อ่านละคร ปิ่นอนงค์ ตอนที่ 3 วันที่ 18 มิ.ย. 55

อ่านละคร,

{[['']]}

อ่านละคร ปิ่นอนงค์ ตอนที่ 3 วันที่ 18 มิ.ย. 55

ปิ่นอนงค์วางหู หันไปเจอใหญ่ที่ถือสายโทรศัพท์ที่เพิ่งกระชากออกหน้าตาดุดัน
ปิ่นอนงค์ตกใจ “คุณใหญ่”
ที่เมืองนอกเวลานั้น ทรรศนะอยู่ในห้องพักที่โรงแรม ทรรศนะพยายามกดโทรศัพท์อีก แต่ติดต่อไม่ได้ ชายหนุ่มหน้ามุ่ยหงุดหงิด มองดูกระเป๋าสตางค์ บัตรเครดิต สลิปต่างๆ กองอยู่บนเตียง ทรรศนะเอาสลิปขึ้นมาดู แล้วมองไปที่กองถุงของฝากมากมายตรงมุมห้อง

อรสอางค์สวมชุดคลุมอาบน้ำออกมา เอามือเช็ดผมไปมา “ที่ไร่โทร.มาเหรอคะ” “ครับ ตอนนี้กำลังปรับปรุงใหญ่ เตรียมต้อนรับอร” “แน่ใจหรือเปล่าว่าอรจะชอบ บอกตรงๆ น่ะ อรไม่ค่อยอยากไปบ้านไร่ บ้านนาแบบนั้นหรอก” น้ำเสียงอรสอางค์เหยียดนิดๆ “ไร่ไพศาลสวยมากนะอร อรไปแล้วอรจะติดใจ” “เรื่องนั้นน่ะเอาไว้ก่อน เรื่องสำคัญก็คือเปิดตัวนะกับคุณพ่อคุณแม่ ไหนจะพวกญาติ พวกเพื่อนอรอีก” ทรรศนะเข้าไปกอดอรสอางค์พูดทีเล่นทีจริง “ระดับทายาทไร่ไพศาล กับปริญญาโทเกียรตินิยม ยังไม่คู่ควรกับลูกสาวปลัดกระทรวงอีกเหรอครับ” อรสอางค์ยิ้มเยาะ “นะ รู้มั้ยว่า หนุ่มๆ ที่ต่อแถวรออร มีตั้งแต่ทายาทนักธุรกิจร้อยล้าน ยันพันล้าน แค่ไร่กระแบะมือเดียว ไม่ต้องมาคุยเลย” อรสอางค์เดินไปหวีผมหน้ากระจก ทรรศนะหน้าเจื่อนไป อรสอางค์สำทับ “แล้วของที่อรลิสท์ให้ว่าต้องซื้อฝากพวกผู้ใหญ่ครบรึยัง” “จวนแล้วครับ เหลืออีกสองสามชิ้น” “ยังไงต้องให้ทันก่อนกลับนะคะ ขาดไม่ได้แม้แต่ชิ้นเดียว” อรสอางค์สั่งเฉียบขาด ทรรศนะได้แต่รับคำ แล้วแอบถอนใจ ใหญ่ดึงปิ่นอนงค์เข้าห้องมา “คุณใหญ่ คุณใหญ่ จะทำอะไรคะ” “เมา ปวดหัวด้วย ไปเอาผ้ามาเช็ดตัว เช็ดหน้าให้ชั้นที” ล้มตัวลงนอนบนเตียงเฉย “แต่ท่าทางคุณใหญ่ ไม่เมาเลย” ใหญ่นึกได้ลืมแกล้งเมา “ใครว่าไม่เมา แต่คนอย่างฉัน เมาแล้วง่วง อยากนอน” “คุณใหญ่จะนอนที่นี่ไม่ได้นะคะ” “ทำไม ที่นี่มันไร่ชั้น บ้านทุกหลังในไร่นี้ก็ต้องเป็นของชั้น ชั้นมีสิทธิจะนอนห้องไหนก็ได้” “แต่ ถ้าแม่มาเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะคะ” “ไม่ดียังไง” ใหญ่เถียงข้างๆ คูๆ “ถ้าอย่างงั้น ก็เชิญคุณใหญ่เถอะค่ะ” ปิ่นอนงค์ตัดรำคาญจะไปเสียเอง ใหญ่ดึงปิ่นอนงค์จนร่างซวนเซมานั่งที่เตียง “ถามจริง ถ้าเป็นนายทรรศนะ เข้ามาในห้องนี้ เธอจะหนีเหมือนหนีชั้นมั้ย” “คุณนะ ไม่เคยเข้ามาในห้องนี้ และจะไม่เข้ามาด้วยค่ะ” “งั้นเหรอ สุภาพบุรุษน่าดูนะ” ใหญ่เยาะ ระหว่างนั้น มีเสียงเคาะประตูพร้อมเสียงอุ่นเรือนตะโกนเรียก “ปิ่นๆ อยู่ในห้องรึเปล่า” ปิ่นอนงค์หน้าซีด ตกใจ “แม่มา ทำไงดี” “ไม่เห็นต้องทำไง ไปเปิดซิ” ใหญ่ทำเฉย “คุณใหญ่ ปิ่นขอร้อง” ใหญ่มองซ้ายขวา แล้วเข้าไปหลบอยู่ในห้องน้ำ เสียงอุ่นเรือนเรียกอีก “ปิ่น ปิ่น” ปิ่นอนงค์ตกใจ รีบไปเปิดประตู “จ๋า แม่” อุ่นเรือนเข้ามา “มัวมาทำอะไรอยู่ในห้องปล่อยคุณนายให้ผจญกับไอ้พวกขี้เมาอยู่คนเดียว” “ปิ่น เอ่อ ปิ่นลืมล็อกห้องนะจ้ะ เลยมาดู” “งั้นเหรอ ดีแล้ว ตอนนี้แต่ละคนเมาไม่รู้สติ เกิดหน้ามืดเข้ามาลักขโมยอะไรก็แย่เลย เพราะ คุณใหญ่แท้ๆ” ปิ่นอนงค์ยิ้มจืดๆ ชำเลืองไปทางห้องน้ำ “ขนาดเพิ่งมาอยู่ ก็ต้มเหล้าเถื่อนซะแล้ว ต่อไปจะทำอะไรเลวๆ อีกก็ไม่รู้” ใหญ่แกล้งแง้มดู มาทำหน้าโกรธ อุ่นเรื่อนได้ยินเสียงจะหันไป ปิ่นอนงค์ดึงมือแม่ไว้ “แม่ เดี๋ยวเรารีบออกไปดูคุณนายดีกว่านะจ๊ะ” “เดี๋ยว แม่ว่า เราสองคนน่าจะเอาหมอนกับฟูกไปนอนเฝ้าหน้าห้องคุณนายกับคุณนีย์นะ เผื่อคุณใหญ่จะเข้าไปทำร้าย คนเราลองไม่มีสติซะแล้วทำชั่วได้ทุกอย่าง” อุ่นเรือนกังวลหนัก “คุณใหญ่คงไม่ทำขนาดนั้นหรอกค่ะ” “ว่าได้เหรอ ฆ่าคนก็ฆ่ามาแล้ว เราสองคนต้องปกป้องคุณนายให้ถึงที่สุดนะ ชีวิตแม่เป็นของท่าน ไม่ว่าจะยังไง คุณนายก็ไม่เคยทิ้งเรา เงินค่าผ่าตัดสามแสน คุณนายก็จะไม่เอาคืนนะ” ใหญ่ฟังแล้วยิ้มเยาะอยู่ในห้องน้ำ ปิ่นอนงค์อึ้ง “แม่บอกเรื่องค่าผ่าตัดคุณนายไปแล้วเหรอจ๊ะ” “ก็ใช่น่ะซิ เดี๋ยวแม่ไปพาคุณนีย์ขึ้นนอนก่อน ปิ่นเตรียมหมอนกับผ้าห่มตามไปนะ” อุ่นเรือนพยักหน้า แล้วออกไป ปิ่นอนงค์รีบไปล็อกประตู ใหญ่ออกมาจากห้องน้ำ ปิ่นอนงค์ไม่สบายใจ รีบเข้าไปไหว้ ขอโทษ “ปิ่นกราบขอโทษแทนแม่ที่พูดจาล่วงเกินคุณใหญ่ไป” “ล่วงเกินอะไร ป้าอุ่นพูดถูกทุกอย่าง เมาบ้าบอ โจรห้าร้อย แต่คนเลวอย่างชั้นน่าจะทำอะไรอีกสักอย่างให้...” ใหญ่เดินเข้าหาปิ่นอนงค์ พูดต่อ “สาสมกับความเลว” แล้วกระชากปิ่นอนงค์เข้ามากอด “จะให้ชั้นปล้ำหรือจะสมยอมชั้นดีๆ เสร็จแล้วเธอก็จะได้เป็นคุณนายของไร่นี้ไง” ปิ่นอนงค์ตกใจนิ่งงัน ใหญ่ยื่นหน้าเข้ามาปิ่นอนงค์ขืนตัวดันไว้สุดๆ “อย่าค่ะ อย่า ปิ่นขอร้อง” ใหญ่หยุดนิ่ง ผลักร่างปิ่นอนงค์ออกจากตัวกระเด็นไปนั่งที่เตียง “เออ...เมื่อกี๊ชั้นได้ยินว่าเธอจ่ายค่าผ่าตัดแม่ไปตั้งสามแสน ก็เลยนึกถึงเงินฉันขึ้นมาได้” ใหญ่ทำเป็นไปค้นใต้เตียง ดูที่ซอกหัวเตียง “เงิน เงินอะไรคะ” ใหญ่บอกหน้าเฉย “เงินที่ฉันไปปล้นมา แล้วก็เอามาซ่อนไว้ที่นี่คืนนั้น เอ๊ะ ฉันเอาไว้ตรงไหนนะ” “เงินสามแสนที่ปิ่นเจอในกระเป๋า คือเงินคุณใหญ่!” ปิ่นอนงค์อุทานอย่างลืมตัว “อะไรนะ” ใหญ่แกล้งตกใจ “เปล่าค่ะ ปิ่นไม่เห็น ไม่เคยเห็นเงินนั่นเลย” ปิ่นอนงค์พูดปด “ตายเลย ถ้าแก๊งที่ร่วมกันปล้นมันมาทวงชั้นจะทำไง มีหวังมันฆ่าล้างไร่แน่....แน่ใจนะว่าไม่เห็น” “ค่ะ” ใหญ่ทำเป็นกลุ้มหนัก เดินออกไป แล้วแอบยิ้ม ปิ่นอนงค์เข่าอ่อนหมดแรงลงไปนั่ง วันต่อมาธีระนั่งจ๋อย เจอครองสุขชี้หน้าด่า “ชั้นผิดหวังในตัวเธอจริงๆ หนอย ทำปากเก่งอย่างนั้นอย่างนี้ ถึงเวลาปัญญาอ่อนกันทั้งลูกพี่ลูกน้อง เมาอย่างกับหมา” “ผมขอโทษจริงๆ ครับพี่ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่ามันจะมาไม้นี้ผมขอโอกาสแก้ตัวใหม่นะครับ” “แก้ตัวยังไง