ามไปเล่นแถวๆ ชายแดนแล้วก็เอา ไปฝังไว้ที่ถ้ำ เงินมีมากกว่าที่แกคิดเยอะ ถ้าไปแล้วไม่มี พวกแกก็ฆ่าฉันทิ้งได้อยู่แล้ว แถมแถวนั้นติดชายแดนด้วย กำจัดศพง่ายจะตาย”
สมุนเสี่ยตงครุ่นคิด เหลียวมองลูกน้องไปมา “ถ้าเจอเงิน พวกแกเอาไปแบ่งกันแล้วปล่อยปิ่นไป ส่วนฉันกับพวกแก เรามาร่วมมือเป็นแก๊งเดียวกัน”
เหล่าสมุนสบตากันไปมา ชั่งใจ คิดหนัก
จู่ๆ ใหญ่ทำเครียด ปิ่นอนงค์มองใหญ่งงๆ
จัดโต๊ะกินข้าวที่เรือนใหญ่เสร็จ อุ่นเรือนเอาแต่ชะเง้อมองที่ประตู
ครองสุขเดินเข้ามาที่โต๊ะ “วันนี้ ฉันให้ธีระรอข่าวสำคัญ ไม่มากินด้วย ตักข้าวเลย”
“คุณนายคะ ได้ยินว่าคุณนายให้ปิ่นออกไปหาข้างนอก มันไม่ได้กลับมาพร้อมคุณนายเหรอคะ” อุ่นเรือนร้อนใจนัก
“มันเอาของมาให้ แล้วก็บอกว่าจะไปธุระต่อ” ครองสุขทำเนียน
อุ่นเรือนวิตก “เอ๊ะ แล้วทำไมป่านนี้ยังไม่กลับ”
ครองสุขเยาะ “หนีตามผู้ชายไปแล้วมั้ง”
“ไม่หรอกค่ะ นั่งปิ่นมันไม่ทำอย่างนั้นหรอกค่ะ”
“นังปิ่นมันร้ายกว่าที่แกคิดเยอะนะ แกตามมันไม่ทันหรอกนังอุ่น”
น้อยเดินลงมาจากชั้นบน “นังน้อย ฉันให้แกไปตามยัยนีลงมากินข้าวตั้งนานแล้ว ทำไมยังไม่ลงมาอีก”
“คุณนีไม่ลงมาค่ะ สั่งให้น้อยเอาข้าวขึ้นไปให้ข้างบนค่ะ”
ครองสุขฉุนขาดกระแทกช้อนวางคาจาน
ครองสุขเข้าห้องมา “ยัยนี”
ทัศนีย์นั่งหน้ามุ่ยที่เตียง “คุณน้าจะด่า จะตีนีย์ยังไงก็ได้ แต่นีย์ไม่มีวันไปนั่งร่วมโต๊ะกับไอ้ปานเพื่อนโจรของไอ้ใหญ่อีกแล้ววันนี้ มันก็ปล้ำนีด้วยดีที่ยัยจินตนามาช่วยเอาไว้”
ครองสุขเข้าไปนั่งเชิดหน้า “ถือว่าทำทานให้หมามันไปเหอะ ต่อไปนี้แกจะไม่เห็นหน้าพวกมันอีก คืนนี้จะมีคนส่งไอ้ใหญ่ลงนรก ส่วนไอ้ปาน เราก็แจ้งตำรวจว่ามันปล้ำแก แค่นี้ก็เฉดหัวมันพ้นไร่ของเราแล้ว”
ทัศนีย์ระรื่น “จริงหรอคะคุณน้า คุณน้านี่ยอดหญิงจริงๆ เลย”
สองแม่ลูกที่โลกภายนอกรู้ว่าเป็นน้าหลานกอดกันดีใจ
ปานเทพจอดรถรอที่ท่าเรือริมทะเล ตามแผน ปลอดเดินนำลูกน้อง มาจากสะพานเทียบเรือ ท่าทางเร่งรีบ ร้อนรน ปานเทพรีบลงไปตรงเข้าไปจับแขนพ่อ
“พ่อ ผมเอง”
ปลอดตบกบาลลูกชาย “แกพลาดให้คุณใหญ่โดนจับตัวไปได้ไง”
“ก็มันจะทำอะไรเคยบอกให้รู้ตัวก่อนมั้ยล่ะ นึกจะทำอะไรก็ทำ” ปานเทพโอดครวญ
ปลอดบอกทุกคน “รีบไปช่วยคุณใหญ่ก่อน ความผิดแกค่อยชำระสะสางทีหลัง”
