อ่านหนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ ตอนที่ 12 วันที่ 13 มิ.ย. 55

อ่านละคร,

{[['']]}

อ่านหนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ ตอนที่ 12 วันที่ 13 มิ.ย. 55

“ถูกต้อง แล้วน้าก็รีบโทรหาคุณวัลลภ แต่เขาบอกเราช้าไปเขาซื้อที่แปลงอื่นไปแล้ว” “อ้าว แล้วน้าจะดีใจทำไมคะเนี่ย” “พอดีคุณปราบเขาโทรมา น้าเลยบอกว่าเราขายที่ไม่ได้ เขาก็บอกให้รอแป๊บนึง สักครู่เขาก็หาคนซื้อคนใหม่ได้” “ใครคะ แล้วเขาซื้อไหม” “ซื้อสิ แต่น้าไม่รู้หรอกว่าใคร เขาให้ทนายมาจัดการ ชื่อสนธยาสนทแยอะไรเนี่ย ไปดูเอกสาร เอาเองละกัน” “หรือว่าเขาจะ
ขายที่ให้เสี่ยไฝ” “น้าไม่รู้จักหรอก ใครเหรอ” “เป็นนักการเมืองท้องถิ่นน่ะค่ะ แต่ออกแนวมาเฟีย เขาอยากได้ที่ แต่ปราบไม่ขาย บอกเสี่ยไฝจะเอาไปทำสนามกอล์ฟ ซึ่งเขาไม่ชอบ...ว่าแต่เขาซื้อเท่าไหร่คะ” อลิสาเงียบไปนิด ก่อนจะพูดขึ้น “300 ล้าน” นับดาวตาโต “แล้วรู้อะไรมั้ย ปราบเขาไม่เอาค่านายหน้าซักบาท เขาให้เราหมดเลย 300 ล้านนะดาว” นับดาวกรี๊ดลั่นบ้าน กระโดดไปยืนบนโซฟาร้องกรี๊ดๆ จนหอบแฮ่ก เธอจัดผมเผ้าเชิดหน้า “นับดาวว้าวแซ่บกลับมาแล้วค่ะ” เจ้าหน้าที่ชี้ไปที่ห่อกระดาษสีน้ำตาล ที่มี เจ้าหน้าที่อีกสองคนยกไว้บนขาตั้ง และกำลังแกะห่อกระดาษออกอย่างระมัดระวัง เห็นรูปวาดลายเส้นอันเป็นเอกลักษณ์ของท่านถวิล แขกเหรื่อในงานส่งเสียงฮือฮา “งามจริงๆ”ปราบกับปกป้องยืนมองที่ที่เป็นของนายนิ่งตรงที่นับดาวเคยมาเจอป้ายไร่แห่งความฝัน “ในที่สุดก็ต้องขายไปจนได้ น่าเสียดายต้นไม้แถวนี้ต้นใหญ่ทั้งนั้นเลย” ปกป้องหันมามองหน้าหลานชาย “แล้วเขาจะเอาไปทำอะไร” “ไม่รู้เขาสิครับ” “อีกไม่นานเสี่ยไฝคงรู้เรื่องนี้...” “เรื่องของเขาครับ ถ้าเขาคิดจะฆ่าผมอย่างที่เคยพูดไว้ก็ลองดู” ปราบถอนใจ ในงาน รวมน้ำใจช่วยน้องหมา บนเวที ทีมอีเว้นต์กำลังทำงานกันอยู่ เจ้าหน้าที่และทีมงานกำลังมุงอะไรกันอยู่ เอมี่แหวกคนเข้ามา “ไหนๆ มีคนส่งรูปอาจารย์ถวิลชัยมาร่วมประมูลด้วยเหรอ” “ใช่ค่ะ ท่านไม่ได้บอกก่อน ทางเราก็เพิ่งรู้นี่แหละค่ะ” “ไหน