อีกไม่กี่วันทรรศนะก็จะกลับมาแล้ว ขืนยังปล่อยให้ไอ้ใหญ่อยู่อย่างนี้มันป่วนตานะแน่ แล้วหนูอรแฟนของตานะ เป็นถึงลูกสาวของท่านปลัดกระทรวงเจอความถ่อยสถุลของไอ้ใหญ่เข้า คงไม่ทนอยู่หรอกชั้นไม่มีวันยอมให้ความรักของลูกชายชั้น มีอุปสรรคเด็ดขาด เข้าใจมั้ย” ครองสุขลุกมองค้อนธีระ เดินจะไป แล้วชะงัก “แล้วใครใช้ให้เธอไปจ่ายเงินค่าผ่าตัดนังอุ่นเรือนให้นังปิ่นมัน จะบ้าหรือยังไง เงินตั้งสามแสน” ธีระโบกมือวุ่นวาย “เรื่องนี้ ผมไม่รู้เรื่องจริงๆนะครับ สาบานได้เลยพี่” ธีระยกมือไหว้ สาบานท่วมหัว ครองสุขงงๆ สงสัย บ่นเบาๆ “มันเอาเงินมาจากไหน” ปิ่นอนงค์พูดโทรศัพท์บ้านกับเฮียร้านเฟอนิเจอร์สีหน้าเครียด “ค่ะ ... ค่ะเฮีย ปิ่นขอเวลาอีกหน่อย ปิ่นจะรีบไปจ่ายค่ะ” โดนกระแทกหูโทรศัพท์ใส่ ปิ่นอนงค์สะดุ้งเล็กๆ มองโทรศัพท์แล้ววางหู ครองสุขเดินตรงรี่เข้ามาหาปิ่น “ร้านเฟอนิเจอร์เค้าขอเก็บเงิน....” พูดเท่านั้นครองสุขตบหน้าปิ่นอนงค์จนเซไป “แกยักยอกเงินชั้นไปใช่มั้ยนังปิ่น” ครองสุขชี้หน้าปิ่นอนงค์ที่งงๆ อยู่ ธีระเข้ามา “ยักยอกเงินอะไรคะ ปิ่นไม่รู้เรื่อง” “ก็เงินค่าผ่าตัดแม่แกไง อยู่ๆแกจะมีเงินมาจากไหนถ้าไม่ได้ยักยอกไม่ได้ขโมยชั้นไป ค่าเฟอนิเจอร์ก็ เหมือนกัน แกเบิกไปแล้วไม่ยอมจ่ายเค้าใช่มั้ย” ปิ่นอนงค์พูดไม่เต็มเสียง “คุณนายไม่เคยให้ค่าเฟอนิเจอร์กับปิ่นเลยนะคะ” ครองสุขตรงเข้าหาจะตบอีก ธีระคว้าแขนเอาไว้ “ใจเย็นๆครับ พี่ ผมว่าปิ่นไม่ได้พูดโกหกหรอกครับ ผมตรวจดูบัญชีทุกวัน ไม่มีอะไรผิดปกติเลยครับ” ปิ่นอนงค์คุกเข่าไหว้ครองสุข “เงินค่าผ่าตัดแม่ ปิ่นไปกู้เค้ามาค่ะ ปิ่นไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ เลยโกหกแม่ว่า คุณนายเป็นคนให้มา ปิ่นขอโทษที่ไม่ได้เรียนให้คุณนายทราบก่อน คุณนายอย่าบอกแม่นะคะ” ปิ่นอนงค์พูดพลางเช็ดน้ำตา ครองสุขอ้ำอึ้งรู้สึกตัว “เออๆ แต่บอกซะก่อนนะ เงินที่แกไปกู้เค้ามา ก็หาทางใช้คืนเค้าเองก็แล้วกัน อย่าให้มาเดือดร้อนถึงชั้น” “ค่ะ เมื่อวานคุณนะโทร.เข้าเครื่องที่บ้านด้วยค่ะ” ปิ่นอนงค์บอก ครองสุข ตาโต “จริงเหรอ แล้วตานะว่ายังไง” ครองสุขกับธีระมากู้เงินเสี่ยตงเพิ่ม เวลานั้นอยู่ต่อหน้าเสี่ยตง “หนี้เก่ายังไม่ใช้ จะกู้ใหม่อีกเหรอคุณนาย” “ตอนนี้ชั้นหมุนเงินไม่ทันจริงๆ แต่รับรองเลยนะเสี่ย ว่าเร็วๆ นี้เสี่ยจะได้เงินต้นพร้อมดอกเบี้ย ฉันเอาหัวเป็นประกัน” เสี่ยตงมองหน้าลูกน้องที่ยืนข้างๆ รู้กัน “พูดอะไรอย่างงั้น คนกันเอง คุณนายเดือดร้อนผมจะไม่ช่วยได้ยังไง คุณนายซะอีกมีของสวยๆ งามๆไม่เห็นบอกกล่าวกันบ้างเลย” ธีระมองหน้าครองสุขงงกันทั้งคู่ “ ของ ของอะไรคะ” ปิ่นอนงค์ถือหมวกปีกเดินออกมาจากเรือนใหญ่ ครองสุขกับธีระลงจากรถพอดี เห็นเสี่ยตงนั่งรออยู่ในรถพร้อมลูกน้องอีกสองคน “นังปิ่น จะไปไหน” “วันนี้ปศุสัตว์จะเข้ามาตรวจโรคค่ะ” “ให้คนงานมันจัดการ ตอนนี้ฉันมีงานให้แกทำ” ครองสุขหันไปทางรถเสี่ยตงที่จอดติดเครื่องรออยู่ “ฉันมีลูกค้าวีไอพี อยากจะไปดูบ้านพักหลังใหญ่ที่ติดกับเขา แกพาไปดูหน่อย นั่งรถเค้าไปนั่นแหละ” “ค่ะ” ปิ่นอนงค์เดินไปที่รถ ลูกน้องเสี่ยตงลงมาเปิดประตูด้านหลังให้ ปิ่นอนงค์ชะงักนิดหนึ่งเพราะจำหน้าลูกน้องเสี่ยได้ “ขึ้นมาซิ หนู” ปิ่นอนงค์ไหว้แต่จำใจขึ้น ใจคอไม่ค่อยดี รถแล่นไป ครองสุข กะธีระมองตาม ธีระหงุดหงิด เสียดายปิ่นอนงค์นั่นเอง “พี่ครับ ผมว่าเราใจร้ายกับปิ่นไปรึเปล่า มันไม่คุ้มกันนะครับ” ครองสุขชะงัก จ้องหน้าธีระรู้ทัน ธีระหลบตาไปมา “ไม่คุ้มหรือว่าเสียดายกันแน่ คิดจะเก็บนังปิ่นเอาไว้...ซะเอง ใช่มั้ยธีระ” “เฮ้ย ... เปล่านะพี่ ผมจะไปคิดอย่างนั้นได้ยังไง พี่ก็” “ดี หน้าที่เธอคือ กำจัดไอ้ใหญ่ ไม่ต้องมาคิดยุ่งกับเด็กของชั้น” ครองสุข เดินเข้าบ้านไป ธีระเซ็ง ใหญ่ขี่รถกอล์ฟตรวจตราในส่วนรีสอร์ทที่พัก เห็นบ้านพักหลายหลังปิดไว้ คนสวนเดินผ่านมา “ไม่ค่อยมีคนมาพักเหรอ บ้านว่างตั้งหลายหลัง” “ตอนนี้เครื่องปั๊มมันเสียหลายเครื่องนายบอกยังไม่มีเงินซ่อม เลยไม่รับลูกค้า” คนสวนเดินไป ใหญ่ฟังแล้วเหลี่ยวมองนึกสะท้อนใจ ใหญ่ขี่รถมาแถวสำนักงาน เห็นปิ่นอนงค์เดินถือกุญแจบ้านลงมา ลูกน้องเสี่ยตงยืนรอเปิดประตูให้ ใหญ่จำได้ “ลูกน้องเสียตงนี่หว่า” ปิ่นอนงค์ขึ้นรถไป ใหญ่รีบขี่ตาม รถเสี่ยตงจอดที่บ้านพักหลังที่ห่างจากหลังอื่นมาก ปิ่นอนงค์ เสี่ยตง และสมุน ลงรถมา ปิ่นอนงค์กลัว ข่มอารมณ์เต็มที่ “ดิฉันว่าบ้านแถบที่อยู่ด้านหน้า ทำเลดีกว่านะคะ ใกล้สระว่ายน้ำคลับเฮ้าส์ จะได้ใช้บริการสะดวกๆ” เสี่ยตงบอก “ลูกค้าเป็นนักการเมือง เค้าไม่อยากเปิดเผยตัวต่อสาธารณชนเท่าไหร่ ดูหลังนี้แหละเหมาะแล้ว” ว่าแล้วเสี่ยตงเดินนำปิ่นเข้าบ้านไป ปิ่นอนงค์ละล้าละลังตามไป ลูกน้องสบตากันยักคิ้ว ประตูห้องในบ้านเปิดออก ปิ่นอนงค์รีบเบี่ยงตัวหลบ “แอร์เย็น ห้องน้ำมีน้ำอุ่น เตียงนุ่มสบายค่ะ” “นุ่มแล้วเด้งดีมั้ยจ๊ะ” ไม่พูดเปล่าเสี่ยตงปากว่ามือถึง เข้ามาจับเอว ปิ่นอนงค์สะดุ้ง ถอยกรูด เสี่ยฉุน “จะหนีไปทำไม หนูปิ่น คุณนายเค้าอนุญาตแล้ว” “อนุญาตอะไร” “ก็เอาตัวเธอใช้หนี้พนันให้ชั้นน่ะซิ” ปิ่นอนงค์ไม่เชื่อ “ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ ถอยไป ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ” “อย่ามาขู่ฉันเลย เสียเวลาเปล่า เธอพาฉันมาเอง เจ้าของที่นี่ก็รู้เห็นเป็นใจ ถอดเสื้อผ้าแล้วขึ้นเตียงเถอะ แล้วฉันจะสมนาคุณให้อย่างถึงใจ” ปิ่นอนงค์สะอิดสะเอียนจะวิ่งหนี เสี่ยตงจับเหวี่ยงไปบนเตียง ปิ่นอนงค์ฮึดถีบเสี่ยตงกระเด็น เสี่ยตงยิ้มเหี้ยม “อ๋อ ... ชอบเจ็บตัวก่อนเหรอ ได้ๆ” เสี่ยตงดึงเข็มขัดออก เดินเข้าหาปิ่นอนงค์อย่างหื่นโหด สมุนเตร่ ดูต้นทางอยู่หน้าบ้านพัก ใหญ่โผล่ข้างหลังสมุน เอามือสะกิด พอหันไปก็ต่อยร่วง เตะซ้ำสลบ อีกคนเข้ามาร้องจำได้ “เฮ้ย แกขโมยเงินที่บ่อนไปนี่หว่า” “เก่งนะพี่ จำกันได้ด้วย” สมุนเข้าต่อย แต่ถูกใหญ่ จระเข้ฟาดหางน็อกร่วงลงไปกอง ใหญ่ผลุนผลันเข้าบ้าน ส่วนในห้อง เสี่ยตงตวัดเข็มขัดตีไปข้างตัวปิ่นอนงค์ ปิ่นอนงค์หยิบของขว้างใส่ เสี่ยตงเข้ามาเอาเข็มขัดคล้องตัวปิ่นอนงค์ไว้ “ยอมชั้นดีดีเถอะ อีกไม่นาน คุณนายก็ต้องหมดตัวขายไร่ให้ชั้น ชั้นจะเลี้ยงดูเธอเอง” “ฝันไปเถอะ ไร่นี้เป็นของคุณใหญ่ คุณนายจะขายได้ยังไง แก โกหก ช่วยด้วยๆ” เสี่ยตงโกรธ เหวี่ยงปิ่นอนงค์ลงไปบนเตียงอีกรอบแล้วขึ้นคร่อม “จะร้องให้ใครช่วย ไอ้ใหญ่ มันหายไปตั้งนานแล้ว อีหนู” ใหญ่ถีบประตูผางเข้ามา “ข้าอยู่นี่” “คุณใหญ่” ปิ่นอนงค์ตื่นเต้นระคนตกใจ ใหญ่กระโดดเตะเสี่ยตงจนกระเด็นตกเตียงไป พอลุกได้เสี่ยตงชี้หน้าใหญ่ “เอ็งเป็นใคร ไอ้บ้า หน้าตาอย่างเอ็งน่ะเหรอ จะเป็นลูกคุณไพศาล” ใหญ่ตรงเข้ากระชากเสี่ยตง ยืนตบซ้าย ตบขวา แล้วจับเหวี่ยงไปที่ประตู ชักปืนที่เหน็บไว้ที่เอวมาขู่ “งั้นแกก็จำหน้าชั้นไว้ แล้วไสหัวไปซะ ก่อนที่ฉันจะตามตำรวจมา” “ไอ้ชิด ไอ้ชม” เสี่ยตงตะโกนเรียกตัวช่วย “เรียกแค่นี้มันไม่ไม่ได้ยินหรอก แกต้องไปปลุกมันเอง” ใหญ่เยาะ เสี่ยตงวิ่งออกไป ใหญ่มองปิ่นอนงค์ที่นั่งหอบๆ อยู่ด้วยความสงสาร ปานเทพปลอมตัว ติดหนวด เหน็บปืนในซองที่เอว มีมีดพกในซองด้วย เข้ามาเมียงมอง คิดจะเข้าไร่ดีมั้ย เสียงรถแล่นทะยานมาเร็วรี่ ปานเทพรีบหลบหลังต้นไม้ เห็นรถเสี่ยตงแล่นฝุ่นฟุ้งออกไป ปานเทพออกมามองตาม แล้วหันไป สำรวจหาทางเข้าไร่ ทำหน้าดุดัน ขยับปีกหมวกคาวบอย ใหญ่เก็บปืนเดินออกมาที่หน้าบ้านพัก ปิ่นอนงค์ฉุดไว้ “คุณใหญ่อย่าแจ้งความ อย่าบอกคุณนายเรื่องนี้นะคะ ปิ่นไม่อยากให้คุณนายไม่สบายใจ” ฟังปิ่นอนงค์แล้วใหญ่ยัวะ “นี่หมายความว่า ถ้าชั้นไม่มา เธอก็พร้อมจะพลีกายให้ไอ้เสี่ยบ้ากามนั่น เพื่อชดใช้หนี้สินแทนคุณน้า อย่างนั้นเหรอ” “ไอ้เสี่ย มันโกหก คุณนายไม่คิดทำอะไรเลวร้ายกับปิ่นอย่างนี้หรอกค่ะ” “คุณนายครองสุขนี่มีบุญคุณล้นหัวเธออะไรนักหนาเธอถึงได้ปกป้องยอมตายถวายชีวิตขนาดนี้” “ปิ่นรู้แต่ว่า ตั้งแต่พ่อตาย แม่กับปิ่นมีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะความรักความเมตตาจากคุณนายท่าน” ใหญ่ประชด “ก็ได้ ชั้นจะพาเธอไปให้ไอ้เสี่ยนั่น มันล้างหนี้ให้สมใจเธอ” ว่าแล้วใหญ่คว้าข้อมือปิ่นอนงค์ ฉุดกระชากลากถูไป “คุณใหญ่อย่าค่ะ ปิ่นเจ็บ ปิ่น...” จู่ๆ ปิ่นอนงค์ก็เป็นลมล้มพับลง ใหญ่รีบประคองร่างไว้ ตกใจมากๆ จินตนาจอดรถ ลงมาที่รั้วคอกสัตว์ มองหาคนงานไม่เจอ ดูนาฬิกาข้อมือแล้วส่ายหน้า “หายไปไหนหมดเนี่ย” ปานเทพเดินลับๆ ล่อๆ มา เห็นจินตนา สะดุ้งโหยง “ยัยนี่อีกแล้ว” จินตนาหันมาเจอ ปานเทพรีบดึงปีกหมวกบังหน้า หันกลับจะเดินหนี จินตนาเรียกก่อน “พี่ ... เดี๋ยวก่อน พี่คนงาน” ปานเทพหันกลับมา ก้มหน้าก้มตา “ช่วยจับแพะหน่อยค่ะ สุ่มเอาตัวนึงก่อน จะตรวจโรคให้” ปานเทพกระโดดเข้าไปในคอก ไล่จับแพะ แพะแตกกระเจิง “ค่อยๆ สิ อ้อมๆ ตะล่อมตัวที่เชื่องๆ ก่อน” ปานเทพพูดออกทองแดง “มั่นไว่ๆ หนี้เม็ดเลย - มันไว หนีหมดเลย” จินตนาเล็งแล คลับคล้ายคลับคลา ก้มๆ เงยๆ จะดูหน้าปานเทพชัดๆ จอมเดินเมาค้างเข้ามา หาวหวอดๆ ทุบต้นคอตัวเองไปมา “คุณจิน ขอโทษครับ เมื่อคืนเมากันเละ เลยตื่นสาย” ปานเทพสะดุ้ง สบตากับจอม ไวเท่าความคิดปานเทพกระโดดออกจากคอกวิ่งเข้าป่าไป “นั่นใครเหรอครับ ผู้ช่วยคุณจินหรือเปล่า” จินตนาส่ายหน้า “อ้าว ไม่ใช่คนงานที่นี่หรอกเหรอ” “คนงานที่นี่ ไม่แต่งตัวบ้าๆ อย่างนั้นหรอกครับ” จอมวิ่งตามปานเทพไป จินตนาลุ้น ปิ่นอนงค์หลับอยู่บนโซฟาในบ้านแล้ว มีผ้าขนหนูวางที่หน้าผาก ใหญ่นั่งชันเข่าที่พื้นข้างๆ มองอย่างรักใคร่ และห่วงใยเหลือเกิน ใหญ่ค่อยๆ หยิบผ้าจากหน้าผาก เอามาชุบน้ำเย็นในขันข้างตัว บิดผ้า ใหญ่ซับหน้าปิ่นเบาๆ ไปมา เรียก “ปิ่น ปิ่น” ปิ่นอนงค์ลืมตาเพ้อหาทรรศนะ “คุณนะ” ใหญ่หน้าตึง ปิ่นอนงค์ค่อยๆ ลุกนั่ง จับผ้าเย็นที่หน้ามาดู งงๆ “คุณใหญ่ ปิ่นเป็นอะไรไปเหรอคะ” “จะไปรู้ได้ยังไง ชั้นไม่ใช่หมอ รู้สึกตัวแล้วก็ดี เธออยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก คงกลับไร่ถูกนะ” ใหญ่เดินออกไป ปิ่นอนงค์มองตามงงๆ อีกมุมหนึ่งของไร่ ปานเทพวิ่งหอบแฮกๆ มาหยุด เหนื่อยจัด มองกลับไปไม่มีใคร ปานเทพก้มเอามือเท้าเข่า หอบแฮกๆ จนลิ้นห้อย อีก จอมวิ่งโผล่เข้ามา ปานเทพรีบยืนจังก้า จับด้ามปืน อีกมือจับด้ามมีด ปานเทพนั้นพยายามจะสู้ แต่ไม่ชำนาญ ท่าทีเงอะงะออกแนว ตลกๆ หลอกล่อ แต่ที่สุดก็ไปไม่รอด จังหวะหนึ่งจอมโดดเข้ารวบปานเทพล้มหงายกับพื้น เอาเข่าทับมือทั้งสองข้าง ปลดอาวุธ ถวิลยืนคู่กับจินตนา ชะเง้อชะแง้รออยู่ ทุกคนรายรอบ จอมเอาเสื้อปานเทพ มัดมือไพล่หลังเดินเข้ามากลางวง จอมเตะขาพับปานเทพทรุดนั่งคุกเข่ากับพื้นลานดิน จอมถอดหมวกออกอีก จินตนาชะงัก จ้องปานคลับคล้ายคลับคลา ถวิลถามเข้ม “เอ็งคือใคร แอบเข้ามาในไร่ทำไม” เจิดกะก้านมองดูอยู่อีกมุม ปานพูดเสียงออกทองแดงทันที “ผมมาหาคุณใหญ่ คุณชาลิต” “แล้วพกปืนมาทำไม ทำไมต้องวิ่งหนี ไอ้โกหก” จอมตะคอก จอมเอาปืนปานเทพที่ยึดมาเงื้อจะตบ ใหญ่ห้ามเสียงดัง “หยุดเดี๋ยวนี้” หันไปถามถวิล “เกิดอะไรขึ้น นายหวิน” ใหญ่สบตาปานเทพชะงัก ตกใจ ถวิลรีบบอก “ไอ้นี่ มันอ้างว่า...” ใหญ่ตบมือ หัวเราะขำก๊าก “ไอ้ปาน ไอ้บ้า นัดกันเอาไว้เมื่อวาน ทำไมเพิ่งโผล่มาวะ” ทุกคนสบตากัน งงๆ ใหญ่แก้มัดปานเทพ กอดซ้ายกอดขวา “นี่เพื่อนผม ไอ้ปาน ลูกอาปลอดไงนายหวิน” ปานเทพยิ้มจืดๆ ไปมา ใหญ่กอดคอปานเทพ ถามย้ำถวิล “จำไม่ได้เหรอ” ถวิลหรี่ตามอง ทบทวนความจำ สบตากับจินตนาที่ยังงงๆ ครองสุขนั่งอยู่ในห้องโถงเรือนใหญ่ ทัศนีย์เพิ่งมานั่งแหมะที่โต๊ะยังแฮ้งก์ๆ อยู่ อุ่นเรือนน้อยเสิร์ฟขนมปัง ไข่ดาว “จะมาโทษนีได้ยังไงก็คุณน้า นั่นแหละบังคับให้นีกิน” “ฉันให้แกกินพอเป็นพิธี ไม่ใช่กินจนเป็นบ้า ไม่เสียท่าไอ้พวกคนงานก็ดีเท่าไหร่” ครองสุขตวาด “คุณน้าไม่ต้องกลัวหรอก ถึงจะเมายังไงนีก็ไม่มั่วขนาดเอาคนคนละระดับมาเป็นผัวหรอก ถึงจะมีตัวอย่างให้เห็นก็เถอะ ครองสุขแว้ด “นังนี” “เอ่อ คุณนายจะรับอะไรคะ อุ่นจะไปทำให้” อุ่นเรือนตัดบท ไม่อยากให้แม่ลูกทะเลาะกัน “ไม่ต้องมาขัดนังอุ่น แกออกไปก่อน แกด้วยนังน้อย” อุ่นเรือนกับน้อยออกไปครองสุขเฉ่งลูกสาวหลานอุปโลกน์ต่อ “ยัยนี ถ้าแกเก่งจริงละก็ เกี่ยวไอ้ใหญ่ให้ติดเบ็ดซิ” ทัศนีย์ตาค้างไม่เชื่อหู “อะไรนะ คุณน้า ตลกรึเปล่า ไม่ขำนะ” “ฉันพูดจริง ถ้าแกทำได้ แกจะเอาอะไรฉันจะให้” ระหว่างนั้นใหญ่กอดคอปานเทพโผล่เข้ามา “อยู่กันทั้งคู่พอดี มาเลยไอ้ปาน” “สวัสดีน้าครองสุขซะสิ ไอ้ปาน นั่นทัศนีย์เป็นสาวแล้ว โว้ย” ปานเทพไหว้ครองสุข ขณะที่ครองสุขรับไหว้อาการงงๆ ใหญ่รีบแนะนำ “น้าครองสุขครับ นี่ไอ้ปาน ลูกนายปลอดคนงานเก่าแก่ของคุณพ่อ คุณน้าคงจะจำได้บ้าง” ครองสุขกะทัศนีย์มองหวาดๆ “ลูกนายปลอด” ครองสุขอุทาน ใหญ่ชี้หน้าปานเทพ “ถูกต้องแล้วครับ พอนายปลอดถูกคุณพ่อไล่ออกก็ไปตั้งแก๊งปล้นชาวบ้าน พอผมหนีไปจากที่นี่ก็เลยไปร่วมกัน แต่ผมกับไอ้ปานทนความโหดร้ายทารุณไม่ไหว ก็เลยไปทำหมาชำแหละที่ชายแดนด้วยกัน” น้อยถอยหลังกรูด หลบไป ปานเทพเสริม “แต่ตอนนี้ ล้างมือจากเรื่องชั่วๆ หมดแล้วครับ เบื่อกลิ่นดินปืนกับคาวเลือด” “พูดอะไรของเอ็ง เค้ากำลังกินอาหารกันอยู่ ไป ... ไป ไปคุยกันต่อในห้อง” ใหญ่ กับปานเทพขยับจะไป ใหญ่ชะงักหันไปหาครองสุข “เกือบลืมเรียนให้คุณน้าทราบ ไอ้ปานจะมาอยู่เป็นผู้ช่วยของผมที่นี่ครับ” สองหนุ่มเดินออกไป “อย่างนี้มันซ่องโจรชัดๆเลยคุณน้า นีย์ไม่ไหวแล้วนะ ทัศนีย์โวยลั่น ครองสุขเครียด ปานเทพโกรธที่ใหญ่บอกว่าพ่อตนเป็นมหาโจร เท่ากับตัวเองเป็นลูกโจรด้วย พอเข้าห้องมาก็ไล่ตี ต่อยใหญ่พัลวัน แต่ใหญ่ปัดป้องไปมา เอามือจุ๊ปากปานเทพชี้หน้าใหญ่ หอบแฮกๆ “ไอ้คุณใหญ่ แกด่าว่าพ่อชั้นเป็นโจร ไอ้เพื่อนชั่ว” ใหญ่ตบไหล่ปานเทพแล้วบอก “ความผิดแกนั่นแหละ จะมาก็ไม่บอก ชั้นอุตส่าห์สร้างเรื่องแก้ปัญหาให้แก ยังจะมาว่าชั้นอีก” ปานเทพนั่งแหมะบนเตียงสงบอารมณ์ “ก็แกหายมาไม่ยอมบอกกล่าวว่าอะไรไปถึงไหนชั้นก็ต้องเสี่ยงเข้ามา ตกลงแกเข้ามานี่ได้เรื่องอะไรบ้าง” “ยัง” ใหญ่บอก ปานเทพประหลาดใจมาก “ฮ้า หมายความว่า แกเข้ามานั่งนอนเล่นรึไง ไอ้คุณใหญ่” “มันไม่ใช่อย่างงั้น ฉันแค่อยากให้พวกแม่เลี้ยงชั้นตายใจจะได้เผยเรื่องชั่วๆ ที่ซ่อนไว้ออกมา” “ทำอย่างงี้มันเสี่ยงมากนะโว้ย” ปานเทพกังวล “ตอนนี้ชั้นมีแกมาช่วยแล้ว ไม่เห็นต้องกลัว” “แกพูดง่าย คนงานที่นี่แต่ละคน มือหนักตีนหนัก ทั้งนั้น” ใหญ่จับปานเทพให้หันไปทางกระจก “ใครจะกล้าทำอะไรแกจำไว้ ตอนนี้แกคือ ปาน ป่าหวาย เสือร้ายแห่งชายแดน “ปาน