{[['
']]}
']]}
ในครัวเรือนใหญ่ นวลและติ่งคุยกันเรื่องแพง ทั้งคู่ด่าว่าแพงสารพัด โดยเฉพาะนวลด่าว่าแพงเป็นพวกคางคกขึ้นวอ หน้าด้าน ไม่มีศักดิ์ศรีความเป็นคน เอาแต่พึ่งผู้ชาย
ละคร บ่วง ตอนที่ 16
กล้าเตรียมเรือจะออกไปเก็บสายบัว บัวสวรรค์มาเห็นก็ถาม พอกล้าบอกว่าเขาจะไปพบแม่เพื่อเอาสายบัวไปฝากและจะไปขอคำแนะนำเรื่องคุณหลวงด้วย เพราะแม่ของเขาเป็นบ่าวคนสนิทของคุณหญิงเนื่องแม่ของคุณหลวง บัวบอกว่าจะไปช่วยกล้าเก็บสายบัว แต่ทันใดนั้น นวลก็เดินเร็วมาจากไหนไม่รู้ ตัดหน้าและชนบัวจนเซเล็กน้อย แล้วลงเรือไปนั่งกับกล้า ปาดหน้าเค้กไปทันที
“คุณบัวจะว่ายน้ำเป็นไหม ยังไงก็ไม่ควรลงเรือไปสองต่อสองกับพี่กล้าหรอกเจ้าค่ะ เรื่องเก็บสายบัว นวลจะไปกับพี่กล้าเองค่ะ” นวลบอก กล้าดุนวล แต่นวลไม่สน “พี่กล้าเป็นบ่าว ถึงจะเป็นทหารยศนายสิบแล้ว แต่ก็ยังเป็นบ่าว บ่าวมันก็ต้องคู่กับบ่าว ไม่สมควรที่คุณหนูสูงส่งอย่างคุณบัวจะลงมาเกลือกกลั้วด้วย หรือว่าอยากจะลงคะ... คุณบัวสวรรค์” นวลจิกสายตาเยาะ
บัวสวรรค์หน้าเสียไป เหมือนถูกบ่าวตีแสกหน้าเอาตรง ๆ กล้าตวาดนวลเสียงดุ แต่นวลยังไม่ยอมสงบปาก “คุณบัวสวรรค์เป็นนาย นั่งรออยู่ตรงริมตลิ่งเถอะเจ้าค่ะ บ่าวอย่างพี่กล้าและนวลจะเอาสายบัวมาให้ คุณบัวแค่รับไว้แล้วขอบคุณ ไม่ควรต้องโอภาปราศรัยให้มากกว่านั้น เพราะมันไม่งาม เรื่องพวกนี้คุณบัวรู้ใช่ไหมคะ!”
บัวหน้าซีดแล้วซีดอีก จนแทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความอาย กล้าบอกให้นวลหยุดพูด นวลบอกถ้าจะให้หยุดก็ให้กล้าพายเรือออกไป กล้าไม่ยอมพาย นวลเลยหยิบพายมาพายเสียเอง จนเรือเคลื่อนออกจากตลิ่ง
“นี่ หยุดเดี๋ยวนี้ คุณบัวท่านจะไปเก็บด้วยตัวเอง ขึ้นไปซะ หลีกทางให้คุณบัว เร็วสิ!”
บัวเสียงแข็ง งอนอย่างเห็นได้ชัด “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ท่าทางนวลเขาจะอยากไปมากกว่า พี่กล้าพาเขาไปเถอะจ้ะ!” บัวเดินงอนไป กล้าจะกระโดดขึ้นฝั่งก็ไม่ทันแล้วเพราะเรือพายออกมาห่างแล้ว กล้าได้แต่ส่งสายตาเพราะกลัวบัวเข้าใจผิด
กล้าพายเรือเก็บบัวหน้าตูม แต่นวลหน้าระรื่น กล้าเลยคิดจะแกล้งโดยบอกว่ามีปลิงเกาะที่ต้นคอนวล และชวนนวลกระโดดลงน้ำเพื่อให้ปลิงหลุด กล้านับ 1–3 แล้วทำท่ากระโดด นวลกระโดดตูม แต่กล้าไม่กระโดด หลอกให้นวลตกน้ำคนเดียว
“เอ๊า...ทำไมพี่ให้ฉันโดดคนเดียวล่ะ”
“พี่มาคิดดูอีกที ไม่น่าใช่ปลิง ถ้าปลิงมันต้องเจ็บถูกไหม”
“เอ๊าแล้วของฉันล่ะ” นวลหันหลังให้กล้าดูสิ่งที่ติดอยู่ด้านหลังตนเอง
“เอ๊า เศษใบไม้ มองผิด...โฮ๊ยพี่นี่ กระต่ายตื่นตูมแท้ ๆ ดีนะ คิดได้ก่อนกระโดดไม่งั้นเปียกแย่”
“เอ๊า แล้วฉันล่ะ ...แล้วฉันล่ะ”
“เอ๊าตายจริง นวลลงไปแล้วหรือ ลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่อะ เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำเลย”