รูปอยู่ไหนคะเอมี่ขอดูหน่อย” “สงสัยงานคืนนี้ รูปนี้คงจะได้เป็นพระเอกของงานแน่ๆ สวยจับจิตจับใจจริงๆเล้ย” เอมี่ยิ้มชื่นชม “นั่นสิคะ แถมเป็นรูปของอาจารย์ถวิลชัยซะด้วย” “ค่ะ มีคนบอกรูปอาจารย์ถวิลชัยน่ะ เหมือนประกาศนียบัตรรับรองความเป็นไฮโซเลยนะคะ บ้านไหนไม่มีรูปท่าน ถือว่าไม่ไฮจริง ต่อให้รวยแค่ไหนก็เป็นได้แค่ไฮซ้อไฮซิ้มเท่านั้นเอง” เอมี่สะดุ้งเล็กน้อย “แหม ขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เอมี่หัวเราะขำๆปรายตามองที่รูปเขียน แขกเหรื่อบรรดาไฮโซมากันแน่นงาน คนกลุ่มหนึ่งรุมล้อมดูรูปของถวิลชัย พูดคุยกันอย่างชื่นชมผลงาน “รูปของท่านถวิลชัยนี่หายากมากนะครับ ใครๆก็อยากได้ แต่คนที่มีก็ไม่ยอมปล่อย มีแต่เก็บ สะสมไปเรื่อยๆ” “งานท่านน่ะ ขนาดฝรั่งยังตามล่ากันเลยนะครับ งานนี้อาจจะเป็นโอกาสของพวกเราก็ได้นะ ครับ เพราะเจ้าของงานเขาไม่มีประชาสัมพันธ์เท่าไหร่ คนรู้ว่ามีประมูลรูปนี้ไม่เยอะ” “เท่าที่รู้ ตอนนี้ไม่มีรูปไหนต่ำกว่ายี่สิบล้านเลยนะครับ ที่แพงที่สุดน่ะเกือบร้อยล้านแล้ว” ทั้งสามดูรูปของ อ.ถวิลชัยด้วยความเลื่อมใส เอมี่ที่อยู่ในชุดพิธีกร ยืนอยู่ห่างๆมองมาที่คนกลุ่มนั้น โจโจ้ที่อยู่ใกล้ๆเอ่ยปากแซว “ไง จ้องรูปซะตาวาวเลย อยากได้เหรอ” “คืนนี้รูปนั้นต้องเป็นของฉัน” “สนใจศิลปะตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” “ศิลปะน่ะไม่สน แต่ฉันต้องมีรูปของอาจารย์ถวิลชัยให้ได้ รูปหนึ่งก็ยังดี” เอมี่บอกอย่างมุ่งมั่น เสี่ยไฝกำลังส่องพระเครื่องอยู่ บอดี้การ์ดนั่งอ่านหนังสืออยู่ ลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามา “เสี่ยครับ มีเรื่องมารายงานครับ” “ว่ามา” “นายปราบเขาขายที่ของเขาแล้วครับ” เสี่ยไฝชะงักรู้สึกโกธรขึ้นมา “แน่ใจ” “ครับ” “หมอปราบเขามีเรื่องร้อนเงินอะไรเหรอไง” “ไม่รู้ครับ ส่วนเรื่องคนซื้อ เรากำลังสืบอยู่ครับ” “ใครซื้อก็ช่างหัวมันเถอะ ในเมื่อหมอปราบมันไม่ได้ขายที่ให้ฉัน มันก็ต้องตาย” เสี่ยไฝวางพระลง หันไปหาบอดี้การ์ดที่นอกห้อง เพชรสีเดินผ่านมาได้ยินพอดี งานเริ่มขึ้นแล้ว...