อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 15 วันที่ 6 พ.ค. 55

อ่านละคร,

{[['']]}

อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 15 วันที่ 6 พ.ค. 55

หมื่น ยืนอยู่ข้างๆ บ้าน มองเข้ามองไป รู้สึกตกใจเล็กๆ แล้วถอยออกไปจากตรงนั้น ส่วนด้านในบ้าน หม่อนเดินออกมาจากข้างใน แล้วชะงักถอยกลับเข้าไป สามคนยังยืนประจันหน้ากันอยู่อย่างนั้น

ในที่สุดดอกโศกพนมมือไหว้ ปรียากมลยืนนิ่ง จ้องหน้าดอกโศก...นิ่งอยู่
ในบรรยากาศอันอึดอัดนั้น อัศนัยมองดอกโศก เห็นว่าร่างดอกโศกสั่นสะท้านด้วยความกลัว
มือสองข้างบีบเข้าหากัน และเหมือนจะล้มลง

อัศนัยเข้าประชิดตัวดอกโศก โอบไว้หลวมๆ “เป็นอะไร” กระซิบถาม
“ขอ...ขอตัวนะคะ” ดอกโศกหันหลังกลับ เดินเข้าตึกไป

“ดอกโศก” อัศนัยร้องเรียกไว้
ดอกโศกไม่ฟังเสียง...ไปลิบแล้ว
อัศนัยหันมาจ้องปรียากมล “คุณมาทำไมไหนคุณว่าจะไม่มาอีก”
“ขอโทษ...ฉันกลับมาเก็บของของฉัน”
“ของอะไร”
ปรียากมลจงใจ “เสื้อ...กางเกง...ผ้าเช็ดตัว เครื่องสำอาง ชุดชั้นใน....”
ไม่ทันจบคำ อัศนัยขัดขึ้นทันควัน “โอเค.....ผมจะบอกให้ป้าหม่อนเก็บให้...เชิญคุณนั่งห้องนี้ก่อน”
“ขอบคุณ”
อัศนัยพาปรียากมลเดินไปอีกห้องที่รู้ว่าดอกโศกไม่ได้อยู่แน่
สีหน้าอัศนัยเป็นกังวลอยู่ ตอนเดินเข้า เห็นถนัดว่าเหลือบมองทางที่ดอกโศกเข้าไป และพาปรียากมลเดินไปอีกทางหนึ่ง เปิดประตูทำมือให้เข้าไป ปรียากมลเดินเข้า
“ผมจะไปบอกป้าหม่อน” เดินหายไป
ชัดยิ่งกว่าชัดว่าอัศนัยแคร์ใครยามนี้ สีหน้าปรียากมล เข้มจัด ชะเง้อมองออกไปนอกบ้าน มองหาดอกโศก
ปรียากมลคิดอยู่สักครู่ ลุกขึ้นยืน เดินออกจากห้องนั้นทันที



ดอกโศกวิ่งพลางเดินพลาง ไกลออกมาจากตัวบ้านแล้ว ด้วยสีหน้ายังคงหวั่นใจ
ในใจประหวัดถึงเหตุการณ์วันที่ปรียากมล มาทวงอัศนัยคืน
คำพูดปรียากมลขณะนั่งในรถแล้วพูดทวงอัศนัยผ่านเข้ามาในความคิด

“อย่ายุ่งเกี่ยวกับอัศนัย เขาไม่ใช่ผู้ชายอิสระ”
“เธอจะยอมให้เขาเอาเปรียบเธออย่างนั้นหรือ เขามีเธอเป็นคนที่สอง แต่คนแรกเขาก็ไม่ปล่อย”
“ผู้ชายถ้ามีโอกาสก็อยากจะจับปลาสองมือกันทั้งนั้น มันอยู่ที่ปลายอมให้เขาจับทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขามีปลาอยู่แล้วอีกมือ”
“ผู้ชายถ้ามีโอกาสก็อยากจะจับปลาสองมือกันทั้งนั้น มันอยู่ที่ปลายอมให้เขาจับทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขามีปลาอยู่แล้วอีกมือ”
“ปัญหาอยู่ที่เธอ ไม่ได้อยู่ที่อัศนัยหรืออยู่ที่ฉัน เพราะฉันเป็นปลาตัวแรกฉันมีสิทธิ์ทุกอย่าง ส่วนอัศนัยเขาคือผู้ชาย อย่าคิดเปลี่ยนแปลงสันดานผู้ชาย”
ทุกประโยค ล้วนเป็นถ้อยความเสียดแทงใจ ดอกโศกยิ่งกังวลหนัก
ดอกโศกมองจากด้านหลัง เห็นปรียากมลยืนกอดอกจ้อง....จ้อง...และจ้อง โดยไม่รู้ว่าสายตานั้นมีหลายความรู้สึกปะปนกัน และกำลังต่อสู้กันอย่างหนักหน่วง ระหว่างจะสู้หรือจะถอย แต่ที่แน่ๆ คือ ไม่รักไม่ผูกพัน ไม่ซาบซึ้งใดๆ ในลูกสาว!
ปรียากมลหันหลังกลับมา ดอกโศกมองหน้าแล้วตะลึง ถดตัวจะถอยนิดๆ แต่หยุดสู้หน้าเนื้อตัวสั่น
“เป็นอะไร ดอกโศก” ปรียากมลจับกิริยาออก
ดอกโศกกลัวจนตัวสั่นสะท้าน
“ตกใจ...กลัว...เพราะเธอไม่ได้ทำอย่างที่ฉันขอให้เธอทำ..ใช่หรือไม่ดอกโศก” สีหน้านิ่งแต่ไม่ดุ ไม่เครียด ธรรมดาๆ เหมือนปรึกษาหารือกัน
“เอ้อ...เพราะว่า...คุณนัย”
“อัศนัยเกี่ยวอะไรด้วย นี่มันเรื่องเธอกับฉันสองคน”
“หนูถามคุณนัยค่ะ”
“ถาม...ทำไมต้องถามล่ะดอกโศก ฉันพูดให้ฟังวันนั้นไม่เข้าใจเหรอ”
ดอกโศกนิ่ง
ปรียากมลเริ่มมีน้ำเสียงตวัดตามแรงอารมณ์ที่มาเป็นริ้วๆ แล้ว “เธอถามอัศนัยว่ายังไง”
ดอกโศกพยายามรวบรวมสติ “หนูถามว่า...คุณพูดกับหนูอย่างนั้นจะให้หนูทำยังไง
“ฉันไม่ได้บอกเหรอว่าเธอควรจะทำยังไง”
“บอกค่ะ แต่หนูคิดว่าคุณนัยเป็นคน...เอ้อ..คนกลาง น่าจะให้คุณนัยพูดหนูจะได้...”
ปรียากมลสวนคำทันที “ไม่จำเป็นหรอกดอกโศก เรื่องอย่างนี้ไม่ต้องถามผู้ชาย ถ้าเขามีผู้หญิงสองคน ถามเขา เขาจะตอบว่าเขาจะเก็บไว้ทั้งสองคน”
“แต่คุณนัยไม่ได้ตอบอย่างนั้นค่ะ”
ปรียากมลชะงักกึก เพราะพลาดไปแล้วอย่างแรง ที่ใช้เหตุผลอย่างนั้นกับดอกโศก
“คุณนัยบอกว่า....”
ปรียากมลสวนทันที “ไม่ต้องบอกฉัน...ฉันรู้แล้ว” เดินผ่านดอกโศกไป ยืนทอดสายตาไปไกลๆ นัยน์ตาคู่นั้นหมองมาก
ดอกโศกมองดูด้านหลังของปรียากมล ร่างนั้นเหยียดตรงอย่างมั่นใจ กิริยาครุ่นคิด แล้วค่อยๆ ห่อตัวลง เซไปพิงเสาหรือต้นไม้เอียงตัวนิ่งอยู่อย่างนั้น
ดอกโศกใจไม่ดีเอาเสียเลย
ปรียากมลหันมามีน้ำตาจางๆ ยืนยิ้มนิดๆ “อัศนัยใจร้ายมาก เขาเป็นผู้ชายใจร้ายมาก ฉันภาวนาไม่ให้เขาทำกับเธออย่างที่ทำกับฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขาจะเป็นสุขได้ยังไง ถ้าคิดถึงผู้หญิงกี่คนๆ ที่เขาเคยทำร้าย”
“หนูไม่ทราบว่าคุณนัยมีคนอื่นอีก..ไม่เคยเห็น...ที่ผ่านๆ มา...”
พูดไม่ทันจบ ปรียากมลขัดอีก “นี่...เด็กน้อย เขาจะมีให้เธอเห็นเรอะ”
“เขาไม่มีค่ะหนูรับรองให้คุณได้เลย”
“จะให้ฉันเชื่อว่า เขามีฉันคนเดียวงั้นเหรอ”
“ค่ะ...หนูไม่เคยเห็นผู้หญิงคนอื่น”
ปรียากมลเข้ามาจนใกล้ แตะคางดอกโศกให้เงยหน้าขึ้นจากก้มหน้า “ดอกโศก”
มือปรียากมลเอามือแตะที่คาง
สายตาแม่ลูกมองกัน
คู่หนึ่งโศกสลด แต่เข้มแข็งอยู่ลึกๆ อีกคู่สับสนใจพอสมควร แต่ประกายของความอยากเอาชนะก็ฉายชัดเจน ข่มทุกความรู้สึกในใจ
“เธอไม่เห็น...แปลว่าไม่มีเหรอ”
ดอกโศกคิดแวบหนึ่งถึงคำสอนของคุณนายประดับ โดยเฉพาะประโยค ที่คุณนายประดับบอกว่า “อะไรที่ไม่เห็นไม่ใช่จะไม่มี”
“ค่ะ” ดอกโศกรับคำเสียงแผ่ว “ไม่เห็น....ไม่ใช่จะไม่มี”
ปรียากมลจ้องดูดอกโศกนิ่งๆ
ดอกโศกหวั่นไหว ทำอะไรไม่ถูก