ปานเทพเกาหัวแกรก รีบนำทุกคนไปที่รถ
ใหญ่กับปิ่นอนงค์ถูกคุมตัวมาถึงหน้าถ้ำตอนเย็น เหล่าลูกน้องพกปืนเห็นชัดเจน สมุนหัวโจกถือไฟฉาย 2 กระบอก ยื่นให้สุ่นลูกน้อง พร้อมกับสั่ง
“แกเข้าไปกับฉัน ไอ้ใหญ่ พวกแกคุมนังปิ่นเอาไว้ ถ้าแกเบี้ยวนะไอ้ใหญ่ นังปิ่นไม่เหลือแน่ ไอ้สุ่นเข้าไประวังหลังให้ฉันด้วย”
สมุนหัวโจกดันหลังใหญ่ไป สุ่นถือปืนตามใหญ่เดินเข้าไปได้สิบก้าว
ปิ่นอนงค์ขวัญเสียห่วงใหญ่ “คุณใหญ่” แล้วร้องไห้ วิ่งไปหาใหญ่
ใหญ่ก้มลงที่ซอกคอปิ่นอนงค์กระซิบบอก “ไม่ต้องกลัว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะไม่ทิ้งเธอปิ่นอนงค์”
สมุนหัวโจกเข้ามากระชากคอเสื้อใหญ่ “ร่ำไรอยู่ได้ไปเร็ว”
มันจับคอเสื้อให้ใหญ่เดินนำเข้าถ้ำไป สุ่นถือปืนเล็งหลังใหญ่ตามติด
สมุนที่เหลือข้างนอกรายล้อมปิ่นอนงค์ห่างๆ นั่งบ้างยืนบ้าง
ปิ่นอนงค์มองตามใหญ่อย่างเป็นห่วง
กลุ่มของปลอดคืบคลานเข้ามาแอบดูตามพุ่มไม้ ก้อนหิน ต้นไม้ พงษ์ทำท่าเล็งปืนลูกซองแฝด ปลอดจับปืนไว้
“เฮ้ย เดี๋ยว มีผู้หญิงด้วย” ปลอดร้องบอก เมื่อเห็นปิ่นอนงค์ถูกคุมตัวที่หน้าปากถ้ำ
ปลอดหันมากระซิบถามปานเทพ “ผู้หญิงนั่นใครวะ”
ปานเทพเพ่งมองจ้อง “น่าจะเป็นปิ่นอนงค์ ลูกสาวป้าอุ่นเรือนที่ใหญ่มันไปช่วยออกมาจากเสี่ยตง น่ะพ่อ”
ปลอดปรับแผน “งั้นอย่าเพิ่งโจมตี เดี๋ยวปิ่นอนงค์โดนลูกหลง”
ลูกน้องทุกคนรับทราบและเตรียมพร้อมทุกขณะ
เหตุการณ์ที่ไร่ไพศาลเวลานั้น จินตนายังรอฟังเรื่องปานเทพอยู่ที่คอกสัตว์ พอเห็นจอมเดินหน้าเครียดเข้ามา จินตนารีบถาม
“ว่าไงจอม”
“มันขับรถของไร่ออกไปแล้ว บอกว่าจะออกไปหาคุณใหญ่ ท่าทางพิรุธ” จอมบอกท่าทีขัดใจไม่หาย
“ไอ้คนนี้มันเคยขับรถทับหมาแล้วเอาไปทิ้งไว้ที่ที่ทำงานจิน แล้วก็หนีไป จินสงสัยตั้งแต่เจอกันที่คอกสัตว์ ที่เค้าใส่หนวด ใส่เคราแล้วว่าเคยเจอกันที่ไหน”
“ไม่รู้มันมีคดีติดตัวกี่คดี ถึงหนีมาหลบในไร่เรา” จอมไม่พอใจใหญ่เป็นทุนอยู่แล้วเลยใส่ปานเทพหนัก
อุ่นเรือนเดินเข้ามาด้วยท่าทีร้อนใจ “หนูจิน นี่ป้ากำลังจะโทร.หาหนูพอดี ปิ่นไปหาหนูหรือเปล่า”
“ไม่นี่คะ หนูผ่านมาแถวนี้เลยแวะมาหาปิ่น ทำไมคะ”
ฟังแล้วอุ่นเรือนยิ่งกลุ้มหนัก
ขณะเดียวกัน ภายในถ้ำ ใหญ่เดินเยื้องหน้าสมุนหัวโจก และสุ่นถือปืนตามหลัง
