{[['
']]}
']]}
“อ้อ ขอบใจนะ ขอบใจเจ้ามากเลย เจ้าพูดซะน่าฟังเชียวนะ”
“ข้าขอโทษนะ ปัญหาของเจ้า ยังไงข้าก็ต้องช่วยแก้ไขให้แน่ เจ้าไปหาที่ซ่อนสักพักก่อนนะ หืม...”
“ทำไม ข้าไปแล้ว เจ้าจะได้หาทางหนีไปให้ไกลใช่มั้ย?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ฮะ ๆ ๆ เจ้านี่อ้ะ ให้เจ้า”
“นี่อะไร”
“นี่น่ะ เป็นนามบัตรของใต้เท้ามินยองอิก น่ะ แค่เจ้าเอาใบนี้ไปยื่นให้ใครดูนะ เจ้าจะได้กินฟรีอยู่ฟรี”
“จริงเหรอ?”
“จริงสิ”
“คุณฮวาง ทำอะไรอยู่ข้างนอกน่ะ”
“ครับ คุณหมอ ข้ามาแล้ว ข้าจะต้องเข้าไปก่อนแล้ว อีกสองสามวันเจอกัน”
“ก็ได้”
“ชักแท เจ้าไม่ต้องห่วงหรอกนะ ข้าไม่มีทางหนีไปไหน ไม่มีทาง” ฮวางจอง กล่าว
“อือ...งั้นเจ้านี่ ก็ไม่ต่างอะไรกับเงินเลยน่ะสิ ไปเติมท้องให้อิ่มก่อนแล้วค่อยว่ากัน
โอ้ย...”
ชักแทถูกโพโกจับซ้อม และคาดคั้นเรื่องที่ได้นามบัตรใต้เท้ามินมาได้อย่างไร และก็ฮวางจอง ที่เป็นคนฆ่าสัตว์ไปเป็นผู้ช่วยหมอฝรั่งได้ยังไง ชักแทบอกว่าตนเองได้ไปนั่งดูดวงอยู่ในตลาด แล้วในใบเสี่ยงทาย บอกว่าจะได้เจอเพื่อนทางทิศเหนือ ก็เลยตามไปดู และให้โพโกไปถามฮวางจองเอง
“ตอนนี้เจ้าหมอนั่นมันเป็นลูกน้องของฝรั่งนี่ ถ้าข้าไปเอาเรื่องซี้ซั้วอาจทำให้เป็นปัญหาทางการทูต ชนชั้นต่ำอย่างพวกเจ้าจะไปรู้อะไรกันเล่า ไอ้บ้าเอ้ย”
ยู เรียกซ๊อกรันให้ช่วยหาขี้ผึ้งกำมะถันมัน เมื่อรู้ว่าหมออัลเลนจะเปิดคลินิกก็ขอตามไปในวันเปิดด้วย ยู บอกลูกสาวว่าให้นางสำนึกผิดอยู่บ้าน โดยังช่วยพูดให้ยูอภัยให้นาง
“เรื่องการไว้ทุกข์ให้กับพ่อของท่าน มันจะรวบรัดเกินไปรึเปล่า?” ยู ถาม
“ขอบคุณมากที่ท่านคอยเป็นห่วง แต่นี่ เป็นการตัดสินใจหลังจากที่คิดทบทวนแล้ว ข้ากลัวว่าถ้าไว้ทุกข์สามปี ความตั้งใจของข้าก็อาจจะสายจนเกินการณ์ไปแล้วก็ได้ ได้ยินว่าหมออัลเลนกำลังจะเปิดคลินิกใช่มั้ย ถ้าเป็นไปได้วันนั้นข้าก็ต้องการจะไปด้วย ข้าเคยเสียมารยาทกับคุณหมออัลเลนไว้ ข้าก็เลยอยากจะไปขอโทษเค้า และอยากจะเห็นคลินิกด้วย”
“เอ่อ เรื่องนั้น”
“ข้ารู้แต่แรกแล้ว ว่าบัณฑิตฮวางก็อยู่ที่นั่นด้วย ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เรื่องเข้าใจผิดเกี่ยวกับเค้ามันจบลงไปแล้วล่ะ เรื่องราวในคราวก่อน ข้าคิดว่าข้าเองก็ทำตัวเป็นเด็กมากเกินไปหน่อย”
