อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 15/3 วันที่ 8 พ.ค. 55

{[['']]}
อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 15/3 วันที่ 8 พ.ค. 55
“คุณจะไม่มาก็ได้ตามสบาย ถ้าอยู่กับทางนั้นมีความสุขก็อยู่ไป ฉันทำใจได้แล้ว”
ตระกูลนิ่งอึ้ง คิดถึงวาจาเสียแทงใจของปรียากมลขึ้นมา “ฉันรักอัศนัยไม่ได้รักคุณ”
ตระกูลบอกออกไป “ผมจะกลับมา..... สงสารลูก”
เพ็ญพักตร์มองเพดานแน่วแน่ สีหน้าบ่งบอกว่ารู้...รู้ว่าตระกูลกลับมาเพราะเงิน
“คืนนี้ผมจะกลับไปก่อน พรุ่งนี้เช้าผมจะไปพบหมอเมแล้วถึงจะมานี่” แตะแขนเบาๆ “ไปนะคุณเพ็ญ” แล้วเดินไป
“ฉันจะทำเรื่องบัตรเครดิตให้คุณใหม่” ตระกูลยืนนิ่ง “บัตรเสริมของคุณฉันยกเลิกไปแล้ว”
เพ็ญพักตร์พูดออกไปด้วยสีหน้าเจ็บปวด
ตระกูลก็เจ็บช้ำเหมือนกัน ไม่มีทางเลือก เดินออกไป
เพ็ญตระการยืนคอยอย่างกระวนกระวายอยู่ที่เชิงบันไดด้านล่าง ตระกูลลงบันไดมาช้าๆ ก้มหน้าครุ่นคิด อุ๊มองลุ้นด้วยใจระทึกมาก
“อุ๊” ตระกูลเงยหน้ามองลูกสาวคนเดียว
“คุณพ่อ...” อุ๊จ้อง สายตาเป็นคำถาม
“พ่อจะกลับบ้านพรุ่งนี้”
อุ๊ปากสั่นตื้นตันขึ้นมาเต็มหน้า ยิ้มทั้งน้ำตาเต็มตา สะอื้นฮักๆ โผเข้ากอดพ่อเอาไว้แน่น
ตระกูลกอดลูก ถอนใจยาว

อุ๊เดินมายังมีน้ำตา เอามือป้าย ลวกๆ
โอ๋ ลุ้นๆ อ้นถามออกมาถามเบาๆ “เป็นไงพี่อุ๊ ลุงตระกูลว่าไง”
“พรุ่งนี้พ่อจะกลับบ้าน”
สองคนไชโย เข้าไปกอดอุ๊ดีใจไปด้วย
“ดีใจจัง แต่ตอนเนี้ยเหลือแต่โอ๋คนเดียว ไม่มีพ่อแม่ ย่าก็ไม่มีปู่ก็ตายตามพ่อไป” โอครวญคร่ำ
“เฮ้ย ไอ้โอ๋ แกยังมีชั้นนะเว๊ย” เกย์ผมทองรีบปลอบ
“มีพี่ชายกะเค้าคนหนึ่ง ก็กลายเป็นพี่สาวซะงั้น” โอ๋เย้าขำๆ
“เอ๊า ไม่ดีเหรอ อีกหน่อยชั้นแต่งตัวสวยเป็นเพื่อนแก” อ้นสัพยอก
สุดสวยโผล่มาจากไหนไม่รู้ได้ยินว่าแต่งตัวสวยรีบขอแจม
“แต่งตัวสวยเหรอ น้าแต่งด้วยนะ แต่งด้วย แต่งด้วย”
เท่านั้นวงแตกทันควัน สามอ. โอ๋ อ้น และอุ๊ ฉากหลบสลายโต๋ทันที
“อย่า....หยุด อย่าเพิ่งไป ฟังชั้นก่อนทั้งสามคน ไม่งั้นชั้นจะกรี๊ดให้แก้วหูแตกเลย” สุดสวยขู่
ได้ผล สามคนหยุดฟัง
“อุ๊....ว่าไงพ่อกะแม่” สุดสวยถามเป็นงานเป็นการ
“คุณพ่อกลับพรุ่งนี้ค่ะ”
“จริงอ่ะ จริงนะ....จริงๆ นะ”
อุ๊พยักหน้า สุดสวยหัวเราะ ดีใจ กอดอุ๊ ร้องว่า “ดีใจ ดีใจ ดีใจ” อยู่อย่างนั้น