นวลแทบกรี๊ดชี้หน้าด่ากล้า “อ๊าย ไอ้พี่กล้าบ้า แกล้งฉันนี่นา...ฮือ เปียกหมดเลย นี่แน่ะนี่” นวลวักน้ำใส่ กล้าแอบขำสะใจที่ได้แกล้งนวล
กล้าปรี่เข้ามาหาบัวซึ่งกำลังทำความสะอาดม้าอยู่ กล้าแคร์บัวมากกลัวบัวเข้าใจผิดระหว่างเขาและนวล บัวไม่มองหน้ากล้าเลย แต่อดพูดประชดไม่ได้ “สนุกไหมคะ ไปพายเรือกับคนสวย ๆ อย่างนวล”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะครับ” กล้าพยายามเอาใจเดินตามบัว ช่วยหยิบจับข้าวของที่ใช้ทำความสะอาดม้าอยู่ ช่วยบัวทำความสะอาด
“ก็เห็นนวลเขาบอก บ่าวต้องคู่กับบ่าว พี่กล้าก็หล่อ นวลก็สวย สมกันดีจริงด้วยค่ะ”
“นวลเขาพูดของเขาเอง ฟังได้ที่ไหนกัน” กล้าพยายามแย่งถังเหล็กใส่น้ำมาทำให้ เพราะอยากช่วยเหลือ อยากเอาใจ บัวพยายามแย่งคืนและไล่กล้า กล้าบอกจะช่วยเพราะทุกครั้งก็เคยช่วยบัว
“ก็บอกว่าไม่ต้อง เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าก็จะมาว่าบัวใฝ่ต่ำลงไปสุงสิงกับพี่อีก เอามานี่” ทั้งสองแย่งถังน้ำกันไปมา ยื้อกันอยู่กับถังใบเดียว บัวโมโหเลยปล่อย ถังเหล็กร่วงลงโดนเท้ากล้าเปรี้ยง กล้าสะดุ้งร้องจ๊าก น้ำตาแทบเล็ด เจ็บมาก “โอ๊ย คุณบัว ผมเจ็บ”
“สมน้ำหน้า คนเจ้าชู้ ฮึ !” บัวงอนจากไป กล้าจะตามก็เจ็บเท้า ได้แต่มองตามแล้วคิด “คุณบัวเดี๋ยวสิครับ แย่แล้วเรา เอาไงดีวะ”
บัวมานั่งหน้าเศร้าที่ศาลา กล้าเดินเข้ามาหาและซ่อนบางอย่างไว้ข้างหลัง บัวเห็นกล้าก็ออกอาการงอนไล่กล้าไปหานวล
“ขอยืนยันอีกครั้ง ผมไม่เคยสุงสิงกับนวล และผมคงไม่มีวันสุงสิงกับบ่าวคนไหน เพราะผมมันนิสัยเสีย ทะเยอทะยาน หมายปองของสูงเสียแล้ว!”
“อะไรนะ” บัวหันมาจ้องกล้า กล้านั่งห่างจากบัวอยู่ด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม สำนึกว่าเป็นบ่าวและไม่ต้องการให้บัวสวรรค์เสื่อมเสีย สายตาจริงใจ จริงจัง
“ผมเกิดเป็นลูกบ่าวในเรือนคุณหลวง คุณหลวงไม่มีพี่น้อง ตั้งแต่เล็กผมจึงเป็นเพื่อนเล่นของคุณหลวง คุณหญิงแม่คุณหลวงเมตตาให้การศึกษา ให้ผมได้เป็นทหารมียศมีตำแหน่ง แค่นี้ก็ได้ดีเกินหน้าบ่าวคนอื่นไปมาก”
“ฉันรู้เรื่องพวกนี้มาตั้งนานแล้ว พี่พูดขึ้นมาทำไม”
กล้าเอาแก้วใส่น้ำใสใบเล็กที่ใส่ดอกบัวงามดอกหนึ่งออกมาจากข้างหลัง เป็นของที่ตนเอามาด้วยตั้งแต่ต้น บัวสวรรค์มองดอกบัวนั้นงุนงง “ถ้าไม่พบบัวจากสวรรค์ดอกหนึ่ง ผมก็คงพอใจแค่นี้ แต่เมื่อพบแล้ว ผมก็เกิดทะเยอทะยาน จะเอาให้ได้ดีกว่าที่เป็นอยู่ ผมกำลังจะสอบเข้าโรงเรียนนายร้อยที่ยากแสนยาก เพื่อผู้หญิงคนนั้น!”
บัวหัวใจพองฟู ตกใจ ดีใจ “พี่กล้า!”
“ดอกบัวบริสุทธิ์ดอกนี้ผมเก็บมาให้คุณบัวสวรรค์”
“ดอกบัวเขาเอาไว้ไหว้พระ ไม่ใช่เอาไว้ให้ผู้หญิงซักหน่อย”
“คุณก็เหมือนพระของผม คุณทำให้ผมเป็นคนที่ดีกว่าเดิม ทำให้ผมอยากไปอยู่ที่สูง ทำให้ผมต้องอ่านหนังสือทุกคืนไปสอบ ทั้งหมดนั่นผมจะทำ! เพื่อให้ดีพอเสมอกับคุณ!”