วันเปิดคลินิกของหมออัลเลน ฮวางจองได้ช่วยจัดยาเข้าตู้ ยูและโดยังเดินทางมาถึงคลินิก โดยังรีบขอโทษหมออัลเลนในเรื่องครั้งก่อน ซึ่งหมออัลเลนบอกว่าให้เสร็จงานแล้วค่อยคุยกัน ด้านชักแทแอบมาเรียกฮวางจอง ออกมาจนได้เจอกับโฟโก เขาถามฮวางจองว่าคิดจะแก้แค้นเลยฆ่าท่านเจ้ากรมราชทัณฑ์ใช่มั้ย แต่ฮวางจองปฏิเสธ และร้องขอให้ไว้ชีวิตตน
ซ๊อกรัน ที่ตามยูมาที่คลินิก ถามชิลบก ถึงบัณฑิตฮวาง เขาบอกนางว่าหาเท่าไรก็ไม่พบ ยู บอกหมออัลเลนว่าวันนี้ต้องมีผู้ช่วย โดยังเลยเสนอตัวเอง
“อ้อ ว่าไปก็ไม่เลวนะ คุณชาย...มีความรู้เรื่องการแพทย์ตะวันตกไม่น้อย น่าจะพอช่วยได้” ยู กล่าว
“อ้อ งั้นเหรอครับ งั้นก็ต้องขอบคุณมาก รบกวนหน่อยนะ” หมออัลเลน กล่าว
พระเจ้าโกจง เสด็จถึงคลินิก โดยมียองอิกอารักขาความปลอดภัย ทอดพระเนตรการรักษาคนไข้ของหมออัลเลน
“ที่หลังเค้าสลักว่าอะไรน่ะ?” พระเจ้าโกจง ตรัสถาม
“รอยสลัก ข้าน้อยก็ไม่เข้าใจนัก” ยองอิก ทูล
“ตรงกลางคือคำว่าสุนัข ส่วนรอบข้าง สามตัวนั้น ก็คือคำว่าเสือ นี่เป็นความเชื่อว่า ถ้าสลักรูปเสือสามตัว รุมสุนัขตัวเดียวที่สลักอยู่บนฝีจะช่วยรักษาโรคได้” ยู ทูล
“ฝีเม็ดนี้อักเสบมาก จะต้องผ่าออกมา คุณรีบเตรียมมีดผ่าตัดกับยาให้ผมที” หมออัลเลน กล่าว
“ได้ครับ” โดยัง กล่าว
“ผ่าตัดเหรอ ท่านบอกว่า...จะเอามีดผ่ามันออกมาน่ะเหรอ” ชายที่เป็นคนไข้ถาม
“ต้องผ่าเอาหนองออกมา”
“ทำอย่างนั้นได้ยังไง ข้าได้ยินว่าที่นี่รักษาให้หายได้ นี่กลับจะเอามีดมาผ่าข้า”
“ต้องบ่งเอาหนองออกมาก่อน มันถึงจะหายได้” โดยัง กล่าว
“ไม่เอา ไม่รักษาแล้ว ข้าเคยได้ยินว่า พวกฝรั่งเอามีดผ่าจากปากลงไปถึงท้องคนได้ ที่แท้ก็เป็นเรื่องจริงซะด้วย ฮึ่ย...”
โพโกกำลังจะลงมือฆ่าฮวางจอง แต่ถูก ชักแททำร้ายเอาหินกระแทกหัวจนกำลังจะตาย ชักแทบอก ฮวางจอง ให้รีบหนี แต่ฮวางจอง เห็นโพโก กำลังจะตาย จึงนึกถึงคำพูดของหมออัลเลนว่าเป็นหมอจะต้องไม่ปฏิเสธคนไข้ จึงจะลงมือช่วย ชักแทบอกว่าฮวางจอง บ้าไปแล้ว
หลังพระเจ้าโกจงทอดพระเนตรการรักษาคนไข้ ยองอิก ก็สอบถามหมออัลเลน
“เอ่อ คุณหมออัลเลน นอกจากคนไข้พวกนี้แล้วมีคนไข้ที่อาการหนักกว่านี้อยู่บ้างรึเปล่า ข้าอยากจะเห็นการรักษาที่มากกว่านี้น่ะ”
“ผมไม่สามารถสร้างคนไข้ขึ้นมาได้หรอก”
“รู้สึกว่าชาวบ้านยังรู้จักการรักษาแบบตะวันตกน้อยมาก” ซ๊อกรัน กล่าว
“อืม...คงเป็นอย่างนั้น เฮ้อ...”
