ดูและอ่านละครเรี่องเล่ห์ร้อยรัก 3 กรกฎาคม 2555

{[['']]}









ในครัวคนงาน ป้านวลกำลังเตรียมลงมือทำอาหาร โดยมีต้นหอมกับมะยมเป็นลูกมือ ป้านวลหันมาเห็นญาดาเดินเข้ามาจึงถาม “อ้าว นังต้นหอม คุณตาลมาทำไม” “คุณตาลจะเอาอะไรหรือคะ ทำไมไม่โทรเรียกต้นหอมล่ะคะ” “เปล่าจ้ะ พอดีชั้นหาคุณภูไม่เจอน่ะ มีใครเห็นคุณภูบ้างมั้ย” “ไม่เห็นเลยค่ะ” ต้นหอมบอก “หนูก็ไม่เห็นค่ะ” มะยมตอบ “คุณตาลไม่โทรเข้ามือถือคุณภูล่ะคะ” ป้านวลถาม “โทรแล้วจ้ะ แต่ว่าไม่เปิดเครื่อง” ลุงแย้มเดินเข้ามาพอดี ต้นหอมจึงถาม “ลุงแย้ม เห็นคุณภูบ้างมั้ย คุณตาลตามหาอยู่” “เห็นนั่งรถออกไปข้างนอกกับบุญทันน่ะครับ” ลุงแย้มว่า ญาดาชะงักไปทันที “บุญทันหรือ” “ใช่ครับ ไปซักเกือบชั่วโมงแล้วมั้งครับ” “แล้วเค้าไปไหนกันลุงแย้มรู้มั้ย” ญาดาซัก “ไม่ทราบเหมือนกันครับ ให้ผมโทรตามบุญทันมั้ยครับ” ลุงแย้มว่า “อ๋อ ไม่ต้องหรอกจ้ะ งั้นก็แล้วไป ชั้นแค่เป็นห่วงว่าคุณภูหายไปไหน” ญาดาเดินออกจากครัวคนงานไป “แหม คุณภูกับคุณตาลเนี่ย น่ารักจังเลยเนาะ” ต้นหอมว่า “นั่นสิ น่าจะมีคุณหนูตัวเล็กเร็วๆ บ้านเราจะได้คึกคัก” ป้านวลบอก ญาดาเดินออกมาจากห้องครัวด้วยความแปลกใจ “คุณภูไปไหนกับบุญทันนะ หรือว่าไปสืบเรื่องที่เราบอก” ญาดาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ชะงัก “เอ๊ะ ถ้าบุญทันไม่อยู่ ” ญาดาปิ๊งไอเดียบางอย่างแล้วยิ้มให้กับตัวเองก่อนเดินออกไป สายตาใครบางคนแอบมอง เห็นญาดาเหลียวซ้ายมองขวาแล้วย่องเข้าห้องบุญทันไป ภายในห้องบุญทัน ญาดามองสำรวจไปรอบห้องแล้วมองไปที่ตู้เสื้อผ้า “โจรมันมักจะซ่อนหลักฐานไว้ในตู้เสื้อผ้า” ญาดาเดินไปแหวกตู้เสื้อผ้า ไม่เห็นอะไรผิดปกตินอกจากตูเสื้อผ้าทั่วไป บนโต๊ะวางของก็ไม่มีอะไรน่าสงสัย ญาดามองรอบห้องอีกครั้งพร้อมกับบ่นกับตัวเอง “นับว่าแกรอบคอบนะไอ้บุญทัน ไม่มีหลักฐานอะไรทิ้งไว้ซักอย่าง” ญาดาเปิดประตูห้องบุญทันออกไปก็ตกใจสะดุ้งเมื่อเห็นนภายืนจ้องหน้านิ่งอยู่ “คุณป้านภา” “เธอมาทำอะไร” นภาถามเสียงเย็น “อ๋อ ตาลมาตามหาคุณภูน่ะค่ะ” “มาตามหาถึงในบ้านพักนายบุญทันเนี่ยหรือ” “เอ่อ พอดีลุงแย้มบอกว่าคุณภูอยู่กับบุญทันน่ะค่ะ ตาลก็เลยมาดู” “แล้วอยู่รึเปล่า” “ไม่มีค่ะ” นภามองด้วยสายตาจ้องจับผิดญาดา “ถ้าคุณป้าไม่เชื่อไปถามลุงแย้ม ต้นหอมหรือป้านวลก็ได้นะคะ” “ชั้นจะเตือนเธอหน่อยนะ เธอเป็นภรรยาของคุณภูซึ่งเป็นทายาทของที่นี่ เธอไม่ควรทำตัวรุ่มร่ามเดินเข้าออกห้องพักคนงานแบบนี้ โดยเฉพาะคนงานผู้ชาย” ญาดายิ้มเจื่อนไปทันที “เพราะถ้าใครเห็นเข้าจะเอาไปพูดในทางที่เสียหายกับคุณภูได้” “ค่ะ ตาลขอโทษ ตาลก็แค่มาตามหาคุณภูเท่านั้น” นภาใช้สายตาจิกตำหนิโดยไม่พูดอะไรกับญาดาแล้วเดินออกไป ญาดามองตามแล้วทำเบ้หน้าใส่ “เชอะ ทำเป็นมาว่าเรา ทีตัวเองยังเดินเข้าไปขโมยของในห้องคุณปู่หน้าตาเฉย เรายังไม่บอกใครซักคำ” ญาดาส่ายหน้าอย่างเซ็งๆแล้วเดินออกไป ขณะเดียวกัน บุญทันยังนั่งคุยอยู่กับธาวินอยู่ที่สะพาน “ฟังจากที่แกเล่ามาทั้งหมด ชั้นว่าคนที่สร้างสถานการณ์น่าจะเป็นเมียแกมากกว่า” บุญทันว่า “ทำไมแกถึงคิดอย่างงั้น” “แกบอกชั้นเองว่าเค้าเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ บางทีเค้าอาจจะสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อต้องการเรียกร้องอะไรจากแกก็ได้” “เรียกร้องอะไร” ธาวินถาม “ชั้นจะไปรู้หรือ เค้าอาจจะเห็นว่าแกหลงเค้าจนเขางอก เค้าจะหลอกเอาอะไรจากแก แกก็ต้องให้” “มากไปโว้ย ไม่ได้หลงบอกว่าสมองเสื่อม” “เออ นั่นแหละเหมือนกัน” “แล้วผู้ชายที่ชั้นเห็นออกมาจากห้องแกคืนนั้นล่ะ มันเป็นใคร” ธาวินถาม “มันอาจจะเป็นคนของเค้าหรือผัวเค้าก็ได้” “เฮ้ย ชั้นว่าตาลเค้ายังไม่มีผัวหรอก” “แกรู้ได้ไง เค้าอาจจะวางแผนเพื่อให้แกเห็นไอ้ผู้ชายนั่น แกจะได้ตามไปเจอเค้าที่ห้องชั้น” “แล้วน้องเมย์ล่ะ น้องเมย์ไปนอนห้องแกได้ไง ชั้นว่าน้องเมย์ไม่น่าเกี่ยวอะไรกับตาล” “สำหรับคุณเมย์ ชั้นว่าเธออาจจะเมาไม่รู้เรื่องมากกว่า” “แต่ชั้นก็ยังไม่อยากเชื่อนะว่ามันจะเป็นแผนของตาล เพราะตอนที่ชั้นไปเจอเค้า เค้าแก้ผ้านอนอยู่กับแก” “นี่ไง ชั้นถึงได้บอกว่าแกมีเขางอกบนหัว ถูกเค้าหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ยังเชื่อเค้าอีก” “น้อยๆหน่อยโว้ยไอ้ภู ตอนแรกที่ชั้นโดนหลอกเป็นเพราะความจำเสื่อมโว้ย” “แต่ชั้นว่าแกเห็นเค้าสวยมากกว่า พอเค้าพูดอะไรก็เลยเชื่อไปหมด แกมันบ้าผู้หญิงไอ้วิน” “ไม่ใช่โว้ย ถ้าตอนนั้นเป็นแกฟื้นขึ้นมาแล้วจำอะไรไม่ได้เลย แต่มีคนมาบอกว่าเป็นเมีย