ใหญ่เดินไถลลื่นไปมา สมุนชักโมโห “เฮ้ย...เมื่อไหร่จะถึงซะทีวะ ไอ้ขุมทรัพย์สมบัติแก ไอ้ใหญ่”
“ก็ช้าหน่อย ทางมันลื่น แล้วฉันทรงตัวได้ที่ไหน โดนใส่กุญแจมือข้างหลังอย่างนี้ เปลี่ยนมาใส่ข้างหน้าได้รึเปล่าจะ ได้ไปถึงเร็วๆ”
วายร้ายสบตากันไปมา สมุนหัวโจก ชักปืนออกมาเล็งอกใหญ่แล้วสั่ง
“ไอ้สุ่น ไขกุญแจมือให้มัน”
สุ่นเหน็บปืนที่หลัง ควักกุญแจไขมือให้ใหญ่ด้านหลัง กุญแจมือหลุด สุ่นถือเอาไว้ สุ่นบอก “หันมา”
สมุนหัวโจกเล็งปืนจดจ้องสั่งสำทับ “ช้าๆ ไอ้ใหญ่ ช้าๆ ระยะแค่นี้ชั้นไม่พลาดแน่”
ใหญ่กลับหันไปหา สุ่นรีบใส่กุญแจมือบีบให้แน่น ดังกิ๊กๆ
สุ่นสบตาลูกพี่ “เรียบร้อย เฮีย”
ใหญ่หันกลับมาหาสมุน หัวโจก แต่ตาจ้องที่กุญแจมือ
สมุนหัวโจกงง ก้มมองกุญแจมือ สุ่นเก็บลูกกุญแจกำลังจะหยิบปืนที่เอว
ไวเท่าความคิดใหญ่เงยหน้า กำมือพร้อมกับเอาโซ่ระหว่างมือยกสวนขึ้น
โซ่กระแทกปืนในมือสมุนหัวโจกกระเด็นขึ้นบน โซ่พุ่งพรวดพาดสู่จุดหมายคือลูกกระเดือกของสมุนหัวโจกเต็มๆ มันทรุดลงไปนั่งกุมคอตาเหลือก
ใหญ่หันกลับมากระโดดเข้าบีบคอสุ่นที่กำลังเลิ่กลั่ก จับกระแทกกับผนังถ้ำสี่ครั้ง สุ่นสลบเหมือดใหญ่ล้วงลูกกุญแจออกมาจากกระเป๋าสุ่น
สมุนหัวโจก ทุรนทุรายจะหยิบปืน ใหญ่ลุกหันมาเตะเข้าปลายคาง จับหัวโขกหินอีกทีวูบคาที่
ค่ำมากแล้วปิ่นอนงค์นั่งหน้ากองไฟ ชะเง้อดูหน้าถ้ำเป็นระยะ สมุนที่เหลือออกอาการเครียด มองหน้ากันไปมา ต่างถือไฟฉายส่องไปรอบๆ บ้าง ส่องหน้าถ้ำบ้าง
สมุนคนหนึ่งลุกขึ้น ชี้บอกสมุนอีกคน ให้ลุกตามมา พลางร้องบอก
“เฮ้ย นานไปแล้วว่ะ แกเฝ้าผู้หญิงไว้”
สมุน 2 คน ตามกันเข้าถ้ำไป
กลุ่มของปลอดเครียด ปลอดไล่เช็คจำนสนคน ส่งสัญญาณชี้สมุนเสี่ยตงว่าเหลือที่หน้าถ้ำ 4 คน
พงษ์กับลูกน้องกระจายกำลังกันหายไปในความมืด
สมุนที่เหลือจ้องปิ่นอนงค์เขม็ง ปิ่นอนงค์กลัวมาก ผวาหลบตา
สมุน 2 คนเดินถือปืนระแวดระวังมาตามทางในถ้ำ ส่องไฟฉายไปมา
เห็นสมุนสุ่นกับหัวโจกนอนอยู่ สมุน 2 คนรีบเข้าไปดูด้วยความตกใจ ใหญ่รออยู่ในมุมมืดเข้ามาเตะเสยสมุนคนหนึ่งจนกระเด็น สมุนอีกคนจะยิงใส่
ใหญ่โผนทะยบานเข้ามาแย่งปืนแล้วจับยิงขาสมุนอย่างแม่นยำ แต่มันไม่หมดฤทธิ์ ถองใหญ่แล้วดิ้นหลุด พร้อมกับเข้าสู้แย่งปืนกัน ปืนลั่นอีกหลายนัด สมุนหัวโจกที่สลบอยู่ดันฟื้น วิ่งหนีออกจากถ้ำไป