“ใต้เท้ามิน พวกเรากลับกันได้แล้ว” พระเจ้าโกจงตรัส ระหว่างนั้นฮวางจองหน้าตื่นพยุงโพโกเข้ามาร้องหาหมออัลเลนให้ช่วย
“เค้าถูก ถูกหินก้อนใหญ่กระแทกโดนหัวครับ” ฮวางจอง กล่าว
“ที่หัวเหรอ มองหน้าผมสิ มองเห็นนิ้วผมมั้ย มีเลือดคั่งในศีรษะ จะต้องรีบผ่าตัดเดี๋ยวนี้”
“ผ่าตัดเหรอ?”
“หมอบอกว่ามีเลือดคั่งอยู่ในหัวเค้า ถ้าไม่รีบผ่าตัดเดี๋ยวนี้ เค้าจะตายได้” โดยัง กล่าว
“คุณฮวาง เตรียมเครื่องผ่าตัดและโคเคนมาให้ที” หมออัลเลน กล่าว
“ได้ครับ” ฮวางจอง กล่าว
“นายน้อย” โพโก กล่าว
“ข้าอยู่นี่ เจ้าพูดต่อไป” โดยัง กล่าว
“ตัวจริง...ตัวจริงของเค้าคือ..”
“ตัวจริงของเค้าคือใคร มือปราบจง ๆ เป็นใครหา มือปราบจง ๆ ฟื้นขึ้นมามือปราบจง ฟื้นขึ้นมาสิ” โดยัง กล่าว
จากนั้น หมออัลเลนเข้าตรวจพบว่าหัวใจหยุดเต้นแล้ว จึงเอามือทุบที่หน้าอกของโพโก บอกกับโดยังว่าเป็นการกระตุ้นหัวใจอาจจะช่วยทำให้หัวใจของเขาเต้นได้ แต่หมออัลเลนพยายามอยู่ชั่วเวลาหนึ่ง ก็ไม่มีการตอบสนอง บอกว่าโพโกตายแล้ว ฮวางจอง คิดถึงเครื่องกระตุ้นไฟฟ้าที่ใช้ช่วยยองอิก จึงนำมาใช้กับโพโก โดยังเห็นจึงถามว่าจะทำอะไรกับคนตาย จึงขอร้องให้ลองใช้เครื่องนี้ ปรากฏว่าเมื่อใช้แล้วเริ่มมีสัญญาณที่ดี หมออัลเลนจึงให้ลองใช้อีก ปรากฏว่าหัวใจของโพโกกลับมาเต้นอีกครั้ง
“นี่มันอะไรกันเนี่ย?” พระเจ้าโกจง ตรัสถาม
“การใช้พลังไฟฟ้าค่ะ ใช้พลังของกระแสไฟฟ้ามาช่วยกระตุ้นหัวใจ” ซ๊อกรัน กล่าวทูล
“ไฟฟ้าเหรอ”
“ซ๊อกรัน” ยู เรียกลูกสาว
“ไม่เป็นไร เจ้าพูดต่อไปสิ” พระเจ้าโกจง ตรัส
“ค่ะ การหมุนเครื่องนั้นทำให้เกิดกระแสไฟฟ้า เหมือนกับกระแสไฟเวลาที่ฟ้าแลบ เค้าใช้มันมากระตุ้นหัวใจให้กลับมาเต้นอีกครั้งค่ะ”
“กระแสไฟฟ้าเหรอ เจ้าฉลาดไม่เบาเลยนะ” พระเจ้าโกจง ตรัส
“เอ่อ...กระหม่อม เอ่อ...ไม่ เพราะข้าอบรมลูกสาวไม่ดีเองครับ”
“เด็กผู้หญิงก็ควรได้เรียนรู้บ้าง”
“นั่นใครเหรอคะ” ซ๊อกรัน ถามพ่อ
“เอ่อ ไว้พ่อจะบอกทีหลัง”
“โอ๊ย บ้าชะมัด ได้โปรด ตายไปซะ ขอร้องละ ตายซะ” ชักแท กล่าว
“การทำแบบนั้นไม่ทำให้คนเจ็บยิ่งบาดเจ็บหนักรึ?” พระเจ้าโกจง ตรัสถาม