อัศนัยพาดอกโศกเดินมา ตามทางเดินเข้าบ้านสมใจ
“อยากจูงมือ” อัศนัยอ้อน
ดอกโศกรีบชักมือหนี
“รู้แล้วน่าว่าไม่ได้”
“ส่งแค่นี้เถอะค่ะคุณนัย” ดอกโศกบอก
“ไม่ได้ ต้องส่งให้ถึงมือยาย”
ใกล้ๆ หน้าบ้านแล้ว สองคนชะงัก
เสียงสมใจร้องเพลงดอกโศก “ไอ้ดอกโศกเจ้าโศกใจไฉนกัน หรือทุกๆ วันเจ้าครวญ”
“เอ๊ะ เสียงยายร้องเพลง....เพลงนั่นไงคะคุณนัย”
สมใจร้องไปเรื่อยๆ
อัศนัยร้องต่ออีกประโยคหนึ่งเบาๆ “ลมรำเพยยังเคยโชยกลิ่น”
ดอกโศกมองจ้องหน้า ขำๆ
อัศนัยรีบออกตัว “ร้องเป๊น....ฟังทุกวัน”

สมหวังอาบน้ำที่บริเวณตุ่มน้ำนอกบ้าน สมหมายนั่งอยู่ด้วย เสียงเพลงดังมาแว่วๆ
“แม่เอ็ง...มีฟามสุขเหลือเกิ๊น ร้องเพลงอยู่นั่นแหละ” สมหวังยิ้มๆ
“พูดก็พูดนะพ่อ แต่ชั้นเห็นหน้าแม่แกเศร้าๆ มาหลายวันแล้ว” สมหมายตั้งข้อสังเกต
“เศร้าอาไร้ ยายแหม่มมาทีไรเงินเต็มกระเป๋า” สมหวังว่า
“พ่อ คนเราถึงคราวเศร้า เงินต่อให้ล้นกระเป๋ามันก็ช่วยไม่ได้” สมหมายบอก
สมหวังหยุดตักน้ำอาบ “บ๊ะ...คมเว๊ย เอามาจากไหนไอ้หมาย”
“ดูละครวันก่อน” สมหมายว่า
“ละคร...ช่องอะไร”
สมหมายพูดเสียงแว่วๆ “ช่อง 5”

ยายสมใจร้องเพลงต่ออีกสองประโยคจบ นั่งหันหลังให้ปอง จัดเสื้อผ้า
สมปองนอนฟัง หยอดขึ้นมา “สุดยอด สาวอีกนิดเป็นนักร้องได้”
สมปองไม่รู้สักนิดว่าใบหน้าแม่ยามนี้ น้ำตาเต็มหน้า!
“จัดอะไรเหรอแม่ จัดอยู่ตั้งนาน” สมปองนึกสงสัย
สมใจเงียบ ตัวสั่นนิดๆ
สมปองผวาเข้าไปหา “แม่...ร้องไห้ทำไม” เสียงถามเบาๆ เห็นแม่ร้องจริงจัง “เป็นอะไรแม่”
สมใจเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตา “ดูสิ เสื้อไอ้โศก ตั้งแต่มันเล็กๆ”
“ยังเก็บไว้ทำไม เก่าจะขาด”
“แม่มันส่งมาให้” ก้มมองดูเสื้อหลาน น้ำตาหยด
“อะไร....ส่งมาตอนไหน”
“มันเอาไอ้โศกมาทิ้งไว้แล้วมันกลับไป เสื้อผ้าพวกนี้ มันส่งไปรษณีย์มา”
“ไปนึกถึงมันทำไม เห็นแม่แล้วไม่ทักเนี่ย ทุเรศจริงๆ เลย อย่าให้ชั้นเจอนะ พ่อด่ายับ” สมปองของขึ้นนิดๆ
สมใจมองเหล่
“แม่ด่ายับ” สมปองว่า
สมใจเอ่ยขึ้น “เขาเปลี่ยนชื่อแล้วนะปอง”
“ไม่อยากรู้หรอก.....เปลี่ยนเป็นอะไรล่ะ”
สมใจเหล่อีกนิดๆ
“เอ๊า...พูดหยั่งเงียะ แปลว่าอยากบอก...ก็บอกไปซี้” สมปองหงุดหงิด ตั้งท่ารอฟังง
สมใจกลั้นหายใจ แล้วบอกเสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจน “ปรียากมล” พร้อมกับมองจ้องหน้าสมปอง
“เออ...ยาวเชียวแต่เพราะกว่าสุดจิตต์” แล้วสมปองก็คิดออกว่าเป็นชื่อแฟนเก่าอัศนัย “อะไรนะแม่” เสียงเบาๆ ไม่ดัง กลัวได้ยินกันทั้งบ้าน “ชื่ออะไรนะ”
สมใจมอง บอกด้วยสายตาว่าชื่อนั้นแหละ
สมปองแทบช็อค “จริงเหรอแม่...จริงอ่ะ...โอย ใจสั่นหมดแล้วอีปอง”
สมใจยังมีกะใจขำ “ไม่ใช่ไอ้ปองเรอะ”
สมปองวุ่นวายใจไปหมด “แม่...ไม่ขำนะ ไอ้โศกทำไงเนี่ย...โอ๊ย อกอีปองจะแตก”