อัศนัยโผล่เข้ามาในครัว หม่อนกำลังซุบซิบกับหมื่น
“คุณปรียากมลเธอรู้มั้ยแม่ว่าคุณนัยน่ะที่จริงรักคุณหนู” หมื่นสงสัย
“จะเหลือเรอะ ก็ดูนัยน์ตาซิ”
หน้าสิ่วหน้าขวาน หมื่นยังมีมุกทะเล้น “นัยน์ตาใคร”
“ป้าหม่อน...ไอ้หมื่น”
สองคนตกใจ
“ป้าหม่อน ขึ้นไปที่ห้องพักแขก เก็บของคุณปรียากมลลงมาให้หมด”

หม่อนวิ่งลงบันไดมา อัศนัยโผล่ออกมาจากห้องที่พาปรียากมลไปนั่ง ไม่เจอปรียากมลแล้ว
“ไม่เห็นมีอะไรเหลือซักอย่าง...เขาเก็บไปตั้งแต่วันก่อนหมดแล้วคุณนัย” หม่อนบอก
อัศนัยตะโกน “หมื่น...ไอ้หมื่น”
หมื่นพรวดออกมา...ตรงหน้า
“เห็นคุณปรียากมลมั้ย”
“เห็นตอนมา....ก็คุณนัยเดินเข้ามาพร้อมกันนี่ฮะ”
“ไม่รู้ไปไหน...ฉันพาไปนั่งที่ห้องเนี้ย...”
“จะให้ไปหาของอีกมั้ยคุณนัย”
“หาทำไมไหนบอกว่าไม่มี” น้ำสียงบวกรวมสีหน้า อัศนัยหงุดหงิดมาก
“ก็หาเผื่อจะมีไง้คุณนัย” หม่อนว่า
อัศนัยเดินผ่านออกไป หม่อน หมื่น แยกย้ายกันไป จะพ้นอยู่แล้ว
อัศนัยวิ่งกลับมา “ดอกโศกก็ไม่อยู่ สองคนไปตาหาให้เจอ..ไป”