“ทางตะวันตก มีการใช้วิธีผ่าตัดแบบนี้มานานแล้ว เป็นการช่วยเอาเลือดที่คั่งในสมองออกมาครับ” ยู กล่าวทูล
“คุณฮวาง การผ่าตัดเสร็จสิ้นเรียบร้อย”
“เค้าจะรอดใช่รึเปล่า” โดยัง ถาม
“เมย์บี...ก็อาจจะ แต่ว่าคุณฮวาง ยอดเยี่ยมมาก ทำไมถึงคิดวิธีนั้นออกมาได้” หมออัลเลนถาม
“คือเรื่องนั้น...เพราะครั้งก่อนที่บังเอิญไปถูกเครื่องนั้นเข้า ทำให้ตัวกระตุกจนหัวใจเต้นแรง ข้าก็เลย...คิดว่ามันน่าจะพอใช้ได้”
“คุณทำได้ดีมาก”
“ท่านชมเกินไปแล้ว”
“บัณฑิตฮวาง ไม่เจอกันนานนะ พาคนเจ็บไปข้างในเถอะ” โดยัง เข้ามาทัก
“ครับ”
“ข้าเห็นความวิเศษของแพทย์ตะวันตกแล้ว” พระเจ้าโกจง ตรัส
“เป็นอย่างที่กระหม่อมกราบทูลใช่มั้ยพ่ะย่ะค่ะ”
“ใช่แล้ว โดยเฉพาะผู้ช่วยชาวโชซอนที่แบกคนเจ็บ แล้วพยายามยื้อชีวิตคนเจ็บนั่น ข้ารู้สึกประทับใจมาก”
“ใช่พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” ยองอิก กล่าวทูล ซ๊อกรันได้ยินก็อุทานออกมา
“ฝ่า...ฝ่าบาท”
“ซ๊อกรัน ท่านนี้คือพระราชา ฝ่าบาท โปรดประทานอภัยที่ลูกสาวกระหม่อมเสียมารยาทด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
“ฝ่าบาท หม่อมฉันสมควรตายเพคะ โปรดประทานอภัยด้วย หม่อมฉันไม่คาดคิดว่าจะเป็นฝ่าบาท”
“ฮะ ๆ ๆ เจ้าลุกขึ้นมาเถอะ”
“ไม่ได้เพคะ”
“ข้าจะไปลงโทษเจ้าได้ยังไง ที่เจ้าไม่รู้นั่นแหละถูกแล้ว รีบลุกขึ้นมาได้แล้ว”
“รับสั่งให้ลุกขึ้นไงล่ะ”
“การปฏิรูป น่าจะทำให้ผู้คนตระหนักกันแล้วไม่ใช่หรือว่า การเรียนรู้คนเดียวไม่สู้ได้เรียนหลาย ๆ คน ให้ผู้ชายเรียนอย่างเดียวไม่สู้ให้ผู้หญิงก็มีโอกาสเรียนด้วย ขอให้เจ้ามุมานะต่อไป”
“ฝ่าบาท เป็นพระกรุณายิ่งเพคะ” ซ๊อกรัน ทูล
“งั้นพวกเรากลับกันเถอะ”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”
โดยังเห็นฮวางจอง มีแผลที่หน้าก็จะขอทำแผลให้ แล้วก็สอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น ฮวางจอง โกหกว่าได้เข้าไปยุ่งกับการต่อยตีกัน ก็เลยทำให้มือปราบบาดเจ็บและตนก็เจ็บตัวด้วย โดยังไม่เชื่อ บอกว่าหากโพโกฟื้นขึ้นมาความจริงก็จะกระจ่างเอง และเมื่อซ๊อกรันจะกลับโดยังจึงออกมาส่ง จึงได้รู้จากนางว่าคนที่มากับใต้เท้ามินนั่นแหละคือพระราชา และพอทอดพระเนตรบัณฑิตฮวางช่วยชีวิตคนก็รับสั่งว่าประทับใจมาก ทำให้โดยังไม่พอใจนัก