เอมี่เป็นพิธีกรงานประมูลบนเวที กำลังทำหน้าที่ของเธออยู่ บนเวทีมีเสื้อยืดเพ้นต์รูปหมาสวมทับหุ่นโชว์อยู่ “หนึ่งแสนห้าหมื่นห้าครั้งที่ 1...หนึ่งแสนห้าหมื่นห้าครั้งที่สอง...น้องแว่นขา ไม่สู้เหรอคะ ตัวนี้พี่บี้อดนอนเพ้นต์เองกับมือเพื่องานนี้โดยเฉพาะเลยนะคะ น้องแว่นเป็นหัวหน้าแฟนคลับจะไม่สู้อีกนิดเหรอคะ” สาวแว่นทนรบเร้าไม่ได้ “แสนหกค่ะ” “นี่ เป็นไงล่ะ แฟนคลับสู้ตาย อย่าลืมนะคะว่าเงินทุกบาททุกสตางค์จะเอาไปช่วยน้องหมาที่น่าสงสารนะคะ...ป้าตุ้ยขา แสนหกหมื่นแล้วค่ะ” เกย์รุ่นใหญ่พยักหน้า ประกาศเสียงดัง “3 แสน” เอมี่ดี๊ด๊า “ว้าย ป้าตุ้ยจัดหนักไปรึเปล่าคะเนี่ย สามแสนครั้งที่ 1...สามแสนครั้งที่ 2...น้องแว่นขา ว่าไงคะ” สาวแว่นโบกมือยอมแพ้ “สามแสนครั้งที่ 3 ขอแสดงความยินดีกับป้าตุ้ยด้วยค่า” คนปรบมือกราว เกย์รุ่นใหญ่หน้าบาน พนักงานยกเสื้อลงไป แล้วยกภาพเขียนขึ้นมา แต่ยังมีผ้าคลุมทับอยู่ “ชิ้นต่อไป เป็นเซอร์ไพร้ซ์ของคืนนี้ค่ะ รับรองว่าท่านๆทั้งหลายในวงการได้สู้กันกระเป๋าฉีกแน่ๆค่ะ แล้วเอมี่ก็ต้องขออนุญาตนะคะ เอมี่เป็นอ๊อกชั่นเนียร์อยู่บนเวทีก็จริง แต่สำหรับชิ้นนี้แล้ว เอมี่ขอร่วมประมูลด้วยคนนะคะ อยากมีส่วนร่วมช่วยน้องหมาด้วยน่ะค่ะ ขอนะคะ” คนในงานปรบมือให้ เอมี่ยกมือไหว้ “ขอบคุณค่ะ แล้วสำหรับชิ้นนี้นะคะ...งานเขียนสีหมึกของท่านอาจารย์ถวิลชัย เขียนไว้ในปี พ.ศ.2530 ชื่อภาพจตุมหาราชิกาค่ะ” พนักงานเปิดผ้าคลุมออก เห็นภาพเขียนสีหมึกทรงพลังงามหยดย้อย คนในงานส่งเสียงฮือฮา เอมี่ประกาศ “เอาล่ะค่ะ ราคาเริ่มต้น ห้าแสนบาทค่ะ” แขกคนหนึ่งยกมือขึ้น “ห้าล้านครับ” คนในงานปรบมือดังขึ้น “ขอบคุณนะคะเสี่ยโก้ที่ช่วยประหยัดเวลา เพราะยังไงๆชิ้นนี้คงไม่ต่ำกว่าห้าล้านแน่ๆ...ห้าล้าน ครั้งที่ 1...” แขกอีกคนยกมือขึ้น “หกล้านครับ” อีกคนยกบ้าง “เจ็ดล้านครับ” เอมี่นับ “เจ็ดล้านครั้งที่ 1...เจ็ดล้านครั้งที่ 2...” เอมี่ยกมือเอง “ขออนุญาตนะคะ...แปดล้านค่ะ” คนในงานปรบมือให้ “แปดล้านครั้งที่1...เอมี่จะนับช้าๆนะคะ เดี๋ยวหาว่าไม่ยุติธรรม...