{[['
']]}
']]}
“ฮะฮะฮ่า ตำรานี้บอกว่าคุณไสยจะได้ผลกับคนสามชนิด 1. คนที่มีกรรมเวรอยู่เดิมต้องชดใช้ 2. คนที่กำลังดวงตก จิตใจหดหู่เศร้าหมอง ติดอยู่ในกระแสอกุศล และ 3. คนที่ไม่มีศีลธรรม เพราะคนเหล่านี้ไม่มีเทวดาคุ้มครอง หรือเรียกว่าคนจิตอ่อน เอ็งเป็นคนจิตอ่อนขนาดนี้เชียวหรือนังนวล ฮะฮะฮ่า”
ด้านอนุกูลกดโทรศัพท์หาศามนหลายครั้ง เพื่อขอให้มาเยี่ยมรัมภาที่โรงพยาบาล แต่ศามนไม่รับสาย อนุกูลเริ่มไม่พอใจ โดยไม่รู้ว่าศามนกำลังต้องมนต์สะกดของแพงเคียงคู่เดือนแรม อนุกูลนอนเฝ้ารัมภาถึงเช้า พอรัมภาตื่น อนุกูลชวนคุยแต่รัมภาไม่ตอบรับ ได้แต่นั่งนิ่งซึมเศร้า อนุกูลกดโทรศัพท์หาศามนอีก เสียงโทรศัพท์ทำให้เดือนแรมตื่น แต่ศามนไม่ตื่น เดือนแรมหงุดหงิดลุกขึ้นมาถอดซิมโทรศัพท์โยนลงชักโครก อนุกูลงงจู่ ๆ ศามนปิดมือถือทำไม
เดือนแรมลงมากินโจ๊กที่โต๊ะอาหาร ทองดีเอารูปแอบถ่ายอนุกูลถอดเสื้อนอนอยู่กับรัมภาในห้องนอนมาให้เดือนแรมดู เดือนแรมพอใจตบรางวัลยกใหญ่
อนุกูลโทรศัพท์หาพัชนีสั่งให้ไปขนเสื้อผ้าที่คอนโดฯมาส่งเขาที่โรงพยาบาลเพราะไม่อยากปล่อยรัมภาไว้คนเดียว แล้วตอนเย็นให้ไปรับเด็กแฝดจากที่เรียนพิเศษด้วย พัชนีอ้ำอึ้งเพราะวันนี้ต้องเทคแคร์เพื่อนที่เพิ่งกลับจากต่างประเทศ อนุกูลเจ็บจี๊ด
“ยัยนี่ เพื่อนที่ไหนวะ หรือว่าเป็นเพื่อนผู้ชาย หน็อยริอ่านมีแฟนไม่บอกฉัน!”
คำ หล้า บุญสืบ ยกขบวนไปทำความสะอาดเรือนหลังเล็ก เจอเดือนแรมกับทองดี ทั้งหมดปะทะฝีปากกันเล็กน้อย คำ หล้า บุญสืบ เจอดีโดนผีแพงหลอก วิ่งกันกระเจิง เดือนแรมทองดีมองตามงง ๆ แต่ก็พอใจที่ไม่ต้องมีใครมาวุ่นวาย
ศามนงัวเงียตื่นขึ้นมาตอนเที่ยง คิดถึงรัมภาจะออกไปหา ทันทีที่ศามนลุกเดิน ผีแพงพุ่งเข้าไปประจัญหน้าศามน ออกคำสั่งเสียงดุ
“หยุดนะ ท่านไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ทุกครั้งที่ท่านคิดถึงนังนั่น จะออกไปหานังนั่น ท่านจะเจ็บปวด จนทำอะไรไม่ได้”
ศามนกุมขมับ “โอ๊ยปวดหัว” เดือนแรมตกใจ “ตายจริงปวดหัวหรือคะ งั้นนอนลงก่อนค่ะ พักผ่อนก่อน ปวดหัวแบบนี้จะไปไหนได้ กินข้าวกินยาก่อนนะคะ เดี๋ยวเดือนไปเอามาให้”
พัชนีหอบเสื้อผ้าอนุกูลพร้อมอาหารเช้าไปโรงพยาบาล จัดแจงเสร็จพัชนีจะรีบออกไปหาเพื่อน แต่โดนอนุกูลรั้งไว้