สมุนหัวโจกซึ่งหัวแตกวิ่งออกมา ตะโกนบอกลูกน้อง “ไอ้ใหญ่มันเล่นไม่ซื่อจัดการ อีปิ่นซะ พวกเราเข้าไปอัดมันให้เละ”
สมุนที่จับปิ่นอนงค์อยู่ ทำท่าจะยิง แต่ถูกปืนยิงมือปืนกระเด็น ระเบิดควันถูกโยนเข้ามา พงษ์ที่เคลื่อนมาซุ่มใกล้ๆ ก็ พาลูกน้องกระโดดเข้ามา อัดกับพวกสมุนเสี่ยตงอย่างดุเดือด ปลอดวิ่งมากับปานเทพ
“ไอ้ปานเอ็งดูปิ่น พ่อจะไปช่วยคุณใหญ่”
ปานเทพดึงปิ่นอนงค์ซึ่งตื่นตกใจอยู่หนีไปอีกทาง
ปลอดวิ่งเข้ามา เห็นใหญ่ต่อยอยู่กับสมุนที่ตามมาทีหลังและไอ้สุ่น ซึ่งฟื้นแล้ว ใหญ่เพลี่ยงพล้ำเพราะโดนรุม ปลอดเข้าช่วยจนสองคนนอนหมอบ ปลอดจะยิง แต่ใหญ่จับไว้
“อย่าครับอา”
พงษ์กับลูกน้องบางส่วนเข้ามา “จัดการข้างนอกเรียบร้อยแล้วครับ”
ใหญ่ถามเครียด “ไม่ได้ฆ่าใครใช่มั้ย”
“ก็เลือดตกยางออกนิดหน่อย แต่ไม่ถึงตาย”
ปลอดสั่งลูกน้อง “มัดไอ้สามคนนี่ด้วย”
ลูกน้องเข้ามา เอาเชือกมัดสมุนเสี่ยตง
ปลอดเห็นเสื้อแถวเอวใหญ่มีเลือดเป็นดวงใหญ่
“คุณใหญ่ คุณใหญ่ถูกยิงเหรอครับ”
ใหญ่ก้มลงมอง กุมที่เลือดงงๆ
สมุนเสี่ยถูกจับมัด โดนยืนล้อมเอาปืนจี้ ปานเทพอยู่กับปิ่นอนงค์ที่ชะเง้อมองหน้าถ้ำปานเทพถาม “เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“ไม่ค่ะ” ปิ่นอนงค์มองๆ
“ฉัน ปาน ลูกพ่อปลอด”
“ปาน” ปลอดประคองใหญ่ที่กุมท้องออกมาเรียก พงษ์ตามออกมา ปิ่นอนงค์หันไปเห็น
“คุณใหญ่” ปิ่นโผเข้าหา “คุณใหญ่บาดเจ็บ”
ใหญ่นั่งซบปิ่นอนงค์ “ฉันไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่เป็นไรได้ไงค่ะ เลือดออกเยอะอย่างงี้ ช่วยคุณใหญ่ด้วยคุณใหญ่ถูกยิง พาคุณใหญ่ไปหาหมอเร็วค่ะ” ปิ่นอนงค์ลนลานไปหมด
ปานเทพตกใจไปด้วย เพราะกลัวเลือด “ไปไอ้ใหญ่ ช่วยกันหน่อยพี่พงษ์”
พงษ์ยืนเฉยๆ มองหน้าปลอด “เอ้าเป็นไรกัน ไม่ได้ยินเหรอ”
ปลอดจิกเสื้อปานเทพลากไป ร้องสั่ง “ไม่ใช่เรื่องของแก เฮ้ย พงษ์ ต้อนพวกแดนนรกนี่เข้าไปรวมกันในถ้ำ”
พงษ์ไปจัดการสมุนที่เหลือตามสั่ง ปานเทพถูกปลอดลากไป
ปานเทพตามมาในอาการงง “พ่อ ทำไมไม่เอาไอ้ใหญ่ส่งโรงพยาบาล เดี๋ยวก็เลือดหมดตัวกันพอดี”