อัศนัยอยู่หน้าบ้านแล้วกับดอกโศก
“เพลงจบแล้ว...ฟังต่อมั้ย”
ดอกโศกอำขำๆ “คุณนัยร้องไม่เพราะ”
“โอเค ตอนนี้ไม่ฟังก็ได้ เพราะต่อไปต้องฟังตลอดชีวิต”
“ต้องไปหาหมอ” แซวอีก
อัศนัยไม่เก็ท “ทำไม”
“รักษาหู”
อัศนัยหัวเราะขำอีก “ใครจะคิดว่าคนชื่อดอกโศก จะทำให้คุณนัยหัวเราะตั้งหลายครั้งในวันเดียว”
“ก็ไม่ต้องคิด” ดอกโศกพูดแล้วมองหน้าอัศนัย
อัศนัยงง มองกลับเป็นคำถาม
“ก็แค่หัวเราะ”
อัศนัยหัวเราะอีก เสียงดังพอสมควร
เสียงตาสมหวังร้องถาม “เฮ้ย ใครมาหัวเราะเสียงดังแถวนี้วะ”
อัศนัยหยุดกึก ดอกโศกยิ้มขำอัศนัย แล้วพนมมือลา
อัศนัยแตะมือเบาๆ อ้อนอีก “อยากจูบ...แต่มันไม่ได้...ใช่มั้ย”
“ขับรถดีๆ นะคะ”
อัศนัยส่งถุงของกินให้ “ฝากให้ยาย”
“ยายคงได้ทานหรอกค่ะ”

จริงอย่างที่ดอกโศกบอกอัศนัย สมหวังรื้อของจากถุง เป็นพวกเครื่องกระป๋อง ยาวิตามิน สมหมายช่วยอยู่ด้วย สมหวังตีมือเป็นระยะที่หมายเอื้อมหยิบก่อน
ดอกโศกหยิบเสื้อผ้าจะไปอาบน้ำ หยิบผ้าเช็ดตัว “เดี๋ยวหนูกางมุ้งให้นะน้าปอง” ดอกโศกเดินออกไป
สมใจกับสมปองสีหน้าอึดอัด สงสารดอกโศกจับใจทั้งคู่
สมใจกระซิบสมปอง “พรุ่งนี้แกลางานไปกะแม่”
“ไปไหน” สมปองงง
สมใจมองหน้า ตอบด้วยสีหน้า
สมปองนึกรู้ทันที “จะไปหามันที่ไหน”