ที่ด้านนอก สองคนยังยืนจ้องกันอยู่ สายตาปรียากมลทำให้ดอกโศกใจเต้นแรง
“ดอกโศก” ปรียากมลเอ่ยขึ้นก่อน
ดอกโศกรวบรวมสติ รับคำเสียงแผ่ว “คะ”
ปรียากมลจ้องหน้าลูกอยู่สักครู่ ถอนใจยาวในใจต่อสู้กันอย่างหนัก
“ไปนั่งตรงโน้นคุยกันหน่อย” เดินนำไป
ดอกโศกยังยืนตรึงอยู่กับที่ มองไปทางตึกเหมือนหาอัศนัย
“อายุเท่าไหร่แล้ว ดอกโศก”
ดอกโศกแปลกใจ มองหน้า
ปรียากมลถามซ้ำ “อายุเท่าไหร่”
“สิบแปดค่ะ” ดอกโศกตอบ
“ใช่สินะ” ปรียากมลพูดเท่านั้น แล้วหันมา ทำสีหน้าธรรมดา “มานั่งนี่...มา”
ดอกโศกเดินมา หย่อนกายหมิ่นๆ มุมเก้าอี้
“นั่งให้เต็มๆ...อีกหน่อยหลังโกงนะ..เขยิบเข้าไปพิงพนักไว้....เข้าไปอีก ให้เต็มๆ”
ดอกโศกไหว้ “ขอบคุณค่ะ”
ดอกโศกพขยับตัวนั่ง ปรียากมลถามทันควัน “ใครเลี้ยงมา”
ดอกโศกตกใจเล็กๆ “คะ”
“อยู่กับยาย...หรือตา”
“อยู่กับ...ทั้งสองคนค่ะ”
ดอกโศกเล่า ปรียากมลฟังนิ่งๆ

“เอาล่ะ รู้เรื่องแล้วว่าอยู่กับทั้งตาทั้งยาย” ปรียากมลถามหักมุม “คิดถึงแม่มั่งมั้ย” ดอกโศกแปลกใจที่ถูกถามเรื่องนี้ ปรียากมลถามต่อไม่รอเอาคำตอบ “พ่อล่ะ” สีหน้าเข้มขึ้นนิด “เขาอยู่ที่ไหนกัน”
“หนูไม่ทราบ”
ปรียากมลคาดคั้น “ไม่ทราบไม่ได้ ต้องมีคนเล่าให้เธอฟัง....ยายไม่ได้เล่าอะไรเหรอ
“เล่าค่ะ....แต่หนูจำไม่ได้ค่ะ....ลืมหมดแล้ว”
คำพูดซื่อในท่าทีเรียบนิ่ง กระแทกหน้าปรียากมลเต็มแรง พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกที่กระทบใจมากๆ
ดอกโศกเองก็คิดเรื่องตัวเอง นิ่งงันไป
ปรียากมลลุกขึ้นฉับพลัน “ยายเจอแม่มั่งมั้ย”
คราวนี้ดอกโศกมีหน้าแปลกใจหนัก
ปรียากมลถามย้ำ “ยายของเธอเล่ารึเปล่าว่าเขาเจอแม่เธอบ้างมั้ย”
“ไม่เจอ..ยายจะไปพบแม่ที่ไหนคะ แล้วแม่ก็ไม่เคยมาหายายเลย หนูไม่ทราบว่าแม่ยังอยู่...หรือว่าตายไปแล้ว”
ปรียากมลหน้านิ่งสนิทเหมือนหน้ากาก!
ดอกโศกลุกขึ้นยืนเคียง “คุณไม่สบายหรือเปล่าคะ”
ปรียากมลออกเดินหนีไปทันที เดินไปเรื่อยๆ
อัศนัย พร้อมหม่อน และหมื่น วิ่งออกมาจากตึก เห็นแต่ไกล
อัศนัยเรียกเสียงดัง “ปรียากมล”
ปรียากมลไม่หัน ไม่หยุด เดินต่อแน่วนิ่ง
“คุณทำอะไรดอกโศก”
คราวนี้ปรียากมลหยุด หันกลับมองอัศนัย นัยน์ตาเจ็บปวด
อัศนัยคาดคั้น “คุณทำอะไร”
ปรียากมลเดินไปอย่างรวดเร็ว เกือบเป็นวิ่ง
อัศนัยเหลียวไปมองตาม แล้ววิ่งมาหาดอกโศกหยุดยืนตรงหน้า แล้วรวบตัวมากอดไว้อย่างเต็มแรง เต็มรัก
“เขาว่าอะไร...ไม่ต้องกลัวเขานะ”
“เปล่าค่ะ...เขาพูดดี”