พระเจ้าโกจงรับสั่งกับพระมเหสีว่าจะสร้างโรงพยาบาลให้หมอฝรั่งบริหาร เวลานี้ถือ
เป็นจังหวะที่ดีหลังญี่ปุ่นกลับประเทศตัวเอง มเหสีไม่เห็นด้วยเพราะหมออัลเลนเป็นหมอสอนศาสนา อาจทำให้เข้าใจว่าพระองค์อนุญาตให้เผยแผ่ศาสนาคริสต์
“แต่ถึงยังไงช้าเร็วข้าก็ต้องอนุญาตให้เผยแผ่อยู่ดี หรือว่าเจ้ามีวิธีอื่นที่ดีกว่าอย่างนั้นรึ”
“ทางต้าชิงเองก็กังวลกับเรื่องการเปิดโรงพยาบาลอยู่เหมือนกัน หรือเราจะร่วมมือกับพวกเค้า”
“พระมเหสี เจ้ารู้มั้ยว่าทำไมข้าถึงอยากจะร่วมมือกับอเมริกา เพราะอเมริกาเป็นประเทศใหญ่ แถมยังตั้งอยู่ห่างไกลกับโชซอนของเรามาก ดังนั้นพวกเค้าไม่ได้คิดจะยึดครองเราเหมือนต้าชิงหรือว่าญี่ปุ่น”
“แต่ว่า..”
“ตอนนี้เราไม่สามารถจับมือกับต้าชิงหรือญี่ปุ่น สำหรับพวกเค้าโชซอนเป็นแค่เนื้อข้างเขียงเท่านั้น สบโอกาสเมื่อไหร่ พวกเค้าก็จะกลืนกินเราซะ”
ซ๊อกรันกลับมาบ้านเล่าให้แม่ฟังว่าวันนี้ได้พบพระพักตร์พระราชา และได้อธิบายเรื่องการรักษาให้พระองค์ฟัง แม่ของซ๊อกรันดีใจเพราะคิดว่าลูกของตนจะได้เป็นพระสนม แต่มักเซง บอกว่าการเป็นพระสนมไม่ใช่เรื่องดี ถ้าพระมเหสีไม่พอพระทัยอาจปลดทิ้งก็ได้ ไม่ก็อาจจะถูกสั่งให้กินยาพิษ
ฮวางจองและโดยังนั่งเฝ้าอาการของโพโก อยู่ ระหว่างนั้นเจอุ๊ก และคูฮอน มาเรียกโดยังอยู่หน้าคลินิก เขาจึงออกไปดู ทั้งสองถามเรื่อง บัณฑิตฮวางคนนั้นอยู่ และเมื่อรู้ว่าโดยังกำลังเฝ้าไข้มือปราบอยู่ เจอุ๊กจึงเสนอให้ไปแจ้งความกับทางการ หมออัลเลนออกมาเห็นโดยังคุยกับทั้งสอง ก็ถามว่าเป็นใคร โดยังจึงบอกว่าเป็นเพื่อนและอาของตน
โพโกเริ่มรู้สึกตัว ร้องออกมาเพราะเจ็บแผลผ่าตัด
“โอย นี่โลกมนุษย์ หรือปรโลกกันนะ” โพโก กล่าว
“ท่านยังไม่ตายหรอกครับ” ฮวางจอง กล่าว
“นี่ นี่เจ้ามัน.. หรือว่าเจ้า เจ้าเป็นคนช่วยชีวิตข้าเหรอ? เฮ้อ.. ทำไมเจ้าถึงช่วยข้า”
“ข้าคิดว่าควรจะช่วย เลยทำไปอย่างนั้น”
“ถึงแม้ว่าช่วยข้า แล้วจะต้องตายน่ะเหรอ คนอย่างเจ้านี่ ข้าไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ...เฮ้อ...”