แกไม่เชื่อหรือ” ธาวินเถียง “ไม่ เพราะชั้นไม่โง่เหมือนแก” “ไอ้ภู” ธาวินผลักไหล่บุญทันผลักตอบ ธาวินชกบุญทันชกตอบ หยอกล้อประสาเพื่อนแล้วหัวเราะกันอย่างสดใส ญาดามองนาฬิกาแล้วเดินไปมาอยู่ที่หน้าตึกในเวลาเย็นด้วยความเป็นห่วงธาวิน “จะห้าโมงแล้วนะ หรือว่าไอ้บุญทันจะหลอกคุณภูไปทำอะไร” ขณะนั้นบุญทันขับรถเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าตึกพอดี ญาดามองเห็นบุญทันลงมาเปิดประตูให้ธาวิน ญาดาเดินเข้าไปหาอย่างเป็นห่วงแล้วถาม “คุณภูไปไหนมาคะ” “ผมเซ็งๆน่ะก็เลยไปนั่งรถเล่น” “แล้วทำไมไม่ชวนตาลไปด้วยล่ะคะ” “ผมหาตาลไม่เจอ” ธาวินบอกก่อนจะหันมาบอกบุญทัน “ขอบใจมากนะบุญทัน” “ครับผม” บุญทันทำเก๊กใส่ธาวินแล้วขึ้นรถขับออกไป ญาดามองตามแล้วถามธาวิน “ทำไมคุณภูถึงไปตามลำพังกับนายบุญทันล่ะคะ รู้มั้ยคะ ตาลเป็นห่วงแทบแย่” ธาวินกอดเอวหมับทันที ญาดาสะดุ้ง ธาวินเอียงหน้าเข้ามากระซิบ “ทำไมจ๊ะ ตาลกลัวเค้าทำอะไรผม” ญาดาพยายามดึงมือธาวินออก “คุณภูอย่าทำอย่างนี้สิคะ เดี๋ยวใครมาเห็น” ธาวินยังไม่ยอมปล่อยมือที่กอดอยู่ “ไม่ต้องอายใครแล้ว ใครๆเค้าก็รู้ว่าเราเป็นผัวเมียกัน” ธาวินจุ๊บแก้ม ญาดาก็สะดุ้งอีก “อุ๊ย นี่คุณภูไปดื่มมารึเปล่าคะ ทำไมพูดจาท่าทางเหมือนคนเมา” “เปล่า ผมไม่ได้ดื่ม ผมแค่อยากแสดงความรักให้ตาลเห็น” ธาวินยื่นหน้าจะเข้ามาหอมอีกที ญาดายกมือดันหน้าธาวินทันที “ไม่เอาค่ะ คุณภูตัวเหม็นเหงื่อไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าวกับคุณปู่” “ก็ได้จ้ะ” ธาวินปล่อยมือที่กอดอยู่ ญาดาไม่ทันระวังตัวเลยเจอจุ๊บเข้าให้อีกที ญาดาอึ้งไป “คุณภู” ธาวินหัวเราะทำหน้าทะเล้นใส่แล้วเดินออกไป ญาดามองตามด้วยความแปลกใจ “วันนี้เป็นอะไร ทำไมเดี๋ยวกอดเดี๋ยวจูบเราทั้งวัน อย่าบอกนะว่าไปกินยาโด๊ปมา” ภายในบ้านเมย์เมื่อตอนเย็น มณทกานต์เดินลงมาชั้นล่างแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำส้มเทใส่แก้ว เดินออกไปนั่งที่หน้าบ้าน มองเหม่อนึกถึงคำที่เอนกด่า “นี่พ่อก็คิดว่าเมย์ใจแตกถึงขนาดไปนอนกับบุญทันงั้นหรือคะ” “พ่อก็ไม่อยากจะคิดหรอกนะ แต่ในเมื่อรูปการณ์มันเป็นแบบนั้นแกจะให้พ่อคิดยังไง หรือจะให้พ่อคิดว่าบุญทันมันหลอกแกไปขืนใจ” ใบหน้าของอนุทินผ่านเข้ามาในห้วงคิด