ปรียากมลออกมาพ้นบ้านอัศนัยแล้ว สตาร์ทรถ ขับพุ่งทะยานออกรถไปอย่างแรงอารมณ์ รถแล่นมาถึงมุมหนึ่ง เห็นน้ำตานองเต็มใบหน้าสวยนั้นแล้ว

ค่ำนั้นปรียากมล นอนนิ่ง จ่อมจมอยู่ในความมืดของห้อง นัยน์ตาแห้งผาก และหมองเศร้าสุดๆ มองเพดาน คิด คิด โทรศัพท์ดัง....และดัง....และดังต่อเนื่อง ปรียากมลรู้ว่าเป็นใครโทร.หา ไม่สามารถดึงปรียากมลออกจากความหมองเศร้าที่กินใจได้เลย

แต่ในที่สุดคืนนั้น ปรียากมลก็เปิดประตูห้องรับตระกูลเข้ามา ตระกูลจะเข้ามาหา
“อยู่ตรงนั้นแหละ” ปรียากมลบอกเสียงดัง
“ทำไม” ตระกูลยังเข้ามา
“ฉันบอกให้คุณหยุดตรงนั้น”
ตระกูลยอมหยุด
“นั่งลง แล้วอยู่เฉยๆ ถ้าฉันไม่ถามคุณไม่ต้องพูด..อย่าพูดซักคำ”
ตระกูลประหลาดใจ “คุณเป็นอะไร”
ปรียากมลตวาด “อยู่เฉยๆ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง”
“ทำไม” ตระกูลประหลาดใจ
ปรียากมลร้องตะโกนขึ้นสุดเสียง “หยุดเดี๋ยวนี้...หยุด...หยุด...อย่าพูดอีกนะ”
ตระกูลจำต้องหยุด
ปรียากมลนิ่ง อึดอัดอยู่ชั่วครู่ แล้วเปล่งเสียงแสดงความทุกข์ใจใหญ่หลวงออกมา
“ทำไม...ทำไมต้องเป็นอย่างนี้”
“ปรียากมล” ตระกูลตกใจ
ปรียากมลลุกพรวด เดินหนีเข้าห้องนอน ตระกูลตามมา ปรียากมลปิดประตูใส่หน้าดังโครม

เวลาเดียวกัน ที่บ้านรัตนชาติพัลลภ เพ็ญพักตร์นั่งหน้าเครียดอยู่ คิดถึงตระกูลขึ้นมา ทั้งรักทั้งแค้น