แปดล้านครั้งที่ 2” แขกยกมือขึ้น “เก้าล้านครับ” เอมี่ยกสู้ “สิบล้านค่ะ” แขกก้มศีรษะ ผายมือให้ เป็นเชิงยอมแพ้ เอมี่ยิ้มหน้าบาน “สิบล้านครั้งที่ 1...สิบล้านครั้งที่ 2...ไม่มีใครแล้วเหรอคะ ว้า อย่าปล่อยเอมี่ลงไม่ได้สิคะ เอมี่ตั้งใจจะปั่นราคาช่วยน้องหมาเฉยๆนะคะเนี่ย มีใครจะช่วยเอมี่มั้ยคะ ถ้าไม่มีงั้นก็...สิบล้าน...” ทันใดนั้นเสียงนับดาวดังขึ้น “สิบห้าล้าน” ทุกคนแตกวง เห็นนับดาวอยู่ตรงทางเข้า เข้ามาพร้อมกับอลิสา เอมี่อึ้ง “นับดาว...” “หวัดดีเพื่อนเอมี่” “ไหนบอกไม่มาไง” “เปลี่ยนใจน่ะจ้ะ กลัวเพื่อนเหงา ไม่มีใครเล่นด้วย” “ก็ดี...มาเล่นด้วยกันก็ได้...สิบห้าล้านใช่มั้ย งั้นฉันไปสิบหก” นับดาวประกาศก้อง “สิบเจ็ด” เอมี่มองนับดาว แล้วหัวเราะ “ได้สิ สิบเจ็ดล้านครั้งที่ 1...สิบเจ็ดล้านครั้งที่ 2...” เอมี่หยุด ยิ้มให้นับดาว “ฉันรู้ทันหรอกน่าดาว คิดจะมาปั่นราคาให้ฉันเสียเงินใช่มั้ย ฉันไม่หลงกลเธอหรอก เธอนั่นแหละจะเดือดร้อน ถ้าเธอปั๊มราคาเล่นๆแล้วไม่มีจ่ายน่ะ งานนี้ฉันจะฟ้องให้ติดคุกเลยนะจ๊ะ” นับดาวยิ้ม “ขอบใจจ้ะที่เป็นห่วง ค้อนอยู่ในมือก็เคาะเลยแล้วกัน จะได้รู้ว่าฉันจะติดคุก หรือว่า...รูป อาจารย์ถวิลชัยจะไปอยู่ที่บ้านฉัน” เอมี่กับนับดาวมองหน้ากัน “จะลักไก่ฉันเหรอ ไม่มีทาง...สิบเจ็ดล้านครั้งที่ 3...” เอมี่เงื้อค้อน นับดาวยังยิ้มนิดๆ เอมี่เปลี่ยนใจไม่ทุบ “สิบแปดล้าน ฉันไม่ยอมเธอหรอกยัยดาว รูปนี้ต้องเป็นของฉัน” นับดาวยกมือ “สิบเก้าล้าน” เอมี่ชักฉุน “สู้อยู่ได้ เธอมีเงินซักเท่าไหร่เนี่ย” “ถ้าอยากรู้ก็ต้องสู้กันสิ” “ได้ ยี่สิบล้าน” นับดาวสู้ต่อ “ยี่สิบเอ็ด” เอมี่ไม่ยอม “ยี่สิบสอง” นับดาวก็ไม่ยอมเหมือนกัน “ยี่สิบสาม” “ยี่สิบสี่” นับดาวอึ้งไป ก่อนจะยกมือ “ยี่สิบสี่จุดห้า” เอมี่ยิ้มอย่างเหนือกว่า “ยี่สิบห้า” นับดาวยกมือยอมแพ้ เอมี่ยิ้มร่า “ยี่สิบห้าล้านครั้งที่ 1...ยี่สิบห้าล้านครั้งที่ 2...