วันรุ่งขึ้น สองคนยืนตรงหน้าตู้โทรศัพท์สาธาธรณะ มองหน้ากัน

หมื่นหยิบกุญแจรถ หอบเอกสารพะรุงพะรังเดินออกไปที่รถ
อัศนัย ดื่มกาแฟอึกสุดท้าย เดินตาม หม่อนมาเก็บโต๊ะ มีเสียงโทรศัพท์ดัง หม่อนยกหูรับ
“ฮัลโหล....บ้านคุณอัศนัยค่ะ”
เป็นสมปองนั่นเอง “ขอพูดคุณปรียากมลหน่อยค่ะ”
“เค้าไม่ได้อยู่นี่หรอกคุณ...เท่านี้นะ” หม่อนจะรีบวาง
สมปองเรียกไว้ “เดี๋ยว....เค้าให้เบอร์เนี่ย...” สมปองห้าวขัดใจ จนสมใจต้องกระตุกตัวให้พูดจาดีๆ “เบอร์นี้นี่คะ” เสียงอ่อนหวานขึ้น
“มีอะไรเหรอ”
“ต้องพบตัว” สมปองเสียงอย่างเข้ม
หม่อนตาโต “ทำไม เค้าทำอะไรคุณเหรอ”
เข้าทางสมปองแล้ว “ทำ....ทำไม่ดีมากๆเลย เค้าอยู่ที่ไหน...จะอัดให้น่วมเลย”
“ทำไม่ดียังไง เล่าก่อน” หม่อนซัก อยากรู้
“พบตัวเค้าก่อน สัญญาเลยว่าจะโทร.มาเล่าให้ฟัง”
“จริงนะ คอนโดเค้าชื่อ....” หม่อนรีบบอกชื่อคอนโด พร้อมที่อยู่

ไม่นานหลังจากนั้น สองคนแม่ลูกพาตัวเองมายืนอยู่หน้าคอนโดปรียากมล แหงนดูป้ายชื่อว่ามาถูกแน่ แล้วหันมามองหน้ากัน
“แม่จะพูดอะไรกับมัน” สมปองถาม
สมใจเหลียวขวับ ชักสีหน้า “มัน....มัน เขาเป็นพี่นะ”
“นั่นแหละ แม่จะพูดอะไรกับเค้า”