อุ๊เดินพรวดเข้ามา “อุ๊ต้องพูด....ต้องพูดกับคุณแม่วันนี้”
“มีอะไรอุ๊”
“เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับบ้าน”
เพ็ญพักตร์มองหน้าลูกสาวนิ่งไปสักครู่ แล้วแค่นหัวเราะออกมา “ถามชั้น คิดว่าจะได้คำตอบงั้นเหรอ”
“ไม่คิดหรอก แต่อยากให้คุณแม่รู้ว่าอุ๊คิดถึงคุณพ่อ”
เพ็ญพักตร์ของขึ้นแล้ว “เค้าคิดถึงแกรึเปล่า ถามฉันอย่างนี่สิ...ชั้นตอบได้”
อุ๊เริ่มสะอื้น
เพ็ญพักตร์เหน็บ “จะถามมั้ยล่ะ”
“คุณแม่ ทำไมคุณแม่ทำกับคุณพ่ออย่างนี้ คุณแม่ไล่คุณพ่อทำไม” เพ็ญตระการรู้สึกคาใจไม่วาย
“โตขึ้นถ้าแกแต่งงานแล้วสามีแกไปมีเมียน้อยแกก็ต้องไล่เค้าไป ชั้นสั่งแกไว้เลย”
“คุณแม่รู้แน่เหรอคะว่าคุณพ่อมีเมียน้อย”
“รู้แน่” เพ็ญพักตร์มั่นใจนักแล้ว
“รู้ได้ไงคะ”
เพ็ญพักตร์ตัดบท ไม่อยากต่อความยาว “เอาเถอะยายอุ๊ขี้เกียจเถียง รู้แล้วกัน”
อุ๊ไม่ยอม “ใครล่ะคะคุณแม่รู้รึเปล่า”
“รู้”
“ใครคะ”
“เค้าชื่อปรียากมล”
“ไม่จริงหรอกค่ะ” เพ็ญตระการมั่นใจเช่นกัน
เพ็ญพักตร์ขี้เกียจจะฟัง ลุกขึ้น “แม่จะขึ้นข้างบนล่ะ”
“เค้าเป็นแฟนอานัย” อุ๊โพล่งขึ้นมา
“ใครบอกเธอ เค้าไม่ได้เป็นหรอก”
“คนที่ออฟฟิศบอกค่ะ ว่าเค้าเป็นแฟนอานัย แต่อุ๊ยังไม่เคยเห็นเค้ามาที่บริษัทเลย คนที่นั่นบอกว่าเมื่อก่อนเค้ามาหาอานัยบ่อยๆ อานัยทำไมเจ้าชู้คนนี้ก็เป็นแฟน ดอกโศกอานัยก็รัก แล้ว...แล้ว...” พอพูดถึงดอกโศก น้ำเสียงอุ๊เริ่มสั่น “ยิ่งตอนนี้มันเป็นหลานเศรษฐีแล้วอานัยคง...คงยิ่งชอบมัน”
สีหน้าเพ็ญพักตร์เป็นกังวลนัก สงสารลูกจับใจ
“อุ๊อยากเลิกรักอานัย แต่อุ๊ทำไม่ได้...อุ๊รักเค้ามาก”

เพ็ญพักตร์เดินขึ้นบันไดช้าๆ สีหน้าครุ่นคิดมาก หยุดแล้วเหลียวกลับไปมองลูก เห็นอุ๊ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ด้วยท่าทางที่หมดหวังกับชีวิต เพ็ญพักตร์ถอนใจ ลงจากบันไดเดินไปหา
อุ๊หันมาทางแม่ น้ำตาเต็มหน้า สีหน้าแดงก่ำเพราะร้องไห้หนัก
“อุ๊.....มาหาแม่มาลูก”
อุ๊ส่ายหน้า
เพ็ญพักตร์พูดแทบเป็นตวาด “ทำไม...”
“คิดถึงคุณพ่อ” อุ๊สะอื้นออกมาอีก “อุ๊ไปอยู่กับคุณพ่อได้มั้ย”
เพ็ญพักตร์หน้าตึง ความโกรธขึ้นสมองจี๊ดทันที
“ไปเลย....อยากไปก็ไปไปอยู่กันตามสบาย”
เพ็ญพักตร์หันกลับหลัง วิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็วสะดุดบันไดคะมำแล้วกลิ้งลงมา
“คุณแม่”

อ่านละครเรื่อง ดอกโศก ตอนที่ 15 วันที่ 6 พ.ค. 55
ละครเรื่อง ดอกโศก บทประพันธ์ : ศรีทอง ลดาวัลย์
ละครเรื่อง ดอกโศก บทโทรทัศน์ : ศัลยา
ละครเรื่อง ดอกโศก กำกับการแสดง : สันต์ ศรีแก้วหล่อ
ละครเรื่อง ดอกโศก ผลิต : บ. เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง ดอกโศก แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง ดอกโศก ออกอากาศทุกวัน จันทร์ - พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทาง ททบ. 5
ที่มา manager.co.th