ยี่สิบห้าล้านครั้งที่ 3” เอมี่ทุบค้อน นับดาวปรบมือให้ คนทั้งงานปรบมือให้ด้วย นับดาวเดินขึ้นมาบนเวที “ขอแสดงความยินดีด้วยนะเอมี่” “ขอบใจนะ” เอมี่เอียงหน้าเข้ามาหานับดาวแล้วกระซิบ “ถามจริงๆเถอะ ถ้าชนะแกมีเงินจ่ายเหรอ” นับดาวกระซิบตอบ “มีสิยะ ไม่มีเงินใครเขาจะให้เข้างานมาประมูลเหย็งๆอย่างงี้เล่า” “งั้นงานนี้ฉันก็ชนะแกแล้วสินะ” “อย่าเพิ่งสรุปเลย มันยังไม่จบ ฉันมีมุขตบนิดหน่อย” เอมี่งง เริ่มระแวงว่านับดาวจะมาไม้ไหน นับดาวเข้ามาชมดูรูป “ฉันคงคิดถึงรูปนี้แย่เลย เฮ้อ” เอมี่หน้าเหวอ “หมายความว่ายังไง อย่าบอกนะว่า...” “ใช่ ฉันเป็นคนบริจาครูปให้เอามาบริจาคงานนี้เองแหละ คุณตาฉันซื้อไว้ตั้งแต่ตอนฉันยังเป็นเด็กๆ เลยซื้อไว้ตั้งหลายรูปด้วย แต่ฉันเอาไปขายเกือบหมดแล้วล่ะ เหลือแต่รูปนี้เอาไว้” “ทำไม แกชอบรูปนี้มากนักเหรอ” “เปล่าหรอกจ๊ะ แต่ไม่มีใครเขาซื้อน่ะสิ แบบว่าตอนเด็กๆฉันซนไปหน่อย” นับดาวชี้ที่มุมรูปด้านหนึ่ง มีรอยปากกาลูกลื่นเขียนไว้ว่า โตขึ้นฉันจะเป็นไฮโซนับดาว ในอดีต...ด.ญ.นับดาวเขียนข้อความนั้นบนรูปเขียน อ.ถวิลชัย เสร็จ นฤทธิ์ก็ออกมาเจอพอดี “ทำอะไรน่ะ นับดาว” “ก็คุณตาบอกรูปนี้เป็นรูปของไฮโซ ดาวอยากเป็นไฮโซน่ะค่ะ” นฤทธิ์สวมแว่น เข้ามาดู เห็นลายมือนับดาวบนรูป “หมดกัน รูปอาจารย์ถวิลชัย เฮ้อ...แต่ก็นะ อย่างน้อยตาก็ดีใจที่หนูอยากเป็นไฮโซ ไม่คิดอะไร โง่ๆแบบแม่ของหนูที่อยากจะไปเป็นชาวไร่...เป็นไฮโซน่ะฉลาดแล้วลูก” นฤทธิ์ลูบศีรษะนับดาวด้วยความเอ็นดู นับดาวยิ้มให้เอมี่ “อย่างที่เธอเห็นนี่แหละ ฉันเป็นคนลายมือสวยมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ฉันภูมิใจมากเลยนะที่เธอประมูลลายเซ็นของฉันไปตั้ง 25 ล้านแน่ะ ถือว่าเราทำบุญร่วมกันก็แล้วกันนะจ๊ะ” เอมี่โกรธจนหน้าเขียว “ยัยบ้า แกเอาของกากๆมาประมูลอย่างงี้ หลอกกันชัดๆ” “กากๆยังไงยะ นี่ฝีมืออาจารย์ถวิลชัยของแท้แน่นอน ดูเป็นรึเปล่า” “แต่มันมีลายเซ็นแกแถมมาด้วย” “ก็แล้วแกทำไมไม่ตรวจให้ละเอียดก่อนล่ะ แกเป็นอ๊อกชั่นเนียร์อยู่แท้ๆ หน้าที่แกไม่ใช่เหรอ แกอย่าเบี้ยวก็แล้วกัน ไม่งั้นฉันจะยุทางสมาคมให้เขาฟ้องให้ถึงติดคุกเลย” เอมี่แค้นมาก “ยัยนับดาว” “จ๋า” “เอาเงินฉันคืนมานะ” “แน้ เงินแกเข้ากระเป๋าฉันซะเมื่อไหร่ เข้ากองทุนช่วยน้องหมาย่ะ แหม แค่ 25 ล้านเอง สิวๆน่ะ” เอมี่ร้องลั่น กระโดดเข้าบีบคอ นับดาวไม่ทันระวัง โดนบีบหน้าเขียว เจ้าหน้าที่.