ปรียากมลซึ่งยังไม่แต่งหน้า แต่งชุดอยู่กับบ้านง่ายๆ เปิดประตู แล้วต้องตกใจ เห็นสมใจกับสมปอง ยืนอยู่ ตรงหน้า ต่างคนต่างจ้องกัน
“ไหนแม่บอกว่าเค้าสวยขึ้น นี่ก็หน้าเหมือนเมื่อก่อนเลย”
“ก็เค้ายังไม่แต่ง” สมใจกระซิบ
“จำชั้นได้มั้ยพี่จิตต์ ชั้นสม...” สมปองอ้าปากค้างพูดยังไม่ทันจบ ปรียากมลขัดขึ้นก่อน
“จำได้...เข้ามา”
“สมปองนะ” สมปองยังอุตส่าห์ย้ำบอกให้จบ ก่อนเดินตามเข้ามา
“นั่ง....” ปรียากมลเห็นสองคนหน้าเหวอ “นั่งก่อน...คอยซักกะเดี๋ยว” เดินเข้าไปในห้องนอน
“ให้เรานั่งทำไมแม่”
สมใจเหล่ “จะรู้มั้ย”
“นึกว่ารู้น่ะสิ” สมปองเหล่ตอบ
สองคนนั่งคอยอยู่ สมปองน่ะแทบจะนอนแล้ว สมใจลงไปนั่งชันเข่ากับพื้น
“แม่....นั่งข้างบน เอ๊อ ไปนั่งกระจ๊องหง่องกับพื้นทำไม”
สมใจขยับท่านั่งให้เรียบร้อยขึ้น “อย่ายุ่งกะชั้นเลยแก นังปอง”
“เอ๊า.....ไม่ยุ่งกะแม่ให้ยุ่งก๊ะใคร...อยู่กันสองคน”
“จุ๊ยะ....รู้งี้กูไม่เอามาด้วยก็ดี” สมใจจุ๊ปากอย่างหมั่นไส้
“อยากมาเหลือเกิ๊น” สมปองสวนขำๆ
“แกนั่งดีๆ เก้าอี้เค้าเปื้อนหมด” สมใจบอก
“โอ๊ย....จะกลัวเก้าอี้เปื้อนทำไม ตัวมันน่ะเปื้อนซะไม่รู้ไงไม่กลัวเรอะ” สมปองหยุดกึกเหลียวมองไป
เห็นปรียากมล ซึ่งยามนี้เสื้อผ้าหน้าผมจัดเต็มแล้ว ยืนชะงักนิ่ง ผุดสีหน้าสะเทือนใจให้เห็นแวบๆ แล้วเปลี่ยนเป็นหน้าธรรมดา
สมปองกับสมใจขยับตัว สมใจขึ้นไปนั่งหมิ่นๆ บนเก้าอี้
“นั่งให้สบายแม่”
“สบายแล้ว”
“นั่งเข้าไปให้เต็มๆ ก้น เดี๋ยวก็ปวดหลังหรอก”
สมใจขยับเข้าไป สมปองขึ้นไปนั่งขัดสมาธิเลย
ปรียากมลไหว้ “สวัสดีแม่”
สมปองเหน็บ “โห...ไม่ไหว้พรุ่งนี้เลยล่ะ”
ปรียากมลสวนกลับ “แกก็ควรไหว้ชั้นเพราะชั้นเป็นพี่แก”
“ก็ได้” สมปองไหว้เหมือนว่าตัวเองเพิ่งมาถึง
ปรียากมลมองนัยน์ตาคมกริบ สมปองจ๋อย ท่าทางน่าขำ
“ไม่ได้พบกันกี่ปีแม่”
สมใจตอบทันควัน “ตั้งแต่...ลูกแก 7 เดือน จนเดี๋ยวนี้สิบเจ็ดปีหกเดือนสิบสามวัน” สีหน้าสมใจ ทั้งเข้ม ทั้งเจ็บลึก ทั้งเสียใจ จ้องหน้าปรียากมลแน่วนิ่ง “ลูกสาวแก ดอกโศก อายุสิบแปดปีหนึ่งเดือนสิบสามวัน ไม่เคยเห็นหน้าแม่เลย”
“พ่อด้วย”
ขาดคำสมปอง ห้องทั้งห้องเงียบกริบ
ปรียากมล ความรู้สึกดันขึ้นมาเต็มแรงจนแน่นไปหมดทั้งใจ ตัวสะท้าน น้ำตาเอ่อขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
แม่ลูกจ้องกันมองเข้าไปให้ถึงหัวใจ
สมใจเองก็น้ำตาคลอๆ
สมปองสูดน้ำมูก ร้องไห้เหมือนกัน “ห้องน้ำอยู่ไหน”
ปรียากมลชี้โดยไม่ละสายตาจากหน้าสมใจ สมปองเดินไปอย่างเร็ว
“ทำไมแกไม่กลับมาหาลูกมั่งเลย”
ปรียากมลไม่ตอบ ลุกขึ้นไปยืนที่หน้าต่าง เห็นจากด้านหลังว่าป้ายน้ำตา ตอนเดินไปผ่านกล่องทิชชูหยิบไปแผ่นหนึ่ง
ส่วนสมใจใช้มือป้ายน้ำตา
สมปองเดินออกมา สองมือปาดน้ำจากหน้า เสยผมขึ้นไปหลายๆ ทีแรงๆ เหมือนว่ากำลังสับสนใจอย่างหนัก แล้วรวบผมใหม่รัดหนังยาง ไปนั่งห่างออกไปหน่อย
ปรียากมลหันมา “ฉันไม่รักมัน” น้ำเสียงธรรมดา
สมใจกับสมปองนิ่งเงียบ