พร้อมกับคำพูดเสียดสี “ชั้นดูถูกดีกว่าดีกว่าดูผิดก็แล้วกัน หนอย ตอนที่คุณปู่จะให้แต่งงานกับไอ้ภูบดีทำเป็นเล่นตัว ชั้นนึกว่าแกจะหาผู้ชายได้เลอเลิศแค่ไหน สุดท้ายก็ใฝ่ต่ำไปคว้าคนขับรถ” มณทกานต์น้ำตาซึม ภาพของบุญทันผ่านเข้ามา บุญทันดึงมณทกานต์ออกมาแล้วมองหน้าและเช็ดน้ำตาให้ “ถ้าคุณไม่รังเกียจก็แต่งงานกับผมเถอะนะครับ อย่างน้อยมันก็อาจจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น” มณทกานต์พึมพำกับตัวเอง “หรือว่าเราควรจะแต่งงานกับบุญทัน ทุกอย่างจะได้จบ” มณทกานต์ถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้ากับตัวเอง “ เฮ้อ แต่ถ้าเราแต่งก็เท่ากับเรายอมรับในสิ่งที่ทุกคนประณาม” มณทกานต์ถอนหายใจอีกครั้งอย่างหงุดหงิด บุญทันเดินเข้ามาหาพอดี “เห็นต้นหอมบอกว่าวันนี้คุณเมย์ไม่ทานอะไรเลยทั้งวัน ผมเลยเอาช็อกโกแลตมาฝาก” บุญทันยื่นช็อคโกแลตM&Mให้ มณทกานต์ชะงักมองหน้าบุญทัน “ผมเคยอ่านหนังสือเค้าบอกว่าเวลาที่เราเครียดหรือหงุดหงิด ถ้าทานช็อคโกแลตมันจะช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นนะครับ” มณทกานต์ทำเมินหน้าหันไปอีกทางอย่างไม่สนใจ บุญทันวางช็อคโกแลตลงบนโต๊ะแล้วเดินออกไป เมย์หันมามองช็อคโกแลตแล้วมองซ้ายแลขวาเมื่อไม่เห็นบุญทัน ก็หยิบเม็ดช็อคโกแลตเข้าปาก1- 2 - 3 เม็ดตามลำดับจนอารมณ์เริ่มดีขึ้นแล้วยิ้มกับตัวเอง พอจะหยิบเม็ดที่ 4เข้าปากต้องสะดุ้ง “ดีขึ้นมั้ยครับ” เสียงบุญทันดังขึ้น มณทกานต์หันกลับไปมองเห็นบุญทันยืนยิ้มให้ มณทกานต์หน้าแตกรีบคว้ากล่องช็อคโกแลตเดินกลับเข้าบ้าน บุญทันยิ้มส่ายหน้า มณทกานต์เดินกลับเข้ามาในบ้านแล้วมองช็อคโกแลตที่อยู่ในมือแล้วอมยิ้มให้กับตัวเอง “รู้ซะด้วยว่าเราชอบกินยี่ห้อนี้” มณทกานต์หยิบช็อคโกแลตเข้าปากอีกเม็ด ภายในห้องนอนของภูบดี ญาดาเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนรัดกุม ภายในห้องปิดไฟเหลือแต่ไฟหัวเตียง ธาวินนอนหลับอยู่ที่โซฟามีเสียงกรนเบา ๆ “ทำไมวันนี้คุณภูหลับเร็วจัง” ญาดาเดินไปที่เตียงแล้วนั่งลงสวดมนต์ก่อนจะก้มกราบแล้วล้มตัวนอน ธาวินลืมตาตื่นเห็นญาดานอนพลิกตัวตะแคงข้างอยู่จึงลุกขึ้นเดินมาที่เตียง ธาวินชะโงกมองเห็นญาดาหลับอยู่ ธาวินยิ้มแล้วหยิบเอาหมอนข้างที่วางข้างตัวญาดาออกค่อยๆย่องขึ้นเตียงอย่างแผ่วเบาลงๆไปนอนข้างตัวญาดา ญาดาขยับพลิกตัวหันมากอดหมอนข้าง ธาวินถือโอกาสกอดตอบทันที ญาดารู้สึกตัวสะดุ้งเฮือกลืมตาโพลงเห็นธาวินนอนยิ้มอยู่ข้างๆ ญาดาถอยขยับลุกขึ้นนั่ง “คุณภู ทำไมขึ้นมานอนบนนี้ล่ะคะ” “ผมหนาว ผมอยากนอนกอดเมียตัวเองบ้าง” ญาดาผละตัวถอยออกทันที “แต่ญาดาบอกแล้วไงคะว่าคุณภูไม่ได้ชอบผู้หญิง” ธาวินขยับเข้าไปหาแล้วบอก “ผมไม่เคยบอกซะหน่อย มีแต่ตาลที่บอกผม” “ตาลว่าคุณภูลงไปดีกว่าค่ะ” “ไม่ คืนนี้ผมจะนอนบนเตียง ผมนอนโซฟาแล้วปวดหลัง” “ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณภูจะนอนบนเตียง ตาลจะไปนอนโซฟาเอง” ญาดาทำท่าจะขยับลุกหนีแต่ธาวินดึงแขนไว้ แล้วถาม “เราไม่ได้เป็นผัวเมียกันจริงๆใช่มั้ย” ญาดาสะดุ้งแล้วอึ้งไป “คุณหลอกผมใช่มั้ย” “เปล่านะคะ ตาลไม่ได้หลอกก็บอกแล้วว่าคุณเป็นเกย์” “ผมชักไม่เชื่อคุณแล้ว ถ้าเราเป็นผัวเมียกันทำไมเราถึงนอนเตียงเดียวกันไม่ได้” “ก็ตาลบอกแล้วว่า ...” “ผมไม่สนว่าคุณจะบอกอะไร ถ้าคุณเป็นเมียผมจริงคุณต้องนอนบนเตียงกับผม” ญาดามองและธาวินมองหน้ากัน “ว่าไง” “ก็ตามใจไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ ตาลจะไปนอนโซฟา” ญาดาสะบัดหน้าแล้วลุกเดินไปที่โซฟา ธาวินได้แต่มองตาม ญาดาหันกลับมาบอกว่า “อ้อ ตาลขอเตือนไว้เลยนะคะ ถ้าดึกๆคุณภูคิดจะละเมอลุกมาทำอะไรตาลล่ะก็ อย่าหาว่าตาลไม่เตือนนะคะ” ญาดาชูกำปั้นให้ธาวินก่อนจะล้มตัวลงนอนคลุมโปง ธาวินส่ายหน้าแล้วพึมพำอย่างเซ็ง “แสบกำลังสองจริงๆ” ธาวินล้มตัวลงนอนบนเตียง ส่วนญาดานอนอยู่ที่โซฟาแล้วดึงผ้าห่มที่คลุมโปงออกมองไปที่ธาวินอย่างสงสัย “หรือว่าเค้าจะจำอะไรได้แล้ว ไม่หรอกน่า ถ้าจำได้ก็ต้องจับเราส่งตำรวจแล้วสิ เค้าคงไม่ปล่อยเราไว้อย่างนี้หรอก” ญาดาพยักหน้ากับตัวเองอย่างคลายกังวล ดึงผ้าห่มคลุมโปง เช้าวันใหม่ รถตำรวจขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน สารวัตรสมยศเดินลงมากับตำรวจอีกนายเข้ามาในบ้าน ปารมีก้าวออกมามองตามหลังสารวัตรสมยศแล้วยิ้มอย่างสะใจ ภายในห้องรับแขก พิพัฒน์วางแก้วกาแฟลง แล้วพูดขึ้น “คุณจะบอกว่าหลานสะใภ้ผมเป็นพวกสิบแปดมงกุฎงั้นหรือ” “ใช่ครับ ผมทราบมาว่าเธอไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง แล้วที่เธอบอกว่าแม่ทำงานอยู่ไต้หวัน จริงๆแล้วแม่เธอติดหนี้พนันอยู่ในบ่อนครับ” “จริงหรือ” “จริงครับท่าน ที่ผมมาบอกก็เพราะผมกลัวว่าคุณภูบดีจะถูกหลอก” พิพัฒน์มีสีหน้าอึ้งไป ญาดาเดินลงมาจากชั้นบนผ่านมาทางห้องรับแขกในเวลาต่อมา เห็นสารวัตรสมยศนั่งอยู่กับพิพัฒน์ ตำรวจที่มาด้วยยืนอยู่หน้าห้อง ญาดาชะงักเล็กน้อยก่อนจะเรียกเบญ สาวใช้ที่เดินสวนเข้ามา “เบญ” ญาดาเรียก “ขา” “ตำรวจมาหาคุณปู่ทำไม” “ไม่ทราบค่ะ” เบญเดินออกไป ญาดามองกลับไปที่ห้องอย่างใจไม่ค่อยดีนัก และเมื่อญาดาเห็นแววตาตำรวจที่ยืนอยู่หน้าห้องมองมา ญาดารีบหลบสายตาอย่างระแวง “หรือว่าเป็นเรื่องเรา” ญาดาหันกลับวิ่งขึ้นชั้นบนทันที ญาดาวิ่งขึ้นบันไดมาอย่างเร็วจนชนกับธาวินตรงหัวโค้งเพราะ ต่างฝ่ายต่างไม่ทันระวังตัว “เฮ้ย” “ว้าย ขอโทษค่ะคุณภู” “จะรีบไปไหนตาล ไหนบอกว่าจะลงไปทานข้าวไง” “พอดีตาลลืมโทรศัพท์น่ะค่ะ” “เมื่อกี้ผมดูในห้องไม่เห็นมีนะ” “ตาลเอาไว้ในห้องน้ำน่ะค่ะ” ต้นหอมเดินขึ้นมาพอดีแล้วพูดขึ้น “คุณตาลคุณภูอยู่นี่เอง” “มีอะไร” ธาวินถาม “คุณท่านบอกว่าให้คุณสองคนไปพบที่ห้องรับแขกค่ะ” ต้นหอมบอก ญาดามีสีหน้าอึ้งไป “มีเรื่องอะไรหรือ” ธาวินถาม “ไม่ทราบค่ะ เห็นสารวัตรสมยศมาคุยกับคุณท่านตั้งแต่เช้าแล้ว ท่าทางจะเป็นเรื่องสำคัญ เพราะคุณท่านดูหน้าเครียดๆค่ะ” ธาวินคว้าข้อมือญาดาแล้วบอก “ไป ตาล” “เอ่อ คุณภูลงไปก่อนนะคะ เดี๋ยวตาลตามลงไป” “ก็ได้” ธาวินเดินลงบันไดไปกับต้นหอม ญาดามองตามอย่างเสียวสันหลัง ธาวินเดินเข้ามาในห้องรับแขก “คุณปู่เรียกผมมีอะไรหรือครับ” ธาวินถาม “นั่งก่อนสิ หนูตาลล่ะ” พิพัฒน์ถาม “ขึ้นไปเอาโทรศัพท์ครับ เดี๋ยวลงมา” “สวัสดีครับคุณภูบดี” สารวัตรสมยศทักทาย “สวัสดีครับ” “สารวัตรเค้าบอกปู่ว่าหนูตาลเมียแกเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ” พิพัฒน์พูดขึ้น ธาวินชะงักมองหน้าสารวัตรสมยศเขม็ง “คืออย่างนี้ครับคุณภูบดี จากที่คุณตาลเคยให้ปากคำว่าคุณแม่ทำงานอยู่ที่ไต้หวัน แต่ผมไปพบความจริงว่าคุณแม่เธออยู่ที่เมืองไทยแล้วตอนนี้ก็ติดหนี้อยู่ในบ่อนพนัน” สารวัตรสมยศอธิบาย “แล้วไงครับ” ธาวินถามน้ำเสียงเรียบ “ผมเกรงว่าคุณภูบดีจะโดนหลอกก็เลยมาแจ้งให้ทราบ” ภายในห้องนอนของภูบดี