รีบกรูกันขึ้นมาแยกเอมี่ออกไป “ปล่อยฉัน ฉันจะฆ่ามัน” เอมี่สลัดหลุด คว้าค้อนประมูลวิ่งเข้ามา นับดาวตกใจ หนีไม่ทัน เอมี่เงื้อค้อนสูงท่วมหัว นับดาวเข้ามาในบ้าน เจออลิสา “ดาวมานี่เร็ว ทีวีกำลังออกข่าวพอดี” นับดาวรีบเดินมาดูทีวีกับอลิสา เป็นภาพเหตุการณ์ตอนเอมี่เงื้อค้อนสูงท่วมหัวจะฟาดนับดาว ดีที่มี เจ้าหน้าที่มาจับแขนเอมี่ไว้ได้ทัน แล้วช่วยกันดึงเอมี่ออกไป “ตอนนั้นดาวเสียววาบ นึกว่าตายคาค้อนยัยเอมี่แน่ๆ” “ไม่รู้ยัยเอมี่เป็นไงบ้างตอนนี้” “สมน้ำหน้ามัน คงโดนรุมด่าเหมือนที่ดาวเคยโดนนั่นแหละค่ะ” “โถ น่าสงสาร” “ไม่ต้องสงสารมันหรอกค่ะน้าอะซ่า บ้านมันรวยเป็นพันล้าน โดนแค่นี้แค่คันๆ อีกอย่าง ยัยนี่ เจ้าเล่ห์จะตาย เดี๋ยวก็หาทางพลิกเกมได้เองแหละค่ะ แต่ที่สะใจ คือต่อให้มันจะขายต่อที่ไหนก็ไม่มีคนซื้อ เพราะเขารู้กันหมดแล้วว่าของมีตำหนิ จะทิ้งก็ไม่กล้าเพราะหมดไป 25 ล้าน จะติดโชว์ก็แสลงใจเพราะมีลายเซ็นต์ดาวอยู่ ฮ่าๆๆ มันต้องเครียดจนเป็นโรคกระเพาะแน่ๆ ดีไม่ดีเป็นไมเกรนอีกต่างหาก ฮ่าๆๆ” อลิสาส่ายหน้า ปราบเดินออกมานอกบ้าน ตั้งกล้องถ่ายรูปดาวบนฟ้าอยู่หน้าบ้าน ขณะเดียวกันบอดี้การ์ดของเสี่ยไฝ แอบซุ่มอยู่ในเงามืด หยิบปืนไรเฟิลติดที่เก็บเสียงออกมา เล็งไปที่ปราบ แต่ปราบขยับไปขยับมาอยู่ สักพัก มือปืนยังใจเย็น รอจังหวะ ปราบตั้งมุมกล้องได้แล้ว กดสายลั่นชัตเตอร์ แล้วออกมานั่งรอนิ่งๆ มือปืนได้จังหวะ ยกปืนขึ้นเล็ง จนหน้าปราบอยู่ในศูนย์เล็งชัดเจน มือปืนกำลังจะเหนี่ยวไก มือถือดังขึ้น ปราบหามือถือไม่เจอ ก้มหาตามที่ต่างๆ ขยับตัวยุกยิก จนมือปืนจับเป้าไม่ได้ ปราบหามือถือเจอ กดรับสาย “สวัสดีครับคุณเพชรสี โทรมาซะดึกเชียวครับ” “อย่าเพิ่งพูดมาก ฟังฉันให้ดีๆ พ่อฉันรู้เรื่องที่คุณขายที่แล้ว พ่อฉันเขาส่งมือปืนไปแล้วด้วย คุณต้องระวังตัวดีๆนะ ไม่แน่ว่าตอนนี้อาจจะไปถึงแล้ว” ปราบชะงัก เหลียวมองรอบตัวทันที แล้วรีบเก็บอุปกรณ์ มือปืนเห็นปราบรู้ตัว ก็เหนี่ยวไกทันที ปราบล้มกลิ้งลง แต่ยังลุกขึ้นมาได้ วิ่งปรูดๆเข้าบ้าน มือปืนพยายามเล็งตามไปแต่ไม่ได้จังหวะ มือปืนสบถ รีบอาศัยความมืดถอยออกมา ขึ้นมอเตอร์ไซค์ขี่ออกไปทันที ปกป้องกับปราบอยู่สองคนในบ้าน ปกป้องหยิบขาตั้งกล้องปราบไปดู มีรอยโดนยิง “แบบนี้ไม่ใช่ขู่แล้วล่ะ มันกะเอาตายจริงๆ” “โชคดีจริงๆ ถ้าไม่ได้ขาตั้งกล้องอันนี้ ผมตายแน่ๆ” “แล้วเอาไง จะไปซัดกับมันเลยมั้ย หรือว่าจะไปแจ้งความ” ปราบส่ายหน้า “จะเอาอะไรไปซัดกับเขาล่ะครับอา เสี่ยไฝมันมาเฟีย ซัดกันคงแพ้มันแน่ๆ ส่วนเรื่องแจ้งความ แจ้งไปก็เท่านั้น รู้ๆกันอยู่ นอกจากจะไปแจ้งกองปราบ...แต่ก่อนจะไปถึงขั้นนั้น ผมว่าผมจะไปคุยกับเขาตรงๆจะดีกว่า” “เอางั้นเลยเหรอ” “ครับ พรุ่งนี้เช้าผมจะไปคุยกับเขา” “อาไปด้วย” ปราบส่ายหน้า “อย่าเลยครับ ถ้าผมโดนยิงตาย อาจะได้ดูแลไร่ดูแลน้อยหน่าต่อไปได้ ไปกับผม เกิดโดนมัน เก็บทั้งสองคน จะไม่เหลือใครเลย” “งั้นเอางี้ อาไปเอง แกไม่ต้องไป” “มันจะเก็บผม ผมไปเองแหละดีแล้วครับอา” “ยังไงก็อย่าไปคนเดียวเลยวะ เฮ้อ...กะอีแค่ขายที่แค่นี้ มันเอาถึงตายจริงๆเลยหรือเนี่ย รู้งี้ไม่ขาย ก็ได้วะ” “ไม่ว่ายังไงก็ต้องขายครับ ผมต้องการช่วยนับดาว เขาจำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ” ชัชฎากำลังจะออกจากบ้าน มือถือดัง ชัชฎารับสาย “สวัสดีค่ะ...ค่ะ...ค่ะ...ขอบคุณค่ะ” ชัชฎาวางสาย ยิ้มแบบโล่งอกโล่งใจ ชนะชัยเดินตามมาเห็นพอดี “มีอะไรหรือครับคุณแม่” “หนูดาวซื้อหุ้นเราแล้ว” “เท่าไหร่เหรอครับ” “100 ล้าน” ชัชฎาดีใจจนน้ำตาแทบไหล “แกรีบไปหาหนูดาวเลยนะ ขอบคุณเขาซะ” “คุณแม่ไปด้วยกันไหมครับ” “ไว้พรุ่งนี้ละกัน อยากไปอยู่เหมือนกัน แต่ว่าแม่ต้องไปจัดการอุดรูรั่วก่อน ก่อนที่คนอื่นจะรู้ตัว” ชัชฎายิ้มอย่างมีความสุข บ่ายวันนั้น...นับดาวนัดพบชนะชัยที่ร้านกาแฟ “คุณแม่ฝากบอกว่าดีใจมากที่ได้ร่วมมือกันทำธุรกิจกับดาว” ชนะชัยบอกยิ้มแย้ม “ดาวต่างหากละคะที่ต้องขอโทษคุณแม่คุณ อุตส่าห์ยื่นโอกาสให้ดาวแท้ๆแต่ดาวกลับยึกยัก ทำให้ท่านต้องคอยซะนาน”