“ฟังนะ ฉันน่ะรู้จักผู้หญิงอย่างเธอ พวกไร้เดียงสา ไม่ทันโลก คนพวกนี้น่ะ เสียตัวเร็ว เสียตัวง่าย เสียตัวเสร็จก็คิดมากเสียคนไปเลย ฉันถึงเบื่อผู้หญิงแบบนี้ไง”
“รู้แล้วค่ะ จะไม่ยอมเสียตัว เอ๊ย จะจำไว้ค่ะ เอ้านี่ค่ะ กินซะ จะได้เลิกบ่นเสียที พูดมากจริง ไปล่ะ”
พัชนีหันไปคว้าดอกไม้ประดิษฐ์จากแจกันยัดใส่ปากอนุกูล ทำให้อนุกูลเสียจังหวะ พัชนีหนีเข้าไปในลิฟต์ก่อนลิฟต์ปิด
“แหวะถุย...หน็อยยัยชี นี่บ้าผู้ชายขนาดนี้เลยหรือเนี่ยหา โธ่โว้ย”
อนุกุลกลับเข้าไปห้องพักรัมภา หยิบโทรศัพท์มาส่งข้อความไปป่วนพัชนีอีก เล่นเอาพัชนีงงเป็นไก่ตาแตกว่าอนุกูลเป็นอะไร
ตอนเย็น อนุกูลไปรับเด็กแฝดที่โรงเรียน พลางตำหนิพัชนีที่ไม่รักษาคำพูด จังหวะนั้นพัชนีวิ่งหอบเข้ามา เห็นเด็ก ๆ ยืนอยู่ บอกจะพาไปกินไอศกรีมร้านข้าง ๆ โรงเรียน อนุกูลเดินตามไปด้วย เพราะเข้าใจว่าเพื่อนที่พัชนีไปหานั่นเป็นแฟนเธอ
ภายในร้านไอศกรีม โต๊ะหนึ่งมีผู้ชายนั่งอยู่คนเดียว อีกโต๊ะมีผู้หญิงนั่งอ่านหนังสืออยู่ อนุกูลไม่สนใจผู้หญิงมองแต่โต๊ะผู้ชาย ผู้ชายคนนั้นมองซ้ายมองขวาหยิบซองยาจากกระเป๋าเสื้อ เทยาซองลงไป อนุกูลโมโหเดินเข้าไปด่าทันที
“คิดจะใส่ยานอนหลับผู้หญิงหรือ ไอ้คนชั่ว นี่แน่ะ”
อนุกูลหึงหน้ามืดต่อยชายคนนั้นหน้าคว่ำ พัชนีพาเด็กแฝดเข้ามาตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า
“บอกแล้ว ผิดปากที่ไหน แฟนเธอน่ะใส่ยานอนหลับลงไปในน้ำเธอแล้วรู้ไหม”
พัชนีฝากเด็กแฝดไว้กับเพื่อน “เจ้านายพัช สงสัยมีเรื่องอีกแล้ว เปิ้ลกับเด็ก ๆ ไปอยู่ห่าง ๆ นะ เดี๋ยวพัชจัดการก่อน”
เพื่อนพยักหน้าดึงรัสตี้ ไลล่าออกไป พัชนีกะอยู่ช่วยอนุกูลแล้วเปลี่ยนใจ ชิ่งหนีดีกว่า“เราทั้งหมดไม่รู้เรื่องอะไรด้วยนะคะ กรรมของใครก็รับวิบากกรรมเอาเอง”
อนุกูลยืนงง ทำไมพัชนีบอกไม่ยุ่ง จังหวะนั้นเมียของชายคนนั้นเดินมา
“ก็ไอ้นี่อะสิ มันหาว่าผมใส่ยานอนหลับคุณ นอนกันมาสิบปี มีลูกสอง ไม่ต้องใส่หรอกยานอนหลับ เจอหน้ากันก็หลับแล้ว แบบนี้หาเรื่องกันนี่หว่า”
“เอ๊า นี่ไม่ใช่เพื่อนเธอหรือ”
“เพื่อนฉัน อ๋อ...ก็ยัยเปิ้ลนี่ไง คนนั้นฉันไม่รู้จัก”
“ไม่รู้จัก...ซวยแล้ว!”