ปรียากมลกลับมานั่งที่เก่า “เพราะฉันเกลียดพ่อมัน” นั่งพิงพนักเต็มๆ นัยน์ตาจดจำ เล่าไปเรื่อยๆ “มันทิ้งฉันไปตั้งแต่ฉันท้องได้สองเดือน บอกว่าจะกลับมาแต่งงานไปขอเงินแม่ที่....ไหนซักแห่ง แล้วหายเงียบ ฉันไม่เอามันออกก็ดีเท่าไหร่อุตส่าห์อุ้มท้องมาจนคลอด ใครก็ไม่รู้หรอกว่าตัวคนเดียวอุ้มท้องไปทำงานจนถึงวันคลอด...มันลำบากแค่ไหน ฉันขึ้นแท็กซี่ไปโรงพยาบาล...คนเดียว คลอดเสร็จก็ต้องเลี้ยงมัน...กลางวันวิ่งกลับมาให้นม คนที่ไปฝากเขาเลี้ยงเขาก็ไม่ดูดำดูดีเพราะฉันไม่มีเงินให้ค่าจ้างเค้าแพงกว่านั้น”
“งานอะไร” สมปองสงสัย
“ขายของหน้าร้าน เจ้าของร้านเขาไม่พอใจ เพราะกลางวันลูกค้าเยอะ...ตอนท้องทำงานโรงงาน..ท้องโตสมัครงานที่ไหนเขาก็ไม่รับ” ปรียากมลเล่า
“ทำไมไม่กลับไปหาแม่” สมใจถาม
“จะให้ฉันอุ้มท้องไม่มีพ่อกลับไป แม่นั่นแหละจะด่าฉันเปิดเปิงเป็นคนแรก ผัวแม่เป็นคนที่สอง”
สมปองเหลียวขวับมามองหน้าปรียากมล
ปรียากมลจ้องคืน “อย่ามองชั้นอย่างนั้นปอง มันเป็นความจริงลองนึกดู แกก็โตแล้วตอนนั้น”
สมใจจดจ่ออยู่แต่เรื่องดอกโศก “ตอนนี้มันโตแล้ว...มันเป็นเด็กดี เด็กน่ารัก...สงสารมันเถอะนะสุดจิตต์”
ปรียากมลนิ่งไปอึดใจ นัยน์ตากล้าแข็ง และกร้าว “จะให้ฉันสงสารเรื่องอะไร”
“แกรู้แล้ว”
ปรียากมลสวนออกมาแทบจะทันที “ฉันมาก่อน”
สมใจอัดอั้นเหลือแสน อึ้งไป “แกไม่รักลูกเลยเหรอ”
“...ขนาดฉันอยู่กับแม่จนโต แม่รักฉันรึเปล่าล่ะ”
“โธ่เอ๊ย” สมใจครางเบาๆ พูดทำไม”
“เพราะแม่เกลียดพ่อแก่ๆ ของฉัน แต่กับพ่อของไอ้ปอง ไอ้หมายแม่รักเขา แม่ถึงรักลูกสองคนมากกว่าฉัน”
สมใจทำท่าจะพูดแย้ง ปรียากมลรู้ทัน
“แม่อย่าพูดเลยว่าไม่ใช่...มันเลยเวลานั้นมาแล้ว พูดไปก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น”
“ไอ้โศกมันเป็นเด็กดีนะพี่จิตต์” สมปองเอ่ยขึ้น
“ฉันไม่ได้พูดว่าดอกโศกไม่ดี ฉันเชื่อว่าแม่กับแกเห็นเขามากกว่าฉัน...รู้ว่าเขาดียังไง แต่ฉันไม่รู้ ตอนนี้ฉันยังไม่รับรู้ด้วย”
สมปองไม่เข้าความคิดปรียากมล “อ้าว....ไหงงั้น”

อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 15/3 วันที่ 8 พ.ค. 55
ละครเรื่อง ดอกโศก บทประพันธ์ : ศรีทอง ลดาวัลย์
ละครเรื่อง ดอกโศก บทโทรทัศน์ : ศัลยา
ละครเรื่อง ดอกโศก กำกับการแสดง : สันต์ ศรีแก้วหล่อ
ละครเรื่อง ดอกโศก ผลิต : บ. เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง ดอกโศก แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง ดอกโศก ออกอากาศทุกวัน จันทร์ - พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทาง ททบ. 5
ที่มา manager.co.th
Share this game :

No comments:

Post a Comment

 

Copyright ©2011- 2013 เรื่องย่อละคร ดูละครย้อนหลัง ดูทีวีออนไลน์ 3,5,7,8,9,tpbs ดูละคร, ละครย้อนหลัง, ซิทคอม, รายการ