“มือปราบจง ฟื้นแล้วเหรอ” โดยัง เข้ามา
“นายน้อย”
“นี่มือปราบจง มันเรื่องอะไรกันเนี่ย หา” คูฮอน ถาม
“ได้ยินว่าถึงขั้นกะโหลกแตก” เจอุ๊ก ถาม
“ขอดูหน่อย” หมออัลเลน กล่าว
“บัณฑิตฮวาง ทำไมเจ้าถึงได้เหงื่อแตกอย่างนั้นล่ะ?” โดยัง ถาม
“ไม่ ไม่มีอะไรนี่ครับ”
“มือปราบจง ก่อนที่เจ้าจะหมดสติไป เจ้าจะบอกอะไรข้าเหรอ?”
“เอ่อ เรื่องนั้น.. ข้าจะบอกว่า บัณฑิตฮวางเขาเป็นคนดีมากครับ” โพโกเกิดซาบซึ้ง จนยอมปกปิดฐานะที่แท้จริงให้บัณฑิตฮวาง
“หา” โดยัง ประหลาดใจ
“เค้าเป็นคนช่วยข้าไว้ใช่มั้ย?” โพโก ถาม
“ใช่แล้วครับ คุณฮวางเป็นคนช่วยชีวิตคุณ” หมออัลเลน กล่าว
“ตอนนั้น เจ้ากำลังจะบอกตัวตนที่แท้จริงของเค้า”
“นี่ข้า พูดอย่างนั้นเหรอ? ข้าขอโทษด้วย ข้าจำไม่ได้ ข้าเพิ่งจะเคยพบเค้า ข้าจะไปรู้จักตัวตนของเค้าได้ยังไง”
“งั้นรึ ถ้างั้นเจ้าเจอกันที่ไหน เจ้าคงบอกได้ใช่มั้ย ไม่เป็นไร ค่อย ๆ เล่ามาทีละอย่าง ข้าบอกให้พูดไงล่ะ”
“ความจริง..โอ๊ย ๆ ๆ” โพโก ร้องออกมา
“ใจเย็น ๆ อย่าเพิ่งคิดอะไร ทุกคนออกไปก่อน” หมออัลเลน สั่ง
“มือปราบจง”
“คุณเบ๊ก คุณหยุดเถอะ”
“งั้นข้าจะกลับไปก่อน วันหลังค่อยบอกข้าก็ได้” โดยัง กล่าว แล้วกลับออกไป
หมออัลเลนสั่งฮวางจองให้เอามอร์ฟีนให้โพโกหากเขาปวดมาก จากนั้นก็ขอตัวไปพัก
“บอกให้คนที่อยู่ข้างใต้ออกมาเถอะ อึด อัดจะแย่แล้ว ข้าเป็นมือปราบมาตั้งสิบปี กลิ่นเหงื่อเหม็นลอยขึ้นมาจนข้าแทบจะอ้วกอยู่แล้ว”
“ชักแท ออกมาเถอะ” ฮวางจอง กล่าว
“ท่านมือปราบ ข้าน้อยสมควรตายครับ”
“ทำไม ทำไมท่านถึงช่วยพวกข้า ดูเหมือนเค้าจะรู้ว่าท่านพูดโกหก” ฮวางจอง ถาม
อ่านเจจุงวอน ตำนานแพทย์แห่งโชซอน วันที่ 28 พ.ค.55
เจจุงวอน นำแสดงโดย : พัคยองอู ยอนจองฮุน ฮันฮเยจิน ฌอน ริชาร์ด
เจจุงวอน ประเภท: การแพทย์, ประวัติศาสตร์, โบราณ
เจจุงวอน ผู้กำกับโดย: ฮงชางอุค (Hong Chang Wook)
เจจุงวอน ผู้เขียนบทโดย : อีคีวอน (Lee Ki Won)
เจจุงวอน ทุกเย็นวันเสาร์ และ อาทิตย์ เวลา 17.45 – 19.30 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์
No comments:
Post a Comment