ชายคนนั้นซัดอนุกูลเปรี้ยง อนุกูลสลบเหมือดทันที พัชนีเข้าไปช่วย
อนุกูล พัชนี พารัสตี้ ไลล่ามาส่งที่เรือนใหญ่ พัชนีทำแผลให้อนุกูล
“นึกถึงตอนที่คุณโดนต่อย...แล้วมันขำ”
“หยุดหัวเราะได้แล้ว เอ๊ะจะหยุดหรือไม่หยุด ไม่หยุด โดน “ปากกดปาก” นะ จะลองไหม แหม หน้าซีดเลย ซื่อ ๆ อย่างเธอ โดนสักที มีหวังเป็นลมตาย ชีวิตนี้ เคยไหมจูจุ๊บ น่ะ เคยอ๊ะยังไหนบอกหน่อย จุ๊บ ๆ ๆ”
อนุกูลดึงแขนทั้งสองของพัชนีเข้ามาหาตน แกล้งเล่น
“นี่อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะคะ ไม่ตลกนะ นี่ปล่อย”
ไลล่ายกกาแฟเข้ามา พัชนีได้ทีเตะขาอนุกูล แล้วรีบลุก
“โอ๊ย หน็อย เดี๋ยวนี้ มีเตะด้วย ชักจะมากไปแล้วนะ”
“ก็คุณน่ะเล่นอะไรก็ไม่รู้ ไม่กลัวฉันแจ้งตำรวจจับข้อหาละเมิดทางเพศในที่ทำงานหรือไงนะ ว่าฉันให้ระวังคนอื่น ฮึ่ย ก็มีแต่คุณเนี่ยแหละ”
“เออ ๆ ขอโทษ ๆ ไม่เล่นแบบนี้ก็ได้ แล้วนี่ ตกลงมีแต่เพื่อนผู้หญิง ไม่มีเพื่อนผู้ชายใช่ไหม”
พัชนีส่ายหน้า
“แล้วแฟนล่ะมีไหม”
“ไม่มีหรอก คุณนี่ วันนี้เป็นอะไรของคุณนะ”
“ดีมาก! เธอต้องเชื่อฉันนะ ต้องรู้จักยอมรับ ในเมื่อไม่สวย ไม่เซ็กซี่ ไม่ฉลาด ก็ต้องรู้ไว้ เวลาคนมาบอกว่าหลงเราชอบเรา จะได้ไม่คล้อยตามไปง่าย ๆ”
ไลล่าเล่นอยู่ ปากพูดลอย ๆ จนอนุกูลสะดุ้งเฮือก
“เฮ้อ พวกปากไม่ตรงกับใจ น่ารำคาญ!”
“หา อะไรนะ…ไลล่าพูดว่าอะไรนะคะ”
“รัสตี้น่ะ ชอบว่าน้องแนนว่าเฉาก๊วย ด่าน้องแนนว่าดำอย่างโน้นอย่างนี้”
“ก็น้องแนนดำจริง ๆ นี่”
“ก็ทำไมต้องด่าเช้าด่าเย็นด้วยล่ะ ไม่ชอบก็อยู่ห่าง ๆ สิ นี่อะไรทำงานฝีมือก็ต้องไปนั่งด่าเขาอยู่ข้างหลัง ที่อื่นมีเยอะแยะไม่นั่ง”
“ไลล่า...พูดมาก”
“เออนั่นสิ…ว่ารัสตี้ก็ว่ารัสตี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับอาซักหน่อย”
“รัสตี้ชอบแอบมองน้องแนน อานุชอบแอบมองน้าพัช หนูเห็น”
“เฮ้ยไม่ใช่” สองหนุ่มโวยพร้อมกัน อนุกูลมองหน้าพัชนี อายพัชนี พัชนีก้มหน้าอายเหมือนกัน
“ชอบแอบมองแล้วก็แอบยิ้ม ทั้งสองคนเลย เฮอะผู้ชาย ไปกันเถอะค่ะน้าพัช อย่าได้แคร์”
ไลล่าเชิด แล้วสะบัดบ๊อบใส่สองหนุ่มพรืด ลากพัชนีออกไป
อนุกูลถามหาศามนกับบุญสืบ บุญสืบที่ยังกลัวไม่สร่างก็บอกเสียงสั่น ๆ