ปลอดฉุนนัก “คุณใหญ่เค้าไม่ใจเสาะอย่างแกหรอก เดี๋ยวเค้าก็หาย แกน่ะมาเล่าให้ฉันฟังให้หมดว่า ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นที่ไร่”
ใหญ่ทำเป็นแย่ ปิ่นอนงค์ใจคอไม่ดี “คุณใหญ่อดทนไว้นะคะ คุณใหญ่ต้องไม่เป็นไร”
“เธอไม่ได้อยากให้ฉันตายเหรอ”
“ปิ่นไม่เคยอยากให้คุณใหญ่ตายเลยนะคะ”
“จริงเหรอ”
“จริงซิคะ เราต้องห้ามเลือดก่อน ขอปิ่นดูแผลได้มั้ย”
“แต่คุณนายของเธอเกลียดฉัน ถ้าเค้าอยากให้ฉันตายเธอจะกล้าขัดคำสั่งเค้าเหรอ”
“ปิ่นจะทำให้คุณนายหายเกลียดคุณใหญ่ เองค่ะ จริงๆ นะคะ”
ใหญ่มองเหมือนจะประเมินว่าปิ่นอนงค์พูดอย่างจริงใจหรือเปล่า
ปิ่นอนงค์เปิดเสื้อใหญ่ดูจนได้ “เอ๊ะ ไม่เห็นมีแผลเลย”
“อ้าวเหรอ แสดงว่ามันเป็นเลือดของพวกไอ้เสี่ยน่ะสิ”
ใหญ่ลุกขึ้น ปิ่นอนงค์มองงงๆ ใหญ่ยื่นมือ “ไปเถอะ”
นั่นละปิ่นอนงค์ถึงรู้ว่าถูกใหญ่แกล้ง จึงทั้งงอนทั้งโกรธ ลุกขึ้นเดินไปเอง
ใหญ่พาปิ่นอนงค์เดินมาที่รถ ปานเทพกับปลอดยืนรออยู่แล้ว ใหญ่ยกมือไหว้ปลอด
“ขอบคุณนะครับอาปลอด ถ้าไม่ได้อา ผมแย่แน่ๆเลย”
“แล้วคุณใหญ่จะเอาไงกับพวกเสี่ยตง ส่งมันให้ตำรวจมั้ย”
ใหญ่กระแอม “ไม่ได้หรอกอา พวกเราก็มีชนักติดหลังอยู่เยอะ อย่าลืมซิ เก็บมันไว้ก่อน ดูว่าทางไร่จะ
เอาไงต่อ”
ปิ่นอนงค์มองปลอดจับอาการ
ใหญ่แตะมือปิ่นอนงค์ ทำเอาปิ่นอนงค์สะดุ้ง “เธอจำอาปลอดได้มั้ย”
ปิ่นอนงค์ยกมือไหว้ ปลอดรับไหว้
“ที่ฉันบอกเธอว่าไปปล้นใครต่อใครเค้า อาปลอดนี่แหละคือ…” ปลอดสะดุ้งกระแอมมองใหญ่ว่าเล่น
อะไร “หัวหน้าแก๊ง เธอเห็นฝีมือแล้วนี่ เป็นไงใช้ได้มั้ย”
ปิ่นอนงค์ผวาสบตาปลอดแล้วรีบหลบตา “ไปเถอะอา ผมหิวมาก ไปหาข้าวต้มรอบดึกรองท้องดีกว่า”
เช้าวันต่อมาอุ่นเรือนนั่งสะอึกสะอื้นอยู่ระเบียงบ้าน น้อยนั่งที่พื้น บีบขาปลอบใจ จอมเข้ามาอาการซึมๆ อุ่นเรือนรีบลุก “ว่ายังไงจอม ได้ข่าวปิ่นมั้ย”
จอมส่ายหน้า “ไม่มีวี่แววเลยป้า แต่ชั้นไปลงบันทึกที่โรงพักแล้ว อีกสองวันถ้าปิ่นยังไม่กลับมา เราค่อยไปแจ้งความกัน”
อุ่นเรือนทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ คร่ำครวญ
“หรือว่าปิ่นมันจะน้อยใจ ที่คุณนายกับป้าไปดุมันเรื่องคุณใหญ่”
“ใช่เรื่องนี้แน่เลย เพราะพี่ปิ่นไม่เคยไปยุ่งกับคุณใหญ่ มีแต่คุณใหญ่นั้นแหละที่คอยมาวอแว เกาะแกะยุ่งเกี่ยวกับพี่ปิ่น”