กล้ายื่นแก้วให้ บัวยื่นมือมารับ กล้าใช้ทั้งสองมือจับมือของบัวสวรรค์ แล้วก้มลงบรรจงจูบลงไปที่ดอกบัว ไม่อาจเอื้อมที่จะจูบมือบัวในขณะที่ตนเองฐานะต้อยต่ำ “พี่กล้า...” บัวยิ้ม ซาบซึ้ง เขินอาย
“หากผมสอบเข้าได้ ผมจะเป็นทหารสัญญาบัตร มีศักดิ์ศรีและเกียรติยศเพียงพอ ผมจะขออาจเอื้อมเด็ดบัวสวรรค์ดอกนี้ แต่หากไม่ก็จงลืมเรื่องนี้ไปเสีย แล้วจดจำแค่ว่าตลอดชีวิตจากนี้ไป ไอ้กล้าจะเป็นบ่าวที่จงรักภักดีกับคุณเสมอ!” กล้าปล่อยมือแล้วถอยลงมานั่งห่าง ๆ รักษาระยะห่างไว้อย่างเจียมตัวต่อไป นั่งมองบัวสวรรค์ยิ้มให้ด้วยความรัก แก้เขินด้วยการหยิบดอกไม้มาเชยชมอาย ๆ
คุณหลวงไม่ยอมไปทำงาน วัน ๆ ขลุกอยู่แต่กับแพงที่เรือนเล็ก เพ็ญรู้เข้าก็เอาเรื่องไปรายงานอบเชย ด้านแพงออดอ้อนคุณหลวง และพูดถึงเครื่องประดับที่ซื้อมาว่าถึงแม้จะสวยงามแต่ก็ไม่ใช่ทองหยอง คุณหลวงเลยถอดแหวนทองที่ใส่อยู่สวมให้แพง
“แพงเป็นบ่าว บ่าวกับทองหยอง...คุณหลวงเจ้าขา แพงรักคุณหลวง!” แพงน้ำตาคลอ
“แหวนวงเล็ก ๆ แค่นี้ ร้องไห้เชียวรึ”
“แพงยินดีตกนรกหมกไหม้ ทุกภพทุกชาติ เพื่อให้ได้อยู่ในอ้อมกอดของคุณหลวง เพื่อให้มีค่าในสายตาของใครสักคน แพงยินดีเป็นผีห่า เป็นสัตว์นรก! ในสายตาของคนทั้งโลก เพื่อให้เป็นที่รักของชายที่อยู่ตรงหน้าเพียงคนเดียว!” แพงเข้าไปกอดคุณหลวงรักใคร่ คุณหลวงจูบหน้าผากแล้วกอดตอบแพง
แพงนั่งมองสำรับอาหารที่นวลยกมาให้พร้อมกับโวยวายว่าไม่ใช่แกงคั่วที่แพงบ่นอยากกิน นวลหมั่นไส้แพงมากบอกวันนี้เพิ่งทำแกงสายบัวให้บัวสวรรค์เลย
ไม่มีเวลามาทำแกงคั่ว แพงยืนยันบอกให้ไปทำมา คุณหลวงก็สั่งเสียงเข้มให้ไปจัดการ นวลเริ่มทนไม่ได้อ้าปากจะพูดแต่อบเชยส่งเสียงเข้ามาก่อนว่าไม่ต้อง นวลยิ้มที่มีคนมาให้ท้าย อบเชยเอาแกงสาดใส่แพง แพงหลบทันและเริ่มปะทะคารมกับอบเชย บัวตามมาและไม่อยากให้มีเรื่อง
“หล่อนนี่ยังไงกันแม่บัว ถูกเขาไล่ออกจากบ้านต้องหนีไปนอนเรือนใหญ่หลายวันแล้ว ไม่โกรธไม่แค้นบ้างหรือไง”
“คุณบัว เรือนหลังเล็กนี้ คุณหญิงท่านสร้างให้คุณบัวนะคะ เป็นของขวัญจากอาให้หลาน จู่ ๆ คนพวกนี้ก็มายึดเอาไป วันนี้ท่านจะมาจัดการให้ ปล่อยท่านเถอะเจ้าค่ะ เชิญมาอยู่ตรงนี้เจ้าค่ะ” เพ็ญดึงมือบัวมาอยู่ข้าง ๆ ตน
อ่านละคร บ่วง วันที่ 7 พฤษภาคม 2555
ละครเรื่อง บ่วง ออกอากาศ ทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.30 น.
ละครเรื่อง บ่วง ผลิตโดย : บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด
ละครเรื่อง บ่วง บทประพันธ์โดย : จุลลดา ภักดีภูมินทร์
ละครเรื่อง บ่วง บทโทรทัศน์โดย : นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์
กำกับการแสดงโดย : ภวัต พนังคศิริ
ที่มา เดลินิวส์
No comments:
Post a Comment