“ไปแล้วครับ คุณมนฝากคนบอกว่า ไม่ให้ไปรบกวน เอ้อ มีอะไรโทรฯไปดีกว่านะครับ อย่าให้ผมไปเรือนเล็กอีกเลย ไหว้ล่ะครับ”
“งั้นเราไปหาแด๊ดดี้กันไหมรัสตี้”
“ไปไม่ได้นะครับ ที่นั่นน่ะมีทั้งที่เป็นคนแล้วก็ไม่ใช่คน”
“หมายความว่าไง”
บุญสืบเข้าไปกระซิบอนุกูล
“คุณเดือนแรมมาค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อคืน”
อนุกุล พัชนีตกใจ ไลล่าลุกขึ้นชวนรัสตี้ไปหาศามน อนุกูลห้ามไว้
“เอ้อ อย่าไป อาขอสั่งเลยนะ ห้ามไปเรือนเล็กเด็ดขาด ไว้รอให้แด๊ดดี้เขามาหาเอง ต้องเชื่ออานะครับ ว่าไงครับรัสตี้”
“ครับ ไม่ไปก็ไม่ไป แด๊ดดี้ก็ไม่มา หม่ามี้ก็ไม่สบายอยู่โรงพยาบาล ไปเยี่ยมก็ไม่ได้”
“แค่ไม่กี่วัน เดี๋ยวทุกอย่างก็เหมือนเดิม ระหว่างนี้ น้าจะมาหาหนูทุกวันโอเคไหมคะ”
“แด๊ดดี้กับหม่ามี้ ทะเลาะกัน ไลล่าคิดถึงแด๊ดดี้ หม่ามี้”
ไลล่านั่งเศร้า จนผู้ใหญ่พลอยสงสาร
บ่วง ตอนที่ 18
อนุกูลพัชนีนอนค้างเป็นเพื่อนรัสตี้ไลล่า พัชนีเริ่มรู้ถึงความรู้สึกดี ๆ ที่อนุกูลมีให้ เช้าวันใหม่ วรรณศิกาบ่นความไม่รับผิดชอบงานของศามนให้อนุกูลฟัง อนุกูลถอนใจเพราะรู้สึกเหมือนกัน ขณะที่ศามนนอนเปลือยอยู่บนเตียงกับเดือนแรมและแพง แพงยิ้มสะใจ ฝ่ายรัมภาก็นั่งเหม่อลอยไม่รับรู้อะไรอยู่ที่โรงพยาบาล
ตอนกลางวัน อนุกูล พัชนี วรรณศิกาไปทานมื้อเที่ยงด้วยกัน อนุกูลดูแลพัชนีอย่างดีจนวรรณศิกาผิดสังเกต
“หนูพัชหน้าแดงทำไม คู่นี้นี่ ชักยังไง มีอะไรกันคุณนุ”
“ไม่รู้สักเรื่องแล้วมันจะตายไหม”
“ตายแน่ ๆ ตายอยู่แล้ว ฉันไม่ยอมหรอก มานี่ มานี่เลย”
วรรณศิกาลากพัชนีออกไปจากโต๊ะทันที อนุกูลนั่งขำกินต่อไม่สนใจ วรรณศิกาเค้นถามพัชนี พัชนีหลุดปาก
“อืม พัชไม่แน่ใจหรอกค่ะ คุณนุน่ะเข้าใจยากจะตาย บางทีก็บอกว่าไม่ชอบผู้หญิงอย่างพัช บางทีก็เอ้อ ทำท่าทางแปลก ๆ ที่จริง แกอาจจะอยากแกล้งพัชเหมือนทุกทีก็ได้”
“ไม่หรอก ... เขาคิดจริง ๆ”
“หา”
“พี่น่ะเป็นเลขาฯ แผนก ทำงานให้เขามาตั้งแต่เขาเรียนจบนั่นแหละ มีอะไรเขาก็เล่าให้พี่ฟังหมด”
“พี่วรรณชอบพูดว่าเขาเจ้าชู้ แล้วก็ชอบออกไปกับผู้หญิง”
“ผู้ชายผู้หญิงเดี๋ยวนี้ เป็นโรคกกลัวความรัก กลัวความผูกพัน คุณนุเป็นคนฉลาด จะยุ่งแต่กับผู้หญิงที่ไม่ผูกมัดเขา เหมือนกระสือไง ตกดึกก็วาบ ๆ .... กินแต่อาจม!”