ป่าหวาย” ปานเทพอยากร้องไห้ จะบ้าตาย เรื่องรู้ถึงหูปลอดตอนเช้าวันต่อมา ปลอดกดวางสายโทรศัพท์หน้าเครียด เพ็ญถือกาน้ำชามารินให้แล้วนั่งลงพลางถาม “ใครโทรมาคะ” “ไอ้ปานมันเข้าไปอยู่กับคุณใหญ่ในไร่ไพศาลแล้ว” ปลอดบอกเสียงเป็นกังวล “ถ้าอย่างนั้น เราก็สบายใจได้แล้วสิคะ คุณใหญ่มีคุณปานระวังหลังให้ทั้งคน ทำไมพี่ยังกังวลอยู่อีก” เพ็ญว่า “ไอ้ปานถึงมันจะเรียนกฎหมายมา แต่...แต่เราจะประมาทเล่ห์เหลี่ยมคนชั่วคนโกงไม่ได้” “ก็เราอยู่ไกลขนาดนี้ จะทำอะไรได้ล่ะคะ” เพ็ญบอก สองคนสบตากันเครียด เช้าวันเดียวกัน ใหญ่นั่งเก้าอี้พับสามส่วน ดูหนังสือพิมพ์เล่น ใส่กางเกงยีนส์สวมเสื้อกล้าม ครู่ต่อมาทัศนีย์ยกถาดใส่น้ำมะนาว สาคูไส้หมู ผ้าเย็น มาวางให้ใหญ่ที่โต๊ะเล็กข้างๆ เตียง ลับตาใหญ่ทัศนีย์แอบเบ้ปาก แหวะใส่ ขณะวางของบนโต๊ะ เก็บถาดไปถือ ใหญ่เอี้ยวมาดูข้าวของ “คุณน้าให้นีดูแลคุณใหญ่ คุณใหญ่ต้องการอะไรเพิ่มเติมมั้ยคะ” ทัศนีย์ปั้นหน้ายิ้ม “โอ๊ย นี่ก็เยอะแยะกินไม่ไหวแล้ว” ใหญ่คว้าสาคูไส้หมูใส่ปากเคี้ยว แล้วหยิบแก้วน้ำมะนาวดูดเสียงดังโครกคราก แล้วกลืนพร้อมกับ ระบายลมออกจากปากเสียงดัง “อ้า ...” ทัศนีย์ขยะแขยง ใหญ่คว้าผ้าเย็น เช็ดรักแร้สองข้าง แล้วทำท่าหาที่ทิ้ง ใหญ่แกล้งยื่นผ้าเย็นให้ทัศนีย์ ทัศนีย์ฝืนยิ้ม รีบเอาถาดรองรับ จากนั้นใหญ่เอนตัวพิงเก้าอี้หลับตาพริ้ม เรียกเสียงนุ่ม “มา มา นวดให้พี่หน่อย ตึงบ่ากับหัวไหล่จริงๆ” ทัศนีย์จิ้มนิ้วแบบแขยง ใหญ่สำทับ “หนักๆ หน่อย บีบเลย” ใหญ่จับมือทัศนีย์ให้บีบ “แหม นี นี่มือนุ้มนุ่มนะ ไม่สากเหมือนมือพี่” ใหญ่ทำทีเป็นเคลิ้ม แล้วกรนเสียงดังฟังทุเรศมากๆ แถมยังเสียงต่างๆ นานา ทัศนีย์ยี้สุดๆ ทัศนีย์หันไปเจอน้อยถือตะกร้าผ้าจะตรงเข้าเรือนใหญ่ ทัศนีย์กวักมือ ชี้ๆ ให้มานวดใหญ่ น้อยส่ายหน้า ทัศนีย์หน้าดุ กระชากน้อยมา แล้วเอามือน้อยนวดแทน ก่อนจะวิ่งหนีไป ใหญ่หลับตาพริ้ม มือน้อยสั่นๆ ยื่นเข้ามา บีบไปสั่นไป ใหญ่ส่ายหน้า ไม่สบอารมณ์ เอื้อมมือไปจับมือน้อยแน่น น้อยเข่าอ่อนลงกับพื้น จะร้องไห้ น้อยพูดรัวเป็นชุด “ยับยั้งใจเถอะคุณใหญ่ น้อยขี้เหร่ ไม่สวยเซ็กซี่ ไม่เร้าใจ ไม่ใช่สเป็คคุณใหญ่หรอกค่ะ” “ทัศนีย์หนีไปแล้วล่ะซิ” “จะเหลือเหรอคะ” น้อยว่า “ถ้าอย่างนั้น ไปตามปิ่นอนงค์มาหาชั้นหน่อย” น้อยนิ่งตาโต พูดเสียงจริงจัง “พี่ปิ่นป่วยค่ะ” ใหญ่หน้าเครียดทันที อ่านละคร ปิ่นอนงค์ ตอนที่ 3 วันที่ 18 มิ.ย. 55 ละคร ปิ่นอนงค์ บทประพันธ์โดย : รจเรข ละคร ปิ่นอนงค์ บทโทรทัศน์โดย : ดลกมล คนหลังม่าน ละคร ปิ่นอนงค์ แนวละคร : โรแมนติก ดราม่า ละคร ปิ่นอนงค์ผลิตโดย : บริษัท มุมใหม่ จำกัด โดย อ๊อด ธีรศักดิ์ พรหมเงิน ละคร ปิ่นอนงค์ออกอากาศทุกวันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ ละคร ปิ่นอนงค์ เริ่มออกอากาศตอนแรก วันศุกร์ที่ 15 มิถุนายนนี้ ที่มา manager.co.th