อุ่นเรือนสะท้อนในใจ “ความผิดของฉันแท้ๆ ฉันผิดเอง”
จอมตาขวาง “ไม่ใช่ความผิดของป้า ความผิดของคุณใหญ่คนเดียว”
หวานวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามา “ป้าอุ่น น้อย คุณนายตามหา บอกให้ขึ้นไปที่เรือนใหญ่เดี๋ยวนี้”
รถตู้แล่นเข้ามาตรงทางเข้าบ้านของปลอด ภายในรถปิ่นอนงค์หลับซบอิงกับไหล่ใหญ่อยู่ ใหญ่ก็กอดอกหลับ
ปานเทพก็สัปหงกเหมือนกัน ปลอดหันมามองคิดๆ
รถจอดที่หน้าบ้าน ปลอดถองปานเทพ “ไอ้ปานตื่น”
ปานเทพตื่นมองรอบๆ พอรู้ก็โวยลั่น “ถึงแล้วเหรอ เฮ้ยนี่มันบ้านเรานี่พ่อ ทำไมไม่กลับไร่ไพศาลล่ะ”
“แกถามคุณใหญ่เองแล้วกัน คุณใหญ่ครับ คุณใหญ่” ปลอดหันไปปลุกใหญ่
ใหญ่ลืมตาขึ้นมามอง เห็นปิ่นอนงค์ยังหลับซบอยู่ใหญ่เรียกปลุก “ปิ่น ปิ่น”
ปิ่นอนงค์ยังนิ่ง “สงสัยฤทธิ์ยายังไม่หมด”
ปานเทพงงก่อนจะนึกได้ “ยา ยาอะไร เฮ้ยอย่าบอกนะว่า ที่ร้านข้าวต้ม แกวางยายัยปิ่น”
ใหญ่ไม่ตอบใบหน้าเหมือนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชัวโมงก่อน
ที่ร้านข้าวต้ม ใหญ่เปลี่ยนเสื้อแล้ว แอบเอายาใส่ในแก้วน้ำเก็กฮวยเม็ดหนึ่ง ปานเทพโซ้ยข้าวไม่ได้มอง ปลอดเห็นแต่ทำเป็นไม่สน ปิ่นอนงค์เข้าห้องน้ำเสร็จเดินกลับมาที่โต๊ะ ใหญ่ยกแก้วยื่นให้
“น้ำเก็กฮวย เย็นๆ กินซะจะได้หายเหนื่อย หายเพลีย”
“ขอบคุณค่ะ” ปิ่นอนงค์รับไปดื่ม
ใหญ่ก้าวลงจากรถ ปานเทพโวยใส่
“ไอ้ใหญ่ แกนี่มันเข้าขั้นโรคจิตแล้วนะโว้ย จะแกล้งอะไรยัยปิ่นนักหนา”
ใหญ่ไม่ตอบอุ้มปิ่นอนงค์ลงไป ปานเทพมองตามไม่วางตา
“ดูมันพ่อ ผมว่าไอ้คุณใหญ่มันอินกับบทโจรเกินไปแล้วอีกหน่อย พวกเราคงถูกตำรวจไล่ล่าตั้งค่าหัวกันจริงๆ สักวัน”
ปลอดผลักหัวลูกชาย “มากไปแล้ว คุณใหญ่เป็นเพื่อนเล่นแกเหรอไอ้ปาน”
อ่านละคร ปิ่นอนงค์ ตอนที่ 4/2 วันที่ 20 มิ.ย. 55
ละคร ปิ่นอนงค์ บทประพันธ์โดย : รจเรข
ละคร ปิ่นอนงค์ บทโทรทัศน์โดย : ดลกมล คนหลังม่าน
ละคร ปิ่นอนงค์ แนวละคร : โรแมนติก ดราม่า
ละคร ปิ่นอนงค์ผลิตโดย : บริษัท มุมใหม่ จำกัด โดย อ๊อด ธีรศักดิ์ พรหมเงิน
ละคร ปิ่นอนงค์ออกอากาศทุกวันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ละคร ปิ่นอนงค์ เริ่มออกอากาศตอนแรก วันศุกร์ที่ 15 มิถุนายนนี้
ที่มา manager.co.th
No comments:
Post a Comment