“ยังไงคะ”
“1. แม่ม่ายอารมณ์เปลี่ยว 2. แฟนสาวที่อยากประชดรัก 3. ผู้หญิงเลว รักสนุก ที่เป็นได้แค่ของเล่นของผู้ชาย ทั้งหมดนั่นของชอบเขาเลย แต่เขาจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงดี ๆ เพราะเขาไม่อยากผูกมัด”
“นี่พี่จะบอกว่า … เขาคิดกับหนู” พัชนียืนยิ้มตาค้าง
“ก็น่าจะจริงนะ แต่ดู ๆ ไปก่อนก็ได้ ไม่เห็นต้องรีบ... แหม ผิดปากเจ๊ที่ไหนว่าแล้วเชียว มันต้องกินไก่วัดฉันแน่ ๆ ไอ้สมภารตัวดี คบกันแบบนี้อีกหน่อย หนูก็ต้องแสดงสปิริตให้บริษัทด้วยการลาออก ฉันก็ต้องหาคนมาทำงานใหม่ โฮ้ยเหนื่อยเจ๊อีกละ เอ้าแล้วนี่ …ยืนตาลอยหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเชียว”
พัชนีจ๋อย วรรณศิกายิ้ม ๆ เอ็นดู ดีใจที่ทั้งสองชอบกัน
เช้าของอีกวัน เจ้านายที่สิงคโปร์เรียกประชุมทางอินเทอร์เน็ต อนุกูลต้องคอยรับหน้าแทนเพราะศามนไม่มาทำงาน อนุกูลโกรธมากที่ศามนทิ้งงานแบบนี้ จึงบุกไปเรือนหลังเล็กต่อว่าศามนชุดใหญ่
“นึกว่าตายไปแล้วเสียอีก มือถือทำไมไม่รับสาย”
“คุณโทรฯมาหรือ ผมไม่เห็นได้ยินเสียง”อนุกูลเห็นมือถือวางอยู่ หยิบขึ้นมาดู “โทรศัพท์ไม่มีซิม”
“อ้าวทำไมล่ะ ถึงว่า ไม่มีใครโทรฯมา” ศามนงง แต่เดือนแรมแอบยิ้มสะใจ
“คุณภาไม่สบายอยู่ที่โรงพยาบาล คุณไม่ไปเยี่ยมเลย เธอป่วยเพราะคุณนะ”
“คุณศามนไม่ใช่หมอ ถึงไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ โรคบ้านะคุณ รักษายากจะตาย”
“แล้วงานการน่ะ ตกลงจะทำไหม ผมวุ่นทั้งวันเพราะคุณคนเดียว”
“ตกลงที่มาตามเพราะไม่อยากเหนื่อยว่างั้น ไหนบอกเป็นเพื่อน ช่วย ๆ กันหน่อยไม่ได้หรือไง”
“คุณมน นี่คุณเป็นอะไรไป คุณไม่ใช่คนแบบนี้นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรสู้คุณภาได้เลย ยิ่งคบยิ่งตกต่ำ รู้ตัวไหม”
“นี่มันจะมากไปแล้วนะ ทำเป็นว่าคนอื่น ตัวคุณดีแค่ไหนกันเชียว”
“ทำไม ตัวผมเป็นไง”
“ตอนแรก ฉันไม่อยากแฉหรอกนะ แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ คุณมนฟังให้ดีนะคะ ผู้ชายคนนี้ เพื่อนคุณ กำลังสวมเขาคุณ เขามีอะไรกับเมียคุณมานานแล้ว”
“พูดพล่อย ๆ”
เดือนแรมกดรูปจากมือถือของตนให้ดู “นี่ไงคะหลักฐาน”
ศามนดูรูปแล้วตกใจมาก เขวี้ยงมือถือทิ้ง เข้าไปต่อยอนุกูลร่วง วรรณศิกากับพัชนีกรี๊ด
“คุณเป็นเพื่อนผม สวมเขาผม ทรยศผม ไอ้คนเลว”
“หยุด ๆ ก่อนนี่มันอะไรกัน หยุดก่อนหยุด มีอะไรค่อยพูดค่อยจากันก็ได้นี่”
วรรณศิการีบเข้าไปขวางปกป้องอนุกูลไว้ เพราะศามนทำท่าเหมือนจะเข้าไปต่อยอีก พัชนีหยิบมือถือจากพื้นขึ้นมาดูแล้วตกใจ เสียใจเมื่อเห็นภาพที่ชวนให้เข้าใจผิด อนุกูลรีบแย่งรูปไปดูก็ตกใจ วรรณศิกาตกใจมากเช่นกัน ก่อนรีบแก้ตัวให้อนุกูล แต่อนุกูลกลับสวมรอยทำจริงตามรูปนั้น หวังให้ศามนหึงเพื่อทิ้งเดือนแรมกลับไปหารัมภา
“แล้วถ้าผมมีอะไรกับคุณภาจริง ๆ ล่ะ”
อ่านละคร บ่วง วันที่ 11 พฤษภาคม 2555
ละครเรื่อง บ่วง ออกอากาศ ทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.30 น.
ละครเรื่อง บ่วง ผลิตโดย : บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด
ละครเรื่อง บ่วง บทประพันธ์โดย : จุลลดา ภักดีภูมินทร์
ละครเรื่อง บ่วง บทโทรทัศน์โดย : นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์
กำกับการแสดงโดย : ภวัต พนังคศิริ
ที่มา เดลินิวส์
No comments:
Post a Comment