ญาดาเปิดประตูห้องเข้ามายืนพิงประตูอยู่แล้วครุ่นคิดตัดสินใจ “เอาไงดีวะเรา ถ้าตำรวจมันมาเรื่องเรา เราต้องซวยแน่หรือว่าจะเผ่นก่อน” ญาดาวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดตู้หยิบกระเป๋าออกมาทันที ภายในห้องรับแขก ธาวินพยักหน้ารับรู้ที่สารวัตรสมยศอธิบาย “เรื่องนั้นผมรู้แล้วครับ” “หมายความว่าแกรู้เรื่องมาก่อนงั้นหรือ” พิพัฒน์ถาม “ใช่ครับ” “แต่คุณอาจยังไม่ทราบว่าแม่ของเธอติดหนี้พนันที่บ่อนสิบล้าน และตอนนี้เธอกำลังหาเงินไปใช้หนี้ให้แม่” “อ๋อ เรื่องนั้นผมก็รู้แล้วอีกเหมือนกัน” พิพัฒน์มองธาวินอย่างอึ้งปนงงและตกใจ ภายในห้องภูบดีในเวลาเดียวกัน ญาดาตัดสินใจหยิบเสื้อผ้าที่จำเป็นใส่กระเป๋าทันที แล้วก็ความคิดหนึ่งแทรกเข้ามาในสมอง “แต่ถ้าไม่เกี่ยวกับเรา แล้วเราหนีไป เราก็จะไม่ได้เงินไปไถ่ตัวแม่นะ เอาไงดีวะ” ญาดาเดินไปมาอยู่ในห้องอย่างใช้ความคิดที่กำลังสับสนลังเล ภายในห้องรับแขก สารวัตรสมยศย้อนถามธาวินอย่างแปลกใจ “รู้แล้วหรือครับ” “ใช่ครับ มีอะไรอีกมั้ยครับที่สารวัตรอยากบอก” “ไม่ทราบว่าคุณภูบดีรู้รึเปล่าว่า แม่คุณตาลเคยถูกจับข้อหามอมยาและรูดทรัพย์” “จริงหรือสารวัตร” พิพัฒน์ถามขึ้นอย่างตกใจ “จริงครับท่าน และผมสันนิษฐานว่าคุณตาลน่าจะเคยร่วมทำงานประเภทเดียวกับแม่” “เรื่องที่แม่ตาลถูกจับผมก็ทราบครับ แต่เรื่องที่คุณบอกว่าตาลน่าจะทำงานประเภทเดียวกัน ผมว่าคุณกำลังหมิ่นประมาทภรรยาผมอยู่นะครับ” สารวัตรสมยศอึ้งไป “ถ้าคุณไม่มีหลักฐานอะไรอย่ากล่าวหาภรรยาผมลอย ๆ เพราะผมอาจให้ทนายฟ้องกลับคุณ” สารวัตรสมยศไม่พอใจ แต่พยายามควบคุมอารมณ์ไว้ “หมดธุระคุณแล้วใช่มั้ยครับ” “ครับ” “งั้นเชิญครับ” ธาวินผายมือให้ สารวัตรสมยศจำใจลุกขึ้น “งั้นผมลาล่ะครับ” สารวัตรสมยศเดินออกจากห้องไป ธาวินมองตาม ขณะที่พิพัฒน์มองหน้าธาวินด้วยความสงสัยในเรื่องที่เกิดขึ้น ภายในห้องนอนของภูบดี ญาดาตัดสินใจยกกระเป๋าขึ้นแล้วบอกกับตัวเอง “เผ่นก่อนดีกว่า” ญาดาวิ่งไปเปิดหน้าต่างแล้วโยนกระเป๋าลงไปที่พื้นเบื้องล่าง
Share this game :

No comments:

Post a Comment

 

Copyright ©2011- 2013 เรื่องย่อละคร ดูละครย้อนหลัง ดูทีวีออนไลน์ 3,5,7,8,9,tpbs ดูละคร, ละครย้อนหลัง, ซิทคอม, รายการ